Un giorno ntela Spiàgia - Ademar Lizot

sábado, 6 de janeiro de 2024

Clica qua par scaricar el àudio
Para ascoltar la stòria clica soto:





UN GIORNO NTELA SPIÀGIA


Altro giorno, ntela spiàgia predileta dela gente de orìgine taliana, la bela Itapema, ndove el mar el ze squasi sempre calmo e seren, un bel senàrio de dolcessa, go vardà, confermando che se anca el mondo el ze cargo de rabiessa, la vita ancora la pol esser bela.

Zera de matina bonora de un giorno caldo de istà e, come non son de quei che i serca de brustolarse al sol par scurir la pel, de soto el ombrelon me go postà. La spiàgia la zera squasi deserta, ghera solche un casal interessante, un paro de cherocheri, quel osel sempre atento, par far alarmo a qualùnque movimento.

Fin che, de là un s-ciantin ga capità un casal de vecieti, tegnendo in man una putela, con pi o meno quatro, cìnque ani de età, una bela toseta, parona de un soriso natural che ghe iluminea la facieta color de formento.

El vecieto el fea pontualmente quel che la so signora la ghe comandea e, intanto che la toseta ghe stea intorno e la lo ciamea de noneto, el ga postà ntela sàbia, un fià pi in là del nostro, el so ombrelon.

Alora, la signora, par farse veder che la zera ela che la comandea, la dise:

- Antonella, par zugar ntela sàbia col secin e i atresi, stà qua de soto dela la ombria del ombrelon!

- Ma nona, qua no se fà gnente con stà sàbia suta, bisogna bagnarla par impastarla un s-ciantin. Assa che vao svelta al mar tor un secin de àqua. - Ghe risponde la toseta.

- Te digo de nò e basta de stòrie. No te asso mia ndar fin el mar par via de un secin de àqua, parché avanti e indrio te ciapi massa sol e sta note no te sarè mia bona de dormir!

Dopo la se ga voltada verso al so vecieto:

- Senti, Toni, fame sto piaser, va ti al mar tor àqua a questa toseta, che fursi la se ferma de tante stòrie, de tanti lamenti.

Alora, el vecieto, rassegnà, pi storto che la ànima de Pónsio Pilato, el se ga alsà su par tor sto secin de àqua e, al ritornar, come se el fusse drio sognar e ricordar tante bele cose dela vita, sensa nissuna paura dei fantasmi che ancora i se imparona dei soi ricordi, insieme dela bambina, el ga alsà su un bel castel, pien de tore e muràlie che, de tanto ben fate, le parea fin quele de Gericò. Fursi che el sia stà un bonìssimo ingegnero.

Dopo de na ora, finalmente, i i ze ndati al mar, che i li ga ricevesti con la dolcessa de un lagheto de montagna e là i ga fato quela balada, chissà la prima che i umani i ga fato davanti el grande oceano. Dopo de diese, quìndese minuti, fursi dei pi pressiosi dela dolce infànsia de quela toseta, soto i so protesti, i ga saltà fora dela àqua salada par racolier el ombrelon, el secelo, i altri atresi e, svelti, come se i fusse scampar via de una tempesta, i i ze partidi verso ala so casa. Sicuramente, par pareciar qualche cosa par la toseta magnar, parché spiàgia e mar i fà vegner na fame de can e, soratuto, parché el piaser pi grando de tuti i noni el ze darghe de magnar ai so nipotini. No elo mia vero?


UM DIA NA PRAIA


Outro dia, na praia preferida das pessoas de origem italiana, a bela Itapema, onde as ondas do mar serenas acariciam as areias, uma terna cena assisti, confirmando que, embora o mundo esteja carregado de violência, a vida ainda pode ser bela. Era cedo, manhã de um dia quente de verão e, como não sou daqueles que buscam bronzear-se ao sol para escurecer a pele, à sombra do guarda-sol me posicionei. A praia estava quase deserta, só formava um casal interessante um par de quero-queros, aquele pássaro sempre atento, para fazer o alerta a qualquer momento.

Até que, dali a pouco, eis que chega uma dupla de idosos, segurando a mão de uma menina, com não mais de quatro, cinco anos de idade, cujo natural sorriso lhe iluminava o rostinho cor de trigo.

Segundo as ordens da senhora, que o velhinho pontualmente obedecia, fixou até que bem perto do nosso, o seu guarda-sol.

Então a senhora, para demonstrar seu comando, falou

- Antonella, meu anjo, para brincar com o baldinho e a pazinha, fique à sombra do guarda-sol!

- Mas vovó, com esta areia seca não se faz nada, precisa molhá-la. Deixe-me ir ao mar com o baldinho buscar água, vou e volto correndo.

- Te disse que não e basta, não te deixo ir ao mar por causa de um baldinho de água, pois o ir e vir te expõe ao sol e à noite não conseguirás dormir!

Depois, voltando-se ao marido:

- Escuta, Antônio, faça-me o favor, vá você ao mar, traga água no baldinho que, talvez, ela pare de tantas histórias, de tantos lamentos.

Então o velhinho, mais torto que a alma de Pôncio Pilatos, foi ao mar encher de agua o tal baldinho e, ao voltar, como se estivesse sonhando e recordando todas as coisas boas da vida, sem medo dos fantasmas que ainda habitam suas lembranças, junto da netinha construiu um belo castelo, cheio de torres e muralhas que, de tão bem feitas, pareciam até as de Jericó. Talvez o velho tenha sido um excelente engenheiro.

Depois de uma hora, enfim, foram ao mar, que os recebeu com a lisura de um lago de montanha e lá fizeram aquela dança, talvez a primeira que os humanos fizeram em frente ao grande oceano, mas depois de dez, quinze minutos, talvez dos mais precisos da doce infância da menina, sob seus protestos, saíram da salgada água para recolher o guarda-sol, o baldinho e os demais apetrechos e, rápidos como se estivessem fugindo de temporal, partiram a sua casa. Certamente para preparar algo para a menina comer, pois praia e mar abrem grande apetite e o maior prazer dos avós é bem alimentar seus netinhos, não é verdade?

Testo: Ademar Lizot.

Revision: Loremi Loregian Pencal e Juvenal dal Castel

Publicassion: Jaciano Eccher

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo