LA CURA DE ROMÈNEGO- ROQUE ARROQUE

quinta-feira, 30 de agosto de 2018

“--A la matina a le ùndese me càpita Romènego in tel consultòrio” .
 Scominsiava el so relato el dotor José Montanari .
"- El vegneva caminando gobo e tegnendose el fondo de la schena con le due man.
E l’era sol ‘ai-ai-ai’, e ‘ai-ai-ai’! El parlava pianzendo, lamentandose che'l gaveva un mal ntel
sbarosso che ghe fea vegner vóia de urlar.
Reumatismi, el pròpio passiente el dava el diagnòstico! E de quei de la sorte più rabiosa che
ghe ze...
“Ghe go dato la riceta de una ingiension e un atestado par che el stesse fora del laoro due o tre
giorni parché el me gaveva dito che l’era impossìbile cargar meso chilo sensa morir del mal.
“Quando che son nda casa al mesdì, go catà ancora Romènego. El portava in schena un più
grando de un saco! Par le ponte negre che sbusava el starlìs go visto che'l zera pien de bòcie de pignoi. Un sacon che mi, con la me schena ancora bona, me tocarìa spartirlo in quatro parte par portarlo. Ma lu el ndava via con quel mestieron in schena sensa mostrar gran dificultà, pròpio tranquilo...
“Lora el se ga incorto che mi lo gaveva visto. El ga perso un bel poco la so tranquilità. Pareva che'l se
gaveva ricordà subitamente del mal e che'l molarìa zo el saco a qualunche momento.
“ Ma, drio man, el se ga echilibrà nantra volta e el ga fato finta gaverme visto repentinamente
recognossesto. El ga cambià el rumo che'l caminava e el ga tacà osarme:
“Dotoor, dotooor! Vardé sol che meravìlia che la ze quela ingiension che vu me gavì ricetá! Son
pena ndato al ospedal ciaparla e figureve cosa che romai son bon de far... Che bona quela puntura là...
“Romènego el ga paresto pensarghe sora qualche assunto par due secondi quando che'l ga
visto che mi go tasesto. Fursi el spetava più efeto par quele so parole. Ma un àtimo dopo el ga paresto
luminarse con una nova idèa. E el me ga dito:
“Savìo andove che mi zera drio ndar adesso? A casa vostra, dotor! Zera drio ndar portarve un
saco de pignoi. De regalo! Vui recognosser che vu me ga fato star mèio cosi in prèssia...
“--Ma nò, nò, Romildo... Gràssie istesso! Te sè che i pignoi i ga tacà farme mal... E, fora de mi,
nissuni più là a casa li magna...
“Romènego el ga paresto acetar gran sgoelto la idèa de che no ocoreva mia pensarse de regalarme
coi pignoi. E el se ga partisto pien de contentessa, sempre cargando quel bruto sacon. Magari, vanti
che'l se lontanasse, ghe gò sogeristo, sol par provocarlo, che cossita el podarìa retornar sùito al so
laoro. Lora Romènego el se gà defendesto:
“Ma dotor, caro... Gò ancora un maleto, savìo...
Penso che sarìa mèio assar madurir el efeto de Quela ingension bona là...
“El miràcolo de la sùbita recuperassion de Romènego el me ga paresto ancora più
impressionante quando che le infermere del ambulatório del ospedal le me ga contà che nol zera
gnanca passà là. Nol gaveva mia ciapà nissuna sorte de ingiension...
“La doménega drio, una giornada freda, ghe zera un giugo del Esporte Clube Gaúcho. I tosatei de
Romènego i ga vendesto un fùlmine de pignoi coti in tela squadra de calcio (campo de futibol)! E quando che i Romenegheti i se presentava oferessendo i pignoi par vender, zera cosi che lori i li anunsiava:
“Compré pignoi! Compré, compré par favor!
I soldi i sarà par pagar i remèdii del pupà, che'l ze squasi drio morir dei reumatismi de quei cativi ntel
filon de la schena...”

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo