EL VÈCIO TONETTO - Ademar Lizot

sábado, 1 de junho de 2024

Struca qua par scaricar el àudio.

Par ascoltar la stòria, clica soto:



                                              EL VÈCIO TONETTO
                                                                        

                                                 

Autor: Ademar Lizot

Revision:  Lhoremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel

     El vècio Tonetto, el gavea un tremolar ntei òcii, quando fisso el me vardea, parea fin che el volea dirme qualunque cosa.

   Quando lo go cognossesto, par esser vècio, nol laorea pi e el  vivea lu sol nte una casetina de matoni, sensa pintura e sensa malta, che, ale volte caschea zo una tégola, ale volte un viero dela finestra.

   Nte quel tempo, le so alegrie le zera poche e se le contea ntei dei de una man.

 A matina bever simaron, ntel pranzo, un bicier de vin. Dopo mesdì, ntela piassa, oservar colombe e parpaie, sbater le ale e, rente sera, storzer le rècie del suo can, ale volte con tanta forsa, che, al stesso tempo, el póvero scainea e urlava, mescolando dolor e contantessa.

  Però le so malincolie, queste si le zera tante.  El mal de schena, la vedovessa, la solitùdine e, soratuto la mancansa de soldi e de notìssie dei so due ùniche fioi. Marina, la so pìcola Ina, che insieme de un tipo, che el fea el vendidor ambulante, la ze scampada via e, Balduino, el suo brao Ino, che el ze partio in serca de una vita meio.

   Almanco una volta al di, quando el ndea in giro, el caminea sempre cole man drio la schena, la sanca tegnea la drita e, sempre ben vestito, de camisa e braghe ben soprassade e scarpe fraude, ma lustre.  In testa el gavea sempre adosso el capel. Ale ciare volte che el lo tegnea in man, come sel capel el  gavesse rècie par scoltarlo, el ghe parlea. Nte quei momenti, quei che i passea, par una s-ciantina de tempo, i lo vardea e i pensea che, a forsa de bever, o dela veciaia, el gavea belche brusà i sarvei.

  Però, se anca ale volte el parea meso mato, el dimonstrea anca gaver tanta creansa, una vera cultura, come se el gavesse stato educa in bone scole, o fusse stato  fiol de nòbile fameia. Ma, in verità, el zera solche un autodidata, che no ghe piasea mia el òdio e la povertà de spìrito. Che gavea lesesto i i clàssichi dela literatura e el savea dir, de testa, squasi tuti i versi, dela Divina Comèdia del poeta dela latinità,  Dante Alighieri.  

  El ga morì de vècio, sensa assistensa e sensa soldi, ma nissuni no i lo ga mai visto domandar carità.

Ademar Lizot.

    

Ademar Lizot.

 

              O VELHO TONETTO

    O velho Tonetto, quando o conhecemos, por ser velho não trabalhava mais. Vivia sozinho numa casinha de tijolos, sem pintura e sem reboco, onde as vezes caia uma telha, as vezes um vidro da janela.

    Suas alegrias eram poucas e contadas: De manhã o chimarrão e no correr do dia,  algum copo de vinho; observar o bater de assas de pombas e borboletas e, torcer as orelhas do cão, as vezes com tanta força, que ao mesmo tempo o pobre grunhia e latia, honrado sem dúvida, mas sofredor.  

    Suas tristezas,  essas sim eram tantas... A solidão, a viuvez, a dor nas costas e, principalmente a falta de dinheiro e de notícias de seus dois únicos filhos. Marina, sua pequena Ina, que junto de um caixeiro viajante, fugiu e, Balduíno, seu bravo Ino, que partiu em busca de  seu destino.

    Suas atitudes, sempre de boa conduta, pois demonstrava ao falar uma certa cultura, como se tivesse estudado em bons colégios, ou fosse filho de nobre família, mas na verdade, era só um autodidata, que havia lidos os clássicos, que sabia recitar os versos da Divina Comédia de Alighieri. Que detestava o ódio e a pobreza de espírito. Que com certo esmero se vestia,  camisa e  calça, sempre  bem passadas e, sapatos embora gastos, lustros.  Que na cabeça sempre tinha o chapéu, as poucas vezes que o segurava na mão, como se o mesmo, tivesse orelhas para escutá-lo, se metia a falar-lhe. Então os que passavam, por um instante de tempo o observavam, talvez a pensar que devido a bebida ou a velhice, estava fora de seu juízo. Naqueles momentos, também sempre tinha algum insolente, que ria-se  dele.

  Embora as vezes parecesse caduco, também demonstrava ter uma certa cultura, como se tivesse estudado em bons colégios, ou fosse filho de nobre família. Mas na verdade, era só um autodidata, que detestava o ódio e a pobreza de espírito, que havia lido os clássicos da literatura, que sabia dizer quase todos os versos da Divina Comédia, do poeta latino Dante Alighieri.

Morreu de velho, sem assistência e sem dinheiro, mas jamais o viram pedir caridade.



Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo