El Pecà de un Tosatel - Pecado de uma criança - Ademar Lizot

segunda-feira, 19 de março de 2018

Sti ani, no ricordo pi el mese, gnanca el ano, ricordo che zera un giorno che piovea, magari go la fedùcia de dir che zera ntei ani sessanta del sècolo scorsso, gavea sie par í sete ani de
eta, de braghe curte de tossatel e ànima límpida e pura. Se stea nel interior. In che`l giorno de piova, dopo del meso di, co la me fionda e una scarselada de sassi, par la prima volta go
andato a càcia de osei nel bosco che gavea dadrio del paiol. Bisogna dir che in quei tempi í tosatei ndévino a càcia de osei solche co la fionda e quei che í gavea de pi cognossensa in
questo laoro i menea casa na mùcia par magnar insieme dea polenta e formàio. Magari anca vólio dir che mi fin che`l giorno no gavea mai fato la càcia de osei o qualunche altra
bestioleta e anca no gavea mea la cognossensa de la brutalità che una sassada fea nel osel. E la ntel bosco dopo de tante fiondade e tute sbaliade, me go stufà, cosi me go parecia par ritornar casa. Nte che`l s-ciantin go ciapà el ùltimo sasseto che gavea e go dato na fiondada, desprentesiosa, sensa far la mirà, però giusto nte quela sassada sensa caprìsio, quela
maledeta la ga andato giusta e drita, in diression al peto de un povero osel e lo go butà zo dea
pianta, drito in tera.
 La povera bestioleta zera ancora viva, batea l`é ale, co`l peto pien de sàngue e quando lo go visto così mal ciapà, me ga vignesto nel cuor un sgrisolon de pietà, che me ga squasi fermà el cuor e una tremarola nte l`é gambe. Dopo de un s-ciantin fermo go proa realimàrlo con un pochetin de àqua, magari dopo mesa ora el zera morto. In quel momento, go sentisto un pianto che´l vegneva del fondo dela ànima, un pianto tristo e sincero che solamente un tosatel de ànima límpida e pura pol piander. Co`i òcii pieni de làcrima go fato tre tochi de la fionda e dopo el giuramento de mai più far quele robe de perversità. Nte quela malinconia, go ciapà el povero osel, con suavità, come sel fusse un bambin picinin e lo go menà casa. Vanti rivar go fato un osamento a la nona, go dito:.

- Aiuto nona, varda cosa che go fato a questa povera bestioleta, penso mi che lo go copà.

La nona, ga varda el osel pien de sàngue e anca mia fàcia de spaventà, alora con dolcessa me ga abracià e passà l`é man ntea me testa e così sensa dir gnanca una parola, come se la fusse la própia Madona, la ga calmà me ànima in quel momento de aflission. Dopo co la sapiensa de chi ga un cuor pien de bontà, la me ga dito:
- No sta mea disperà, parchè el Signor con so bontà sensa fin te perdonarà, questo
l`é un sbálio perdonàbile. El Signor ga visto el pendimento de to ànima, magari bisogna che te
indenòcie davanti de so imàgine e dir una preghiera par domandarghe perdon par la ànima de
questa bestioleta benedeta. Dopo bisogna sepolirlo ntel giardin soto i gilii bianchi, che compagno dei fiori che i rinasse ntela primavera, la ànima de questo osel anca ga de rinasser ntel gnaro fato nela pianta più maestosa del bosco.
Nte quela note, in sogno lo go visto nantra volta morir davanti a me, e dopo ntel transcorsso dea me vita, tante volte me go sentisto compagno de che`l osel, con una sassada nel peto e sensa poder far gnente. Questo l`é stato mio pecatin e ntel giorno che lo go comesso, go capi par tuta la vita che bisogna rispeto co la natura e con le bestiolete creature benedete dal Signor, che no fa mal a nissun e go la fedùcia de dir che la so ànima la ze più lìmpida e pura che la ànima dei òmeni, che par desgràssia, penso mi, una mùcia de meschini de cuor, gnanca ànima í ga.

Ademar Lizot.

Tradução para português


Quando eu era ainda criança, usava calça curta, tinha 6 ou 7 anos de idade e alma límpida
e pura, agora não lembro mais o mês nem o ano mas tenho a confiança de dizer que foi nos
anos 60 do século passado e nesta época cometi meu primeiro pecado. Lembro que era um dia
chuvoso e na parte da tarde peguei o bodoque (funda), enchi os bolsos de pedrinhas e fui
tentar caçar passarinhos no bosque atrás do paiol. Naqueles tempos era o divertimento que os
meninos tinham e muitos retornavam com dezenas de pássaros caçados. 
Até aquele dia eu não havia caçado nenhum pássaro e também não tinha ideia da brutalidade que acontecia. E naquela tarde depois de muitas pedradas sem acertar o alvo, cansei e resolvi voltar, porem antes de ir atirei a última pedrada, desta vez despretensiosa, sem fazer mira, mas desta vez o
projetil saiu certeiro em direção ao peito do passarinho, que despencou da arvore em direção
aos meus pés. Vi que ainda estava vivo, batia as assas, com o peito ensanguentado. Quando o
vi assim, tive um aperto no coração, depois tentei reanima-lo dando-lhe água, mas em meia
hora estava morto. Naquele momento chorei e com raiva joguei fora o bodoque e fiz o
juramento de jamais voltar a fazer esta maldade. Depois o peguei e levei para casa. Ao chegar
chamei minha vó e pedi ajuda, disse:
- Veja vó o que fiz com este passarinho, sem querer o matei com uma pedrada. A vó olhou o bichinho ensanguentado e os meus olhos de pavor e depois com carinho me abraçou e afagou meus cabelos e assim sem nenhuma palavra, acalmou minha alma naquele momento de aflição. Com seu coração bondoso disse:
- Não te desespere, pois a Divina providencia te perdoara, pois tiveste o arrependimento de teu ato.
Depois é preciso sepulta-lo no jardim, ao lado dos copos de leite, que ele igual as flores que
renascem na primavera, também renascera no ninho da arvore mais majestosa do bosque.
Naquela noite, em sonho o vi novamente morrer aos meus pés e depois no transcorrer da vida
algumas vezes me senti como ele, com uma pedrada no coração. Este foi meu primeiro
pecado e com ele aprendi, que devemos respeitar a natureza e os animais, que são criaturas
divinas que não fazem mal a ninguém e sua alma é mais límpida e pura que a alma dos
homens, pois alguns nem alma tem.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo