Tre fradei - Ademar Lizot

sexta-feira, 1 de julho de 2022

 Par scaricar sto àudio, clica qua.

Par ascoltar la stòria clica soto:


                                               

Tre Fradei

     Gioanin, Balduino e Gugliermin, tre contadini, tre fradei, de sàngue véneto ntele vene. Luni de matina i salta su bonora, ancora scuro la fora e, dopo de una cicareta de cafè, acompagnà de pan, formaio e salame, i va in serca dela rossa, par i campi arar e le erbe taiar. Una longa giornada ghe toca de comprir, dal’alba al tramonto e su al campo disnar.  Ma ancora cossì i laora contenti, con un largo soriso ntei denti, intanto che un laora col varsor, i altri due i se taca a sapar e, intanto che i laora, i canta, i ride e i parla, parché  ciacolando i se desméntega del tempo e del sudor che ghe core par el viso.  Gioanin, che a poco tempo ga spontà i mostacini, pien de pròsia el se stima per gaver balà con la Marina, una biondina, coi òcii de colombina. Tanto contento el ze, parché in fine el se ga catà fora una tosa de so gusto.  Gugliermin che el se cata più furbo che i altri, raconta che el ze drio smorosar na bela ragassa con splendide gambe, ma l’é solche un smorosamento par divertirse, gnente sèrio, el dis.  Alora, Balduino el pi vècio e belche maridà el ghe dis   par star atento, de non ciuciar el miel vanti del tempo, parché el pupà dela tosa ga la cativa fama de violento; Cossì, tra una ciàcola e altra, squasi sempre sora cose sémplisse, va avanti el bruto laoro.

  - E questo tempo, pol esser che vien piova. Dis un. 

   - Se el vento  càmbia de banda, penso che sì!  Risponde que’laltro.  

    - Si, si tanto meio se piove, parché ze tanto pedo se vien nantra bruta seca!  Dis el pi vècio.

 Dopo con so speriensa el racomanda a i fradei par star atenti al laoro, parché el giorno  el ze massa curto e a casa anca ga tanti afari;   rangiar le rode dela careta, inciodar el scalin dela cosina,  cavar via i bissi dela barosa e del bò Brasino, catar fora la bissa velenosa che ga copà el caval baio e, soratuto pareciar le semense, che presto riva el istà, alora si sàlvete tera e mondo e, el ùnico remèdio par tanti afari, se ciama laorar.   

  Cossì transcorea la gionarda dei fradei, un laoro duro, suportà con stoissismo e alegria, par quela gente ùmile, sincera e valente, che de soto el sol caldo, dissimulea la  bruta stracada, con fede in Dio e forsa ntei brassi.  Quando el sol ntel orisonte caschea, a casa i ritornea, strachi, sporchi de tera, ma contenti e calmi, parché el so giorno de laoro ga passà in nome dela serenità e del aiuto mùtuo tra i fradei, volori che di de ancoi i ze persi.

  E quando la ombria dela note scura se sbassa par sora del querto de scàndole  dela casa e, el brilio del ciareto ga iluminà la scarsa mobilia dela stansa, i tre fradei sentadi in torno del fogolaro, i ga in testa pensieri diversi;  Gioanin, el pi giovenot ga in testa la so  Marina e Gugliermin le bele gambe de so morosina.  Balduino, el pi vècio, intanto che acaressea la pansa de so sposa insinta, el imagina che par el sgionfamento che la  ga, pol esser che sia gemei, una bela toseta e un forte tosatel.


 Três Irmãos



    João, Balduino e Guilherme, três irmãos, três colonos que na segunda-feira de manhã, ainda escuro lá fora saltam da cama. Depois de uma xicara de café, acompanhada de pão, queijo e salame, vão a procura da roça, para os campos arar e as gramíneas cortar, uma longa jornada a cumprir, do amanhecer ao escurecer, mas ainda assim trabalham contentes, com um largo sorriso nos dentes. Enquanto um maneja o arado, os outros se põe a carpir. Enquanto trabalham, cantam, riem e falam, pois assim proseando se esquecem do tempo e do suor que corre pelo rosto. João que a pouco despontou o bigode, se estima de ter dançado com a Marina, uma loirinha com olhos de pombinha.        Muito contente ele está, pois finalmente achou uma guria de seu gosto. Guilherme, que se acha mais esperto que os outros, diz que esta namorando uma bela moça com esplendidas pernas, mas que é só um namoro por divertimento, nada sério. Então Balduino, o mais velho e casado, lhe diz para ficar esperto, para não lamber o mel antes do tempo, pois o pai da moça tem a fama de violento.

Assim, entre uma prosa e outra, quase sempre sobre coisas banais, segue o rude trabalho.

-Será que chove, pergunta um. Se o vento troca de banda, acho que sim! Responde o outro.

-Sim, é melhor que chova, pois é muito pior enfrentar outra seca braba! Diz o mais velho.

Depois com sua experiência aconselha os mais novos a estarem atentos ao trabalho, pois o dia é muito curto e em casa também há muitos afazeres a cumprir; concertar as rodas da carroça, pregar os degraus da cozinha, curar as bicheiras da barrosa e do boi Brasino, também matar a cascavel que matou o cavalo baio e principalmente preparar as sementes, pois o verão esta próximo e o único remédio para tantos afazeres se chama trabalho.

Assim transcorria a jornada dos irmãos, um trabalho duro, mas suportado com estoicismo e alegria. Uma gente humilde, franca e valente, que abaixo do sol quente disfarça o cansaço, com fé em Deus e força no braço. Quando o sol se esconde no horizonte, retornam a casa, exaustos, sujos de terra, mas contentes e calmos, pois seu dia de trabalho passou em nome da serenidade e da ajuda mútua entre irmãos, valores que nos dias de hoje estão perdidos.

E quando a sombra da noite escura cai por sobre o telhado de tabuinhas da casa e o brilho da lamparina ilumina a sala, os três irmãos sentados ao redor do fogão tem pensamentos diversos; João o mais jovem pensa em sua Marina e Guilherme nas belas pernas da namorada. Balduino o mais velho, enquanto acaricia a barriga da esposa grávida, imagina que pelo tamanho dela pode ser gêmeos, uma bela menina e um forte menino.

Texto de Ademar Lizot

 

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo