ALE PORTE DEL PARADISO (por Ademar Lizot)

segunda-feira, 27 de janeiro de 2025

                                                        ALE PORTE DEL PARADISO
                      Autor: Ademar Lizot Revision: Juvenal Dal Castel e Loremi Loregian-Penkal 


 Sti ani, i contadini de orìgene taliana, nò le done, ma squasi tuti i òmini, i gaveva el bruto vìssio de bestemar, che par lori no zera gnente pi che na maniera de protestar sora i guai dela vita. I savea che, fora de esser pecà, i mostrea una schifosa gnoransa, ma ancora cossì, i se scusea disendo che el vìssio la zera pi forte che lori e la bestema la ghe vegneva fora par la boca, stesso come na scoresa par el cul. 
  Ntela mia fameia de contadini anca ghe zera de quei bestemoni e, fursi, el pi saliente el zera el ùltimo fiol dei genitori del mio pupà. De bonìssima índole zera el so caràter e, stiradi come le corde del violin, i so nervi.
   La zia Neli, so sposa, una santa dona, che no la podea mia scoltar na bestema, la ghe dissea su:
 -Te gali fato del mal el Signor e la Madona, par dirghe quele parolàcie? Svergognete!
  Fin che, nte una note de un giorno che el gaveva mola fora na strica de porchi, al dormir el ga buo un insònio veramente traumatisante. 
   El se ga visto par sora dele nùvole, menando su par le spale due grandi e pesanti sachi. E, la in giro, a un serto punto, el ze riva davanti ale porte del Paradiso, ndove San Piero con so cavei bianchi e barba che la ghe rivea ala pansa, bianca anca quela, el ghe dimanda cossa che zera dentro dei sachi. Alora, el zio, girando la testa, sbassando la ala del capel su la fronte, squasi come sel volesse scónderse, el ghe dise al vècio Santo, che zera la strica dele so besteme tirade in vita.
  - Ma quante ghen eto tirà!? Ghe domanda San Piero.
  Sugàndose i sudori col fassoleto, el ghe risponde che, laorando ntela colònia, le zera tante le malagràssie che ghe capitea: le mosche che ghe corea su e zo par fàcia, el mul quel se impachea a ogni momento, la roda dela careta che se spachea e el brontolamento dela matina a sera, dela so dona.
 San Piero, co la so vose soave de Santo, el ghe dise: 
 -Ma Te lo sè che bestemar el ze un pecà mortal? O no gheto mia fato i sacramenti dela Santa Ciesa?
  El zio, sbassando nantra volta la testa, el ghe risponde che, par ocasion dela prima comunion, el ga studià la dotrina cristiana, ma che dopo nol ga pi ndà in ciesa, parché el pensea ver belche pregà che basta.
  San Piero, cola vose carga se serietà, el ghe dis: 
  -No posso mia darte el permesso par vegner rento, parché el tuo posto gavaria de esser li de soto, ndove la temperatura la ga depi de mila gradi! Ma, come te sì una persona de bona ìndole e i to pecati, con penitensa i pol esser perdonadi, te racomando de ritornar zo in tera e de non dir pi brute parolàcie. Anca de, a ogni doménega, ndar ala Santa Messa par domandar perdon al Signor e ala Madonina .” 
  Con quele sante parole, che le ghe palpitava in testa, de colpo el se ga desmissià. Pien de sgrìsoli par el corpo, el se ga fin spissigà e, quando el se ga incorto che el zera ancora vivo, svelto, el ga saltà su del leto. 
  Era na doménega e, al primo dindolar del campanel, el ga desmissià la so dona che, fra sorpresa e contenta, la lo ga visto vestir so meio roba. Alora, anca ela, svelta, la se ga pareciada e, vanti de sonar el secondo dindolar, de brasseti i ga caminà in diression ala ciesa. 
   Dopo de quel bruto insònio, dela so boca mai pi una bestema ghè vegnesto fora! 
  Ademar Lizot. 


                                   AS PORTAS DO PARAISO
 A passados anos, os colonos de origem italiana, não as mulheres, mas quase todos os homens, tinham a deprimente mania de blasfemar, que para eles nada mais era que uma forma de protestar contra as agruras da rude vida. Sabiam que, além de pecar, demostravam descarada ignorância, mas, ainda assim, se desculpavam dizendo que a impulsividade era mais forte que eles. 
   Na nossa família de colonos, também tinha vários blasfemadores e, talvez, o mais saliente era décimo quarto e último filho dos pais de meu pai. De boa índole seu caráter e esticados como cordas de violão seus nervos.
 Tia Neli, sua esposa, uma Santa senhora que não podia escutar uma blasfema, o reprimia:
 -Te fez algum mal a Divina providência, para dizer-lhe essas palavras feias? Envergonhe-te!
 Até que em uma noite de um dia, em que proferiu tantas blasfemas, ao dormir teve um pesadelo traumatizante.
 Viu-se acima das nuvens, levando nas costas dois grandes e pesados sacos.
  Depois de muito girar, chegou as portas do Paraiso, onde São Pedro, com seus cabelos brancos, barba que lhe chegava até a cintura, também branca, pergunta o que continha os sacos.
 O tio, girando a testa e abaixando a aba do chapéu, quase como se quisesse se esconder, responde ao Santo que eram as blasfemas que proferiu em vida. -Ala puxa! Diz São Pedro. - Mas quantas vezes blasfemaste? Ele, com o lencinho, secando o suor da testa, responde que, trabalhando na colônia, tantas dificuldades enfrentava: as moscas que lhe pousavam no rosto, a mula que a todo momento empacava, a roda da carroça que quebrava e os xingamentos que, da manhã a noite, da mulher escutava.
  São Pedro, com sua voz suave de Santo, lhe diz:
  -Sabes que blasfemar também constitui grave pecado, ou não estudaste os sacramentos da Santa Igreja?”
  O tio, abaixando a cabeça, responde que por ocasião da primeira comunhão, estudou a doutrina Cristã, mas que depois não foi mais a missa, pois achava já ter rezado o suficiente.
    São Pedro, com a voz carregada de seriedade, lhe diz:
  - Não posso permitir que entres, devido teus pecados teu lugar é ali abaixo, onde a temperatura marca mil graus, mas como és pessoa de boa índole e teus pecados com penitência podem ser perdoados, recomendo que retornes a terra e jamais tornes a blasfemar, também de a todo domingo assistir a Santa Missa.”
  Com aquelas santas palavras a lhe palpitar na testa, repentinamente acordou. Com arrepios pelo corpo, até se beliscou e, ao sentir que ainda estava vivo, da cama saltou. Era domingo e, ao primeiro badalar dos sinos, acordou a esposa que, entre surpresa e contente, o viu vestir a melhor roupa. Então, ela também se arrumou e, antes do segundo badalar, de mãos dadas seguiram para a igreja. 
  Depois daquele traumatizante pesadelo, de sua boca, qualquer blasfêmia jamais saiu.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo