La casa dei noni

quarta-feira, 9 de janeiro de 2019


La casa dei noni. 

Chi non ga nostalgia dela casa dei noni? Penso mi che ogni un de voaltri ga la casa dei noni como se fusse un tocheto del paradiso.
Mi me ricordo de modo ciaro come che zera la casa dei noni. Quando se arivava circa de due chilometri lontan, scominsiea una stradeta piena de àlberi dele due bande e a la banda sanca scorea un fiuminel che fea un bel bacan con le so àque lìmpide. Pi in zo, a la banda drita, gavea un capitel con la Madona dela Salute, zera el posto dove i me zìi i ghe fea el segno dela croce a ogni volta che i passea davanti gnanca che fusse mila volte ntel stesso di. In quela stradeta i osei cantea su par le piantei, e la ombria de queste piante fea una àrea fresca, si anca gavea 35 gradi de caldo. Dopo de un per de curve se podea veder tra bei fiori e bei àlberi la casa dei noni.
Drio la casa gavea quel fiuminel e una fontana pena de sora con la sorgente con la pi bona e fresca àqua del mondo. E ancora pi par sora el "potreiro", posto dove el bestiame magnea e anca el meio posto par noantri ancora bambini zugar, ndar de riva in zo con foie de palme e anca ciuciar boni fruti come le "bergamote".
Ntel rieto anca se podea pescar sardele par la nona rostir e noantri magnar con la polenta. E anca gavea una cascata de àqua par bagnarse e sfredarse del caldo ntel istà.
Un pecà ma adesso la casa, i ga rabaltà zo, go fato sto rilato parché adesso la ze sol ntel me pensier pien de malinconia e nostalgia.
Gnanca i me pori noni i ze qua in tera, ma con tuta una vita de fede e devossion, note e note indenociadi pregando la corona son sicuro che i ga alsà su una casa nova in paradiso, e qua in tera quel pìcolo paradiso ze ndato ensieme con lori, e ntel stesso posto che gavea la casa se pol veder sol rovine de un passato pien de stòrie.

A casa dos avós. 

Quem não sente saudade da casa dos avós? Acredito que cada um de vocês tem a casa dos avós como um pedacinho do céu.
Me lembro ainda com clareza como era a casa dos meus avós. Quando a gente se aproximava, cerca de 2 quilômetros começava uma estradinha cheia de árvores de ambos os lados, e do lado esquerdo corria paralelamente um pequeno rio de águas cristalinas. Mais abaixo, do lado direito, existia uma capelinha com a imagem de Nossa Senhora da Saúde, era o lugar em que meus tios faziam o sinal da cruz toda vez que passavam na frente, mesmo que fossem mil vezes por dia . Naquela estradinha os pássaros cantavam sobre as árvores, e as sombras dessas árvores deixavam o ar mais fresco, mesmo que fizessem 35 graus de calor. Depois de algumas curvas se podia ver entre árvores e lindas flores a casa dos avós.
Atrás da casa corria um riozinho, e logo acima dele existia uma nascente com a mais gostosa e fresca água do mundo. E ainda mais acima o potreiro onde os animais pastavam e também ali era o melhor lugar pra nós crianças brincar, deslizar com folhas de palmeiras e saborear frutas gostosas como as bergamotas.
No riozinho ainda se podia pescar lambari para a avó fritar e nós comermos com polenta. Também existia uma pequena cascata para nos banharmos e nos refrescarmos no calor do verão.
Infelizmente hoje a casa foi desmanchada, fiz esse relato porquê agora ela só existe em meus pensamentos cheios de melancolia e saudades.
Nem mais meus avós estão entre nós, mas com uma vida inteira de fé e devoção, noite após noite ajoelhados rezando o terço, tenho certeza que eles construíram uma nova casa no céu, e aqui na terra aquele pequeno paraíso foi junto com eles, e no lugar onde existia a casa, hoje só existem ruínas de um passado cheio de histórias.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo