RIUNION DANSANTE - Ademar Lizot

quinta-feira, 13 de março de 2025

Clica qua par scaricar el àudio
Par ascoltar la stòria, clica soto:





RIUNION DANSANTE

Autor: Ademar Lizot
Revision: Juvenal Dal Castel e Loremi Loregian-Penkal


Ntel silénsio dela me ànima, con tanta nostalgia ricordo dei ani 70, quando le cansione romàntiche le zera in moda e, ntela stansa dele case, ala doménega, al dopo el mesdi, ghera la riunion de balo, par balar cole sonade de una vitrola.

Nte quei indesmentegàbile ani, mi sero un tosato adelessente che, par viver quei màgiche momenti, vestio la meio roba: camisa e braghe ben soprassade, scarpe lustre e i cavei con una s-ciantina de brilantina, lustri anca quei. Cossì, pien de pròsia, col cuor a sbater forte, ndeo in serca de balar con una bela tosa: con longhi cavei, con quele gambe, quel peto, una delìssia che, sicuramente, fin i linsioi del so leto i emaneva el profumo del paradiso.

Con rispeto e gentili complimenti la inviteo a balar e, al sentir la dolce soavità dela so man, una stragranda emossion la me fea tremar le gambe e ingropar la gola, al punto de no esser mia bon de parlar. Però, se anca cieto, la tegnea amorosamente contra el peto: due cuori a polsar ntela pi completa armonia, a scoltar el sonar dela melodia, atenti a ogni nota musical, a ogni silénsio, a ogni parola dela romàntica cancion. Una emossion al fior dela pel, ndove tuto zera perfeto: el ritmo, el tempo e el equilíbrio, par sensa gnanca un sbàlio balar a pian, come che, a zolar par sora de una nùvola de incantadora bianchesa.

Se balea soto de una fiaca luce che, ancora cossì, la s-ciarea e scaldea quel ingènuo amor pena nassesto. Cossì, fàcia a fàcia, al sfregar dei corpi, ntel s-ciantin in che i lavri, pericolosamente vissini, i zera in fin a punto de basarse, alora giusto nte quel pressiso momento, cola travessa de gasose e sanduisse, capitava ntela stansa la parona dela casa, madre de chi gaveva organisà el balo.

Alora, la luce la se fea pi forte e se podea sguardar el viso rosado de tuti quanti: qualche testa moia de sudori, qualche camisa strucada parvia dei fogosi abràssi. Questo zera el senàrio belìssimo che se rompea ntela stansa del balo. Che bote de adrenalina... quei si che i zera bali!

Su rente sera, quando le rondinele le gaveva belche fermade de zolar in sìrcoli par el ciel e le zera deromai sentade, in fila, su el fil dela luce, se fermea la vitrola. Alora, de brasseti acompagneo la tosa ala so casa e, al caminar, fin l`aria che tireo pi perfumada la me parea e pi slusente le se fea veder le stele, perse ntel cielo infinito.

Passadi 50 ani, ricordar dele doméneghe dela mia adolessensa ze come un sogno par mi. Un sogno con una mùsica sublime, scoltada e imaginada sensa gnanca un lenguàgio, parché le parole, in assoluto no le ze pi de bisogno. Una romàntica mùsica par balar a pian e perfeto, come baleo ntela mia adolessensa, quando speteo ardentemente la ora de assar là de esser tosatel, par deventar un vero omo. Un tempo che el fà parte del meio capìtolo del libro dela mia vita. Che pecà, che no el ritorna mai pi!



REUNIÃO DANÇANTE

No silencio de minha alma relembro os anos 70, quando as canções românticas estavam em moda e, nas salas das casas, aos domingos a tarde, tinha as reuniões dançantes, para dançar ao som de toca-discos.

Naqueles inesquecíveis anos era adolescente que, para viver toda a magia envolvida naqueles momentos, vestia minha melhor roupa: calça e camisa bem passada, sapatos lustros e cabelos, com brilhantina, também lustros. Assim elegante, de coração a trotear no peito, ia em busca de dançar com uma bela guria: com aqueles longos cabelos, com aquelas pernas, aquele peito. Uma delícia que, certamente até os lençóis de sua cama deviam exalar os perfumes do Paraíso.

Com respeito e gentileza, a convidava para dançar e ao sentir a doce suavidade da sua mão, a forte emoção me fazia tremer as pernas e embargar a voz. Porém, embora calado, a segurava gentil e amorosamente contra o peito: dois corações a pulsar na mais completa sintonia. Ao som da melodia, ficávamos atentos a cada nota, a cada silêncio, a cada palavra da romântica canção, uma emoção a flor da pele, onde tudo era perfeito: o ritmo, o tempo, o equilíbrio, para sem nenhum erro, dançar lento, lentíssimo, como se estivéssemos a voar sobre uma nuvem de encantadora brancura.

Se dançava abaixo de fraca luz que, ainda assim, iluminava e esquentava aquele ingênuo amor recém-nascido e, assim, rosto a rosto, ao esfregar dos corpos, quando os lábios estavam perigosamente próximos, ao ponto de beijar, neste preciso momento, trazendo refrigerantes e sanduiches, rompia na sala a dona da casa, mãe de quem havia organizado a reunião.

Então a luz ficava mais forte e podia-se ver o rosado dos rostos: alguma cabeça molhada de suor e alguma camisa amarotada, devido os fogosos abraços. Este era o belo cenário que se rompia na sala. Que doses de adrenalina...aquilo sim era dançar!

A tardinha, quando as andorinhas haviam cessado de voar em círculos pelo céu e, estavam apoiadas, em fila, sobre os fios da rede elétrica, era desligado o toca-discos. Então, de mãos dadas, acompanhava a guria até sua casa e, ao caminhar, o ar que respirava, mais perfumado me parecia e até mais brilhantes ficavam as estrelas no céu infinito.

Passados 50 anos, lembrar os domingos de minha adolescência, é um sonho para mim. Um sonho com uma sublime música, escutada e imaginada sem nenhuma linguagem, porque as palavras em absoluto não são mais necessárias. Uma romântica música, para dançar lento e perfeito, assim como dançava na minha adolescência, quando esperava ardentemente deixar de ser menino, para ser um verdadeiro homem. Um tempo que faz parte do melhor capítulo do livro de minha vida e que pena que não voltará nunca mais.

Um comentário:

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo