Bisso Rabioso (per Ademar Lizot)

quinta-feira, 17 de março de 2022

Par scaricar el àudio clica qua.

Par ascoltar el àudio clica soto:


Bisso Rabioso

    Òstrega, che bisso rabioso che pol esser el omo e, par mèio capir el sentido de questa frase, ghe conto quelo ghe ga fato un contadin nte`un momento de fùria.  Ambròsio l`éra el so nome e, un giorno el ga capita casa c`una mula, comprada d`un tropier dei campi de Soldade. Una bela bèstia, de rècie de conìcio e peto de colomba, con forsa e agilità par portar mìlio al molìn e tor fen ntel prà.  Però come squasi tuti i mui e mule, co mèno d`un ano de età, quando la se spaurea, el difeto de impacar la gaveva. La prima volta l`é stà quando la portea na carga de legno del bosco e, par de più d`ora la se ga fermà.’-Se la torna a impacar nantra volta, assa per me, che a bastonade ghe cavo via questo vìcio!’ Ga dito el contadin! So sposa e fioleto, i savea quel zera un omo cativo e, protession i ga domandà a San Francesco.  Però el istinto comanda la testa dele bèstie e, ntel transcorso de quel mese, quando la portea na carga consideràbile de mìlio su par l`spale, al rivar  ntel pass del rieto, la se ga spaurà co la forte corentessa e, tornà a impacar. El ga proà tirar-la con forsa par el cabresto, ma el quanto  più el tirea,  più drio cul la ndea, cossì el ga perso la scarsa passiensa che ghe restea e, dominà par la fùria, dopo de  tirarghe via i sestoni e fornimenti, el ga pianta cinque o sèi scuriade, a tuta forsa, ma ancora cossì la permanecea ferma, stesso d`un ciodo ben piantà  nte`un pal de angico.

   - Assela li, che dopo d`un tempo la vien casa, ga  dito la sposa, mèso spaurada.

  - Pupà, non stà mia bastonarla! Ga domandà tosatel, co`i òcii spalancadi.

  - Cieti, che ancoi ghe cavo via questo vìcio!   Ga rispondesto el pupà

  In sèghito, d`una pianta de guasuvira el ga taià via un forte baston e, dopo intanto che co la man sanca el tegnea la mula par el cabresto, co la drita, el ghe ga molà fora na fila de bastonade, par la schena, gambe e pansa, ma a ogni bastonada, de più la mula impachea, de più el tosatel piansea, la dona se lamentea e, el omo se infùriea, fin quel ghe ga ingropà un bruto colpo ntela testa, pena de soto dela rècia, che ga fato la  pòvera bèstia scramussar e imòbile, zo par tera cascar e, come ancora la tirea el fià, co`l cortel, d`un colpo la vena del col el ghe ga taià e, intanto quel cagnet lechea el sangue par tera, el ga dito par so sposa:.."-Và casa boir aqua e pareciar l`é pignate, che ancoi femo sù na salamada!" .

    Òstrega, che  bisso rabioso pol esser un Omo!

   Ademar Lizot.

                     Bicho Brabo

  Barbaridade, que bicho brabo pode ser um homem e, para melhor entender o sentido desta frase lhes conto o que fez um colono num momento de fúria. Ambrósio era seu nome e, um dia chegou em casa com uma mula, comprada d`um tropeiro dos campos de Soledade. Um belo animal, com orelhas tipo coelho e peito tipo pomba, bicho de força e agilidade para transportar milho ao moinho e buscar feno no campo.  Mas, como quase todos os muares com menos d`um ano de idade, quando se assustava, tinha o defeito de empacar. A primeira vez foi quando carregava lenha do mato, tentaram puxar, mas só depois de hora se mexeu. “-Se empacar outra vez, vou tirar-lhe este vício a laço!” A esposa e filhinho ficaram quietos, pois sabiam que era um homem de índole violenta, até a São Francisco imploraram para proteger a mula. Mas, como é o instinto que manda na cabeça dos bichos, ainda no transcurso daquele mês, quando carregava uma carga considerável de milho, ao chegar no passo d`um riacho, assustou-se com a forte correnteza e, novamente empacou. O colono tentou puxar pelo cabresto, mas quanto mais puxava mais o animal empacava. Então o homem perdeu o resto da paciência e depois de tirar a encilha e os cargueiros, dominado pela fúria baixou-lhe o relho, mas ela firme, como prego bem fincado num palanque de angico.

  - Calma, pois após um tempo ela desempaca! Disse a esposa assustada.

  - Papai não lhe bata! Disse o menino com os olhos esbugalhados.

  - Quietos, pois hoje lhe tiro este vício! Disse o pai.

  Em seguida foi ao mato e d`um galho de guajuvira fez um bastão. Depois segurando a mula pelo cabresto, distribuiu-lhe uma serie de pauladas, costas, lombo e pernas, mas a cada paulada, mais a mula empacava, mais o homem se enfurecia, mais o menino chorava e mais a mulher se lamentava. A definitiva paulada foi na testa, logo abaixo da orelha que fez o animal cambalear e cair ao chão, mas como ainda respirava, sacou da faca e a degolou e, enquanto o cachorro lambia o sangue na tera, ele disse para sua esposa:.."-Vá para casa esquentar agua e preparar as panelas, que hoje vamos preparar salame!" 

  Oigalete, que o homem é mesmo um bicho furioso!

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo