Lìnia Bela - Per Ademar Lizot

sexta-feira, 12 de novembro de 2021

 Par scaricar sto àudio struca qua.

Ascoltemo la stòria strucando soto



                                             

Lìnia Bela  

 


Desmentegarse dei nostri antenati e del paesel ndove che se ga nassesto é come esser un rieto sensa fontana, una pianta sensa radise.

    L`éra domènega e ntela lìvida ciarità del  s-ciarir del di, con destin al paesel dei noni  gavemo partì. El sofero zera el Rafael e, Insieme gavea nostra cara sorelina e nostro vècio fradel. Due ani fea, che nissun se visitea, ma in quela luminosa matina, al cielo l`campane anunsiea  che gràssia al Signor-Dio, l`pandemia se finessea. Dopo de Serafina amore mio e  muçum dei prisìpicii, par la bela Encantado  gavemo passà e, nte`n casa maraveiosa e piena de simpatia, el grando Adroaldo e so sposa Maria gavemo visita e, par sora de una montagna, ai piè del imponente Cristo Protetor, co la ànima indenòciada,  se ga fato una preghiera al Signor.  De quel punto in vanti, èrimo darente del paesel dei noni, con tuta la so stòria presente, co la casa vècia ndove ga scominsia la pi pura essènsia dela nostra gente.

   Dopo de rampegar sù par el monte gavirova, al mèso di semo rivadi a la Linha Bonita, come se dis in brasilian e, lìnia Bela  i Talian. ’- Sia tuti, a questa benedeta tera benvenuti.’ Ga dito con cortesia el paron dela sorascaria. El camerier l`éra el fiol del zio Gioanin e, dopo de magnar sorasco de porcel e piegorin, contenti semo ndati visitar i nostri parenti, gente de una simpatia comovente, la zia Celeide, la Gerusa e la Patrícia, ndove ga el tosatel co`i òcii più bei dela Bonita.  

   A l`é trè in punto, intanto che una arieta soave  acaressea nostra pel, semo rivadi al capitel de Santa Luzia, quela dei òcii cavadi via, visin a la casa sentenària dei noni con so parede de angico imponente e finestre de guasuvira resistente. El nostro  cosin Arlindo, un omo de sobrietà, l`é el paron dela proprietà e, con suo permesso, la cantina gavemo visita, ndove  con sapiensa, el nono depositea el so vin, fato con so man, so ua e so siènsia. Dentro dela casa, ga una vècia e scarsa mobìlia e, picadi sù ntei ciodi inrusinadi sora la testera del leto dei noni, ga l`stampa del bambin Gesù e Santantoni e, ntela stansa prinsipal,  i ritrati dei nostri antenati, gente de una bontà complasente, aotentiche come l`polenta, el formaio e el vin, discendenti de Abel e nò de Cain.

   Dopo, in torno dela casa l`emossion  se fea sentir, quando nostro vècio fradel Ventura, un omo de sentimento  tuta la so infansa el ricordea.  De quando co`l cavalin, menea milio al molin, dopo ndea tor sù ovi rento dei punari, atento par nò spacarli e, de quando insieme al nono e la noneta, ndea a mesa co la careta e, ntel momento de partir co`i òcii de so ànima el ga sguarda el saudoso zio Minghin, acompagnato dela vècia Adele, del Nandon e del Lucentin e, sentà nte`n bancheta, el nono Umberto, molando par ària na fumana de so pipeta, insieme dela nona Carolina, bela e divina, compagno de una Madonina.

    


         Visita a Linha Bonita

 


Esquecer de nossos antepassados e da terra onde nascemos é, como se ser um riacho sem nascente, uma arvore sem semente.

  Foi na lívida claridade do amanhecer que partimos com destino a terra de nossos avós. O motorista era o Rafael e, junto tínhamos a Adelaide e, ‘nostra cara sorela, junto  del nostro vècio fradel’.  Dois anos já se completavam que a ninguém visitávamos. Porém, naquele domingo luminoso, aos céus os sinos diziam que graças a Deus Nosso Senhor, a pandemia se exauria.   Depois de Serafina amore mio e Muçum com seus precipícios,  por Encantado passamos e, numa casa plena de fidalguia o primo Adroaldo e sua esposa Maria, visitamos. Depois aos pés do Cristo Protetor, com a alma ajoelhada rezamos.  Daquele ponto em diante a terra de nossos avós estava próxima, com toda sua estória presente, com a casa centenária dos avós, onde começou a mais pura essência de nossa gente.

Depois de subir o monte da guavirova, por uma estradinha sinuosa, na hora do almoço chegamos á Linha Bonita, como chamam os brasileiros e, Lìnea Bela os Italianos. “-Sejam todos a esta bendita terra benvindos!’ Assim disse o dono da churrascaria, que por sinal é afilhado da tia Dosolina. O garçom era o filho tio Gioanin e, depois do churrasco contentes, fomos visitar nossos parentes, gente de uma simpatia comovente, a tia Celeide, a Gerusa e a Patricia, onde mora um menino com olhos mais lindos da linha Bonita.

  As três em ponto, enquanto uma brisa suave e perfumada da grama molhada pela garoa do dia anterior, acariciava nossa pele, chegamos no capitel de Santa Luzia, em frente a casa centenária dos avós, com suas paredes de angico imponente e janelas de guajuvira resistente.  O nosso primo Arlindo, um homem de sobriedade é o dono da propriedade e, com sua gentil permissão visitamos a cantina com os barris onde o nono Umberto com sapiência, depositava o vinho, feito com suas mãos, sua uva e sua ciência.  Dentro da casa tem uma velha mobília e, pendurados em pregos enferrujados, sobre a cabeceira da cama dos avós, tem a imagem de Santo Antônio e do menino Jesus e, na sala principal as fotografias de nossos antepassados, gente de uma bondade complacente, autênticos como a polenta, o queijo e o vinho.

   Em torno da casa velha a emoção se fez presente, quando nosso irmão Ventura, um homem de sentimento recordou sua infância feliz. De quando a cavalo levava milho ao moinho, de quando ia colher os ovos nos ninhos e aos domingos, junto aos avós ía a missa de carroça. E foi assim, pleno de saudades, que no momento de partir, através dos olhos de sua alma, visualizou o saudoso tio Minguin, a velha Adele, o Nandon e o Lucentin e, sentado numa banqueta o nono Umberto, fumando sua pipeta, junto da nona Carolina, bela e divina.

Ademar Lizot.

Um comentário:

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo