Vìsita al véneto - Ademar Lizot

segunda-feira, 11 de março de 2024

 Clica qua par scaricar el àudio.

Par ascoltar la stòria, clica soto:



Autor: Ademar Lizot

Revision: Juvenal Dal Castel e Loremi Loregian-Penkal


Vìsita al véneto 

            Zera el ano de  2018, zera giusto setembre, quando par la prima volta go girà par el nordeste dela Itàlia, par cognosser le sete Provìnsie dela region del  Véneto. Sete sorele tra el mar e le mantagne, sete cusine, amice compagne.

            Venèsia, la milenar Serenìssima; Rovigo, de simpàtica acogliensa; Verona,del eterno amor de Romeu e Giuleta; Pàdova, del Santo che tuto perdona; Vicenza e Treviso, par rampegar su al Monte Grappa, ndove, ntela grande guera del 1918, ga combatesto la nostra gente e, Belluno,  fra boschi e magia, ndove i ze nassesti i mei antenati. De Belluno, se vede a òcii nudi, la strissa asul del mar Adriático e de Venessa se sguarda tuta la belessa dele Dolomite, come se le fusse rivar su, pi in su, ndove le toca el ciel. Con le so forme vertiginose e el so stragrando incanto, le te fà ringrassiar al Sior Dio de verte dato òcii par vardarle.

            Al far el giro par le sete Provìnsie Vénete, fra le robe che me ga maraveià tanto, quatro, ai me òcii, le me ga saltà.

            La prima la ze stata la belessa dela natura che, ancora, se la tova intocàbile, ìntegra, con flora e fauna de insòlita richessa.

            La seconda, el afeto  dei Véneti al suo paeselo de nàssita, che, come se i fusse ancora tacadi par el bunigol, i ze ligadi ala so tera, ale so tradission, che gnanca el progresso el ze stà bon de taiar e, in questo punto, i se someia ai gaussi del Rio Grande do Sul, anca lori paroni de na cultura tanto diversa dei altri stadi del Brasil.

            La tersa, la ze che, ntel pòpolo Véneto, no go catà gnanca un segnal, gnanca na marca, ne ntela aparensa, ne ntel modo de esser, che someiasse i altri abitanti del sentro e del sul dela Itália.

            La quarta e ùltima de ste robe, ze stà che go capì che, par la maioransa del pòpolo Véneto, la Itàlia la ze solche una vècia maregna, che, mesa zo dei sarvei, la ghe dise in fàcia che no i ze mia i so genuini fioi.

            Al di de ancoi, se qualchedun el me domanda sora la vècia elegansa de Milano, la sofisticassion de Torino, la grandiosità de Roma, la tradission de Firenze e el splendor de Venèssia, rispondo che gnanca una la pol egualarse  ala vibrassion dela spetacolar region del Véneto, che la se slonga dei altipiani dele Dolomite de Cimonega, fin ala riva del Rio Piave, sicuramente un dei posti bei, che el sol el ilumina ntel suo giro eterno.


    VISITA AO VÊNETO

            Transcorria o ano de 2018, era justo setembro quando, pela primeira vez, visitei o nordeste italiano, para conhecer as 7 Províncias da região do Vêneto, sete irmãs, entre o mar e as montanhas, sete primas, vizinhas e amigas.

            Veneza, a milenar sereníssima; Rovigo, de simpática hospitalidade; Verona, do eterno amor de Romeu e Julieta; dua, do santo que tudo perdoa; Vicenza e Treviso, para escalar o monte Grappa, onde, na grande guerra de 1918, combateu nossa gente e, Belluno, entre bosques e magia, onde nasceram meus antepassados. De Belluno se vê, a olhos nus, do mar Adriático a sua faixa azul e, de Veneza se vislumbra toda a beleza das Dolomitas, como se estivessem chegando ao alto, bem alto, onde tocam o céu. Com suas vertiginosas formas e seu grande encanto, elas te fazem agradecer a Deus por haver te dado olhos para admirá-las.

            Ao viajar pelas Províncias do Vêneto, quatro coisas chamaram muito a minha atenção.

            A primeira foi a beleza da natureza, que ainda se encontra intacta, com flora e fauna de insólita riqueza.

            A segunda foi o empenho da povo Vêneto ao local onde nasceram, que, como um cordão umbilical, os liga a sua terra, a suas tradições, que nem o progresso foi capaz de romper e, neste ponto, assemelham-se aos gaúchos do Rio Grande do Sul, esses também possuidores de uma cultura bastante diversa dos outros estados do Brasil.

            A terceira foi que os povo Vêneto não apresenta nenhum sinal, nenhum indício, nem em aparência e nem no modo de ser, dos outros habitantes do centro e do sul da Itália.

            A quarta e última dessas coisas foi que entendi que, para o povo Vêneto, a Itália é uma velha madrasta, que, meio fora de seu juízo, lhes diz na cara que eles não são seus filhos legítimos.

            Hoje em dia, se alguém me pergunta sobre a velha elegância de Milão, a sofisticação de Turin, a grandiosidade de Roma, a tradição de Florença e o esplendor de Veneza; respondo que nada se iguala à vibração da região do Vêneto, que se alonga dos altos das Dolomitas de Cimonega, até a beira do Rio Piave, certamente um dos lugares mais belos, que o sol ilumina em seu eterno girar.

 

 

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo