Una storieta dela Me Noneta - Ademar Lizot

sexta-feira, 28 de outubro de 2022

Scarica el áudio clicando qua.

Ascolta la stòria clicando soto:

 

                      Una Stòrieta dela Nona.

    Par dir che i noni de na volta, el nono con so vose rauca e la nona con so dolce parlar, i gaveva na passiensa de santi coi so nipotini, el nono con so vose rauca e la nona con so dolce parlar, i racontea par racontar stòrie. I ghe contea pròpio de gusto e passion so storiete, fruto de vècie legende, vècii relati, sora stregue, santi e angeleti, che i sentia contar del prete in ciesa.   Questa che raconto adesso la go scoltà dela me noneta.

   Scominsia cossì...Una volta un omo insieme de caval e cangneto caminea par una stradeta, postata fra meso el bosco e el prà.  Dopo de longo caminar questo omo e se incorze che Lu, el calval e cagneot i zera morti.

   A le volte, i morti  i ghe mete tempo par sentir  la so nova condission.

   Ma ancora cossì i caminea, con la sensassion de patir na stragranda sede, fin che nte una curva dela stradeta i ga trovà un magnìfico portel, che el menea  a una piassa coi banchi de oro e ntel centro dela piassa gaveva na fontana ndove scopia aqua cristalina.

  Alora el caminante ga domanda al guardian dela piasa;...

 -Che piassa cossì bela che ze questa?

 - Qua ze el paradiso! Ga rispondesto el guardian. 

- Gavemo tanta sede! Ga dito el caminante.

 Alora vien rento e te pol bever àqua a volontà, ma el caval e el cagnet, non i pol mia entrar.

- Ma el caval e cagnet anca i ga tanta sede!

 -Me despiase - Ga dito el guardian.

 - Ma qua non ze permesso intrada de bèstie.

 El caminante ga restà in siléncio, ma sensa i so due amici, gnanca lu nol volea bever. Cossi i ga seguisto el viaio sensa bever.

Dopo de tanto caminar, con la sede multiplicata, i ga rivà a altro paesino, ndove  gavea un guardian, co un capelon in testa.

-Buon giorno!  Ga dito el caminante.

Mi, el caval e cagnet, gavemo tanta sede.

Nte quei sassi li davanti ga na fontana, pode bever a volontà! Ga rispondesto el guardian.

Alora omo, caval e can i ga copa la sede.

Grassia mile el ga dito al andar via, e me piaseria saver el nome de questo posto.

Qua ze el paradiso, ga rispondesto el guardian.

Paradiso? Ma, quel'altro guardian, ndove go pena prima passà, el me ga dito che là ze el paradiso.

Non, Non, te sicuro che ndove gavì prima passà, ze el inferno! Ga rispondesto el guardian!

Òstrega, alora el ghe da na  falsa informassion  che fa vegnar tanta confusion. Ga dito el caminante.

Non, Non, risponde el guardian. In verità el fà un grando favore a noantri, parché  par de la resta tutiquanti quei che i ze boni de sbandonar fin i so mèii amici.


Uma estorinha da vovó

Os avós de antigamente tinha uma paciência de santos com seus netinhos. O vovô com sua voz rouca e a vovó com seu doce falar, contavam de gosto e paixão suas estórias, todas carregadas de um senso de moral e justiça. Estórias fruto de velhas lendas, velhos relatos sobre bruxas, santos e anjos, que eles escutavam do padre na igreja. Esta que lhes conto agora, escutei de minha vovó.
Começa assim... 
Uma vez um homem com seu cavalo e cachorro, caminhavam por uma estradinha entre o mato e o campo. Depois muito caminhar este homem percebeu que Ele, o cavalo e o cachorro estavam mortos. As vezes os mortos demoram para sentir sua nova condição!
Mas mesmo assim caminhavam, com a sensação de sentir muita sede. Até que numa curva da estrada encontraram uma linda entrada que conduzia a uma praça com bancos de ouro e, no centro dela uma fonte de que jorrava água cristalina.
Então o homem pediu ao guardião da praça...
-que praça assim tão linda é esta?
-Aqui é o céu! Respondeu o guardião.
Temos muita sede! Disse o homem.
Podes entrar e beber agua a vontade, mas o cavalo e cachorro não!
Mas eles também estão com muita sede, disse o homem.
-Sinto muito. Responde o guardião, mas aqui não é permitido a entrada de animais.
O homem ficou em silencio, mas sem seus dois amigos, não beberia agua, e assim seguiram viagem.
Depois muito caminhar, com a sede multiplicada, chegaram em outro lugar, onde havia um guardião de chapelão na cabeça.
-Bom dia, disse o homem. -Eu, o cavalo e o cachorro temos muita sede!
-Ali em frente, naquelas pedras, há uma fonte de agua. Podeis beber a vontade! Respondeu o guardião.
Então, homem, cavalo e cachorro saciaram a sede.
-Muito obrigado, ele disse ao sair, gostaria de saber o nome deste lugar.
-Aqui é o céu! Respondeu o guardião.
-O céu? Mas aquele outro guardião, onde a pouco passamos, me disse que lá é o céu.
Ao contrário, onde a pouco passarão é que é o inferno! Disse o guardião.
Mas então nos deram uma falsa informação, que causa muita confusão. disse o pobre homem.
-Não, não, respondeu o guardião. Na verdade eles prestam grande favor a nós, pois por lá ficam todos aqueles que são capazes de abandonar seus melhores amigos.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo