Autor: Ademar Lizot
Revision: Lhoremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel
El vècio Tonetto, el gavea un
tremolar ntei òcii, quando fisso el me vardea, parea fin che el volea dirme
qualunque cosa.
Quando lo go cognossesto, par
esser vècio, nol laorea pi e el vivea lu
sol nte una casetina de matoni, sensa pintura e sensa malta, che, ale volte
caschea zo una tégola, ale volte un viero dela finestra.
Nte quel tempo, le so alegrie le zera poche e se le contea ntei dei de
una man.
A matina bever simaron, ntel pranzo, un bicier
de vin. Dopo mesdì, ntela piassa, oservar colombe e parpaie, sbater le ale e,
rente sera, storzer le rècie del suo can, ale volte con tanta forsa, che, al
stesso tempo, el póvero scainea e urlava, mescolando dolor e contantessa.
Però le so malincolie, queste si le zera tante. El mal de schena, la vedovessa, la solitùdine
e, soratuto la mancansa de soldi e de notìssie dei so due ùniche fioi. Marina,
la so pìcola Ina, che insieme de un tipo, che el fea el vendidor ambulante, la ze
scampada via e, Balduino, el suo brao Ino, che el ze partio in serca de una
vita meio.
Almanco una volta al di, quando el
ndea in giro, el caminea sempre cole man drio la schena, la sanca tegnea la
drita e, sempre ben vestito, de camisa e braghe ben soprassade e scarpe fraude,
ma lustre. In testa el gavea sempre
adosso el capel. Ale ciare volte che el lo tegnea in man, come sel capel
el gavesse rècie par scoltarlo, el ghe
parlea. Nte quei momenti, quei che i passea, par una s-ciantina de tempo, i lo
vardea e i pensea che, a forsa de bever, o dela veciaia, el gavea belche brusà
i sarvei.
Però, se anca ale volte el parea meso mato, el dimonstrea anca gaver
tanta creansa, una vera cultura, come se el gavesse stato educa in bone scole,
o fusse stato fiol de nòbile fameia. Ma,
in verità, el zera solche un autodidata, che no ghe piasea mia el òdio e la
povertà de spìrito. Che gavea lesesto i i clàssichi dela literatura e el savea dir,
de testa, squasi tuti i versi, dela Divina Comèdia del poeta dela latinità, Dante Alighieri.
El ga
morì de vècio, sensa assistensa e sensa soldi, ma nissuni no i lo ga mai visto
domandar carità.
Ademar Lizot.
Ademar Lizot.
O VELHO TONETTO
O velho Tonetto, quando o conhecemos, por
ser velho não trabalhava mais. Vivia sozinho numa casinha de tijolos, sem
pintura e sem reboco, onde as vezes caia uma telha, as vezes um vidro da janela.
Suas alegrias eram poucas e contadas: De
manhã o chimarrão e no correr do dia,
algum copo de vinho; observar o bater de assas de pombas e borboletas e,
torcer as orelhas do cão, as vezes com tanta força, que ao mesmo tempo o pobre
grunhia e latia, honrado sem dúvida, mas sofredor.
Suas tristezas, essas sim eram tantas... A solidão, a viuvez,
a dor nas costas e, principalmente a falta de dinheiro e de notícias de seus
dois únicos filhos. Marina, sua pequena Ina, que junto de um caixeiro viajante,
fugiu e, Balduíno, seu bravo Ino, que partiu em busca de seu destino.
Suas atitudes, sempre de boa conduta, pois
demonstrava ao falar uma certa cultura, como se tivesse estudado em bons
colégios, ou fosse filho de nobre família, mas na verdade, era só um
autodidata, que havia lidos os clássicos, que sabia recitar os versos da Divina
Comédia de Alighieri. Que detestava o ódio e a pobreza de espírito. Que com
certo esmero se vestia, camisa e calça, sempre bem passadas e, sapatos embora gastos,
lustros. Que na cabeça sempre tinha o
chapéu, as poucas vezes que o segurava na mão, como se o mesmo, tivesse orelhas
para escutá-lo, se metia a falar-lhe. Então os que passavam, por um instante de
tempo o observavam, talvez a pensar que devido a bebida ou a velhice, estava
fora de seu juízo. Naqueles momentos, também sempre tinha algum insolente, que
ria-se dele.
Embora as
vezes parecesse caduco, também demonstrava ter uma certa cultura, como se
tivesse estudado em bons colégios, ou fosse filho de nobre família. Mas na
verdade, era só um autodidata, que detestava o ódio e a pobreza de espírito, que
havia lido os clássicos da literatura, que sabia dizer quase todos os versos da
Divina Comédia, do poeta latino Dante Alighieri.
Morreu de velho, sem assistência e sem dinheiro, mas jamais o viram pedir caridade.
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.