EL SANGUANEL - Ademar Lizot

quarta-feira, 29 de novembro de 2023

Clica qua par scaricar

Par ascoltar la stòria, clica soto:

                                    

     

EL SANGUANEL 




Ricordo che sti ani indrio quando se stea a Linea Bela, bel paeselo su le coline dela Serra Gaúcha, el meio divertimento che se gavea zera far el filò, ndove se cantea, se ciacolea e se ridea. Zera una riunion a casa dei visigni, che ale volte i vegnea de distante e, ale volte a meno de mila passi dela nostra nostra casa.

Un che mai no el ghe manchea ntel filò zera el zio Domenico, un vecieto che ancora el laorea a far careghe e màneghi de atresi, ma che soratuto i putei i ghe volea ben. El racontea stòrie pi o meno vere che, al primo bicier de vin che con tanto gusto el lo bevea, fantasiose le daventea, come se nel s-ciantin che la ànima dela ua ghe rivea ntei sarvei, la ghe alsesse su la imaginassion sora personàgii strànii e misteriosi. Un de questi el zera el sanguanel, nò quel vermo ciuciassàngue che i dotori doperea para aiutar ntela sircolassion de sàngue dei maladi, ma si un ente mìtico provegnente dela fantasia Popolar dei imigranti Véneti e trivéneti-lombardi, che cossì i lo ciamava parché fora de esser tuto rosso, barba, sorasseie e vestimenta, el zera anca bassoto con nò depì de 40 sentìmetri de altessa, svelto e dispetoso, che ntei vendre del colmo de luna el indressea le crene dei cavai, par dopo farli corer fin che i gavea gambe.

Però el zio Domenico ntele so storiete el disea che el sanguanel no el zera mia un diaoleto come tanti i lo descrivea, ma si un simpàtico nano, che no el fea mal a nissuni e sensa nissuni veder, insieme dela so doneta, anca ela una naneta con nò depì de 30 cm de altessa, ala note i laorea par finir quei laori assadi indrio ntela campagna, dai contadini fiachi e maladi.

Al finir la stòria, dopo de parar zo nantra sboconada de vin, el spalanchea i òcii par dir che el personàgio veramente terìbile che ancora el va in giro par de qua e par de là ze el “Orlo”un gigante mitològico de orìgine nórdica che el ga adosso na forte spussa de sólfaro, con longhìssime e storte gambe, òcii infiamadi e granda boca piena de longhi e gusadi denti, che co una sboconada sol, el pol magnar i putei cativi e dispetosi.

Òstrega che del Orlo si se gavea tanta paura, ma ancora cossì non se assea là de far dispeti.

Ademar Lizot.



O SANGUANEL




Á passados tempos quando nossa família residia na colônia de Linha Bonita, bela localidade imersa na estupenda paisagem da serra Gaúcha, o melhor lazer que tínhamos era fazer o ‘filó’, onde se cantava, se falava e se ria. Era uma fraternal reunião nas casas vizinhas, que as vezes eram distantes, as vezes a menos de mil passos de nossa casa.

Um que jamais faltava ao filó era nosso saudoso tio Domênico, um velhinho que ainda trabalhava fazendo cadeiras e cabos de ferramentas. Mas principalmente as crianças o queriam bem, pois contava histórias mais ou menos verdadeiras, que ao primeiro copo de vinho, que com tanto prazer bebia, se tornavam fantasiosas, como se alma da uva ao chegar-lhe ao cérebro, aguçasse seu imaginário sobre assombrosos e misteriosos personagens, oriundos da fantasia popular. Um desses era o ‘Sanguanel’, não aquele verme sanguessuga que a passados tempos os médicos usavam nos doentes para melhorar-lhes a circulação do sangue, mas sim um ente mítico proveniente das histórias dos imigrantes Venêtos e trivenêtos-lombardos, que era descrito como baixinho e feio, com não mais de 40 centímetros de altura, também ágil e malicioso, que nas noites de sexta feira, aquelas de lua cheia, trançava as crinas dos cavalos e depois saia desesperadamente a galopá-los.

Mas o tio Domingos nas suas histórias afirmava que o ‘Sanguanel’ não era malvado como tantos o pintavam, mas sim um simpático anãozinho, que não só não fazia mal a ninguém, como também junto da esposa que também era uma anã com não mais de 30 cm de altura, depois da meia noite e sem ninguém perceber trabalhavam para concluir os serviços que os fracos e doentes deixaram pendestes nas lavouras.

Ao finalizar sua história, depois de mais um gole de vinho, esbugalhava os olhos para dizer que verdadeiramente terrível era o ‘Orlo’, um gigante de origem nórdica com forte odor de enxofre, longas e tortas pernas, olhos incandescentes e boca grande cheia de longos e afiados dentes, que a primeira mordida engolia a criança que aos pais desobedecia.

Puxa que este tal de 'Orlo' sim nos metia medo, mas não se deixava de fazer molecagens assim mesmo.

Revision: Loremi Loregian Penkal e Juvenal dal Castel

Publicassion: Jaciano Eccher

Testo: Ademar Lizot.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo