Struca qua par scaricar sta stòria in áudio
Struca soto par ascoltar la stòria
Clique aqui para baixar o áudio dessa música.
Letra e melodia : Jaciano Eccher
Correções ortográficas e algumas sugestões: Juvenal Dal Castel
Par scaricar el àudio dela stòria struca qua.
Para ascoltar la stòria struca soto:
Questo el ze un rilato del nostro
Brasil-Talian par dir che....
Che la par i ani cinquanta gavea un contadin
de nome Nicola, ma tutiquanti lo ciamea de Nicolini. El zera un giovenot sèmplice e ingènuo, vinti passa ani de età, co la barba bionda, a
moda Garibaldi. El vivea a solo con so
genitori, belche ansiani, fin che nte`n
tristo e gelà inverno, a distansa de un mese al altro, parvia de na
bruta palmonite i ga sparì de questo mondo. Alora Nicolini ga resta solo in
quela enorme casa contadina e, pègio de tut l`éra che no`l zera mia abitua ai
afari dela casa; netar, pareciar el magnar,
lavar e stirar i pani e, cossì in poc tempo la casa ga daventà squasi
impraticàbili de resider, parche Lu el zera brao de laorar solche ntela rosa.
De sta manera el ga vivesto una s-cianta de mesi, fin che Don Egìdio, el prete
del paesel quel zera na persona pietosa con so fideli e, anca perchè no`l volea
mia ntel paesel scàpoli in giro, el se ga compati co la situassion e, ntela
prèdica dela mesa el ga anunsià che Nicolini bisognea maridarse e, dopo dela
intersession del prete, in pochi giorni se ga presentà una tosa co bràssi forti
par laorar, ma anca bela e svilupada, de quele che se el vent sùfia in sù el
vesti, bele gambe salta fora. Rosana zera el suo nome e, quando Nicolini la ga
visto, la prima impression l`é stà de ofuscante sorpresa, el fià ghe ga mancà e
l`vene dele témpie dela testa ghe ga pulsà, soto la comossion quel ga senti nel
momento. Ntel medèsimo giorno i ga marca el innamoro e in pochi giorni el
matrimònio, che l`é sta normale, co pochi invitati, ma co tute le cose de`n matrimònio clàssico. La ciesa ornata de
fiori profumadi e, el organista che sonea màrcie nupciali. El pranzo, mèio dir
bancheto, l`é stà parecia par le zie a base de capeletti in brodo e sorasco de
porcel rosti ntel forno.
Ntela matina dopo dela prima note
dei Sposati, la fidansata ga saltà sù
del leto co`i bei òcii negri sbassadi
ntel semblante malincòlico e, dentro de quel contesto, se pol capir che nò ga
mia sucesso gnente. E, cossì i ga porta avanti, i riposea insieme, ma zera visìbile
che gnente sucedea. Fin che nte`n
domènega de matina, Rosana ga dito basta! Dopo dela mesa, intanto che Nicolini ciàcolea con
so amicii, la ga parlà co`l petre; la ga
confessà che el so marido, ancora dela prima note, el se butea zo ntel leto solche par riposar e, se Ela
arivea più darente el ghe dissea par
tirarse via, parche el gavea paùra de cascar zo par tera e, ntele ciare volte
che lo tochea, el se eschiveva come se la fusse una sensavergogna, che nò sà
mia che le pecà far quele robe! Saralo castrà, la ga domandà. El ze più gelà
che la brina e, se no`l cambia mia, me toca de ritornar casa e, dopo ndar in
serca de`n vero omo. Don Egìdio la ga
scolta con calma e, con sapiensa el ga rispondesto;...’-Cara fiola, bisogna che
te sèpie che Nicolini el ze un giovenot sémplice e ingènuo, che ga la inosensa
casta de`n tosatel. Lu el crede ancora che i bambini i vien del pantan e el suo
piansamento ze quel dele rane. Cossì te
racomando toleransa, parche el matrimònio el ga de esser una union de ànime,
però sensa un spìrito de ressegnassion nò se pol mia portarlo avanti, alora
porta passiensa, che la natura ga de seghir el so corso e, furse ancora in
questa note el pol desmissiarse fora.
Dopo dele parole del prete la tosa ga resta edificata, ma ancora insodisfata.
Alora Don Egìdio se ga senti obrigà a ciamar Nicolini, par nte`n ciàcola
riservada spiegàrghe, sora quelo che un sposo ga la obrigassion de far con so
sposa al leto e, soratuto dirghe che quele cose quel cata svergognose, quando
fate rento dele règole del matrimònio no le ze mia un pecà.
Nte quela note de domenga, dopo
dela instrussion del prete, Nicolini zera altro omo e, ntel luni de matina, Rosana
ga salta su del leto contenta, parchè in quela note semplicemente gavea
ocoresto la splossion dela passion, che par tanti giorni la zera sconta soto
l`é sènere squasi stusade dei carboni del amor.
E, cossì finisso questo rilato,
ricordando el pressioso consilio de Don Egìdio, che sensa rispeto e toleransa,
nò se porta mia avanti el matrimònio.
Ademar Lizot.
Scarica el àudio strucando qua.
Ascolta la stòria strucando soto:
Sempre ringràssio a Dio par i genitori quel me
ga destinà, ànime gemele che`i se volea
tanto ben, i zera de`n tempo quel fogo
del fogolaro mai se stusea e la fradelana del cuor mai se finissea. La mama sempre contea che quando i se ga
maridà, de suo i gavea solche speransa, fede in Dio e, voia de laorar. Del suo insoval la se ga
porta adrio, solche le querte, una imàgine dela Madonina e una pignata de fero
par cosinar la polentina e, el pupà che solche co le gambe rento de una
bombàcia el se sentiva a volontà, el ga porta el più presiosso ben che`l gavea,
un caval che tanto stimea, un roano co
maciete scure, che altiero trotea par tirar la caretina, par ndar a mesa domènega de matina. Dopo de`n tempo i se ga
compra un tochetin de tera, ndove i ga alsa sù na casetina fata a colpi de
manera e, i primi soldi che i ga vansà i ga compra na vacheta de pel castagno
co maciete bianche, picinina, ma co le tete de bon tamagno. El suo laoro zera proderer el late e, generar un vedel al ano e,
cossì i restea sempre atenti, se la
gavea qualche guaio, pansa sgionfa o, sicatrise che nò se curea, alora i ciamea el
vècio Lino, un contadin speriente, che sensa gnancaun stùdio, el laoro de
veterinário el fea. Quando la ga partori
la prima cria l`é stà un momento de aflission, par la paùra de`n parto difìssile,
ma dopo de mèsa ora, de òcii verti drio scrutinar el novo mondo, una bela
vedela vignea fora. Alora la vaca lechea la plassenta de so cria, che in mèno
de diese minuti, se alsea sù ntei denòcii e dopo in piè, in serca dele tete de
so mare, par ciuciar el primo late, una dele imàgine più bele dela natura, che
assea tuti contenti, parche una vedela
representea la sicuresa de più late, l`éra pròpio na festa, come se gavesse
nato un membro dela fameia. In pochi giorni se podea scominsiar a molzer la vaca
e, se gavea disponibilità de erba e fen, due volte al di, de matina bonora e al
s-curir, parchè el late el zera tanto importante par el magnar de ogni giorni.
Parte el zera dela vedela che ciusiea e, altra destinà par bever, par far el butiro e el formaio, che bisognea
speriensa, pròpio un don special par farlo e, anca star atenti co la igiene,
quando el scominsiea a daventar sòlido, se netea due o tre volte al giorno, fin
quel ciapea la crosta dura, alora el zera involvesto in foie de fighera e
deposità ntele scansie dela cantina e, quando scominsiea a esalar par ària quel
odor profumado e pungente, alora insieme de salam, polenta e vin se magnea del mondo el mèio merendin.
E cossì finisso questo rilato
de`n tempo de semplicità, un tempo in che i valori dela felicità, no`i zera mia
ligadi a un consumismo descadenà.
Ademar Lizot.
Par scaricar la stòria struca qua.
Par ascoltar la stória struca soto:
Questo el ze un rilato del tempo in che
la cità de Arvorezinha se ciamea Fighera Alta
Transcorea i ani cinquanta del sècolo passà,
quando al paesel de Fighera Alta un novo sitadin ga rivà. El zera un cristian
de mesa età, de sol e tempesta roviná, de
cavei grissi e fàcia piena de rughe sinistre. Adosso una forte spusa el gavea,
che ai più sensìbile stropar el naso el fea. Constante Tabaté zera el suo nome e, la so
stòria é come de altri tanti, persi par l`strade del mondo, trapei sensa valia
e sensa rumo, che se incontra par i cantoni, schiavi de so tristo destin.
Se anca el zera zo de testa e fora dei sentimenti,
pol esser che`l zera fiol de bona gente e, se gavea qualchedun matusel che lo
tirea in giro, par coionarlo e rider so
desgràssia, anca gavea tanti co una complacente bonevolensa che i ghe ofria de
magnar e robe par vestir e, cossì el nte`n ùltimo ciaro de dignità el portea la
vita avanti, come sel fusse in serca
de`n sogno stravià.
El riposea al seren, parchè de suo no`l gavea mia gnente e, quando el
vignea al sentro del paesel, el provochea un vero bacan, con suo forte odor, cativi
sbaiea i can e, i paroni de gati tratea de scònderli, parchè se anca no`l zera mia un Visentin, el gavea la bruta fama
de magnar gatin.
L`bodega dela stassion rodoviària zera la so
ciesa e l`caciassa la so santa de devossion e, gnente lo assava pi contente che
un bicier pien in man. Ntela prima sboconada el fea s-ciocar la lèngua ntel cielo dela boca
e, quando el spìrito de quela aqua maledeta ghe rivea ai sarvei, el alsea sù la ala del capel, par dir: ‘_Ancoi
go saltà sù co la luna reversa e solche na barufa pol farme felisse!’ Alora i
ghe disea:..’-Ma Constant, volemo pagarte nantra casiassa e ti vol barufar con
noantri.’ Alora el sbossea un soriso enigmàtico e contento rispondea:..’-Noantri semo amicii paron. L`é
stà sol par scherso, che cossì go parla!’ Dopo el se racòliea nte`n silensio
ostil, s-cieto e pensativo slisando co la lama del cortel la paia del
sìgaro.
Fin che nte`n giorno ga vignesto la
notìssia che due viachi sensa-servintia, co la ànima piena de perversità,
calsina boiente ntei òcii i ghe ga postà. Parvia de quel crime monstruoso i lo ga orbì e,
in pochi mesi el ga sparì. Ma, vanti
de morir el ga domanda par caciassa e, dopo dela prima sboconada de quel
líquido cativo e sensa color, a soto-vose el ga dito:.’-Se me toca de morir,
voglio caciassa ntel mio cason, par quando rivar nel cielo far na revolussion!’
E al finir questo tristo rilato, de`n porogramo quel mondo ga spacà, me
vien el sentimento che di d`ancoi el vècio Constante Tabaté l`e una luminosa
stela ntel cielo dela vècia Fighera Alta e, dei campi de Soledade.
O Velho Tabaté
Este é um relato de
quando Arvorezinha se chamava Figueira Alta
Transcorriam os anos cinquenta do século passado, quando na localidade
de Figueira Alta chegou um novo cidadão. Era um homem de meia idade, curtido e
recurtido de sol e granizo, com um forte odor no couro e rosto cheio de sulcos
sinistros que as desgraças traçam na cara dos bons e dos maus e, embora oriundo
de boa gente, fora das ideias era completamente. Constant Tabaté era seu nome e, sua história
é como a outros tantos perdidos pelas estradas do mundo, tipos sem valia e sem
rumo que se encontra pelos cantos, escravos de seu triste destino.
Embora não fosse dono de seu pleno juízo, era
filho de boa gente e, se tinha alguém que o maltratava, para rir de sua
desgraça, também tinha muitos que possuidores de uma complacente bondade, lhe
davam comida e roupas e, assim levava a vida por diante, talvez em busca de um
sonho extraviado.
De seu nada tinha, nem um
cantinho para repousar e quando chegava no centro da cidadezinha, gerava confusão,
cães latiam, pois sentiam o forte odor no ar e, os proprietários de gatos, ficavam
atentos, pois ele tinha a fama de assados come-los.
A bodega da estação rodoviária era sua igreja e a cachaça a sua santa de
devoção e, nada o deixava mais contente que um como cheio na mão. No primeiro
gole estalava a língua no céu da boca e, no instante que o espírito daquela
água maldita lhe chegava a cabeça, tapeava o chapéu na testa, alisava o bigode
e bem forte dizia:..’- Hoje amanheci de lua torta e só uma peleia me faz feliz!’
Então alguém lhe dizia:...’Mas Constant,
eu quero pagar-te outra cachaça e você quer peleia!’ Então esboçava um sorriso
enigmático e contente respondia:...’ Nóis semo amigo home e, eu falei aquilo só
de brincadeira! Depois recolhia-se a um silencio hostil e com a lâmina da faca
alisava a paia do cigarro.
Até que um dia veio a notícia que
dois sem-serventia, com veneno no coração e perversidade na alma, o tinha
agredido e covardemente o cegaram com calcina fervente e, depois deste crime
monstruoso em poucos dias morreu, porém antes de partir pediu por cachaça e ao
primeiro gole recuperou o volume da voz para dizer seu último verso:..”-Se eu
morrer moreninha, cachaça no meu caixão, pois quero subir ao céu fazendo
revolução!’
E ao terminar este relato de um coitado que o
mundo estraçalhou, tenho o sentimento que o velho Constant Tabaté agora é uma luminosa estrela nos céus da velha
Figueira Alta e dos Campos de Soledade.
Ademar Lizot.
Clique aqui para baixar o áudio da mensagem
Clique no player abaixo para ouvir a mensagem
Fà semper l'be - Bergamasco
Quanta ta ga fe l'be per ergü co le to paròle, la to boca deo rit, le to ügiade lüstre. Ades n'dele rede sossiài: quanta ta spait, ta scriet ergot per fa chel oter cuntet, ta ga metet na figüra bela.. Ta se mia adre a faghel sul per l'oter, ma prima per te. Töt chel che ta fe per l'oter: tant per be o per mal, prima ta l'fe per te. Elura, quanta ta techet l'de: fa l'mei che ta garìet per l'oter e ta sa benedìsset amo te.
Far sempre el ben - Talian
Quando te ghe fe el ben par i altri con parole, to soriso, to vardar lusegante. Adesso ntele rete sociali: quando ti te condivide, scrive qual'cos par far i altri contenti.. Mete su na faceta bela. Non te fe sol a i altri ma prima de tuto par ti. Tuto quel che te fe ai altri, o ben o male, prima de tuto te fe a ti stesso. Alora quando scominsia el di, fa el mèio che te pol a i altri, te sta benedindo a ti stesso.
Faz sempre o bem!
Quando tu faz o bem para alguém com as tuas palavras, o teu sorriso, o teu olhar brilhante. Agora nas redes sociais, quando você compartilha, escreve algo para fazer o outro contente, coloca um emoji bonito...Não estás fazendo só para o outro, mas primeiro para você. Tudo aquilo que tu faz para o outro, tanto por bem ou por mal, primeiro fazes para você. Então, quando começas o dia, faz o melhor que podes para o outro e estás te abençoando a ti mesmo.
Par scaricar sto àudio struca qua.
Ascoltemo la stòria strucando soto
L`éra domènega e ntela lìvida ciarità
del s-ciarir del di, con destin al paesel
dei noni gavemo partì. El sofero zera el
Rafael e, Insieme gavea nostra cara sorelina e nostro vècio fradel. Due ani
fea, che nissun se visitea, ma in quela luminosa matina, al cielo l`campane anunsiea che gràssia al Signor-Dio, l`pandemia se
finessea. Dopo de Serafina amore mio e muçum
dei prisìpicii, par la bela Encantado gavemo
passà e, nte`n casa maraveiosa e piena de simpatia, el grando Adroaldo e so
sposa Maria gavemo visita e, par sora de una montagna, ai piè del imponente Cristo
Protetor, co la ànima indenòciada, se ga
fato una preghiera al Signor. De quel
punto in vanti, èrimo darente del paesel dei noni, con tuta la so stòria
presente, co la casa vècia ndove ga scominsia la pi pura essènsia dela nostra
gente.
Dopo de rampegar sù par el monte gavirova, al mèso di semo rivadi a la Linha
Bonita, come se dis in brasilian e, lìnia Bela
i Talian. ’- Sia tuti, a questa benedeta tera benvenuti.’ Ga dito con
cortesia el paron dela sorascaria. El camerier l`éra el fiol del zio Gioanin e,
dopo de magnar sorasco de porcel e piegorin, contenti semo ndati visitar i
nostri parenti, gente de una simpatia comovente, la zia Celeide, la Gerusa e la
Patrícia, ndove ga el tosatel co`i òcii più bei dela Bonita.
A l`é
trè in punto, intanto che una arieta soave acaressea nostra pel, semo rivadi al capitel
de Santa Luzia, quela dei òcii cavadi via, visin a la casa sentenària dei noni con
so parede de angico imponente e finestre de guasuvira resistente. El nostro cosin Arlindo, un omo de sobrietà, l`é el paron
dela proprietà e, con suo permesso, la cantina gavemo visita, ndove con sapiensa, el nono depositea el so vin,
fato con so man, so ua e so siènsia. Dentro dela casa, ga una vècia e scarsa
mobìlia e, picadi sù ntei ciodi inrusinadi sora la testera del leto dei noni, ga
l`stampa del bambin Gesù e Santantoni e, ntela stansa prinsipal, i ritrati dei nostri antenati, gente de una
bontà complasente, aotentiche come l`polenta, el formaio e el vin, discendenti
de Abel e nò de Cain.
Dopo, in torno dela casa
l`emossion se fea sentir, quando nostro
vècio fradel Ventura, un omo de sentimento
tuta la so infansa el ricordea.
De quando co`l cavalin, menea milio al molin, dopo ndea tor sù ovi rento
dei punari, atento par nò spacarli e, de quando insieme al nono e la noneta,
ndea a mesa co la careta e, ntel momento de partir co`i òcii de so ànima el ga
sguarda el saudoso zio Minghin, acompagnato dela vècia Adele, del Nandon e del
Lucentin e, sentà nte`n bancheta, el nono Umberto, molando par ària na fumana
de so pipeta, insieme dela nona Carolina, bela e divina, compagno de una
Madonina.
Foi na lívida claridade do amanhecer que partimos com destino a terra de
nossos avós. O motorista era o Rafael e, junto tínhamos a Adelaide e, ‘nostra
cara sorela, junto del nostro vècio
fradel’. Dois anos já se completavam que
a ninguém visitávamos. Porém, naquele domingo luminoso, aos céus os sinos
diziam que graças a Deus Nosso Senhor, a pandemia se exauria. Depois de Serafina amore mio e Muçum com seus
precipícios, por Encantado passamos e,
numa casa plena de fidalguia o primo Adroaldo e sua esposa Maria, visitamos.
Depois aos pés do Cristo Protetor, com a alma ajoelhada rezamos. Daquele ponto em diante a terra de nossos avós
estava próxima, com toda sua estória presente, com a casa centenária dos avós,
onde começou a mais pura essência de nossa gente.
Depois de subir o monte da
guavirova, por uma estradinha sinuosa, na hora do almoço chegamos á Linha Bonita,
como chamam os brasileiros e, Lìnea Bela os Italianos. “-Sejam todos a esta
bendita terra benvindos!’ Assim disse o dono da churrascaria, que por sinal é
afilhado da tia Dosolina. O garçom era o filho tio Gioanin e, depois do
churrasco contentes, fomos visitar nossos parentes, gente de uma simpatia
comovente, a tia Celeide, a Gerusa e a Patricia, onde mora um menino com olhos mais
lindos da linha Bonita.
As três em ponto, enquanto uma brisa suave e perfumada da grama molhada
pela garoa do dia anterior, acariciava nossa pele, chegamos no capitel de Santa
Luzia, em frente a casa centenária dos avós, com suas paredes de angico
imponente e janelas de guajuvira resistente.
O nosso primo Arlindo, um homem de sobriedade é o dono da propriedade e,
com sua gentil permissão visitamos a cantina com os barris onde o nono Umberto
com sapiência, depositava o vinho, feito com suas mãos, sua uva e sua ciência. Dentro da casa tem uma velha mobília e,
pendurados em pregos enferrujados, sobre a cabeceira da cama dos avós, tem a
imagem de Santo Antônio e do menino Jesus e, na sala principal as fotografias
de nossos antepassados, gente de uma bondade complacente, autênticos como a
polenta, o queijo e o vinho.
Em
torno da casa velha a emoção se fez presente, quando nosso irmão Ventura, um
homem de sentimento recordou sua infância feliz. De quando a cavalo levava
milho ao moinho, de quando ia colher os ovos nos ninhos e aos domingos, junto
aos avós ía a missa de carroça. E foi assim, pleno de saudades, que no momento de
partir, através dos olhos de sua alma, visualizou o saudoso tio Minguin, a
velha Adele, o Nandon e o Lucentin e, sentado numa banqueta o nono Umberto,
fumando sua pipeta, junto da nona Carolina, bela e divina.
Ademar Lizot.
In questo vìdio volemo far veder a valtri come zera sti ani quando una dona guadagnea un tatin. Le comare con le sporte piene de cose ndea trovarla. Un gal vècio par far el brodo non podea mancar, se la vìsita zera a note a lora se fea el filò e anca el vin par far festa bisognea portar ensieme. Le ciàcole se stirea lunghe, i tosatei i profitea par giugar, far dispeto e le tosate e tosati pi vèci anca par smorosar.
Come che ga cambià tuto ntel tempo de incoi, quando una dona guadagna un bambin te lo vedi in tempo reale traverso la intranet parché generalmente i genitori "freschi" i vol gabarse publicando foto su Facebook e Instagram. Con questo pìcolo risumo che go fato me go fin ricordar dela mùsica I dise che incoi ze meio.
Ma ndemo alora veder sto vìdio che gavemo fato ensieme co'l Gruppo Ricordi Della Italia.
Par scaricar el àudio de sta stòria struca qua!
Par ascoltar la stòria ntel vose del scritor, struca ntel "player" soto:
Para baixar esse áudio clique aqui.
Para ouvir essa história narrada pelo próprio escritor clique no player abaixo:
Quatro ani fà, che sessanta de età go completa e, visin a la ombria dela veciaia son rivà! L`éra el giorno vinte de otobre e ntela comemorassion de compleano, ntel s-ciantin che sufiea le candele del bolo, mia nipotina con so vose dolce de bambina, la me ga dito:..’-Nono, ancoi che scominsia vostra veciaia?’ Quela domanda me ga sorprendesto e, solche dopo de sguardar ntel profondo de so òcii, bei come due grani de ua negra, go rispondesto. Ghe go dito che sì, come se paùra dela ombria dela veciaia nò gavesse pi, imaginando che la pol esser soave e afetuosa. Alora, contenta La me ga abràssia e, de caro noneto la me ga ciamà e, quando l`fameia e amicii catea i auguri de pace, salute e felicità, alora pien de contantessa e co l`anima indenociàda go ringrassià al Signor-Dio che con so bontà sensa fin me ga regala amicii sinseri e me destinà na bela fameia e una doneta amàbile e coraiosa, che nò ga mia assà el mondo menarme via e, se ancora cossì, porto qualche sicatrisse rento d`anima, l`é un prèmio de una lota, che se persa o guadagnada, nò ga più gnancauna importância. Ntel transcorso dela festa, intanto che ricevea i complimenti, ntel silensio de m`anima go pensa sora la mia vita. Go ricorda del paesel che go nassesto, de quando par gente me go cognossesto e, dela gràssia de esser fiol del Toni e dela Gigia, due ànime gemele che i se volea tanto ben. Go ricorda dei mei disdoto ani de età, quando pien de sogni e felissità el mio primo amor go trovà, una biondina con òcii de colombina. Go ricorda dele stòrie del passà e, dele legende che go imparà. Anca me ga vignesto in testa par un secondo i amicii, persi par l`strade del mondo, quei paroni de mile cose, mà sempre malincòliche e quei sensa gnancaun fiorin, mà sempre contenti, confermando che la mèio richessa l`é volerse ben.
Dopo del compleano, al s-curir de quel di, una piovesina triste come
l`lagrime dela Madonina se fea sentir e, ntela solitudine dela mia casa, par el
viero moià dela finestrina, go sguardà el mio viso; enruga, sensa el verdor dela
gioventù e, me go sentisto pròpio pi vècio e pi tristo e, go capi che de quel
giorno in vante, me tochea tender de pi
la ànima che l`rughe del viso e, cossì pensativo me go domandà, cosa che de Mi ristara,
quando el mio sàngue congelar ntele vene?
Pol
esser che ristara solche i mei sogni oriundi de sentimenti fraterni, insieme del
amor e dedicassion che a la fameia go destiná e, l`storiete che de ànima e cuor go scrito,
relati de`n discendete de contadin, pieni de aotentissità, come na feta de
polenta e formaio con un bicier de vin.
Ademar Lizot.