La vita puo esser come un "Massolin di Fiori" - Per Ademar Lizot

domingo, 19 de novembro de 2017


La vita l´è piena de dificultà e tribulassion e anca na granda lission de umiltà, però se gavemo credensa in Dio e speransa nel cuor, la ze anca bela compagno de un “massolin di fiori” e piena de momenti indesmentegàbile.

Penso mi che un momento perfetìssimo de la vita, l´è quando nasce un fiol o fiola, quando gavemo su par l´è spale la gràssia de èssere pupà e dopo gavemo la responsabilità de slevar su na persona con insegnamenti de credensa in Dio, onestità e speransa, par dopo quando daventa granda, la sia una persona sempre insieme dela verità e simplissità, con rispeto ai altri , la natura e l´è bestiolete. Sempre ringràssio al Signor parvia che par lo so bontà sensa fin, el me ga regalà de vìvere questi momenti de felissità, quando ga nessesto me tre fiole e dopo quando zera meso avanti co la stassion, ga vignesto í nepotini, tuti momenti che go sgionfà l`anima e cuor de felissità.

Ricordo che quando ga nessesto mia prima nipotina, la go visto ancora nel ospedal, picinina e grassiosa compagno de un “Massolin di fiori “ nei brassi dea so mama, mia fiola, bela che mai con so angeleto drio ciuciar. In quel momento me ga vignesto na làgrima de contantessa nei òcii quando la me ga dito:...
- ”Varda pupà vostra nipotina, che bela e piena de serenità, adesso solamente la ciucia e dorme”. Alora nel silénsio de m'ànima, go ringrassià e domandà la benedission e protession al Signor e la Madona par quela bambina, bela compagno de un massolin di fiori. Quel giorno, l´è stato de festa e go cantà a alta voce le cansion che i noni cantea nei giorni de festa e contantessa. Nel cuor, gavea la sensassion de èssere nei Alpi Venessiani, andove ga nassesto mio nono, ai pié dei monti con í piu bei fiori del mondo. Dopo go scominsià a pensarghe sora con satisfassion, che anca mi zera adesso nono e che tochea contar storiete a mia nipotina, come el nono e nona sempre me contea con ànima e cuor, quando zera picoleto. Stòrie de fondamento, sempre co la verità e la bontà davanti, storiete che me piasea tanto e che insieme dei insegnamenti dei noni e genitori, go alsà su mio carater. Così in pensiero go fato un giuramento ai mei nipotini, par che i sìpie dondove í ga vignesto, de insegnarghe el nostro idioma materno, contarghe del esémpio de vita de nostri antenati, la credensa in Dio che i gavea, dirghe che'l sentido dea so vita zera la faméia e el laoro, che i gavea coràio e soratudo simplissità e umiltà. Penso mi che questa ze la mèio richessa che i pol ereditar par vegner su persone co un carater pien de onestità, simplissità, carità e fede in Dio, el paron del mondo, queste l´è più bele virtù de un cristian e anca la prima cosa che voi domandarghe, ze che par carità i me ciame sempre de nono, maipiù de “avô”.

Ademar Lizot.


Tradução para português

A vida é plena de dificuldades e tribulações, é antes de mais nada uma grande lição de humildade, mas se temos fé em Deus e esperança no coração, ela é bela igual a um “massolin di fiori” e cheia de momentos inesquecíveis.

Um momento perfeito de nossa vida é quando nasce um filho ou filha, quando temos nos ombros a graça e a responsabilidade de ser pai ou mãe. A responsabilidade de passar-lhe ensinamentos morais de fé em Deus, de honestidade e esperança, para quando ela for grande ser uma pessoa sempre ao lado da verdade, com respeito ao próximo, aos animais e a natureza. Sempre agradeço a Divina Providência, que pela sua bondade infinita me fez merecedor de ser pai de três filhas e agora que estou mais velho com os meus netinhos.

Sempre lembro de quando nasceu minha netinha, fiu vela ainda no hospital, a vi pequenina e cheia de graça, nos braços de sua mãe, minha filha, linda com sua filhinha mamando. Naquele momento uma lágrima de contentamento caiu de meus olhos, quando ela disse:.. Olha meu pai a sua netinha que linda e tranquila, agora ela só mama e dorme. Então no silêncio de m`alma, pedi que a Divina Providência abençoasse e protegesse aquela criança. Aquele dia foi para mim de festa, em que lembrei e cantei as canções que meus avós cantavam em dias de felicidade. No coração tinha a sensação de que estava la nos Alpes Venezianos, onde meu avô nasceu, aos pés das montanhas com as mais belas flores do mundo. Depois refleti, com satisfação, que agora eu também era um avô e teria o compromisso de contar histórias para minha netinha, contar-lhe histórias iguais as que meus avós contavam, sempre com alma e coração, histórias de fundamento, com a verdade e a bondade sempre prevalecendo. Depois em pensamento fiz um juramento, para que os meus netinhos soubessem da sua procedência, iria ensinar-lhes o nosso idioma materno, contar-lhes o exemplo de vida de nossos antepassados, da sua fé em Deus, sua coragem e sua humildade. Tenho certeza que esta é a melhor riqueza que eles podem herdar, para se tornarem pessoas de caráter pleno de benevolência.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo