Marieta, pòvera Marieta - Ademar Lizot

quinta-feira, 28 de março de 2024

Clica qua, par scaricar el àudio.

Par ascoltar la stòria, clica soto:

 





                                      MARIETA,  PÒVERA MARIETA



Autor: Ademar Lizot

Revision: Juvenal Dal Castel e Loremi Loregian-Penkal

 

         Fondamentà ntei ricordi del mio vècio fradel, questa l`è na vera stòria, solche i nomi dei personàgii i ze de fantasia. 

            Trascoreva la dècada dei ani 40, del sècolo passà, quando  ntela colònia de Linea Bela, bel paeselo su le coline de la Serra Gaúcha,  la gióvana Marieta, con pena 16  ani  de età, la se ga maridada. El so marì zera el Guido dela Adele, un scapolon, con 30 passà ani de età.

            I zera de star lì ntela Lìnea Quarta, ala riva del Rio Zacarè,  nte una caseta, con quatro camerine, un punaro e una cantineta. De laoro, el Guido, con una careta tirada dai mui e cavai, el fea el caretier e el ritornea a casa solche dopo un paro de giornade. Marieta la stea ela sola, ma un fià ala olta la se ga abituada a sta nova vita e le robe le ghe corea anca ben.

            A pian, i portea la vita  avanti. I so guai i zera sensa alti e bassi, sensa grili par la testa. I stea ben, in soma, parché no ghe manchea gnente. Dopo de un paro de ani i gavea le so galine, un  bel orto drio la casa, che el ghe dea  salata,  patate, pomidori,  capussi, radìcii e, anca, na volta al ano i copea un porsel par i salami. Ghe manchea sol un fioleto par completar la felicità.

            Alora, dopo del terso ano de maridadi, le robe ga cambià par Guido e, ancora depì, par la Marieta, parché, come no la zera mia bona de insintarse, tuti i credea che el dèbito dela colpa la zera solche de ela, gnanca passea par la testa dele persone che, fursi, podea esser del suo marì, che el saria lu el infèrtile.

            La vècia Adele, so sòcera, la ghe disea in fàcia, che la zera ela difetuosa e nò el so fiol, che, par ela, el zera perfeto. Anca Guido, che el zera un gentilomo, el credea che la colpa zera de ela, no el zera mia bon de capir che la so doneta la zera coi nervi strassinadi.  Alora, la pòvera Marieta, che la zera ancora una toseta, pròpio un`ànima inossente, la ga margoià nte una profonda melanconia. In permanente avilimento, par sliberarse dei òcii condanadori, la ga tacà a no farse pi veder in giro.

            Le poche volte che la vegnea fora de casa, la ndea zo ala riva del rieto e la se consolea a vardar l`àqua che corea par el so destin, cole rondinele a zolar par sora dele onde, inserca de qualche moschin.

            Col`ànima in purgatòrio, la ga passà nantro ano, però, nte un giorno che Guido el zera distante, Marieta la ga ricevesto la visita de una dele so cusine, una sbetegona,    portaschiti, che la ghe ga portà la notìssia che la so sòcera la gavea  catà fora un`altra dona, gióvana e bela, par so fiol.

            De quel giorno in vanti, la pòvera Marieta no la savea pi  come condusirse, anca parché la passea tuti i giorni solche cola compagnia dele bèstie. La ga proà consiliarse col prete, ma, nte quei tempi de gnoransa e preconceti, in che la gente la se fea tanta maraveia, gnanca lu no el ze stà mia bon de giutarla.

            Alora, nte un giorno, che, par via de una piovada, l`àqua la zera ndata par sora dei baranchi e la corentesa tanto forte, Marieta la ze ndata rento al rieto. Col scapurio dela madonina in man, la ga metesto un pie rento ntel`àqua, dopo quelaltro e la ga caminà ancora pi rento, fin ala corentessa pi forte e, là, nte un Gesù Maria, sensa che nissuni vedesse gnente, la se ga dassada menar dale àque al so funesto destin. 

            Quando el so marì el ze ritornà a casa, el ga catà le bèstie a lamentarse, sbaregando dela fame e, par el tanto che el  ciamasse, la so dona no la rispondea. Alora, el ga capì tuta quela desgràssia.

            Dopo de sei mesi, el se ga maridà nantra volta, con quela fidansata scoliesta dala so mama. Ma, anca ela, dopo del terso ano de matrimònio, no la ze stata bona de ver fioi, persa tuta la speransa de capitar qualche bambin. Alora, el pòvero Guido el ga capio che el zera lu che no el zera mia bon de farli.

 

        Maria, pobre Maria

      Baseada nas lembranças de Ventura Lizot, esta é uma verdadeira história, só o nome dos personagens são fictícios.

            Corriam os anos 40 do século passado, na Colônia de Linha Bonita, bela localidade nos altos da Serra Gaúcha, quando a jovem Maria, com apenas 16 anos de idade, casou-se. Seu marido era o Guido, filho da Adele, um solteirão com mais de 30 anos de idade.

            Foram morar na Linha Quarta, na beira do Rio Taquari, numa casinha com 4 peças, um galinheiro e uma pequena cantina. Guido, numa carroça puxada à mula e a cavalo, trabalhava de carreteiro e ficava às vezes mais de dois dias fora de casa. Marieta ficava só, mas, aos poucos, acostumou-se à nova vida e as coisas até que corriam bem. Devagar, levavam a vida adiante, sem problemas, sem altos e baixos e sem grilos na cabeça. Estavam bem, pois não lhes faltava nada. Depois de um par de anos, tinham galinhas e uma bela horta  atrás da casa, que lhes dava saladas, batatas, tomates e, uma vez ao ano, carneavam um porquinho  para os salames. Só lhes faltava um bebê para completar sua felicidade.

            A dona Adele, sua sogra, lhe dizia na cara que a defeituosa era ela e não seu filho, que para ela era perfeito. Também Guido, que era um homem gentil, acreditava que a culpa era da esposa e poucos afetos lhe fazia.

            Então Marieta, que era ainda uma menina, uma inocente alma, entrou em profunda depressão. Sempre acabrunhada, para fugir dos olhares acusadores, não saía mais de casa. Às poucas vezes que saía, ia até à beira do rio e se consolava ao olhar a água, que livre corria ao seu destino, com as andorinhas a voar por sobre suas ondas, à procura de alguma mosca, algum inseto.

            Com a alma no purgatório, o casal passou mais um ano, até um dia que Guido estava distante e Marieta recebeu a visita de uma prima fofoqueira, que lhe contou que a velha Adele, sua sogra, havia arranjado outra mulher, jovem e bela,  para o filho.

            Daquele dia em diante, Marieta não soube mais como conduzir-se. Passava só na companhia dos animais, até procurou aconselhar-se com o padre, mas eram tempos de ignorância, preconceitos e nem ele foi capaz de ajudá-la.

            Então, num dia em que o rio transbordara, devido à enchente, Marieta entrou no riacho. Com o escapulário de Nossa Senhora nas mãos, primeiro botou um pé, depois o outro e caminhou  até o forte da correnteza e, ali, num Jesus Maria, sem que ninguém a visse, deixou-se levar ao seu destino fatal.

            Quando seu esposo retornou,  encontrou os animais berrando de fome e, por mais que chamasse, sua esposa não respondeu. Então, percebeu toda a desgraça.

            Depois de seis meses, casou-se novamente, agora com aquela noiva escolhida por sua mãe. Mas ela também, depois do terceiro ano de casada, ainda não tinha engravidado e o casal sem esperanças de ganhar  bebê. Então, o pobre Guido sentiu que era ele mesmo que não conseguia fazê-los.  

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo