La dona con tre fìi de cavei - Menssàgio

quarta-feira, 29 de novembro de 2017

Un giorno una dona che zera drio far chimioterapia par guarir el cancro se alsa a la matina e se vede nel spècio che gavea solche tre fìi de cavei, la pensa.
- Incoi farò la dressa.
Cossì la ga fato e la ze stata felice in quel di.
Nel di drio la se alsa e vede nel spècio che la gavea soltanto due fìi de cavei, la pensa cossì.
- Incoi spartirò miei cavei nel meso.
La ga fato cossì e ga biu un bel giorno.
Nel terso giono la se alsa bonora, se varda in spècio e vede che gavea soltanto un fil de cavel, alora la pensa.
- Incoi farò una coa de caval.
Cossì la ga fato e la ga biu nantro giorno felice.
Nel quarto di, la se svélia a la matina e vede nel spècio che la gavea gnanca un fil de cavel nela testa, alora la ga parlà in alta voce contenta.
- Eco! Incoi no go gnanca bisogno de petenarme.


Noanrri semo sempre spiandoloni. Piansemo de pansa piena. Se piove, piandemo parché non semo boni de far i laori o ndar spasso, se manca piova piandemo ancora de piu parché le piante non vien mia e la pòlvere sporca tuto la nostra casa. Se vien la brina piandemo parché la brusa le piante e el fredo se ze fadiga sveliarse bonora, se fa caldo piandemo parché non semo boni gnanca da dormir.


Le belche ora de fermarse e vardar in torno i nostri fradei che ga tanto meno che noantri e ze tanto piu felice. Le ora de riconosser e ringrassiar per tuto quel che gavemo e semo.

Per: Jaciano Eccher

Giorgio del Lago Maggiore - Per Leonardo Quaggiotto

terça-feira, 28 de novembro de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui.
Para baixar essa música, clique aqui.

Postagem e tradução: Leonardo Quaggiotto

Giorgio del Lago Maggiore, na bela canson de quando i veci de deso i xera giovani.

Gò trovà par caso sta canson simpatica, del 1958, che par mi la rapresenta ben l’Italia e i italiani del nord de cheli ani semplici, dove anca par trovar moroso o morosa bastava le robe de tutti i giorni, no come deso che bisogna complicarse la vita parchè quel che se gà non basta mai.
Scoltela, e vedì che la tosata se contenta de poco par star con Giorgio, magnar ben e bevare vin bon.
Proprio come le tose de deso, vero?

Da tegner anca conto che quelo che la canta, Fred Buscaglione, el xera uno dei meio cantanti de cheli ani, e xè un gran pecà che solo dopo do ani, nel 1960, el xè morto in un incidente cola machina. La xè stà una gran perdita par tuti.


Giorgio del Lago Maggiore, uma linda canção de quando os idosos de hoje eram jovens.



Encontrei por acaso esta canção simpática do ano 1958 que, na minha opinião, representa bem a Itália e os Italianos daqueles anos simples, onde também para procurar o namorado ou a namorada eram suficientes só as coisas de todos dias, não como nos dias de hoje, onde precisamos complicar nossa vida porque o que temos nunca é o bastante.
Escute, e vejam que a moça quer muito pouco para ficar com o Giorgio, apenas comer bem e beber vinho. Mesmo como as moças de hoje, não é?

Veja que o cantor, Fred Buscaglione, foi um dos melhores cantores daqueles anos, e infelizmente somente dois anos depois, no 1960, faleceu por um acidente de carro.
Essa foi uma grande perda por todos.




Testo della canzone in italiano

Giorgio! Giorgio!

Chianti, risotto, polenta!
Chianti, risotto, polenta!
Chianti, risotto, polenta!
Chianti, risotto, polenta!

Giorgio! Giorgio!
O Giorgio del Lago Maggiore,
Giorgio, mi vuoi tu portare ad Ascona,
ad Ascona sul Lago Maggiore?

Col Chianti, Chianti, Chianti, Chianti,
Chianti, Chianti, Chianti,
potremo mangiare risotto, risotto, risotto,
risotto, risotto, risotto, risotto.

O Giorgio, se tu vuoi portarmi ad Ascona,
devi offrirmi con tutto il tuo cuore
il tuo amore, il tuo amore, il tuo amore,
tanto amore, tanto amore.

O Giorgio! Giorgio!
Un ristorante in Piazza.
Cameriere!
Signorina!
Per favore!
Un espresso?
No....vino!
Ah....vino!

O Giorgio! Giorgio! Giorgio! Giorgio!
O Giorgio del Lago Maggiore,
Giorgio, mi vuoi tu portare ad Ascona,
ad Ascona sul Lago Maggiore?

Col Chianti, Chianti, Chianti, Chianti,
Chianti, Chianti, Chianti,
potremo mangiare polenta, polenta, polenta,
polenta, polenta, polenta, polenta.

O Giorgio, se tu vuoi portarmi ad Ascona,
devi offrirmi con tutto il tuo cuore
il tuo amore, il tuo amore, il tuo amore,
tanto amore, tanto amore.

O Giorgio! Giorgio!

Una notte con la luna!
Una barca!
Il lago!
Le montagne!
Le palme!
L'argento!
Rose!
Mimose!

O Giorgio!
Chianti, risotto, polenta!
Giorgio!
Chianti, risotto, polenta!

Arrivederci bella bambina!
Ciao Giorgio!
Arrivederci amore mio!
Ciao Giorgio!
Giorgio! Giorgio!


Letra da música em português

Giorgio! Giorgio!

Chianti (vinho italiano produzido na região da toscana), risoto, polenta!
Chianti, risoto, polenta!
Chianti, risoto, polenta!
Chianti, risoto, polenta!

Giorgio! Giorgio!
O Giorgio do Lago Maggiore (Lago maior),
Giorgio, queres levar-me para Ascona (cidade da Suíça),
para Ascona no Lago Maggiore?

Com o Chianti, Chianti, Chianti, Chianti,
Chianti, Chianti, Chianti,
poderemos comer risoto, risoto, risoto,
risoto, risoto, risoto, risoto.

O Giorgio, se queres levar-me para Ascona,
deves oferecer-me com todo o teu coração
o teu amor, o teu amor, o teu amor,
tanto amor, tanto amor.

O Giorgio! Giorgio!
Um restaurante na Praça.
Garçom!
Senhorita!
Por favor!
Um cafezinho?
Não....vinho!
Ah....vinho!

O Giorgio! Giorgio! Giorgio! Giorgio!
O Giorgio do Lago Maggiore,
Giorgio, queres levar-me para Ascona,
para Ascona no Lago Maggiore?

Com o Chianti, Chianti, Chianti, Chianti,
Chianti, Chianti, Chianti,
poderemos comer polenta, polenta, polenta,
polenta, polenta, polenta, polenta.

O Giorgio, se queres levar-me para Ascona,
deves oferecer-me com todo o teu coração
o teu amor, o teu amor, o teu amor,
tanto amor, tanto amor.

O Giorgio! Giorgio!

Uma noite com a lua!
Um barco!
O lago!
As montanhas!
As palmas!
A prata!
Rosas!
Mimosas!

O Giorgio!
Chianti, risoto, polenta!
Giorgio!
Chianti, risoto, polenta!

Até logo bela menina!
Tchau Giorgio!
Até logo amor meu!
Tchau Giorgio!

Viàio al Uruguai e Argentina - Per Ademar Lizot

Nel penùltimo mese del ano, co n'ària de contantessa nel cuor e insieme de me sposa, son'ndato in viàio al Uruguai e Argentina, paesi fradei del Brasil. L´è stato un viàio tanto interessante par cognosser la natura e cità bele, de tanta stòria nela Mèrica Latina.

Nel prinsìpio del viàio gavemo fato el transcorsso del pantan del “Tain”, nela stremità sul del Brasil, che par í gaussi, ze andove el mapa fà la gola. Posto belìssimo, de conservassion dela natura e anca abitàculo de tante spèssie de bestiolete e oselete. La se pol védere ancora la natura compagno la zera nei tempi remoti. Nel percorso de quelo paradiso, bisogna andar pianpianeto co la condussion, in rispeto a l`bestiolete e la natura e mai smentegarse che sensa Dio, la natura e l`bestiolete, noantri no semo mia gnente, semo come un teston sbusà.

Segue o texto abaixo do vídeo:


La cità de Chui, ze la ùltima del Brasil, dopo se ingressa nel paese Uruguàio, paese picoleto, de una natura belìssima, co na stòria de glòria e possessor de un pòpolo ospitaier, pien de braura e amabiltà con só Pàtria “Charrua”. L'è  un paese piano co strade de pavimento parfeto. La capital, cità de Montevideo, bela che mai, ze la cità del tango più belo de tuti tempi “la cumparsita” de Atos Rodrigues. Cità co tanti posti turìstichi, compagno del teatro”Solis” che gavea la preferensa del glorioso Carlos Gardel, el mèio cantor de tango de tuti tempi. la ze localisà al canton del fiume de la Plata. Però, anca bela e atraente ze la cità de Colonia del Sacramento, localisata a cento e setanta chilometri lontan de Montevideo. La ze una cità stòrica, co la architetura ancora stesso la zera nel scomìnsio del sècolo disnove. Ga el paredon dela piassa de guera e tante altre case, soratuto, anca la casa che ga abità Giuseppe e Anita Garibaldi insieme de so banbin Menoti, davanti de quela abitassion, go cavà el capel in rispeto e go dito na preghiera par l'ànima de quei bravi. In questa cità ga el punto de inbarco par far el transcorsso del fiume dela plata co destin a la cità de Buenos Aires, Repùblica Argentina.

Bisogna dir che gavea un grando desidèrio de cognosser e far el transcorsso del fiume dela Plata, co destin a la cità de Buenos Aires. Questo fiume l'è anca la disbocadura del fiume Uruguai e Paraguai e tanti altri che i vien qua compir só destin al incontro del ocèano Atlantico. Questo trageto al porto Argentino el ga de più de trenta e cinque chilometri de grandessa. Go fato questo transcorsso co emossion e go ricordà, parvia che go lesto nei libri de stòria, che questo fiume el ze stato palco de batàlie piene de ferossità. Prima nel sècolo disnove, quando la marina di guera del Uruguai zera soto el comando del bravìssimo Giuseppe Garibaldi, che ga infrontà in combatimento la marina di guera Argentina e del Impèrio Brasilian e par tante volte la marina di guera Uruguaia ga triunfà. Dopo nel sècolo venti, co la seconda guera, questo corso d'àqua ze stato palco dela piu granda e bruta batàlia dela Mèrica, nel penùltimo mese del ano de 1939, quando una nave di guera dela Germània, el “Admiral Graff Von Sperr, la nave piu moderna del mondo in quei ani, ga infrontà cinque nave di guera del Impèrio Britanico, dopo dela batàlia due navi dei Inglesi, le ze state destruti e così tanti marinari ga perso la vita. La nave dei tedeschi anca ga ricevesto le canonade inglese, così ga tocà de refugiarse nel porto de Montevideo, Uruguai par remontar i sbreghi de le canonade. Questa nave gavea un tempo limità de protession soto el paese Uruguaio e quando el capitan Tedesco ga visto che no gavea scapatòria, el ga mena la nave maestosa al meso del Fiume dela Plata e lo ga destruto. Quela nave de guera la ze ancora la, quaranta metri soto àqua. Adesso el goerno del Uruguai, el ze drio scominsiar alsar su del mare í resti de quela nave, par far un museo. Dopo de na ora e mesa de viàio se ariva in “porto madero”, Argentina, cità de Buenos Aires, cità maestosa, che la imigrassion Italiana ga iutà a alsar su.

In questo viàio go visto la confirmassion dela omogeneità che noantri dela provìnsia de San Piero, soratudo i dessendente dei Italiani, gavemo co la mùsica, costumi e tradission dei nostri fradei de Argentina e Uruguai. Compagno de lori, noantri ghe piasemo de più del tango, del vin e del simaron, che del Samba, de la caciassa e del cafè.

Nel giorno del ritorno, go ringràssia al Signor, che par so bontà sensa fin me ga regalà de questo viàio belìssimo , che go visto tante cose. Nel cuor e ànima gavea el desidèrio de ritornar a la Provìsia de San Piero, la nostra Pàtria carìssima e soratuto a la mia casa, parchè la nostra casa, la ze sempre el mèio posto del mondo.


Ademar Lizot.

 Tradução

No penúltimo mês do ano, com felicidade no coração e junto de minha esposa, viajamos para Argentina e Uruguai, nações irmãs do Brasil. Foi uma viagem muito interessante em que vislumbrei a natureza e cidades de muita história na América Latina. No começo da viagem passamos pelo banhado do “Taim” , extremo sul do Brasil, que para nós gaúchos Riograndenses, é o onde o nosso mapa faz a goela, É um lugar único, de conservação da natureza e habitat de muitas espécies de animais e pássaros, onde se pode ver a natureza como era em tempos remotos. Ao passar por aquele paraíso é importante andar com atenção e lentamente,em respeito aos animais e a natureza, pois sem Deus, a natureza e os animais, nós não somos nada.

A cidade de Chui, no extremo sul, e a ultima do Brasil antes de entrar em território Uruguaio que é um pais pequeno territorialmente, porem com lindas paisagens e possuidor de uma história gloriosa e de um povo hospitaleiro com bravura e amor a sua Pátria Charrua. Tem uma geografia plana com estradas de pavimento perfeito. A capital Montevideo é também a cidade do tango mais famoso do mundo, “ la cumparsita” do compositor Atos Rodrigues. È cidade de muitos pontos turísticos, como o teatro “Solis”, o preferido do imortal cantor de tangos Carlos Gardel. Esta localizada ao lado do rio da prata. Outra cidade de beleza impar é colonia del Sacramento a 170 km de Montevideo. È uma cidade histórica com uma arquitetura do começo do século 19, com a muralha da fortaleza, os prédios da época e principalmente a casa que habitou Giuseppe e Anita Garibaldi com seu filhinho Menoti. Nesta cidade tem o porto de embarque em direção a Buenos Aires.

Tinha uma vontade enorme de conhecer e transpor o rio da prata de barco com destino a Buenos Aires. Este rio-mar é a foz dos rios Uruguai, Paraguai e tantos outros, este trajeto tem mais de 35 km de largura. Iniciei a viagem neste rio com emoção e lembrei que ele foi palco de sangrentas batalhas navais, primeiro no século 19, quando Garibaldi era comandante da marinha de guerra Uruguaia e enfrentou a Argentinos e Brasileiros e foi quase sempre vencedor. Depois na segunda guerra mundial, foi palco da maior batalha naval das Américas, quando no penúltimo mês do ano de 1939, o navio de guerra Alemão, “Admiral Graff von Sperr”, na época o mais moderno do mundo, enfrentou em combate cinco navios de guerra do Império Britânico. Ao final da batalha duas naves Inglesas estavam fora de combate, ocasionando a morte de centenas de marinheiros. A nave alemã também sofreu avarias, por isso pediu refúgio no porto de Montevideo para fazer a recuperação das avarias. Porem este navio tinha um tempo limitado para permanecer sob proteção Uruguaia, assim quando o comandante alemão viu que não haveria tempo suficiente, deslocou sua nave imponente até o meio do rio da prata e o explodiu. Os restos deste navio de guerra, orgulho da marinha alemã, ainda estão a 40 metros abaixo d`água. Agora o governo Uruguaio começou a tirar do fundo do mar os restos daquele navio para expor em museu. Depois de uma hora e meia de viagem, chegamos ao porto “Madero” em Buenos Aires, Argentina.

No dia do regresso, agradeci a Divina Providência, que em sua infinita bondade me fez merecedor deste lindo passeio. No coração e alma, o desejo de retornar a minha terra, a nossa Pátria Gaucha e principalmente a minha casa, para mim, o melhor lugar do mundo.

Sul Cappello - Sobre o chapéu - Música italiana com letra e tradução

segunda-feira, 27 de novembro de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui.
Para baixar essa música, clique aqui

Italiano (El Canfin)

Sul cappello che noi portiamo.
c’è una lunga penna nera
che a noi serve da bandiera
su pei monti a guerreggiar.

Evviva evviva il reggimento
Evviva evviva il Corpo degli Alpin.

Su pei monti che noi saremo
coglieremo stelle alpine
per portarle alle bambine
farle piangere e sospirar.

Su pei monti che noi saremo
pianteremo l’accampamento,
brinderemo al reggimento:
Viva il Corpo degli Alpin.

Su pei monti che noi saremo
pianteremo i tricolori
Penseremo a i nostri amori
Ti verremo a ritrovar

In un'altra versione di questa canzone c'è ancora un altro verso

Farle piangere e sospirare
nel pensare ai bellì alpini
che tra i ghiacci e le slavine
van sui monti a guerreggiar.

Tradução

Sobre o chapéu que a gente leva
Existe uma longa pena preta
Que pra nós é como uma bandeira
Sobre as montanhas a guerrear.

E viva o regimento
E viva a corporação dos Alpinos.

Sobre as montanhas que nós estaremos
Colheremos estrelas alpinas (Espécie de flor dos Alpes Italianos)
Para levar para as meninas
Faze-las chorar e suspirar.

Sobre as montanhas que nós estaremos
Baixaremos acampamento
Brindaremo ao regimento:
E viva a corporação dos Alpinos.

Sobre as montanhas que nós estaremos
Plantaremos as bandeiras
Pensaremos em nossos amores
E vamos reencontrar.

Em uma outra versão dessa música ainda tem mais um verso

Faze-las chorar e suspirar
Em pensar nos lindos alpinos
Que entre geleiras e avalanches
Vão sobre as montanhas guerrear.

Postagem e tradução: Jaciano Eccher/Site Brasil Talian

A história de Angelo Giusti, compositor da mais famosa música italiana no Brasil

sábado, 25 de novembro de 2017

Angelo Giusti (1848-1929)

Angelo Giusti nasceu na Itália e fez parte das primeiras gerações de imigrantes da Colônia Caxias, da qual Nova Trento - atual Flores da Cunha - pertencia até 1924. Passou grande parte de sua vida no Travessão Rondelli, onde cultivava a terra e escrevia poesias.

O poeta-agricultor fazia os poemas e canções durante o dia na lavoura, e de noite, à luz de velas, passava tudo para o papel. Com sua charrete - puxada por um cavalo branco - ia até a sede da vila, onde o Frei Capuchinho Exupério de La Compôte, transformava as letras em partituras.

Autodidata, Giusti sabia ler e escrever, mas nunca frequentou escolas. Aprendia e gravava a melodia de memória e, aos finais de semana, nos encontros de igreja e nas festas comunitárias, cantava com seus conterrâneos as composições que criava.

Angelo Giusti deixou inúmeros poemas, inspirados na fé pessoal, na religiosidade e nos acontecimentos da sua época, entre eles o consagrado "La Mèrica", o qual a tradição oral atribuiu a adaptação da obra à sua autoria.


Capela e Cemitério N.Sª do Carmo

Logo após a chegada dos primeiros imigrantes que formaram a comunidade do Travessão Ronddelli na 15ª légua da antiga Colônia Caxias¹, foi providenciada a construção de uma capelinha de madeira. A escolha do santo que daria nome ao templo inicialmente não teve unanimidade entre as famílias, que se dividiam entre devotos de São Miguel e de Nossa Sra. do Carmo², a eleita com o passar do tempo. A atual capela de alvenaria, inaugurada em 1951, resultado da união de esforços da comunidade, guarda em seu interior as imagens da Padroeira e de São Miguel.

Os primeiros sepultamentos desta comunidade eram feitos ainda na Vila de Nova Trento, atual

Flores da Cunha. Depois de instalado o cemitério local, por volta de 1920, os enterros se davam em covas feitas direto na terra, onde eram colocadas cruzes de ferro com a inscrição dos nomes, datas e mensagens dos familiares.

Neste cemitério, que faz parte da Sociedade Capela Nossa Senhora do Carmo, encontram-se os restos mortais do poeta Angelo Giusto, ilustre morador desta comunidade.

¹ As famílias Pagno, Sozo e Pirolli foram as primeiras a se instalar nesta comunidade, em 1878, vindas da região do Vêneto/Itália.

² A Ordem do Carmo teve origem no século XII, quando um grupo de eremitas se instalou no monte Carmelo, Palestina, iniciando um estilo de vida simples e pobre, ao lado da fonte de Elias, o qual teve a visão da Virgem naquele local.

Terra do Galo

Flores da Cunha é conhecido como a "Terra do Galo". Tal alcunha advém de um episódio ocorrido por volta do ano de 1934, quando um mágico teria passado pela cidade e prometido, durante o espetáculo, que cortaria a cabeça de um galo, e que com uma mágica, o faria cantar novamente. Porém, na hora da apresentação, o mágico, tendo entre os presentes algumas autoridades, viu-se aos apuros e fugiu deixando os presentes por algum tempo a esperá-lo de volta ao palco. O mágico nunca mais foi visto e o povo foi para casa sem compreender o que havia acontecido. Isso foi motivo de muita vergonha e deboches, advindos muitas vezes de moradores do município vizinho. Somente na década de 1960 foi possível revistar o passado e recontar a história da vergonha como uma história de graça e de alegria.

Una curiosità: Quando era doperado el Talian nela Itàlia

sexta-feira, 24 de novembro de 2017

El testo soto ze stato scrito per Willie Franceschini un véneto de Istrana-IT perquesto che non gavemo fato la tradussion per talian. El ze scrito nel véneto. Però el spiega una cosa che credo che la maioransa non sà. La difarensa fra Talian e Véneto nel nord'Itàlia. Si, se tu stesso a mi pensea che TALIAN lera el nome dela léngoa de imigrassin taliana del Brasil e solche qua el gavea questa nomenclatura tu sei sbalià. Ndemo con el testo:

Willie Franceschini

Col vostro permesso, vorie dir do parole sul termine "Talian". Par i me genitori, e oncora de pì pa' i me noni la parola "Talian" vo'eva dir quel modo de parlar el veneto che se doparava in tutti i casi inportanti, solenni, o co i foresti par far be'a figura. Insoma, esisteva do' modi de parlar la nostra lengua veneta: uno spontaneo, svelto e pien de parole tronche o antighe, o pronuncie antighe (come el "th - θ" par esenpio, o "l'é" al posto de "ze - xe");
chealtro modo el jera el "Talian". El Talian el jera modelà sul stanpo del linguaggio de la aristocrassìa venessiana, e tute le persone al servissio del Stato lo imitava.
In altre parole in veneto esisteva una lengua parlata "pubblica" e una lengua parlata "privata";
Grosso modo la lengua pubblica, el Talian appunto, la ricalcava la lengua de Venessia, e la jera unica in tuti i territori veneti, da Bergamo a Udine a la region de l'Istria a Corfù e quasi tute le isole adriatiche fin a Creta e Cipro.
El veneto familiar, invesse, pur restando conprensibile a tuti el canbiava e el canbia da paese a paese e qualche volta quei de un paeseto catava ridicolo quel de chealtro.

De fati quando che uno no'l se spiegava pu'ito, chealtri ghe diseva un po' sul serio, un po' ridendo: "Ma parla par Talian, po!"

I abitanti de la metropoli, Venessia, fin no tanto tenpo indrio, a tuti i altri veneti i ghe ciamava "canpagnoli" come dir che i jera non tanto a la moda o non tanto svejài fora.

Me capita tante volte de vardar i post nel vostro sito. Gnanca ve digo de 'a gran belessa de i raconti che vedo scriti intorno a'e storie de chi che ga passà 'a so' infansia in canpagna.
Vedo che in Brasil no se parla de "canpagna" ma de "colonia". Sarà utile, mi credo, far saver che al dì de un quo in Italia quando che se pronuncia la parola "colonia" 'a prima roba che vien in mente ze un gran casermon o al mar o in montagna dove che na volta se mandava, in tenpo de istà, i tosatei a ciapar 'e arie bone. Le fameje 'e pagava un picolo contributo e el Stato 'l pagava el resto.

Tuto questo par dir che el Talian no 'l ze solamente che na lengua de la canpagna o solamente comica: la ze parfeta par tute le sfumature espresive necesarie.

Tradução

Com vossa permissão, quero dizer algumas palavras sobre o termo"Talian". Para meus pais, e ainda mais para meus avós a palavra "Talian" queria dizer o modo de falar vêneto que se usava em todos os casos importantes, solenes, ou com os estrangeiros para transmitir boa impressão. Enfim,  existiam duas maneiras de falar nossa língua vêneta: um espontâneo, rápido e cheio de palavras grossas e antigas, ou pronúncias antigas (como o "th - θ (letra grega Theta)" por exemplo, ou "l'é" ao invés de "ze - xe");
e o outro modo de falar era o"Talian". O Talian era feito sobre a estampa da linguagem da aristocracia vêneta, e todas as pessoas a serviço o seguiam.
Em outras palavras no vêneto existia uma língua falada"pública" e uma língua falada "privada";
Modo tosco era a língua pública, o Talian apenas, traçava a língua de Veneza, e era única em todos os territórios vênetos, de Bergamo a Udine a a regiãode Istria a Corfù e quase todas as ilhas adriáticas até Creta e Chipre.
O vêneto familiar, ao invés, permanecendo compreensível  a todos mudava e muda de lugar para lugar e muitas vezes alguém de algum lugar achava ridículo o falar do outro lugar.

De fato quando alguém não se expressava bem, alguém falava meio sério, meio brincando: "Mas fala Talian cara!"

Os habitantes das metrópoles, Veneza, até pouco tempo atrás, aos demais vênetos chamavam "caipiras" para dizer que eles não estavam na moda.

Encontro tantas vezes olhando as publicações deste site. Nem, me fale, as maravilhas de histórias que vejo escritas sobre quem viveu a infância na roça.
Vejo no Brasil não se usa a palavra "campanha" mas sim "colônia". Será útil, acredito, saiba que nos dias de hoje na Itália quando se fala "colonia" 'a primeira coisa que vem em mente é um alojamento de soldados ou no mar ou na montanha onde uma vez se mandava, no verão, as crianças para pegar bons ares. As famílias pagavam uma pequena taxa e o estado pagava o resto.

Tudo isso para dizer que o Talian não é somente uma língua de caipiras ou somente engraçada: Ela é perfeita para todas as diferenças expressivas necessárias.

Nantro scritor ntel Sito Brasil Talian. Un vissentin che parla anca portoghese

quinta-feira, 23 de novembro de 2017

Veneto:


Salve a tuti, son rivà qua sul vostro sito par una strada longa, ma cerco de contarla en poche parole. Prima de tuto, son veneto, con papà, mama, noni e bisnoni tuti veneti, de Vicenza, quindi questo el xè xà um bon inisio.

25 ani fa go congesesto una fameia brasiliana, de origine italiana, e da alora semo sempre restà amici. Finalmente, l'ano scorso, son riusio a 'ndar trovarli a casa sua, a Florianopolis.

Qualche mese prima de partir, me son messo a studiar el portoghese, su internet, con professori che i stà lì en Brasile. Ben, xè 'ndà finire che el vostro paese el me xè entrà nel cuore, e ancora sto studiando portoghese, lesendo libri en portoghese, vardando film e novele portoghesi.

Xè poco tempo che go scoverto el Talian, a lengua veneta en Brasile, e me gà ciapà un mucio saver che così tanto distante da l'Italia, e sopratuto dal Veneto, se parla e se ama la lengua che qua la xè considerà solo un daileto, che i giovani parla sempre manco.

In pratica, me sento orgoglioso par tuti voialtri che, par non dismentegar le vostre radise, tegnì sempre viva la lengua dei nostri noni, mentre la nostra la xè cambià, penso che se veda la diferensa da come che scrivo mi e come che scrivì voialtri.

Perciò, se volì ospitarme nel vostro sito, se cato qualcosa sule tradision del Veneto che penso possa piaserve, ve le mandarò.

Basi a tuti.

Português


Bon dia a todos, eu cheguei aqui no vosso site fazendo uma longa viagem, mas vou procurar contá-la com poucas palavras. Primeiro, eu sou vêneto, com pai, mai, avós e bisavós todos vênetos, de Vicenza, assim já estou no caminho certo.

Há 25 anos conheci uma família brasileira, de origem italiana, e desde então ficamos sempre amigos. Depois de tantos anos, no ano passado consegui visita-los, em Florianópolis-SC.

Uns meses antes da partida, comecei a estudar o português, na internet, com professores que moram alí no Brasil. Bom, seja como for, seu país agora está no meu coração, e ainda hoje estudo português, leio livros em português, assisto filmes e novelas em português.

Há pouco que descobri o Talian, o idioma vêneto no Brasil, e fiquei apaixonado por saber que, tão longe da Itália, e ainda mais do Vêneto, fala-se e ama-se o idioma que aqui è somente um dialeto, que os jovens falam  cada vez menos.

Então, eu estou orgulhoso por todos vocês, que, para não esquecer vossas raizes, tem sempre viva a língua dos nossos avós, enquanto a nossa mudou, acho que vocês virem a diferença entre minha e vossas letra.

Assim, se quiser hospedar no vosso site, se eu encontrar algo que trata das tradições do Vêneto que eu achar que vocês gostem, enviarei a vocês.

Beijos a todos.

Leonardo Quaggiotto - Vicenza - Veneto - Italia

Obs. O texto em vêneto não sofreu nenhuma edição, permanece a escrita original do escritor. A letra "X" no vêneto tem som de "Z" pra gente portanto "xe" é o mesmo que "ze".


Ato di perdono - Preghiera in due léngoe

quarta-feira, 22 de novembro de 2017

Talian

Tu che ga dito, oh Signore: Amate i vostri nemici, fate il bene con quei che vi òdiano,benedice quei che vi maledìcono, pregate per quei che vi persègono e vi calùniano, afinché valtri sìano fioi del pupà vostro che ze nei cieli; e mi in questo momento solene dela mia vita, per amor tuo, perdono i mei ofensori come tu mi ga perdonato.

Nessun rancore in piu, nessun òdio contro nessuno al mondo per essere degno finalmente di pregarti con le parole stesse che Cristo medésimo ga ensegnà a noantri: Rimeti a noantri i nostri debiti, come noantri li rimetiamo a i nostri debitori.

 Ricevi  alora oh Signore la rinùnsia assoluta che ti ofro da ogni desidèrio maledeto contro il pròssimo.

Smìssia più viva nel mio core la sacra fiama dela carità, s-ciarisse dela mia mente fin la memòria dele ofese riceveste, fa che le possa ricambiare con altri benefìssii, e tu perdona i miei nemici come mi stesso li go perdonai.


Italiano

Tu l'hai detto, o Signore: Amate i vostri nemici, fate del bene coloro che vi odiano,benedice coloro che vi maledicono, pregate per coloro che vi perseghitano e vi calunniano, affinchè siate figli del padre vostro che è nei cieli; ed io in questo momento solenne della mia vita, per amor tuo, perdono i miei offensori come tu mi hai perdonato.

Nessun rancore più, nessun odio contro nessuno al mondo per essere degno finalmente di pregarti con le parole stesse che Cristo medesimo ci ha insegnato: Rimetti a noi i nostri debiti, come noi li rimetiamo a i nostri debitori.

 Ricevi dunque o Signore la rinunzia assoluta che ti offro d'ogni desiderio di vendetta contro il prossimo.

Accendi più viva nel mio cuore la sacra fiamma della carità, sgombra della mia mente fin la memoria delle offese ricevute, fa che le possa ricambiare con altrettante benefizi, e tu perdona i miei nemici come io stesso li ho perdonati.

Preghiera strata del libro "Lontani Dalla Patria ma vicini a Dio" del ano 1929
Tradução para o talian: Jaciano Eccher

Una canzone da ricordare - Le Mondine - Letra e tradução

terça-feira, 21 de novembro de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas clique aqui.
Para baixar essa música, clique aqui.

Italiano (Le Mondine)

Quando ero piccola ricordo ancora di quella notte co'l temporale
Sentendo piangere, poi mamma pianpianin scese le scalle, se aviccinò
Orsù non piangere, niente paura che una stòria racconterò
Quando la mamma con le sorelle per lavorare un di partì.

Rit: Sotto il sol si lavorava
e tutte insieme si cantava
de quelle vecchie melodie
che parlavano d'amor.
e per ogniuna la sua stòria
Sai c'èra tanta povertà
a noi bastava così poco
la beata gioventù.

E quando il sole poi tramontava noi tutti insieme a riposar
e si pensava a i nostri cari così lontani a d'aspettar
erano tempi sai, si lavorava per pochi soldi e da mangiar
portare a casa un puo di riso e una canzone da ricordar

Penso a quei momenti che ho vissuto no, non cambierei il mio passato
Sono una donna fortunata ad avere quei bei giorni nel mio cuor.

Tradução para português

Quando eu era pequena lembro-me ainda daquela noite com temporal
Me ouvindo chorar, depois a mãe devagarzinho descendo as escadas se aproximou
Levante, não chore, nada de medo, vou te contar uma história
Quando a mãe com as irmãs para trabalhar um dia saiu.

Ref: Sob o sol se trabalhava
e todas juntas a gente cantava
aquelas velhas melodias 
que falavam de amor
cada uma com sua história
Sabe, tinha tanta pobreza!
á nós bastava pouco
a abençoada juventude

E quando o sol depois se escondia nós todas juntas repousávamos
e pensávamos nos nossos queridos que ao longe nos esperavam
eram tempos sim, se trabalhava por couco e dinheiro e comida
se levava para casa um pouco de arroz e uma música para lembrar

Penso nos momentos em que viví não, não mudarei meu passado
Sou uma mulher de sorte por ter aqueles lindos dias em meu coração.

Postagem e tradução: Jaciano Eccher
Alguns esclarecimentos: Adriano Fábris (região do vêneto)

Gesù bambino - Canson de natal - Grupo Ricordi

segunda-feira, 20 de novembro de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui.
Para baixar essa música, clique aqui.





Talian (grupo Ricordi)

Gesù bambino arriverà
La nuova stela briliano già
Mile cose sono a basar
Sinele de spine sora el cussin.
Sta note con molto amore
Viene visarmi el Gesù Bambin.


Gesù bambino arriverà
La nuova stela briliano già
A la matina tuti i bambini
Presto, piu presto lévano su
Per veder co'l cor in mano
cosa ha portato el Bambin Gesù.

Gesù bambino arriverà
La nuova stela briliano già
I bambini troppo contente
Vano a chiesa per ringrassiar
Al bambino che ai portato
Tante presenti e felicità

Mile cose sono a basar
Sinele de spine sora el cussin.
Sta note con molto amore
Viene visarmi el Gesù Bambin.



Tradução para português

Jesus menino chegará
A nova estrela já brilha
Mil coisas estou a beijar
Chinelos de espinhos sobre o travesseiro
Essa noite com muito amor
Vem me visitar o Jesus menino.

Jesus menino chegará
A nova estrela já brilha
Pela manhã todas as crianças
Logo, ainda mais logo acordam
Para ver com o coração não mão
O que o menino Jesus trouxe.

Jesus menino chegará
A nova estrela já brilha
As crianças muito felizes
Vão a igreja para agradecer
Ao menino que lhes trouxe
Tantos presentes e festas.

Mil coisas estou a beijar
Chinelos de espinhos sobre o travesseiro
Essa noite com muito amor
Vem me visitar o Jesus menino.

La vita puo esser come un "Massolin di Fiori" - Per Ademar Lizot

domingo, 19 de novembro de 2017


La vita l´è piena de dificultà e tribulassion e anca na granda lission de umiltà, però se gavemo credensa in Dio e speransa nel cuor, la ze anca bela compagno de un “massolin di fiori” e piena de momenti indesmentegàbile.

Penso mi che un momento perfetìssimo de la vita, l´è quando nasce un fiol o fiola, quando gavemo su par l´è spale la gràssia de èssere pupà e dopo gavemo la responsabilità de slevar su na persona con insegnamenti de credensa in Dio, onestità e speransa, par dopo quando daventa granda, la sia una persona sempre insieme dela verità e simplissità, con rispeto ai altri , la natura e l´è bestiolete. Sempre ringràssio al Signor parvia che par lo so bontà sensa fin, el me ga regalà de vìvere questi momenti de felissità, quando ga nessesto me tre fiole e dopo quando zera meso avanti co la stassion, ga vignesto í nepotini, tuti momenti che go sgionfà l`anima e cuor de felissità.

Ricordo che quando ga nessesto mia prima nipotina, la go visto ancora nel ospedal, picinina e grassiosa compagno de un “Massolin di fiori “ nei brassi dea so mama, mia fiola, bela che mai con so angeleto drio ciuciar. In quel momento me ga vignesto na làgrima de contantessa nei òcii quando la me ga dito:...
- ”Varda pupà vostra nipotina, che bela e piena de serenità, adesso solamente la ciucia e dorme”. Alora nel silénsio de m'ànima, go ringrassià e domandà la benedission e protession al Signor e la Madona par quela bambina, bela compagno de un massolin di fiori. Quel giorno, l´è stato de festa e go cantà a alta voce le cansion che i noni cantea nei giorni de festa e contantessa. Nel cuor, gavea la sensassion de èssere nei Alpi Venessiani, andove ga nassesto mio nono, ai pié dei monti con í piu bei fiori del mondo. Dopo go scominsià a pensarghe sora con satisfassion, che anca mi zera adesso nono e che tochea contar storiete a mia nipotina, come el nono e nona sempre me contea con ànima e cuor, quando zera picoleto. Stòrie de fondamento, sempre co la verità e la bontà davanti, storiete che me piasea tanto e che insieme dei insegnamenti dei noni e genitori, go alsà su mio carater. Così in pensiero go fato un giuramento ai mei nipotini, par che i sìpie dondove í ga vignesto, de insegnarghe el nostro idioma materno, contarghe del esémpio de vita de nostri antenati, la credensa in Dio che i gavea, dirghe che'l sentido dea so vita zera la faméia e el laoro, che i gavea coràio e soratudo simplissità e umiltà. Penso mi che questa ze la mèio richessa che i pol ereditar par vegner su persone co un carater pien de onestità, simplissità, carità e fede in Dio, el paron del mondo, queste l´è più bele virtù de un cristian e anca la prima cosa che voi domandarghe, ze che par carità i me ciame sempre de nono, maipiù de “avô”.

Ademar Lizot.


Tradução para português

A vida é plena de dificuldades e tribulações, é antes de mais nada uma grande lição de humildade, mas se temos fé em Deus e esperança no coração, ela é bela igual a um “massolin di fiori” e cheia de momentos inesquecíveis.

Um momento perfeito de nossa vida é quando nasce um filho ou filha, quando temos nos ombros a graça e a responsabilidade de ser pai ou mãe. A responsabilidade de passar-lhe ensinamentos morais de fé em Deus, de honestidade e esperança, para quando ela for grande ser uma pessoa sempre ao lado da verdade, com respeito ao próximo, aos animais e a natureza. Sempre agradeço a Divina Providência, que pela sua bondade infinita me fez merecedor de ser pai de três filhas e agora que estou mais velho com os meus netinhos.

Sempre lembro de quando nasceu minha netinha, fiu vela ainda no hospital, a vi pequenina e cheia de graça, nos braços de sua mãe, minha filha, linda com sua filhinha mamando. Naquele momento uma lágrima de contentamento caiu de meus olhos, quando ela disse:.. Olha meu pai a sua netinha que linda e tranquila, agora ela só mama e dorme. Então no silêncio de m`alma, pedi que a Divina Providência abençoasse e protegesse aquela criança. Aquele dia foi para mim de festa, em que lembrei e cantei as canções que meus avós cantavam em dias de felicidade. No coração tinha a sensação de que estava la nos Alpes Venezianos, onde meu avô nasceu, aos pés das montanhas com as mais belas flores do mundo. Depois refleti, com satisfação, que agora eu também era um avô e teria o compromisso de contar histórias para minha netinha, contar-lhe histórias iguais as que meus avós contavam, sempre com alma e coração, histórias de fundamento, com a verdade e a bondade sempre prevalecendo. Depois em pensamento fiz um juramento, para que os meus netinhos soubessem da sua procedência, iria ensinar-lhes o nosso idioma materno, contar-lhes o exemplo de vida de nossos antepassados, da sua fé em Deus, sua coragem e sua humildade. Tenho certeza que esta é a melhor riqueza que eles podem herdar, para se tornarem pessoas de caráter pleno de benevolência.

Scartossar mìlio e ascoltar stòrie del pupà

quarta-feira, 15 de novembro de 2017

Una nostalgia che me vien nel cuore ze i giorni de piova ndar rento del paiol ensieme con pupà, mama e i fradei scartossar e sgranar mìlio (gran turco). I grani del'stremità del bótolo (sabugo) se sgranea per i porsei e polastri e i grani del meso i zera quei boni per piantar.
Nei di de incoi se fusse piantar queste somense penso mi che i produceria mia. Non sò se la tera ga perso la forsa, el clima, i veleni ma tuto ga cambià. Se prima lera la sapa che lassava le piantassion sensa rampeghine, bidoni, forchete, petassàchi e altre peste incoi ze i veleni che finìsse fora tuto anca con i pessi, i animali, i boschi e tuta la natura. Ma incoi non son qua per lamentarme ma si per parlar de nostalgia.

Nantra nostalgia che go zera ntei giorni de piova o sinò nele sera già cha a la casa dei me genitori non gavea la energia elètrica, e cossì gnanca la television, mi e i mei fradei se sedeva per ascoltar el pupà racontar storiete.
La vita la zera difarente, la gavea un gusto bon ascoltar tante stòrie del pupà nela fiaca luce dele candele o del feral. Stòrie del Sanguanel (curupira) dele anguane (bruxas da água) e tante altre.
Ze stato cossì che go ricevesto la educassion dei mei genitori e me go trasformà nel uomo che son incoi.

Por: Jaciano Eccher

Dopo de la tempesta, vien el bon tempo

terça-feira, 14 de novembro de 2017


“I vol passarghe davanti del Signor.” Così ga scrito el prete Mazzochini in so testo (Spùncia qua). Gràssie mila al prete, par questa scrita de sapiensa e religiosità, con parole de verità e giustìssia, sora í bruti tempi che semo drio vìvere, tempi de tempesta, che solamente con credensa in Dio e la Madona, par protègere a noantri e nostra faméia.

Bisogna dir che el ga pròpio rason el prete de anca spaventarse, con questo mondo ribaltà a gambe in sù, scarso de sentimenti, con persone sensa giudìssio e anca la polìtica piena de falsità, penso mi che se Nicolau Maquiavel, el prìnsipe del sinismo, sel fuse qua, anca lu se spaventaria coi polìtichi de di d`ancoi. Però la granda desolassion ze veder tante persone a lontan dei insegnamenti de nostro Signor Gesù, quel zera perfeto, el ga fato tuto de bon, ma í lo ga ìmpicà su na crose.

Dopo de leder quelo belo testo del prete, go scominsià a pensarghe sora e go ricordà de la grande credensa in Dio che gavea í nostri antenati. Ricordo che la mama e la nona, sempre che vignea su na tempesta, l´è ciapea in man la imàgine de Santantoni o de la Madona e dopo l'e preguea el siqueri de Santantoni e sempre la tempesta s-ciarea. Nei momenti de dificultà, el nono parlea co tranquilità:...

-Tosi no ste mia spaventarse parché dopo de la tempesta vien el bon-tempo. 
Tutavia i nostri antenati i ga infrontà tante dificultà che noantri no semo mia boni de imaginare, con el laoro ntea colònia, la abitassion fràgile, squase sempre scarsi de ricorso e soratuto i ga tribulà ntel transcorso dei ani quaranta del sècolo passà co´l acossamento del goerno contra i dessendente quei no í savea parlar in brasilian, í ghe tochea star citi rento casa par no andar mia in prision. Noantri, adesso gavemo satisfassion e orgólio de la braura dei nostri noni e bisnoni, che con coràio í ga infrontà quei bruti tempi sensa spaventarse.

E noantri che semo adesso drio patir bruti tempi, gavemo in cuor el coràio de nostri antenati? La credensa in Dio che i gavea? A le olte quando scomìnsio a pensarghe sora, go la umiltà de dir che no so mia gnanca la ómbria de quelo che zera mio nono e mio pupà, che no i se spaventea mia con gnente. Tutavia sempre me vien n`ària de serenità nel cuor, parvia che qualunque cosa go eredità de quei vècii santi, la credensa in Dio e la Madona e al manco cinquanta par cento de so coràio e go sempre in mente che bisogna che lassemo el Signor passar davanti, parvia che el ze la luce dela nostra vita, compagno ga scrito el prete Mazzochini.

Ademar Lizot.



Me zio el gavea rezon: “I vol passarghe davanti del Signor”

quinta-feira, 9 de novembro de 2017


Stamatina me son fermà davanti del computador, e go scominsià a navicar sul’internet. Sul sito Brasil Talian go trovà la indignassion del me amigo Jaciano. Chi che vol veder, la ze li. Clica e lesi.

Le parole de Jaciano, su tuto quel che ze drio suceder adesso le me ga fato scriver anca mi, parché me son ricordà de me zio Neno (Francisco). A la sera, quando se vardea la television, sia le notìssie spaventose, sia le novele scandolose, lu el disea sempre cossì:
- “La pora nona la disea sempre: I vol passarghe davanti del Signor!”
 Non sò cossa che lu el volea dir con questa spression. Ma adesso son drio capirla. Quel che vedemo suceder adesso, ze parché semo “passadi davanti del Signor”.

Gente, se metemo le man in conssiensa! Proemo pensarghe sora! Andove semo rivadi? Jaciano el parla, sul testo e anca sul vìdeo, del uomo nudo, a San Paolo, che sta tosatela lo tochea. Dopo ghe ze state le sposission de arte Queer museum a Porto Alegre e Belo Horizonte: una – scuseme – putanaria che mai! Tuto pago con soldi grossi del governo e dela inissiativa privada.

E questo ze un punto sol. Ghe ze altri mila! Ma de quei, deromai, se gavemo costumadi, alora, gavemo perso la facoltà de indignarse. Parlemo dele grade, cada volta più alte, davanti ale nostre case. Parlemo dei ladroni, che no i ga piu vergonha de robar. Ghe pensemo sora ai intorpessenti: quanti giovani persi in tel vìssio!? Pensemo in tel magnar che me vien in tola tuti i di (polastri de 30 di, porchi de 70, 90 di, late adulterà) tuto pien de ormónio. Le nostre piantassion, la campagna, i grani pieni de velen e trangenichi...

Ghe gavemo passà davanti al Signor!!!

Qual ze el primo comandamento dela lege de Dio? 
- Amar a Dio prima de tute le atre cose! El Vangelo de Marco, dise:

28"Alora li se ga fato darente un'scriba che li gavea sentio discutere e, avendo visto che Gesù gavea risposto bene, ga domandà: "Qual ze il primo di tuti i comandamenti?". 29 Ga dito Gesù: "El primo ze: Ascolta, Israele. El Signor nostro Dio ze l'unico Signor 30 e tu amerai el Signor tuo Dio con tuto el tuo cuore, con tuta la to ànima, con tuta la to mente e con tuta la tua forsa. 31El secondo ze questo: Amerai il pròssimo come a te stesso. Non ga altro comandamento piu grande de questi". (Lc 12, 28-31)

Cosa gavemo fato noantri, coi diese comandamenti? Li gavemo desmentegadi! Sò mia par colpa de chi, ma el fato che mi vedo ze che tra 100 toseti che vien a dotrina, fursi uno el sà pregar i comandamenti. Le mame no ghe insegna più! Dopo gaverli desmentegadi, semo stai piu lìberi par mia pi obiedirli.

Ma parché, bisogna amare a Dio, sora tute le cose? Come capir questo comandamento? Parché chi no ama a Dio sora tute le cose, chi non ze temente a Dio, non pol amar al pròssimo come a si stesso. Se mi no amo a Dio prima de tuto, alora me amo a mi prima de tuto. E quando sucede questo, posso disfarme e butar via tuto quel che non me serve più. Par quel che el di d’ancoi, la gente difende l’aborto, ribandona i vècii, lassa i so fioleti el di entiero soto le man de altre persone, e va torli a la sera, sol par méterli dormir. Quando non amo a Dio sopra tute le cose, el valor primo e màssimo son mi. El ze un modo egoista de far la vita, che resulta in quel che go dito sora, e che semo drio veder suceder a torno, in tuti i cantoni.

Par capir mèio, ve dao un esémpio: Se me ocore una pena (caneta), vado a la papelaria e min compro una. Rivo casa e la dopero, conforme la me ocore. Quando la se fenisse, la buto via. El valor de quela pena li, el ze la tinta che la ga rento. Quando se fenisse la tinta, se fenisse el valor de la pena! El se un valor de uso (sol par doperarla). Adesso, se la me mama e me pupà, el di dela mia (làurea) formatura, i càpita con una caneta compagna ala prima dentro de un pacotin e i me dise bele parole, e che la pena è un regalo par che me ricorde del suo sudor par farme studiar, la sua onestità, tuto quel che i me ga insegnà, ecc... La relassion che go con questa pena se torna diversa: e se un di la se fenisse, la meto ancora via, parché el so valor no el ze nela tinta, ma el ze nele parole del pupà e dela mama. El valor transsende la pena! El valor ze no de doperamento, ma de dignità. Questa ze una pena degna de esser metesta via.

Credo che sìpia restà ciaro adesso. Se el valor de una persona el ze in tela pròpria persona, e se fenisse li, posso abortar, ribandonar e copar quei che “no i me serve più”. Ma se el valor dela persona la utrapassa, el ze in Dio, che me ga dato la vita a tuti noantri, alora, scàmbia! Bisogna rispetar!

El di d’ancoi, ghe gavemo si passà davanti del Signor! Davanti del Signor gavemo messo le nostre volontà e i desìderii dela carne. E scolte! Son mia drio parlar dei altri. Parlo de noantri: preghemo tuti i di? Andemo a messa? Come i ze i nostri vestuari, rispetosi? Rispetemo la castità? Semo maridai, o andemo star insieme e pronto?

Cossa mi vedo quá, andove son: i toseti no i sa pregar (vol dir che a casa no se prega). Quando i vien a messa, i so pari li mena fin davanti a ciesa e li lassi li; dopo, quando fenisse la messa i vien torli. Se te disi che ghe una messe de note, par sti popi, tuti i dise che de note l’è un perìcolo tirar fora de casa i tosatei. Ma el 31 de otubro, le mame le va al comèrsio, le compra le fantasie, le parecia i fioleti, li desfegura tuti, e ale 10h30 de note te vedi ancora trope de tosatei in volta, a far i malani. In scola, andove i nostri visigni, i nostri cosini, i nostri fradei, o la nostra dona, o mi pròpio semo i professori, se te disi che te voi andar la par pregar, far una celebrassion, i te dise suito de nò. Ma el 31 de otubro, ghe ze la festa dele strie, e bisogna andar vestiti d’acordo.

Vedo fioi caritosi, che incontenta i noni e li assa davanti la ciesa; e quando fenisse messa, i vien torli. Lori, no ocor che i preghe! Vedo mame de faméia, che vien tor i so popini in scola, qua derente, con le gambe, la pansa, la schena, tuto fora, parché le ga caldo. I uòmini sensa malieta (camisa), pieni de tatuage, e la boca sporca!!! Mi go maridà tanta gente, deromai. Ma che i se ga rispetà, prima de maridar, go savesto de un casal sol. Fursi due. La maioria i ze belche insieme da un per de ani.

Alora, chi che i ze i pecatori? Son mi (el primo de tuti), te si ti, semo noatri. I ze i nostri, no le mia gente strània! E cossa dovemo far? Acetar Gesù. Tirar-se in drio, lassar el Signor passar davanti! Osservar i soi comandamenti. Verder el corasson ala gràssia del Spirito Santo. Leser la Bìblia, osservar quel che la insegna. Scambiar vita, scambiar sistema, convertirse. Quei che scoprisse la grandessa del amore de Dio, e la gràssia de gaverlo sempre insieme, scomìnsia a veder la vita de un’altra maniera, piena de color e de speransa.

Lassemo el Signor passar davanti. El ze lu la luce dela nostra vita.

Conosse? Sai cosa ze? Alora ndemo saver adesso

Go ricevesto questo ritrato de Crislaine Arbusti. La me ga mandà ntel Facebook come che se ciamea in talian. Alora go dimandà per ela prima come che se ciamea nel portoghese, la me ga rispondesto che se doperava nel vendre sacro ntela ciesa parché non se podeva sonar le campanele alora go capiu suito che zera la RÀCOLA. Dopo go messo ntel grupo Amici del Talian de Zap Zap e Antonio Gasparin ga contà che so pupà zera un dei mèii fabricanti de queste ràcole. Ga dito che el ghe feva de farina seca, un tipo de àlbero che in portoghese se ciama "rabo de bugio" che lera come una mola.
Mi conossea la ràcola com questa qua.

Gavemo anca nel grupo el Prete Mazzochini che ga scrito cossì!


"Sora la racola...

Come savé, mi son prete. Me ricordo, che ha 25 ani in drio, quando mi era toseto, la stimana santa lá era rispetada tel nostro posto. No se giughea le carte, no se giughea la bola, dopo el zóbia santo no se batea co lá manera, gnente. Tuto cito, tuto silénsio....

Alora, vui dimandarve a voaltri, che si catòlichi, come mi, che in te la setimana santa del ano che Vien, fessino la medesima cosa che ani in drio: rispetéssino la setimana santa (in tel pregar, tel magnar, la ose, i giughi, e anca, se ocore, andar tor le ràcole e sonar quele te le prossessional).

Parleghe al vostro prete, e diseghe: padre, e se fusse che noantri doperéssino quele ràcole sconte drio la sacrestia?

Questo non ze par recuperar cose del passà. Le parché el giusto dela setimana santa ze che la sìpia rispetada...

Ringràssio, de adesso a tuti quei che pensa in una maniera de giutarghe a la so ciesa, a far dela setimana santa, una setimana piu piena de valor, rispeto e spiritualità"

Odete Delazari mostra especialmente para o Site Brasil Talian belezas do norte italiano

terça-feira, 7 de novembro de 2017


O mundo TALIAN já conhece o talento e bravura de Odete Ana Delazari no que diz respeito a valorização, resgate e preservação de nossa língua, mas caso você não conheça. Ela é a organizadora do Fest'Itália que a mais de uma década encantou a pequena e pacata cidade de Palma Sola-SC e em 2018 acontecerá em Tubarão-SC, mas esse é assunto para outra matéria.
Nós do Site Brasil Talian agradecemos de coração a dedicação dela ter enviado exclusivo para o Site Brasil Talian um vídeo mostrando as belezas de Jesolo, região do Vêneto, Itália. Inscreva-se em nosso canal no Youtuibe pois nos próximos dias vamos conversar com ela sobre como fazer a dupla cidadania e também ela estará abordando as novidades do Fest'Itália 2018.

Stòrie dei noni - Per Ademar Lizot

segunda-feira, 6 de novembro de 2017


L´è stòrie dei noni, ze l´è più bele del mondo! La so narassion l´è un momento de felissità, un s-ciantin de parole de dolcessa e amabilità, quei conta na s-cianta de tuto. Ze l´è più bele del mondo, parvia de la simplissità e soavità compagno de la fragansa dei fiori de naransa e sempre co un mensàgio de fondamento, de bontà e verità.

Ricordo che quando zera picoleto, el Signor me ga ringrassià con momenti de felissità scoltando l´è storiete dei noni. Sempre ricordo che davanti de le careghe del compartimento de le visite de la nostra casa, gavea nantre careghe e no una television, cosi davanti de noantri sentea el nono e la nona par far la narassion de le storiete. Ghe sicuro che pochi toseti di de ncoi i ga questa felissità.

Tante volte el nono riveva casa meso stufo e orfando, alora el senteva in so carega predileta e vanti quel snetesse i piè e de dir qualunque altra parola, de sòlito se domandea che el contesse na storieta. Se diseva:...”nono me piaseria tanto sentir una storieta de streghe o del sanguanel.” Alora el nono cavea el capel co la ala scaversada in su e dopo el diseva...
- Bisogna che sìpie che ze na bruta roba la veciàia e sempre vanti note fa mal le gambe, parvia che la caminada la stanca í piè vècii e anca í òcii pieni de làcrime parvia del sol caldo. cosi par dirghe na bela storieta bisogno un bicier de vin par s-ciarirme í sarvei e menar inspirassion nel cuor. Alora andea a tute gambe in cantina torghe una botìlia del so vin predileto, del vin quel fea co so ua, so man e so sapiensa. Dopo de la prima sboconada de quel vin bonìssimo, el fea òcii colmi de aqua de una persona co lànima in pace e le parole vignea lìmpide e giuste con storiete de fondamento, bontà e verità.

Quando scomìnsiava a contar la stòria, se stea atenti, su co l´è rece. Sempre quel contea na storieta de streghe el disea...
-In streghe no credo mia, magari ntel vendre de sera de luna piena se pol vederle co so scoa nel cielo. Del “sanguanel” disea che el zera un ciuciassangue che piase far la dressa ne le crene dei cavai, però no bisogna mia spaurarse parché l´è un picoleto matussel. Me piasea pròpio quando el contea dei ani quel zera picoleto in Itàlia e anca de le batàlie del bravo Giuseppe Garibaldi e so sposa Anita nte la guera dei “Farapi” e de la guera par la Unificassion de la Itàlia.

De la nona go scoltà l´è storiete de la arca de Noé, che ga salvà noantri e anca l´è bestiolete dal dilùvio. De la Santa Genoveva che ga perso í òcii, magari co so fede in Dio la vedea tuto. La stòria de Giuseppe, vendesto par í so fradei, nel Egito e dopo la piu bela stòria de tuti tempi, la stòria del bambin Gesù, de la Madona e de San Giuseppe.

Così sempre digo che l´è stòrie che i noni conta, ze l´è piu bele del mondo, parché in quel momento i parla l´è parole che vien del cuor, piene de dolcessa e amabilità, con insegnamenti de bontà, de credensa in Dio e speransa.

Ademar Lizot.



Português

As histórias que os nonos contam, são as mais belas do mundo e aquele momento é pleno de felicidade, é um instante de palavras de doçura e amor, que eles contam um pouco de tudo. As histórias que os nonos contam são as mais belas do mundo porque são simples e suaves como o perfume das flores da laranjeira e sempre com uma mensagem de fundamento, de bondade e verdade.

Lembro que quando era pequeno, fui abençoado com momentos de felicidade, quando escutava as histórias dos nonos, sempre recordo que naquele tempo, na sala de nossa casa, em frente ao sofá, tinha outro sofá e não uma televisão, assim quando sentava no sofá a frente sentavam os nonos para contar suas histórias, poucas crianças hoje em dia tem essa felicidade.

Muitas vezes o nono chegava em casa cansado e ofegante, então sentava em sua cadeira preferida e antes que lavasse seus pés ou até mesmo falasse, pedíamos de supetão, que contasse uma história. Dizia:.. Nono, gostaria muito de ouvir uma história de “bruxas” ou do “sanguanel”. Então o nono tirava seu chapéu de aba batida pra traz e dizia:..” Querro que saibam que a velhice é difícil e sempre ao anoitecer, tenho dor nas pernas, porque a caminhada cansa meus pés e o sol quente faz verter água de meus olhos. Assim se querem uma bela história, só depois de eu beber um copo de vinho, para clarear-me as idéias e trazer inspiração no meu coração. Em seguida sempre alguém corria ate a cantina buscar uma garrafa de seu vinho predileto, vinho que ele mesmo produzia, com sua uva, suas mãos e sua ciência. Depois do primeiro gole daquele vinho espetacular, seus olhos ficavam calmos, a alma em paz e as palavras vinham límpidas e justas, contando histórias de fundamento, bondade em que a verdade sempre prevalecera.

Quando os nonos contavam suas histórias, ficávamos atentos e quietos. Quando contava uma história de bruxas, sempre dizia antes:...-“Em bruxas não acredito, mas na sexta-feira de lua cheia elas podem aparecer voando em suas vassouras no céu. Do “Sanguanel” o nono dizia que era um “ sanguessuga” que gosta de trançar as crinas dos cavalos, porem não metem medo em ninguém, pois não passam de um anão engraçado. Eu gostava mesmo era quando o nono contava de seu tempo na Itália e quando contava das lutas do valente Giuseppe Garibaldi e sua esposa Anita, na guerra dos Farrapos e guerras de unificação da Itália.

De nossa avó escutávamos histórias da arca de Noé, que salvou do dilúvio os animais e a nos também. Ela contava da Santa Genoveva que perdeu os olhos, mas por sua fé em Deus, continuou enxergando. Depois sempre contava a história do menino Jesus, de Maria e José, esta a historia mais linda do mundo.

Por isso sempre digo que as histórias que os nonos contam são as mais belas do mundo, é um momento pleno de felicidade em que as palavras contem doçura e amor, com ensinamentos de bondade, fé em Deus e esperança.



El di dei santi - Prete Luis Mazzochini

domingo, 5 de novembro de 2017

El primo de novembro ze  el dí   dei santi. Qua, n'tel Brasil, la Ciesa la transporta questa festa granda  a la domenega dopo, par che tuti i cristiani i possa andar a la messa. El di dei santi, ze una festa granda: se fa un pecà  grando mancar ain questa messa!

Una domanda che se posta, la ze questa: Parché me toca cercar de esser santo? La risposta ze sémplice: parché l'insegnamento dela parola de Dio el ze  che l'uomo el ze  stato fato puro, creà santo, par viver par sempre, in paradiso. Alora, la santità ze mia una cosa par pochi; la ze el destin de tuto  el génere  umano. L'uomo el sente la nostalgia del paradiso perso: a tuti me piase l'amor, la pace, la concòrdia, l'armonia, l'acoglienza, la  giustìssia, la verità, ecc.

Quando se trovemo in una situassion de ràbia, òdio, paura, ingiustìssia, persecussion, discòrdia, ecc, semo  in meso al pecà. A nessuni ghe piase questa situassion.

De questi sentimenti, podemo concluder che El Signor el ga fato noantri santi, puri, sensa pecati. Sul'libro de Gn, ghe  ze  scrito  che uomo e dona i ze  stai messi al mondo par viver in paradiso. I era santi!
Alora, bisogna cercar de farse santi, parché la santità la  ze  l'aspirassion piu profonda del cuore del uomo. La vita santa la ze  la marca de Dio impressa sul nostro cuore.
Cerchemo la santità. La ze ela completa e impienisse de senso la  vita de ogni uomo.

Preghemo al Signor, che la sua Gràssia me giute a far de ogniuno de noantri sempre depi santi.

P. Luis Mazzochini, scj

Mais um marco. Chegamos a 450 mil visualizações

quarta-feira, 1 de novembro de 2017

No dia 22 de agosto de 2017 chegamos ao número de 400 mil visualizações e  pensei comigo mesmo. "- Até fim do ano temos que atingir 500 mil visualizações".
Mas resolvi não lançar o desafio pois era meio difícil alcançar esse objetivo, mas hoje dia 1º de novembro, dia de todos os santos tenho plena certeza que vamos chegar a marca de meio milhão de visualizações graças a tantos leitores que temos a cada dia que passa e também as pessoas que escrevem pra gente ajudando assim a manter conteúdo novo quase todos os dias.
Posso contar com você para essa nova meta? Compartilhe e navegue a vontade nas postagens do Site Brasil Talian. Que fique claro. Não ganhamos nenhum centavo por postar aqui, mas ganhamos a oportunidade de preservar, divulgar e engrandecer nossa cultura a cada dia que passa.
Topo