Demèsio e so Vacheta - Ademar Lizot

quinta-feira, 10 de fevereiro de 2022

àr scaricar sto áudio clica qua
Par ascoltar sta stòria clica soto:

Demèsio e so Vacheta - Talian

L`é sempre con nostalgia che ricordo dele stòriete de sti ani, come quela del contadin Demèsio e so vacheta, che la par i ani sessanta, quando de età el gaveva squasi setanta, co`i fioi tuti alontan, maridadi e studiadi, ga restà solche Lu e so sposa rento casa. De compagnia i gaveva solche un gatin che tegnea i zorzi alontan del formaio e, un cagnet che dela casa fea la guardia. Ntel potrero un cavalin, par tirar la caretina domènega de matina e, ntela stala una vècia vacheta quei ciamea de Roana, par via del pel de color de Castagna. La gaveva i òcii grandi, moiadi e carghi de teneressa, un sguardo che no i zera mia boni de capir. I la gaveva comprà ancora de vedela, quando la zera resistente e bela e, par quindese ani, la ga regala tanti vedeli e ofri el late, che ga sostegnà i bambini dela casa. Ma adesso la zera vècia e, nte`n giorno vanti del inverno Demèsio ga dito a so sposa;...‘-La Roana l`é straca, non la fà più gnente, gnanca vedei e gnanca late e, qua casa chi non laora non magna. Diman la porto al assoghero, se anca la carne dura, qualche cosa la val!” So sposa ga proà dirghe de non, ma nte quei tempi el omo che comandea a casa. Ntel altro giorno, de matina bonora, l`éra ancora scuro la fora, intanto che la mangnea el so profumato fen, el ghe ga ligà la cordeta ntel col e, dopo i ga caminà ntel medèsimo ritmo, ntela medèsima cadensa, dèboli e lenta. El assoghero co`i òcii la ga pesà e, el ga fato na bona oferta par quela carne vècia. Dopo la ga ligà insieme de altri bovini, a spetar el cortel del carneador. Demèsio non gaveva percoresto gnanca sento metri, quando par ària el ga scoltà un mugito tristo, come a dir:..’-Per carità, non stà mia assarme qua, varda che fau parte de to fameia, cognosso to ruspeghessa e anca to complacente bontà.” Alora co`i òcii moiadi el se ga fermà e, come sel gavese el poder de farse scoltar par el mondo intiero, a tuta vose el ga dito:..’-Non, non, mi cara, non vau mia sbandonarte! La ga comprada de volta par un prècio più alto e, el assoghero, sensa gnente capir el ga assistì i due caminando ntel medèsimo ritmo, ntela medèsima cadensia dèboli e lenta, el vècio co`l bràssio apoià ntele spale dela vaca, contento parchè in fini el gaveva capi, che i òcii carghi de terenessa de Roana, l`éra un segno che se anca la zera na bèstia, la gaveva una ànima de soto del coro.

Demésio e sua Vaquinha - Portugûes

É sempre com nostalgia que relembro de algumas histórias que escutei no passado, como aquela do velho Demésio, um colono que lá pelos anos sessenta, quando tinha quase setenta, viu-se somente com sua esposa dentro de casa. Os filhos estavam distantes, casados e estudados e, de companhia tinham um gatinho encarregado de manter os ratos distantes do queijo e, um cachorrinho encarregado da segurança da casa. No potreiro tinha um petiço, que puxava a charrete nos domingos e no estábulo uma velha vaca chamada Roana, devido o pelo ser da cor de uma castanha. Tinha olhos grandes, molhados e carregados de ternura. Um olhar que eles não conseguiam decifrar, mas também a estimavam, pois estava na família ainda de terneira, quando era resistente e bela e, por mais de dezessete anos ela pariu terneiros e forneceu o leite que sustentou todas as crianças. Mas agora estava velha e, uns dias antes do inverno chegar o velho Demésio disse a sua esposa:..- A Roana tá cansada, não faz mais terneiros e nem leite e, aqui em casa quem não trabalha, não come. Amanhã a levo ao açougueiro, pode ser que esta carne véia nos de algum dinheiro! A esposa não concordou, mas naqueles tempos era o homem que comandava. No outro dia, bem cedinho, enquanto a Roana comia seu perfumado feno, ele passou o laço no seu pescoço e depois caminharam no mesmo ritmo, na mesma cadência, frágil e lenta. O açougueiro a pesou com o olhar e até que fez uma boa oferta por aquela carne velha, depois a atou junto de outros bois, a espera da faca do carneador. Demésio não tinha percorrido nem cem metros, quando escutou pelo ar um mugido triste, como a dizer; -Por favor não me deixe aqui, pois faço parte de tua família, em todos estes anos conheci tuas maldades, mas também tua complacente bondade! Então com os olhos molhados o velhinho parou e, como se tivesse o poder para falar ao mundo inteiro, gritou;..”.-Não, Não minha querida, não vou te abandonar!” Voltou e por um preço mais alto a comprou de volta e, o açougueiro, sem nada entender os assistiu caminhado no mesmo ritmo, na mesma cadência, frágil e lenta, o velho com o braço apoiado no pescoço da vaquinha, feliz porque finalmente entendeu que o olhar carregado de ternura de Roana era um sinal que embora fosse um animal, tinha alma debaixo do couro.

Por: Ademar Lizot

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo