Clica qua par scaricar el àudio
Par ascoltar la stòria, clica soto:
GIULIA, CARA GIULIA
Questa storieta, tanti ani fà che, sentà ntela cassa dela legna, dadrio del fogolaro, la go scoltada. La ze un comovente rilato sora una toseta, che la se ciamea Giulia, una bela toseta, che la podea esser stata la mia nona, o fursi la tua. Giulia la zera la primogénita, fiola de una fameia de pòveri contadini, che, su par le coline dela Serra Gaúcha, i laorea dela matina ala sera. Però, ga sucedesto a questa fameia, che una s-ciantina vanti che Giulia la compisse i 12 ani de età, Pierina, la so mama, al guadagnar el so quinto bambin, la ga buo el parto tanto difìssile, che la ze morta, poareta, dassando el pena nassesto òrfano de mama. Dopo del funeral, se anca i zera tuti tristi, nissuni pi i li ga visti pianzer, parché le làgrime dei so òcii le zera belche sute. Alora, el suo pupà el ghe ga dito ala Giulia: - Giulia, cara Giulia, ti te sì la pi grandeta. Cossì, de ancoi avanti, te toca a ti sostituir la tua mama ntei afari dela casa. Alora, par la Giulia, la se ga finia la so infànsia e no la ga mai pi podesto studiar, parché le so manine le zera pi importante a casa, che la so testa in scola. Nte quel tempo, Giulia no la cognossea gnanca el valor dei soldi, ma nte una s-ciantina de tempo, la savea dir quanto costea un chilo de sùchero, meso de sal e una s-cianta de café. Anca la savea la ideal temperatura del late, dela ciùcia del so fradeleto pi ceo e la giusta misura de farina, late e ovi, che la gavea de bisogno par far la pasta del benedio pan, che, se anca ntela so casa solche ai sabi e doméneghe i lo magnea, zera ela che la lo fea. Anca la polenta la zera ela che la la fea e due al di. Una ala matina, par tuti, e una ala sera, par el suo pupà, che el restea fora de casa tuto el di a laorar. De matina bonora, al partir el se portea adrio el merendin: cìnque, sei fete de polenta e formaio, acompagnà de mesa botìlia de vin. Al scurir, quando el ritornea, el zera sempre straco. Cossì, ai so òrfani de mama, poche volte el li caressea, ma, se anca el zera scarso de afeto, i so fioleti i savea el tanto che i zera duri i cali dele sue man. Quando la Giulia la ghe tochea portar el mìlio o el formento al molin, i so fradeleti i pianzea. Alora, el pi grandeto el tegnea ntei so brassi el pi ceo, con 10 mesi de vita, che, insieme dei altri tre fradeleti, el zera sempre tacà ala Giulia, che, romai, i la ciamava de mama. La fontana del`àqua la zera ntel vale e, par ndar torla, Giulia, coi pié descolsi, la caminea zo par la colina e, dopo, al rampegar su par la riva, col baldon pien, i sudori i ghe corea zo par la fàcia. La zera solche una toseta, ma la savea cossa che zera el mal de schena. Nte quei momenti, ntela luce del fondo dei so òcii, la mantegnea la imàgine dela so agonisante mama, butada zo ntel leto, òcii stropadi, viso sfondà e sensa color, col ùltimo fià de vose a suplicarghe: - Giulia, cara Giulia, te racomando de tender i to fradeleti, i to fradeleti!
GIULIA, QUERIDA GIULIA (tradução)
Esta história, há muitos anos que, sentado na caixa da lenha, atrás do fogão, a escutei. É um comovente relato sobre uma menina, que se chamava Giulia, uma bela menina, que poderia ter sido minha avó ou, talvez, a sua. Giulia era a primogênita de uma família de pobres colonos, que, nas montanhas da Serra Gaúcha, trabalhavam de sol a sol. Porém, aconteceu a essa família que, um pouco antes de Giulia completar 12 anos de idade, Pierina, sua mãe, ao dar à luz ao quinto filho, devido ao parto difícil, faleceu, deixando o recém-nascido, órfão de mãe. Depois do funeral, embora estivessem todos tristes, ninguém mais os viu chorar, pois as lágrimas de seus olhos já haviam secado. Foi quando o pai de Giulia lhe disse: - Giulia, querida Giulia, tu és a primogênita. Assim, toca a ti de substituir tua saudosa mãe nos afazeres da casa. Então, a infância de Giulia findou-se e também não pode mais estudar, pois suas mãozinhas eram mais importantes em casa que sua cabeça na escola. Naquele tempo, Giulia não conhecia nem o valor do dinheiro, mas, em pouco tempo, sabia dizer quanto custava um quilo de açúcar, meio de sal e uma medida de café. Também sabia a temperatura ideal do leite, da mamadeira do nenê e a justa quantia de farinha, ovos e leite para fazer a massa do sagrado pão, que, embora em sua casa só aos sábados e domingos o comiam, era ela quem o fazia. Também a polenta, cozinhava e, duas ao dia, uma de manhã para todos e uma ao anoitecer para seu pai, que trabalhava o dia inteiro longe de casa. De manhã cedo, quando partia, levava a marmita com 5 fatias de polenta, 5 de queijo e meia garrafa de vinho. Ao escurecer, quando cansado retornava a seus filhos, órfãos de mãe, pouco os acariciava, mas embora lhes desse pouco afeto, eles sabiam o quanto eram duros os calos de suas mãos. Quando Giulia ia levar milho ou trigo ao moinho, seus irmãozinhos choravam, então o mais grandinho abraçava o mais pequeno (10 meses de idade) que, junto aos outros 3, estavam sempre abraçados à Giulia, a quem já chamavam de mãe. A fonte de água potável ficava no vale e, para buscá-la, Giulia, com os pés descalços, descia a colina e, ao subir com o balde cheio, o suor pela face lhe escorria. Era só uma menina, mas já sabia o que é dor nas costas. Naqueles momentos, na luz de suas retinas surgia a imagem da sua agonizante mãe, deitada na cama, olhos fechados, rosto sugado e sem cor, com um último fio de voz a suplicar: - Giulia, querida Giulia, cuide de teus irmãozinhos, de teus irmãozinhos!
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.