LA RACOLTA DEI FIGHETI - Ademar Lizot

quinta-feira, 14 de agosto de 2025

Clica qua, par scaricar el àudio.
Par ascoltar la stòria, clica soto:





 LA RACOLTA DEI FIGHETI

Autor: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel
Gerassion de imàgine IA - Jaciano Eccher

El mio vècio fradel, che sempre el gavea una de freda, una de calda da contar, una volta el me ga dito che, là par i ani 50 del sècolo passà, ntel paeselo de Figueira Alta, atual sità de Arvorezinha, rento del so semitero, ghera una bela piantona de figheti, che coi so rami, squasi orisontai, fora de far la ombria ale tombe, anca la ga servio par qualche suissida picarse su. Cossì, fursi par via dela funesta fama che la gavea, o parché, ala luse del sol, no i volea mia farse veder e ala note ghe manchea el coraio, nissuni i ndea tirar zo i so delissiosi fruti.

Fin che, un di, due fradei, mesi zo dei sarvei che, sensa gnanca una modèstia i catea de esser pi coraiosi che i altri, ala ombria dela note scura, i ga saltà par sora del muro del simitero e, intanto che el pi gióvano, rampegà su par la pianta, el tirea zo i fruti, quelaltro, in tera, a ogni fruto che el postea rento del seston, el disea:

— Un par ti, un par mi, un par ti, un par mi… - E cossì via.

Però, intanto che i fea la racolta, serta ora, un ciucheton che el ritornea dela bodega, al scoltar quela ciàcola davanti del campo santo, el se ga fermà e, come el zera ancora coi sarvei ancora pieni de caciassa, pròpio zo dei birli, el ga catà che, ànime del altro mondo, le zera drio far la racolta dei morti e, se anca meso storno, el ze ndato in serca del delegado che, al véderlo tanto spaurà, el ghe ga dito:

— Che paura zela questa? Parché questo spavento? Cossa galo capità?

El ciuco, coi òcii spalancadi, come se el fusse balbo, el ga scominsià a balbotar, par dir che, ntel simitero, ànime del altro mondo le zera drio far la racolta e spartir i morti.

El delegado, dopo de molar fora na stridente ridada, el lo ga mandà casa. Però, el ciuco el zera tanto ostinà e tanto el ga pontilià che, par liberarse via del purgante, el ga risolvesto acompagnarlo. Ma el ghe ga dito che, se quela ciàcola la fusse na grossa busia, el gavaria de méterlo in preson.

Al rivar darente del campo santo, i ga scoltà la vose che la disea:

— Un par ti, un par mi, un par ti, un par mi...

Alora, el delegado anca lu el ga sentisto un sgrisolon de paura e, fursi, el ga pensà che el ciucheton el gavea qualche rason e come anca lu el catea de esser coraioso, el se ga parecià par saltar par sora del muro. Però, giusto nte quel s-ciantin, i ga scolta la strània vose dir:

— Qua rento, gavemo belche finio, adesso ndemo ciapar queialtri due, banda de fora del muro!

Par finir, asso a valtri a considerar qual e quanta ze stata la incagassada de quei due là e, anca, el tanto e el quanto che i ga coresto. Fursi, i ga fin broà le budande, no elo mia vera?



A COLHEITA DOS FIGOS


Meu velho irmão, que tinha sempre algum causo para contar, certa vez contou-me que, lá pelos anos 50, na localidade de Figueira Alta, atual cidade de Arvorezinha, dentro do cemitério, havia uma árvore de figos que, com seus galhos quase horizontais, além de fazer sombra às sepulturas, também serviu para alguns suicidas se pendurarem. Assim, talvez por sua funesta fama ou, porque, à luz do sol não queriam ser vistos e à noite tinham medo, seus deliciosos figos não eram colhidos.

Até que um dia, dois irmãos, pouco ajuizados, que, sem nenhuma modéstia se achavam mais corajosos que os outros, à sombra da noite escura, saltaram o muro do cemitério e, enquanto o mais novo, trepado na árvore, tirava os figos, o outro, no chão, a cada figo que botava dentro das cestas, dizia:

— Um pra ti, um pra mim, um pra ti, um pra mim!

Porém, enquanto faziam a colheita, a certo ponto, um bêbado que retornava da bodega, rente ao muro do campo santo, ao escutar aquela conversa, parou e, ainda sob os efeitos do álcool, imaginou que almas do outro mundo estavam a recolher os mortos e, embora meio tonto, foi em busca do delegado que, ao vê-lo tão agitado, lhe indagou:

— Que agitação é essa? O que aconteceu?

O bebum, de olhos esbugalhados, como se fosse gago, começou a gaguejar para dizer que, no cemitério, almas do outro mundo estavam recolhendo os mortos.

O delegado, depois de uma estridente gargalhada, o mandou para casa, mas o embriagado estava tão obstinado, tão insistente que, para livrar-se do purgante, resolveu acompanhá-lo. Mas o avisou que, se fosse uma mentira, o poria na prisão.

Ao chegarem no campo santo, escutaram:

— Um pra ti, um pra mim, um pra ti, um pra mim!

Então, delegado também sentiu um arrepio de medo e pensou que, talvez, o bebum tinha alguma razão. Como ele também se achava corajoso, preparou-se para saltar o muro, mas justo naquele momento, a voz tornou a dizer:

— Aqui terminamos, agora vamos pegar aqueles dois fora do muro!

Ao finalizar, deixo-os considerar, tanto e quanto foi o desespero, também o tanto e o quanto correram. Talvez, até sujaram as calças, não é verdade?


Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo