ESÈCHIE DEL NONO - Ademar Lizot

segunda-feira, 15 de abril de 2024

Clica qua par scaricar el àudio.
Par ascoltar la stòria, clica soto:







ESÈCHIE DEL NONO


Autor: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel



(Rilato fondamentà ntei ricordi del mio vècio fradel)

Zera el ano de 1965, zera final del autuno, zera pròpio una matina de maio, quando ze rivada la fùnebre notìssia che el nono el zera morto.

Zèrimo distante de star e, solche al dopo mesdì, semo rivadi al paeselo de Lìnea Bela, su par le coline dela Serra Gaussa, ndove ala riva de una stradeta, verta par bèstie e gente, ghe zera la casa vècia del nono.

Davanti a ela, squasi una centenaia de persone, fursi tuti i abitanti del paeselo. Fin le rondinele de maio, se fea ancora veder, a volar par sora le piante e le case, tute a sigar. Parea fin che anca lore le volea dirghe adio al noneto.

La stansa prinsipal dela casa, zera strapiena de gente. Done de fassoleto nero in testa e òmeni, in segno de rispeto, col capel in man. Ntel sentro dela stansa, distenso ntel suo casson, zera el nono, vestio cola so fatiota de lin riscà. Nte una man, el tegnea la so vècia pipeta e, nte quelaltra, la Santa Corona. Ntela fàcia, el gavea quei solchi sinistri, che la morte la disegna ntele persone de bona ìndole e, ntel suo semblante, pace e serenità, come se el fusse drio riposar, chissà a sognar. Nte quelaltra stansa dela casa, par sora dela tàola, ghera disponìbili un secin con àqua potàbile, anca vin, pan, salame e formaio.

Nissuni a pianzer, ma chi che gavaria de pianzer, par un vècio de novanta ani, se nò una piovesina o, se la fusse viva, la so sposa carina. El ùnico e tristo gémito, zera quel del suo can, che nissun zera bon de pararlo via de soto el casson, a grugnir come se el fusse drio pianzer el pi doloroso pianto.

Quando el prete el ga fato la prèdica, el silénsio el se ga fato saliente, se sentia solche el rumor dele sole dei stivai, su par i sassi de quei che i caminea là fora e, straniamente, galine, vache, porchi e àsini, tuti silensiosi anca lori, come che comovesti par la atmosfera dela emossion.

Dopo dela prèdica, nte una caretina tirada da una giunta de bo, el nono el ze partio. Adrio, tristo a grugnir, el ndea el can, acompagnà del pòpolo a pregar, col campanel dela cieseta a dindolar, in onor a un vero contadin, che ntela vita el ga fato sol del ben, volesto ben dala fameia e rispetà dala comunità.

Ntel momento del sepolimento, se anca zera fin de autuno, gnanca una nùvola imbarassea el ciel che, con el so manto asul, el parea el pòrtego dei campi fioridi del paradiso, in festa, par acolier la ànima del nostro noneto.





O FUNERAL DO NONO


(O texto abaixo é totalmente baseado nos relatos de Ventura Lizot).



Era o ano de 1965, final de outono e, justo numa manhã de maio, chegou a notícia do falecimento do nosso nono Umberto Lizot.

Morávamos distante e, só após ao meio dia, chegamos na colônia de Linha Bonita, onde à beira de uma estradinha, dessas abertas por gado e gente, ficava sua casa. Em frente a ela, havia dezenas de pessoas, até as andorinhas de maio estavam presentes, a voar, a gritar, como a despedir-se do falecido.

A sala principal estava repleta de gente. Mulheres de lenço preto na testa e homens, em sinal de respeito, de chapéu na mão. No centro da sala, estirado em seu caixão, estava o nono. Vestia sua fatiota de linho riscado, numa mão segurava velho cachimbo, na outra o santo Rosário. No rosto, tinha aqueles sulcos sinistros, que a morte desenha nas pessoas de boa índole e, no semblante paz e serenidade, como se estivesse a repousar, a sonhar.

Ninguém estava chorando, mas quem iria lacrimejar por um velho, que passou dos noventa, a não ser uma garoa ou, se viva fosse, a sua esposa. O único lamento sentido era do seu cão que, por mais que o enxotassem, não saía de baixo do caixão, a grunhir, como se estivesse chorando o mais dolorido pranto.

O padre fez a prédica e o silêncio se fez saliente. Se escutava somente o rumor das solas das botas, dos que caminhavam lá fora. Estranhamente, também galinhas, vacas, porcos e cavalos, silenciaram, como se a atmosfera da emoção os comovesse.

Depois da prédica, uma carreta de bois seguiu o caixão. Atrás, sempre triste a grunhir, ia o cão, acompanhado do povo rezando, e os sinos da capela badalando em honra a um homem que na vida só fez o bem, amado pela família e respeitado pela comunidade.

No momento do sepultamento, embora fosse final de outono, nenhuma nuvem embaraçava o céu que, com seu manto azul, parecia o pórtico dos campos floridos do paraíso em festa para acolher “la ànima del nostro noneto.”







Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo