Capel co`l Barbicasso

domingo, 25 de novembro de 2018

Ascoltemo el lizot:
    

Sti ani, ntel tempo dela simplissità, no se gaveva mea el àbito de regalarse con presenti, solamente dei genitori se guadagnea el  indispensàbile,  un congiunto de robe par laorar e altro par i giorni  de festa,  un par de scarpe par andar a messa nela doménega e quando se svilupea, co`l sorgimento dei mostacii,  se guadagnea un par de stivai, par meter su ntei  giorni fredi e anca par andar ntel balo al sabo de note.  In quei ani quando se guadagnea qualche cosa difarente, zera un vero sucedimento.  Cossì zera el regalo che go guadagnà de mio pupà, un capel de feltro, de color negro de l`ala granda,  ornato co`l barbicasso  fato de due cordete de corame, pareciade con caprìssio e tacade sú nte una sìnsia rossa e finito nte una franza de color bianco.  El suo afar zera tegner su el  capel ntea testa.
     Ntel quel giorno, de mio cumpleano,  ricordo che`l pupà me ga dito par portar el capel   co la ala scavessada  in su, a la medésima maniera de mio nono, suo pupà.  Alora  co`i òcii pieni de encantamento, lo  go metesto in testa par la prima volta e par tanti ani el zera el regalo dela mia stima,  podeva andar a altri posti, fursi sensa la colassion, ma nò sensa quel capel che  fea parte dela mia vestimenta e par mi el zera anca  un amuleto che  portea bona fortuna par trovar  l`é tose, parvia che i me òcii  i zera sempre in cerca de qualcheduna, co`l  ogetivo de  morosar. Al sabo e doménega al dopo el meso di, quando andea ntea comunità,  portea el capeleto  in testa  pien de garbo,  de maniera de èsser varda e col barbicasso passando par soto del barbin, par el vent nò portalo via dela testa.  Nte quel tempo indesmentegàbile dela mia gioventù,  doperava   sto capel anca con la ala sbassada par vardar  l`é tose, soto via,  con tranquilità e sensa èsser visto, e quando catea una  de mio gusto, una de quele che quando alsa su  l`é pàlpere dei  òcii fin la note se ciarea  come se fussi el ciaro dela stela d`alba,   alora  scavessea la ala in su e dopo davanti dela tosa,   cavea  el capel dela testa compagno un vero fidalgo, con elegansa e garbo, par dopo saludarla con parole de dolcessa.  Dopo lo assea apoia ntea schena, tegnesto par el barbicasso picà ntel col.   Ntea doménega quando andea ntea mesa, rento dela cesa lo lassava sora el banco o lo tegnea in man, in rispeto a la casa del Signor.
    Quel capel de pano negro co`l barbicasso de corame rosso e la franza bianca,  regalo de mio pupà,  go mai desmentegà, parvia dei momenti vivesti insieme ntea  mia gioventù,  l`época più bela dela vita, quando zera sempre in cerca de qualcheduna e sensa paura de gniente.  Adesso dopo de tanti ani, ancora go el àbito benedeto de portar el capel in testa, ale volte co la ala scavessada in su, a la maniera de mio nono e ale volte sbassada in zo par nò vardar mea l`é cose brute de questi bruti tempi.
  Ademar Lizot.
(trad.)
         Chapéu de Barbicacho
   Anos atrás, aquele tempo que o vento levou, não se tinha o costume de dar presentes, somente dos pais ganhávamos o indispensável, um conjunto de roupas para o trabalho e uma muda para os dias de festa, também um par de sapatos para ir a missa aos domingos e quando crescíamos e começava a despontar o bigode, ganhávamos um par de botas para os dias de inverno e para ir aos bailes nos sábados. Naquele tempo quando ganhávamos alguma coisa diferente, era um acontecimento. Assim foi o presente que ganhei de meu pai, um chapéu de pano preto, com barbicacho feito com duas tranças de couro, trabalhadas com primor, unidas num passador e arrematadas em cacho, sua função era segurar o chapéu na cabeça.
   Naquele  dia de meu aniversário, ainda lembro que meu pai falou para usar o chapéu com a aba erguida para trás, no mesmo feitio de meu avô, seu pai. Então naquele momento com os olhos plenos de encantamento, botei chapéu na testa pela primeira vez e depois por muitos anos ele foi objeto de minha estima, que até podia sair de casa sem comer, mas não sem meu chapéu, que fazia parte de minha vestimenta e para mim era como um amuleto que trazia boa sorte para encontrar as gurias, pois naquela época meus olhos estavam sempre a espreita de uma, para namorar. Aos sábados e domingos após o meio dia, quando ia passear na comunidade, usava o chapéu cheio de garbo, de maneira a ser visto e com o barbicacho passando por trás da barba, para o vento não leva-lo embora. Naquele tempo inesquecível de minha juventude, as vezes usava o chapéu com a aba virada para baixo, para olhar as gurias, com calma e sem ser visto e quando encontrava aquela do meu querer, uma que quando ergue as sobrancelhas  os  até a noite se ilumina como se fosse a luz da estrela D´alva.com os olhos belos igual a luz da estrala d´alva, uma que com seu olhar até a noite se ilumina, então tapiava o chapéu na testa e na frente da moça, o sacava como se fosse um fidalgo, com elegância e garbo, para depois falar-lhe com palavras suaves. Nestes momentos deixava o chapéu apoiado nas costas, seguro pelo barbicacho. Nos domingos quando ia na missa, dentro da igreja o deixava sobre o banco ou segurava  na mão em respeito a casa de Nosso Senhor.
   Aquele chapéu de pano preto e barbicacho de couro vermelho e cacho branco, presente de meu pai eu jamais esqueci, devidos os belos momentos vividos em minha juventude, a época mais linda da vida, quando estava sempre procurando alguma prenda e sem medo de nada. Hoje depois de tantos anos, ainda tenho o habito sagrado de usar o chapéu, as vezes com a aba tapiada pra trás, ao feitio de meu avô e as vezes com a aba pra baixo, tapando os olhos para não enxergar as coisas feias destes tempos de brutalidade.



Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo