El ritorno del Programa Filò co'l Gìgio - Ademar Lizot

sexta-feira, 30 de outubro de 2020

Ascolta l'àudio strucando soto:

 

 

El ritorno del Programa Filò co'l Gìgio - Ademar Lizot

  


Ostrega che bela notìssia el ritorno a la radio Amici del Talian del programa Filo co`l Gigio, soto el comando del brau Ernane Fazolo, un giovenot che ga ntel timbro dela vose, vibrassione de pace e fraternità e, in quela ora che`l ze in ària le un momento de piaser in meso a tanti avilimenti e desgusti de questi bruti tempi e, anca soratuto el me fà ricordar de sti ani quando se fea filò ntela casa dei visini, quel tempo de semplissità in che le persone portea rento del peto el sentimento de iutarse un co`l altro e, in completa fradelansa i se catea par cantar cancione de speransa e otimismo, anca par racontar stòrie e fròtole, ma quele pròpio de rider  e, par magnar gavea sempre patate dolce, mandolini e gròstoli ornati co`l sulchero briliante. Andar far filò zera pròpio na alegria par tutiquanti, soratuto par i tosi che i spalanchea i òcii in serca de qualche tosa, par ciacolar co`l ogetivo de rangiarse la morosa e cossì che se ga alsa su tanti matrimònii.

  Quando ricordo de quel tempo indesmentegàbile non so mia bon de cavar fora le parole giuste par descriver la mia contantessa quando la  mama, con so vose carga de dolcessa la disea:..’-sabo de sera andemo far filò ntela casa del compare Diversino e dela comare Pierina, alora quando rivea el sabo, de matina bonora saltea su del leto co`l cuor che batea  inchieto parvia dela fadiga che zera spetar vegner sera e, un s-ciantin vanti del scurir me fea svelto par netarme e pareciarme polito par andar far filò.

    L`é pròpio un grando pecà che se ga squase fini questa tradission dei nostri antenati, parchè par disgràssia i costumi i ga cambia e par tante volte me vien la cativa impression che son drio caminar par una stradete longa de`n paese deserto e sensa cielo, andove el mondo ga cambia de posto co la tecnologia, la internet e el telefonin selular, che fà le persone caminar co la testa sbassada sensa rivar a parte nissuna e sensa saver che la felicità la ze postata ntele cose  sèmplisse dela vita, compagno andar far filò ntela casa del compare Diversino e dela comare Pierina, genitori dela bela Rosana, una tosa del mio gusto e, che me piasea tanto ben.

Ademar Lizot.


El Programa ritorna Luni giorno due de novembre (02-11-20)




La lètera del compare....... Fábio Dalló - Umor talian

sexta-feira, 23 de outubro de 2020

 El compare mato.......   

 
 

Carìssimo compare, mi lo sò che stai lontano da tanto tempo e non sò mia da dove, giusto per questo ti scrivo questa lètera.  Son poche righe parché  go imparà male. Se ricevi questa lètera, vol dir che ze rivata. Se non la ricevi, fàmelo saver, così te la rimanderò un`antra olta. Scrivo pian pianin parché non te si ndato a scola e lesi pian pian. El tempo qua ze massa bruto, stimana passada ga piovesto sol due olte: la prima olta per tre giorni e la seconda per quatro.
   To fradel Gioanin ga comprà un auto, ma il primo giorno ga fato una grossa sporcheria: l'é ndato fora del auto e ga sarà la porta, smentegando rento le ciave. Alora ga tocà ancora ndar rento casa a tor la seconda ciave, lora anca noantri semo stati boni de ndar fora del’auto. 
   El can che ti te gavevi regalà a la nona romai ze grando, e l'ze  tanto furbo che se lo vedi non ti credi. Qualche tempo fa, to fradel Gioanin gà ascoltà dir,  che la magior parte dei insidenti co l`auto, sucede rento un ràgio de un chilometro dal posto de dove se àbita. Alora go deciso de cambiar par un porto pi lontan, in una nova casa. Qua ga posto par tuti, ma le galine gavemo lassade in campagna parché non le volea star qua casa. Per parlar de galine, se te vedi la so dona, saluta anca ela da parte mia. Se non la vedi, non sta mia dir niente.
   Tempo fa, te me ga dimandà una braga: to zio Piero me ga dito che mandarla coi botoni costaria massa (forse per via del peso dei botoni), alora li go cavà via. Dopo se te vol impiantarli n'altra volta i ze tuti rento le scarsele. Steme ben!, so compare che ti vol tanto bene.
 
P.S.: Mi volea anca mandarte un per de schei, ma quando me son incorto gavea belcha sarà l'invelopo; steme ben.......
 
Fábio Dalló ( cambiato da um testo già scrito. )
Vìdio:

Laorador del nostro Talian ga bisogno de aiuto - Trabalhador pelas causas do Talian precisa de ajuda

quarta-feira, 14 de outubro de 2020

 


David Brombatti, um apaixonado pelo TALIAN, sempre pronto a dar sua contribuição pela nossa cultura está precisando de ajuda financeira para tratar de doença rara. Para saber como ajudar e também saber mais sobre sua história e doença clique aqui.


David Brombatti, appassionato per il TALIAN (Veneto Brasiliano), sempre pronto a dare il suo contributo alla nostra cultura ha bisogno di aiuto finanziario per curare una malattia rara. Per sapere come aiutare e anche per saperne di più sulla tua storia e malattia clicca qui.


David Brombatti un apassionà par el talian e sempre pronto a aiutar le cause dela nostra cuiltura ga bisogno de aiuto con soldi para guarir una malatia poco conossesta. Par saver come aiutar e anca sora la so stòria e che malatia el ga struca qua.


El Castrin

sexta-feira, 9 de outubro de 2020

Ascoltemo la stòria strucando soto:

 

 

           


                                                           El Castrin

 ‘- No se pol mia castrar ntela luna nova parchè vien fora massa sangue´. Cossì parlea  el vècio Faustino che gavea el afar de castrin e, quel mistier el gavea imparà ancora de giovenot  quando par la prima volta el ga taià i coioni de`n  porco e, pi tardi el ga imparà a fermar el sangue dela sirurgia, quel fea co una bàrbara efissiensa e, sensa gnancauna cognossensa de anatomia.  Con calma e perìssia el lassea la bèstia, dopo rabaltea, lighea le gambe e, sensa considerassion al dolor el suo cortel fea el laoro crudele. Quando finia el procedimento el disea: ‘-Presto el ga de guarir!’ De sta manera in quei tempi in che el dolor  fea parte dela vita, el ga conquistà la fama de castrin ntela colonia e anca ntei campi de soledade.  

  Magari dopo de tanti ani quel fea quel laoro no`l podea pi ignorar la bàrbara soferansa quel fea patir le bèstiolete e, tante volte dopo de far quel ritual primitivo, el restea in silensio e pensativo, come sel fusse drio domandar scusa al Paron del Mondo par quela crudeltà e, cossì el ga deventà un omo solitário che portea rento del peto el dolor del rimorso e rento dela consienssa la inchietassion par tante creature del Signor quel gavea sacrificà e, quando ghe vignea quela aflission el stofeghea i so tormenti nte`n botìlia de caciassa,  fin che nte`n giorno el ga deciso de mai pi far quel laoro, l`é quando el ga taià i coioni de`n  potrìlio de meno de`n ano de eta e la pòvera bèstia dopo castrà, ancora drio patir una agonia longa e dolorosa, co`l sangue che ghe vignea fora in abondansa, el ga varda el suo carrasco co un sguardo de condena, un vero protesto disisperà de chi gavea perso la rason de viver dopo de quel taio che lo ga condanà a morir sensa dissendensa  l`éra come sel volese dir: ‘-Varda che crudeltà che te me ga fato!’  Alora el vècio Faustino ga sentisto dolor ntel cuor e el ga fato el giuramento de mai pi far quel laoro, parchè el ga capi che de soto del coro dele bèstiolete ga na ànima piena de sentimenti che fursi la ze pi lìmpida e pura che l`anima de tanti omeni, che questi si bisognaria taiarghe via i coioni.

Ademar Lizot.

(trad.)                                 Castrador

 ‘-Não castre na lua nova porque vira em sangueira!’ Assim falava o velho Faustino que tinha o trabalho de castrador e, aquele oficio ele aprendeu ainda jovem, quando pela primeira vez castrou um porco, depois aprendeu também a estancar a sangueira da cirurgia, que ele faziam com uma bárbara eficiência e sem nenhum conhecimento de anatomia. Com calma e pericia laçava o animal, depois dava um tombo, atava as pernas e sem nenhuma consideração a dor a sua faca afiada fazia o procedimento cruel, e ao finalizar ele dizia:..’Ligeirito no más ele há de sarar!’ Naqueles tempos em que a dor fazia parte da vida, o velho Faustino conquistou a fama de excelente castrador na colônia e nos campos de Soledade.

Mas ele também não era incapaz de ignorar o bárbaro sofrimento que causava aos animais e, muitas vezes após fazer a castração ele se parava em silencio e pensativo, como se estivesse pedindo perdão ao Patrão do Mundo por aquela crueldade. Assim com o passar dos anos tornou-se um homem solitário, que levava dentro do peito a dor do remorso e dentro da consciência a inquietação por tantas criaturas que havia sacrificado. Quando lhe batia forte aquela aflição, só afogava seus tormentos em uma garrafa de cachaça. Até que chegou o dia que decidiu não mais castrar. Foi quando cortou os bagos de um potro de menos de um ano de idade, que depois de castrado, ainda sofrendo uma agonia longa e dolorosa, com o sangue que corria em abundancia, olhou para seu algoz o condenando em um verdadeiro protesto desesperado de quem havia perdido a razão de viver depois daquele corte que o condenou a morrer sem descendência. Era como se disse-se: “Veja a crueldade que me fizestes!’ Então o velho Faustino sentiu forte dor no coração e naquele momento fez o juramento de nunca mais castrar,  pois entendeu que os animais também tem uma alma e, talvez mais límpida e pura que a de tantos homens que não a tem.

Topo