La Professorina - Par Ademar Lizot

domingo, 23 de outubro de 2022

Par scaricar el àudio clica qua.
Par ascoltar la stòria clica soto:


 



La Professorina

    Se anca tanto tempo ga passà, ancora ricordo del suo  viso rotondo, dei so  òcii negri, grandi e sereni.  Dela boca picinina, che quando la ridea, due file de denti bianchi, regolari e perfeti  mostrea. Dela Santa passiensa che la gavea par instruir e educare, par far crecere cultural e emotivamente, soratuto ntela formassion del caràter, parché la passea el mensàgio che semo in questo mondo par crear un ambiente acoliente, par tratar a tuti con rispeto e gentilesa, par alsar sù na recìproca fedùcia e evitar discussione evitàbile. La me cognossea perfetamente, savea i mei punti dèboli, sia scolàstichi, sia del mio caràter. Savea dela mia relassione co`i altri aluni, ze zera tristo o alegro, se me gavea sucedesto qualchecosa,  se non gavea mia dormi ben, o ciapà qualche refredor. Al momento de risponder le questione scolastiche, la serchea de assarme confortàbile e, mano a mano la me ga condusi nte quei ani del stùdio elementare.  Posso dir che La stea de pi insieme a mi, che la mia mama, che la zera sempre in serca de so afari,

     La scola che ndea studiar l`éra na caseta de tàule de pin e, stesso a ela, ntel interior   del Rio Grando del Sud, gavea de pi de mila, i ghe ciamea ‘Brizolete”, in omàgio al governador del stato. Dentro dele so rùsteghe parede go fato tuto el  fondamental e, la signora professorina, solitamente me ga ensegnà tute le matèrie elementare, che nel vero senso dela parola vol dir i primi ensegnamenti. De matemática, i numeri, par con sicuresa far le conte rudimentare. Del idioma brasilian, leder e scriver con giustesa el modo indicativo, i verbi e substantivi. Dela geografia, che el nostro pianeta, compagno dei altri el ze rotondo e, el Brasil, dela Mèrica Latina el pi grando. Anca la stòria dela antighità, la epopèia dela umanità.

  Co`i òcii pieni de malinconia finisso questo  nostàlgico rilato  de quando  gavea tanti sogni in testa e, ndea a scola come se fusse a na festa.  Così sol me resta dir..

  Gràssiemile  signora  Teresina, mia prima professorina.


 A Professorinha

    Terezinha se chamava minha primeira professorinha. Tinha rosto redondo, olhos grandes e serenos e boca pequenina, que ao rir, duas fileiras de dentes brancos e perfeitos mostrava.  Santa era sua paciência para instruir e educar, para fazer crescer cultural e emotivamente, principalmente na formação do caráter, pois passava uma mensagem que estamos no mundo para criar um ambiente acolhedor, para tratar a todos com respeito e gentileza, para construir uma recíproca confiança e evitar discussões evitáveis. Ela conhecia perfeitamente meus pontos frágeis, seja escolar, seja de caráter, sabia de meu relacionamento com os outros alunos, se algo me tinha acontecido, se bem não tinha dormido, ou estava gripado.

   Pequena era a escola que estudava e, igual a ela, no interior do Rio Grande do Sul, havia mais de mil. Eram chamadas de ‘Brizoletas” em homenagem ao governador Leonel Brizola.  Dentro de suas rústicas paredes  a mesma professora ensinava todas as matérias do ensino básico, que no verdadeiro sentido da palavra, quer dizer  os primeiros ensinamentos. Da matemática os números, para fazer as contas rudimentares com segurança. Do idioma português, ler e escrever acertadamente o modo indicativo, os verbos e substantivos. Da geografia, que nosso planeta, assim como os outros, é redondo e, o Brasil da América Latina é o maior.   Da história, a epopeia humana.

  Assim concluo este nostálgico relato, de quando tinha tantos sonhos na testa e ia á escola como se fosse a uma festa. Assim, só me resta dizer...

 Muito obrigado  dona Teresinha, minha primeira professorinha.

3 comentários:

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo