EL GENERAL - Ademar LIzot

quinta-feira, 8 de maio de 2025

Clica qua, par scaricar el àudio.
Par ascoltar sensa scaricar, clica soto:





EL GENERAL


Autor: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel



Co sero ceo, ntela casa dela me fameia, dadrio del cortivo, ghera un bel punaro, ndove se slevea depì de 15 galine, e quel che el gavea el incàrico de ténderle, parché sensa de lu no ghe saria mia i ovi, el zera un gal, cole pene maciade de bianco e negro, de modo che le parea grise. El zera cossì lustroso, supèrbio e portentoso, che ghe manchea sol le stele ntele spale par esser un general.

Ma, par via dela so gresta rossa e dela so papada, cossì rossa anca quela, che la parea un fassoleto color de sàngue sgorlando al vento, el mio pupà el lo ga promovesto e el lo ga soranominà de General Garibaldi.

A ogni santa matina, con rigor militar, el mantegneva la so dissiplina. Cola pressision de un orològio svìssero, el sonea el alarmo par desmissiar le bèstie e i cristiani. Dopo, via par el di, el suo laoro no el zera poco, parché fora de tender le galine, anca el ghe tochea star sempre atento par, coi so sporoni in ponta e ben gusadi, mantegner cagni e volpe distante del punaro.

Nte quel tempo, la vita la zera pi calma e la gente no la zera mia fastidiosa come quela de adesso e, cossì, el gal el podea cantar tranquilo, come se el fusse un vero tenor de òpera, mostrarse col so petoral, par dar el segnal dela ora, par slongar el col verso al sol, come che a ciamarlo, par farse avanti, a far el so dover.

El General Garibaldi el ze stà el capo del punaro par depì de tre ani. El fea parte dela fameia e el suo cantar, parte dela nostra vita. Fin che el se ga invecià e el ze stà sostituì da altro polastro pi gióvano, parché no el zera pi bon de tender le galine e gnanca de parar via i can e le volpe. El zera, romai, un re che el gaveva perso el so regno e saltea ai òcii el suo avilimento.

Fin che, nte una fatìdica matina, come sempre el fea, el ga zolà su al querto del punaro, ma quando el ga verto la gola par cantar a tuta vose, un fulminante ataco el lo ga trato zo, stirà al sol, col beco pien de bave, in meso a una nùvola dele sue pròpie pene.

Cossì, sbarossà, no el parea pi un general, chissà un Don Chissote, quel cavalier de trista figura, che el girava el mondo in serca de aventura, a far guera contra i mulini menai a vento e ale ingiustìssie del mondo. Un vècio gueriero che, ntel furor dela batàlia, se anca ferì, no el osava mai de dolor e l`è stà cossì, in silénsio, che el ze cascà zo morto in tera.

Nissuni i ga pensà in cosinarlo, parché tuti quanti i ghe devotea una sinciera simpatia. Quando el nono el ga proà dir che, la so carne, se anca massa dura par la so età, ancora cossì la gavaria de esser tanto bona, sugosa pròpio al punto par un delissioso brodin, alora la nona la ghe ga dito su:

- No gheto mia sentimenti col pòvero gal, gnanca rispeto al eroe Giusepe Garibaldi? Svergògnete!

Lo gavemo sepolio dadrio del punaro. El zio, che el gaveva fato el soldà, intanto che con gaitina de boca el sonea la màrcia fùnebre, noantri, perfiladi, se fea el saludo militar.


O GENERAL


Quando era criança, na casa da minha família, atrás do pátio, tinha um grande e belo galinheiro, onde se tinha em torno de 15 galinhas e quem era o encarregado de atendê-las, pois sem ele não haveria ovos, era um galo, que tinha as penas com manchas brancas e negras, da raça carijó e, tão lustro, orgulhoso e portentoso, que só lhe faltavam as estrelas da patente para ser um general.

Mas, como sua crista vermelha e a papada também tão vermelha, que até parecia um lenço cor de sangue tremulando ao vento, então, mesmo sem as patentes, meu pai o promoveu e o apelidou de general Garibaldi.

Toda santa manhã, com rigor militar, ele mantinha a disciplina. Com a precisão de um relógio suíço dava o aviso para despertar os animais e as pessoas. Depois, ao correr do dia, seu trabalho não era pouco, pois além de ter que atender as galinhas, também tinha que estar sempre atento com seus longos e afiados esporões, manter cães e raposas longe do galinheiro.

Naqueles tempos, a vida era mais calma, e as pessoas não eram melindrosas como essas de agora, assim, o galo podia cantar tranquilo, como se fosse um verdadeiro tenor de ópera, mostrar seu peitoral, para dar o sinal da hora, para esticar o pescoço em direção ao sol, para convocá-lo a fazer seu dever.

O General Garibaldi foi o chefe do galinheiro por mais de três anos. Fazia parte da família e o seu cantar, parte de nossas vidas. Até que envelheceu e foi substituído por um galo novo, pois não conseguia mais atender as galinhas, nem afugentar cães e raposas. Era um rei que havia perdido seu reino e visível seu desânimo.

Até que, em uma fatídica manhã, como sempre fazia, subiu no telhado do galinheiro, mas ao abrir a goela para cantar a toda voz, um ataque fulminante o derrubou e, numa nuvem de suas próprias penas, caiu estirado ao sol, com o bico cheio de baba.

Assim estraçalhado, não parecia mais um general, talvez um Dom Quixote, aquele cavalheiro de triste figura, que girava o mundo em busca de aventuras, combatendo moinhos de vento e as injustiças do mundo. Um velho guerreiro que, no furor da batalha, embora ferido, não gritava de dor, em silêncio, caiu morto.

Ninguém pensou em cozinhá-lo, pois todos lhe devotavam sincera simpatia. Quando o vovô tentou argumentar que sua carne, embora dura pelos anos, ainda assim deveria fornecer um delicioso brodo, então, a vovó o repreendeu:

- Não tens sentimentos pelo pobre galo, nem respeito ao herói Giusepe Garibaldi?

O sepultamos atrás do galinheiro. O tio, que havia prestado serviço militar, enquanto com sua gaitinha de boca executava a marcha fúnebre, nós, perfilados, batíamos continência.


Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo