El Coràio de Giusepe Castellini - Ademar Lizot

sábado, 7 de setembro de 2019

Ascoltemo la stòria: 


                               

 El Coraio de Giusepe Castellini

   Questa stòria, l`é fondamentà ntei relati del zio Raimundo Lisot
,   e  sicuro a tutiquanti che con so òcii el ga testemonia.
   Transcorea el ano trenta cinque del sècolo passà  quando Giusepe Castellini,  un contadin de sàngue Veneto ntele vene,   el ga vendesto la so tera  par dopo comprar una casa de comércio, tìpica bodega de quei tempi e localizata nte`un picolo paesel, perso  nel interior dela campagna dela Provìnsia de San Piero.  Ntela prima stimana quel zera paron dela bodega el ga savesto,  che vizin de quel paesel abitea  un omo che gavea la  fama de violento. Í contea che ntela revolussion de vinte e trè  el gavea  copà de pi de vinte nimighi.  I ghe ciamea de” Vitório dele Arme”,  parvia quel portea sempre ntel sinturon, fora un cortel col mànego d`argento, anca un revolver trenta oto.  Con  òcii de disperati,  i abitante del paesel ghe dizea che  nte quel tempo che el scanamento l`era desgrassiadamente una atitùdine comun dei gaussi co i so presioneri de guera,  quel omo gaveva conquistà anca la cativa fama de esser degolador e quando el  vigneva al paeselo, zera un vero sucedimento in che  el pànico se stabilia fra la povolassion,  i stea tuti  chiete  rento dele case, con porte e finestre serade, e dopo quando andea a la bodega, el bevea vin e caciassa sensa pagar.  Quela dimostrassion de pànico stimolea el orgòlio de quel rabioso. Castellini scoltea quela stòria, però sensa dechiarar  la so opinion sora la audàssia  de quel raivoso e anca dela paura che la so ferossità inspirea.     
   Dopo de trè mesi quel zera paron dela bodega, nte una domènega al dopo el meso di, i ga sentisto  el trotar d`un caval e dopo el osamento d`un tosatel;.. Atenti tutiquanti che Vitório dele  Arme  ga rivà!  Come de àbito tute le porte e finestre se ga sera. Nte quel momento Castellini el zera drio far le conte dela stimana e no`l ga considerà che quel bacan meritea la so preocupassion, cossì el ga sta  fermo dadrio del balcon, co le porte e finestre verte. De la un pochetin el ga visto davanti dela porta un omo de fassoleto rosso nel col e vardar de chi ga restà sorpreso de che quela casa, in meso de quel spavento che la so presensa provochea, la pareciea insensìbile a  so arivo.  Alora el  ga intra e dopo de due passi el se ga postà co i brassi incrossadi sora el peto, e el ga visto, de qual altra banda del balcon  un omo co la fisionomia de serenità, drio far conte.
 Castellini che l`éra na persona pròpio corteze, el ga alsa su i òcii e domanda!
“- Cosa vuto?
  - Mi son Vitório dele Arme, el ga rispondesto, intanto che descrosea  i brassi par mostrarghe ntel sinturon el cortel co`l  mànego d` argento de na banda e el revolver de quelaltra.
“- Alora Vitório dele Arme cosa vuto? Ga domanda nantra volta Castellini.
“-Voglio   caciassa- el ga rispondesto con arogansa.”
“-Caciassa solamente dopo dela paga.”
“ Te go dito che voglio bever caciassa” – El ga torna a dir, dopo d`un pugno ntel balcon.
“ E mi te go dito che bisogna pagar prima”
  Alora Vitório dele Arme el ga lansà un vardar de ferossità, però el vardar de Castellini el ga andato de incontro al suo, come se fusse tempesta contra tempesta e i òcii de Castellini i gavea un sguardo iresistìbile che vigneva dela so forsa moral e  nte quel momento che i se ga vardadi viso a viso,  quel altro el  ga sentisto na strània dominassion che ga fato sbassar  i òcii e nte quel momento Castellini zera el suo paron.
“-Và bene!- El ga dito- dopo de meter na sbranca de  soldi par sora del balcon.
“ Toca  a me servir a le persone che me fa la paga”- ga parla con tranquilità Castellini. Dopo el ga servisto un bicier de caciassa,  quel   rabioso ga bevesto nun colpo.
“Nantro bicier”- el ga dito. E nantra volta el ga servisto.
  Entanto che i soldi zera sufissiente par pagar la bevida,  Castellini no`l ga fato gnanca una osservassion, però quando el  ga bevesto  de stesso valor quel gavea  pagà, el se ga ferma de servir.
“Nantro bicier!”- ga dito con insistensa.
“Nantro?...Sensa soldi, no ghe nè mea caciassa.”
  El valente gavea pensa el suo intento e co i  trè o quatro bicieri de caciassa, el ga ricupera el coraio  perso parvia del vardar coraioso de Castellini.
“Caciassa!- el ga dito, co la man par sora del revolver. –Caciassa o te copo!...”
  Castellini gavea indovinà che el  mistier vigneva fora cossì e el se gavea parecià.   L`éra un omo  co de pi de un metro e otanta de altessa e paron d`una forsa prodigiosa, insieme de na sveltessa amiràbile. Nte`un sciantin el ga apoia la man drita par sora del balcon e el ga saltà par quelaltra banda e  cascà zo con so peso par sora quelaltro, dopo co la man sanca el ga tegnesto el polso drito del nemigo, prima quel gavese tempo de sacar el suo revolver. Vitório dele Arme nò`l ga podesto resister a quel incontro violento e  el ga casca par tera e Castellini  par sora co`l denòcio sicuro  ntel peto lo ga imobilizà. Dopo co la man sanca el ghe ga tirà el sinturon co le arme e co l`impugnadora del revolver el ghe ga batesto in testa.    Par finirla el ga dato na peada che lo ga trato  ntela valeta dela via.  De sta maniera  el coraio d`un contadin,  ga fato fermar la valentia d`un rabioso, parvia che la única forsa real d`un omo ze la so forsa moral, che lo fa paron d´un  vardar  coraioso  e iremovìbile.   
Ademar Lizot.

  A Coragem de Giusepe Castellini

Transcorria o ano 35 do século passado,  quando  Giusepe Castellin um colono descendente de italianos, vendeu sua terra  para depois comprar uma casa de comércio, típica naqueles tempos e localizada no interior da campanha, RS. Depois de um tempo, quando a clientela estava aumentando ele soube que vizinho àquele povoado abitava um homem com a fama de violento e que na revolução de 1923, havia matado em combate mais de 20 inimigos. O chamavam de Vitório das Armas, pois sempre portava no cinturão, além da faca prateada, um revolver 38. Com olhar de pavor contavam que quando a degola era desgraçadamente uma atitude comum dos gaúchos com alguns prisioneiros de guerra, ele havia conquistado também a fama de degolador e quando ele vinha ao povoado era um acontecimento em que o pânico se manifestava entre a população, com todos quietos dentro das casas, com portas e janelas fechadas e aquela demonstração de pânico estimulava o orgulho daquele raivoso. Castellini escutava aquela história, porém sem declarar sua opinião sobre a audácia daquele raivoso e o pavor que sua ferocidade provocava.
   Depois de 3 meses, num domingo depois do meio dia, ouviu-se o trotar dum cavalo e em seguida os gritos dum menino...-Vitório das Armas chegou! Então como de costume todas as portas e janelas fecharam-se. Naquele momento Castellini estava fazendo as contas da semana e não achou que aquela manifestação merecia a sua preocupação e ficou tranquilo atrás do balcão.   
  Castellini que era uma pessoa simpática, ergueu os olhos e disse...
  O que queres?
  Eu sou Vitório das Armas! O outro respondeu,  enquanto descruzava os braços para melhor mostrar a guaiaca com a  faca prateada de um lado e o revolver de outro.
  Então Vitório das Armas, o que queres? Pediu com serenidade Castellini!
  Quero cachaça! Respondeu com arrogância!
  Cachaça somente depois de pagar!
  Te disse que quero cachaça, ele tornou a dizer, depois de um soco violento no balcão.
  E eu te disse que somente depois de pagar!
  Então Vitório das Armas lançou um olhar de feroz, ´porem o olhar de Castellini foi de encontro o seu, como se fosse raio contra raio, e os olhos de Castellini tinham uma força irresistível que vinha de sua força moral.   No momento que se olharam face a face o seu oponente sentiu uma estranha dominação, que o fez abaixar o olhar.
  Pois que seja, disse enquanto botava em cima do balcão o dinheiro.
  Cabe a mim servir a quem me paga! Falou Castellini e depois serviu a cachaça, que foi bebida de supetão.
  Mais! E outra vez foi servido!
  Enquanto o dinheiro era suficiente para pagar a bebida Castellini não fez nenhuma observação, porem quando foi servido de igual valor ao pago, não foi mais servido.
  Mais cachaça! Disse com insistência!
  Mais? Só depois do dinheiro!
  Então Vitório das Armas que tinha pensado seu intento e com a cachaça  recuperou a coragem perdida devido o olhar corajoso de Castellini.
  Mais cachaça! Falou, com a mão apoiada por sobre o cabo do revolver. Cachaça senão te mato!
 Castellini tinha imaginado aquela situação e preparou-se. Ele era um homem com mais de 1.80 de altura e possuidor de força prodigiosa, junto de uma destreza admirável, assim num  instante ele apoiou a mão direita por sobre o balcão e saltou para o outro lado, caindo com seu peso por cima do oponente, em seguida com a mão esquerda segurou seu pulso direito, antes que ele tivesse tempo de sacar seu revolver. Vitório das Armas não pode resistir a esse encontro violento e caiu por terra com Castellini por cima, que firmou o joelho no peito e o imobilizou. Depois com a mão esquerda subtraiu as armas da cinta e com a coronha do revolver lhe  bateu na cabeça.
 Desta maneira a coragem dum colono venceu a valentia dum raivoso, pois a real força de um homem é a sua força moral, que o  faz possuidor de um olhar corajoso e 

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo