Passiensa de mul vècio - Per Ademar Lizot

segunda-feira, 23 de outubro de 2017



Tante olte me vien el sentimento che me ànima la ze meso straca con questo mondo pien de modernità e scarso de sentimenti.
Tante olte mio cuor, sémplisse come na scorsa de mandolini, sbate co desolassion e malinconia, parvia che el mondo l´è scarso de amabilità e umiltà.
Magari l´è ancora me ànima meso straca e mio cuor pien de malinconia, che alsa su mio coràio par far el infrontamento de la vita. Tante olte scomìnsio a pensarghe sora come che adesso ghené tante persone sensa fede e sensa speransa, no so mea bon de capir come el mondo pol èsser deventà cosi mato e perso, co l´è persone raverse come na budela, che no le sa piu distìnguer tra el bene e el mal e quel che l´è giusto de quel che l'è sbalià. Ricordo che ani vanti, l´è persone gavea piu amabilità e rispeto intra de lore, quando se incontrea í cavea el capel par saludarse, cosi de man in man e quando bisognea aiutar a un visin se fea con piasere.

Mi so de star nte na cità mesa granda, co de piu de dusentomila abitante e quando so drio far na marciapié per le so calsade, vedo gente che camina a passo gaiardo, la testa sbassà e no le riva a parte nissuna, alora domando:... Ma eli mati, tuti quanti, questi? Dopo rivo casa meso stufo, parché par vivere ntea cità di de ncoi, bisogna na passiensa de mul vècio e quanta ràbia che toca patir, qua ntea cità, me par da èsser come un gal vècio fora dea caponera, parvia che la cità granda la ga la someiansa de na cantina a rabalton, a gambe in su, la ga de piu automòbile che mosche che`i mola fora na spusa de fumane che fa schifo. Tanto mèio zera ani vanti quando se andea de bicicleta o a caval, quando se andea a na festa, quando ritornea casa l`era più sicuro, parvia che anca se bevea un tanto de piu de vin o bira, el caval povera bèstia menea casa drito con segurità. Però sempre ghenavea qualchedun che bevea na caciassa brasiliana meso rabiosa e dopo el ghe menea de piu de n`ora par montar su, zera robe de rider a crepar la pansa.

Di de ncoi toca rider de quei che ghe piase de piu dei automòbile che de so fémena, no l´è mia vero? Penso mi che se no gavesse mia tanti automòbile nela cità, molando fora na fumana che fa schifo e soratuto l´è persone gavesse un pochetin de piu de umiltà e simplissità nel cuor, se gaveria piu gusto de vìvere ntea cità granda. Però la piu granda desolassion l´è veder tante persone sensa giudìssio e che fadiga de catar fora nte queste bande, un che se pol dir quel ze formento de far òstia, l´è come catar un ovo in tel cùcio de un can.

Adesso che so ntea eta de la serenità, tante volte nel silénsio de me ànima, fao na domanda a la vita:..- Cosa semo drio far in questo mondo? Qual el sentido dea nostra vita? Magari squasi sempre no go mia gnanca una risposta. Alora me vien in mente í insegnamenti dei nostri genitori, so parole drite e giuste de che semo in questo mondo par volerse ben, de na persona aiutar altra, sempre con credensa in Dio el paron del mondo, con speransa e mai smentegarse, che la regina de tute le virtù ze la carità.

Ademar Lizot.



Tradução para português

Muitas vezes tenho o sentimento que minha alma esta meio cansada deste mundo cheio de modernidade e vazio de sentimentos. Muitas vezes meu coração, simples como uma casca de amendoim, bate triste porque o mundo esta carente de amabilidades e respeito. Mas é ainda de minha alma meio cansada e meu coração as vezes triste que brota minha coragem para fazer o enfrentamento da vida.

Muitas vezes me pergunto como é que agora tem tantas pessoas sem fé e sem esperança. Não consigo entender como o mundo esta assim louco e perdido e as pessoas sem rumo a seguir e sem saber diferenciar entre o bem e o mal, do que é justo e do que é injusto. Recordo que tempos atrás as pessoas tinham mais amabilidade e respeito, quando se encontravam tinha fidalguia, tiravam o chapéu para cumprimentar-se, assim de mão em mão e com prazer se ajudavam.

Eu resido em uma cidade média, com mais de duzentos mil habitantes e quando caminho por suas calçadas, vejo gente que caminha a passo rápido, de cabeça baixa e não chegam a lugar nenhum, então eu me pergunto;... será que estão enlouquecidos? Depois chego em casa cansado, porque para viver na cidade hoje em dia, é necessário uma paciência de burro velho e quanto desgosto temos que suportar, eu me sinto como um galo velho fora do terreiro. A cidade grande, parece até uma cantina toda revirada, sem nada no lugar, com mais carros que moscas, largando fumaça. Era muito melhor no tempo antigo, quando as pessoas andavam de bicicleta e ou cavalo. Quando se ia a uma festa, depois quando retornava para casa era muito mais seguro, porque se por acaso se bebesse alem da conta, o cavalo nos conduzia com segurança. Porem sempre tinha um que outro que bebia uma canha brasileira da braba e demorava mais de uma hora para montar. Era de morrer de tanto rir. 
Hoje em dia eu dou gargalhadas daqueles que dão mais atenção, mais amor para o automóvel do que para sua mulher. Sempre digo que se não existissem tanto automóveis nas cidades expelindo fumaça venenosa e principalmente se as pessoas tivessem um pouco de humildade e simplicidade no coração, se teria mais gosto de viver nas cidades. Porem a minha grande tristeza é de ver tantas pessoas sem juízo e que dificuldade encontrar nestas bandas alguém honesto, é como encontrar ovos na casa do cachorro.

Agora que estou na idade da serenidade, muitas vezes me recolho no silencio de minha alma e faço uma pergunta a vida:..O que estamos fazendo neste mundo? Qual o sentido da vida? Mas quase sempre não encontro uma resposta. Então lembro os conselhos de meus pais, suas palavras justas e certas de que estamos nesta vida para amar e querer bem, de uma pessoa ajudar a outra, sempre com Fe em Deus, o patão do mundo, com esperança e jamis esquecer que a rainha de todas virtudes é a caridade.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo