Pressioso Ricordo - Ademar Lizot

quinta-feira, 28 de agosto de 2025


Clica qua, par scaricar el àudio.
Par ascoltar la stòria, clica soto:



PRESSIOSO RICORDO


Autor: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel



Un nostàlgico e tanto pressioso ricordo de un tempo felisse, che ancora el me cuor, ntel fondo dela memòria, el me fà sognar, el ze de quando, insieme dei mei genitori, se ndea al circo, evento che, par mi, el zera cossì grando, che gnanca se giresse in tuto el mondo, no trovario un altro compagno.

La mia alegria ingénua la scominsiea ntel giorno che la comitiva circense la desfilea al longo dela via prinsipal, ndove davanti spontea la orchestrina, a sonar màrcie festive, coi artisti e i paiassi a far le so fanfare. Col omo gigante a tirar una caretina piena de nani che, intanto che i ghe dea dolsi ai tosatei, i ridea, i saltea e i cantea. Dopo, insieme de magnìfichi cavai e i pi bei pónei, vegnea el strambo camelo, coi simiotini a saltarghe adosso al imponente leofante. Al final del desfile, dentro dele gàbie, le bèstie ferosse: tigri, leoni e pantere.

Ntel altro giorno, su de un teren indicà dal prefeto del paesel, i alsea su una tenda granda e piena de colori. Un bruto laoro che, dei paiassi ai artisti, tuti quanti i giutea a farlo, fin i cavai, el camelo e el leofante che, cola so tromba longa e la so granda forsa, el tirea avanti i pesanti palanchi, par esser postadi come longhe guse, par dopo alsarli su come colone de pal, che i gavea de sostegner la gigante strutura che, dopo de pronta, la gaveva de tor su tanti sogni de aventura e libertà.

Ala sera, soto la granda lona, 4 potenti rifletori i fea ciaro a tuta la pista e archibancade, che, come se le fusse caregone del cinema, le acomodava i spetatori, intanto che, in meso a lori, i tosatei vendidori i girea coi sestoni de dolsi e mandolini. Quando scominsiea el spetàcolo, spontea un altro mondo, colmo de alegria a impienir de felicità el cuor de tuti quanti che, come se i fusse una ùnica fameia in festa, ghe bastea poco par rider e s-ciocar le man fin ala pi sémplice paiassada, o spaventarse col prestigioso màgico che, ntel so spetàcolo, el fea finta de segar una tosa rento de una cassa, ma, al finir, la zera sana, intiera e bela. Anca sognar cola belìssima cavaliera che, ntel suo magnìfico caval bianco, come quel de San Giòrgio, la golopea e la fea salti acrobàtichi.

Dopo de maraveiarse coi bravi acrobati che, ntel trapèsio, come se i fusse mati, a sfidar dela atrassion dela gravità terestre, i saltea e i zolea par ària come i oseleti. Suito adrio, remirar, al punto de tegner el fià, el momento che el àbile equilibrista el caminea par sora de un fil de fer, a depì de 10 metri de altessa. Anca fea spavento e, dopo, comossion, quando el coraioso mansador, rento dela gàbia, col sicoto in man, el fea deventar come gatini mansi el ferosse leon e el sanguinàrio tigre.

Quel spetàcolo de alegria, sedussion e poesia, el fea la me ànima de tosatel creder che la mia vita anca la gavaria de esser piena de aventura e fantasia. Però, dopo de diese, dódese giorni, i tirea zo in tera la gigante tenda e el circo el ndea via, menando insieme tuti i mei sogni de felicità, assando solche la lession che, tante volte, quel che pi incanta el va via distante e che, ale volte, bisogna far stesso dei paiassi, par rider de quele cose che le me fà pianzer.



UMA PRECIOSA RECORDAÇÃO


Uma nostálgica e preciosa lembrança de um tempo feliz, que ainda me corre no fundo da memória e me faz sonhar, é aquela de quando, junto de meus pais, íamos ao circo, evento que, para mim, era tão grande que nem se andasse o mundo inteiro veria outro igual.

Minha infantil alegria começava quando a comitiva circense desfilava ao longo da avenida, onde na frente espontava a orquestra, a executar festivas marchas, com as alegrias, fanfaras e brincadeiras de palhaços e artistas, com o homem gigante, a puxar a carroça cheia de anões, a rir, saltar e cantar, enquanto distribuíam doces para as crianças. Em seguida, junto aos magníficos cavalos e mais belos pôneis, o desengonçado camelo e o imponente elefante, com os macaquinhos a lhe saltar por cima do corpanzil. Ao final do desfile, dentro de jaulas, os animais ferozes: leões, tigres e panteras.

Ao amanhecer do outro dia, num terreno designado pela prefeitura, começavam a levantar a grande e colorida tenda. Um rude trabalho, que, desde os palhaços, a artistas, ajudavam a concluir. Até mesmo os cavalos, camelos e o elefante que, com sua tromba e imensa força, arrastava os pesados palanques, para posicioná-los como colunas que haveriam de sustentar a gigante estrutura, que depois de pronta abrigaria tantos sonhos de liberdade e aventura.

À noite, sob a lona, 4 potentes refletores iluminavam completamente a pista e arquibancadas que, como se fossem poltronas de um cinema, acomodavam os espectadores, enquanto, em meio a eles, com as cestas de doces e amendoins, giravam os meninos vendedores e, ao iniciar o espetáculo, abaixo da grande lona surgia um novo mundo, onde crianças e idosos, ricos e pobres, todos em festa, como se fossem uma única família, lhes bastava tão pouco para sonhar e rir até da mais simples palhaçada, ou assustar-se quando o prestigioso mágico que, em seu espetáculo, serrava uma moça numa caixa, mas, ao finalizar, ela estava sã e bela. Também sonhar com a bela amazona que, em seu cavalo branco, como o de São Jorge, galopava pelo palco fazendo acrobacias.

Depois, maravilhar-se com os bravos acrobatas que, como se fossem loucos, desdenhando da atração da gravidade terrestre, no trapézio, saltavam e voavam como se fossem pássaros. Depois admirar, ao ponto de prender a respiração no momento em que, o hábil equilibrista caminhava por um fio, a mais de 10 metros do chão. Também causava espanto e depois comoção, quando o corajoso domador, dentro da jaula, com o chicote na mão, transformava em gatinhos o feroz leão e o sanguinário tigre.

Ao finalizar, toda aquela alegria, sedução e poesia faziam minha alma de criança acreditar que a vida também poderia ser plena de aventuras e fantasias. Mas, depois de 10, 12 dias desmontavam a gigante tenda e o circo ia-se embora, levando todos os meus sonhos de felicidade, deixando só a lição que, às vezes, o que mais nos encanta, se vai para longe e que devemos ser como os palhaços, para rir do que nos faz chorar.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo