Vècio Vitório

quinta-feira, 28 de fevereiro de 2019

Ascoltemo Ademar Lizot




Tra meso el fiume e el prà, ntea bodega del Gigio go cognossesto el vècio Vitorio, talian-Veneto de cavei grissi e barba de na stimana, grissa anca quela, l`éra  de capeleto de dessa in testa e co la brìtola ntea man drita drio taiar un tochetin de fum.       



      
Nte che`l giorno che suo caval,  petisso de màcie bianche, storto compagno l`ànima de Pónsio Pilatos,  zera soto na piova che vignea zo  pimpianeta, el me ga domandà, con parole de chi ze meso mal ciapà, che ghe paghese una botija de vin, alora go visto nte i so òcii strachi dal tempo, la trupa de 85 inverni che`l gaveva infrontà ntea vita e nte suo semblante  la stòria  sucedesta de chi mena soto del pel el destin de èsser un povero contadin che`l  tempo gaveva vinto, però sensa sbassarse ntea derotà. Dopo dela tersa sboconada de vin  el ga scominsia a dir un s-ciantin dela so vita.  D`Itália insieme dei genitori el gaveva partisto  co 10 ani de eta e nel interior dela Provìncia de San Piero el ga vivesto.  Con 20 ani de eta el ga andato via de casa, par cognosser el paese che ani vanti gaveva acoiesto nostra gente rento del cuor e anca imparar el idioma portughese e intanto che`l  parlea go visto nte so viso pien de rughe, el testimònio d`un cristian che ga sofresto, però sempre de bona conduta, caráter pien de bonafede e pronto a iutar i altri. Dei afar de contadin de tuto el zera sapiente, savea pareciar salame e osacol con calma e perìssia, anca far careghe e mànego de sape e faldin. Col gavea 18 ani, e va belche 67, el ga imparà de so zio el mistier de far cestoni  de tacoare e strope,  doperade ntea colonia, par portar ua, patate e altre robe. Savea anca  far  taipe (í muri),  fate co na mùcia de sassi tolti su uno a uno e dopo metesti a posto con passiensa.  Dopo de passadi tuti questi ani qualcheduna l`é ancora in piè, forte e drita, però coerte de barba de scapoeron. Adesso sempre che vedo un ceston de taquare o na taipa de sassi, ricordo del vècio Vitorio.
       Quando  el se ga fato avanti co`í ani  e ghe ga vignesto la veciaia, el zera ancora  insieme dei taconi dela povertà, squase sempre silensioso, mai participea de discussione, solamente se qualchedun ghe parlea, alora rispondea,  co sapiensa e  òcii de teneressa, persi nò se sa mea andove  e ogni giorni al primo ciaro d`alba presentarse,  incontrea el vècio Vitorio de piè, barufando contra la natura e pareciando el fogo, par scaldar l`aqua del simaron e so ossamenta.  Cossì andea vivendo, con picoli laori, pareanciando qualche ceston o mànego de sapa, tor àqua del rieto e taiar legna par el fogo.
     Di de ancoi, nte`un  paeselo che se ga mai sentisto parlar, sù d`una riva ghenè una crose de legno, storto e meso marso, l`é  el ùltimo adio del vècio Vitorio e quando se mira quela crose par fin che se vede a lontan el so viso pien de rughe con òcii de teneressa, persi nò se sa mea andove.        
             
Ademar Lizot.                                                           

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo