Clica qua parscaricar el àudio.
Par ascoltar el àudio. clica soto:
I Marangoni de Altri Tempi
Testo de Jaciano Eccher
Pag. 91 del Libro Ricordi dei Nostri Noni
Revision: Loremi Loregian Penkal e Juvenal dal Castel.
Sti ani indrio, ghe zera profession che incoi non gavemo pi. I scarperi, i spassacamin, i impissadori de candele e anca i marangoni.
Son ndato catar el me caro amigo Elmo Belorini che ancora ancoi el fà laori de marangon. Non come se fea sti ani indrio, con i atressi de man, prima dela eletricità, ma vardàndolo me ga fato ricordar el me Nono Jordano Ecker.
Me Nono el gavea in cantina una tola grossa de legno che zera el posto de far rangiamenti dele cose che se spachea. Anca par far màneghi de sape, ronconi, manare e altri atressi. Zera una cosa normal ndar zo in cantina e véderlo drio laorar col scaiarol par pianar una stanga par far qualche cosa. Incoi, noantri semo costumadi a comprar tuto pronto, ma sti ani, se i nostri antenati i gavea bisogno de una careta, era bisogno fàrsela e el zugo dei boi anca. Ntela cantina del me Nono zera possìbile far tante cose, parché el gavea un caprìssio notévole coi atressi e questi i zera tanti, non sol par laorar com tole e legno, ma anca col fero. El se ga fato fin el molde de rangiar le scarpe, de quei che i scarpari i doperava par far scarpe. I sòcoli anca zera lu che el li fea, tanto par lu come par la Nona.
Son ndato catar el me caro amigo Elmo Belorini che ancora ancoi el fà laori de marangon. Non come se fea sti ani indrio, con i atressi de man, prima dela eletricità, ma vardàndolo me ga fato ricordar el me Nono Jordano Ecker.
Me Nono el gavea in cantina una tola grossa de legno che zera el posto de far rangiamenti dele cose che se spachea. Anca par far màneghi de sape, ronconi, manare e altri atressi. Zera una cosa normal ndar zo in cantina e véderlo drio laorar col scaiarol par pianar una stanga par far qualche cosa. Incoi, noantri semo costumadi a comprar tuto pronto, ma sti ani, se i nostri antenati i gavea bisogno de una careta, era bisogno fàrsela e el zugo dei boi anca. Ntela cantina del me Nono zera possìbile far tante cose, parché el gavea un caprìssio notévole coi atressi e questi i zera tanti, non sol par laorar com tole e legno, ma anca col fero. El se ga fato fin el molde de rangiar le scarpe, de quei che i scarpari i doperava par far scarpe. I sòcoli anca zera lu che el li fea, tanto par lu come par la Nona.
Una invension che me vien in mente fin incoi zera na machineta de cavar fora semense de cotone. Non go mai visto una roba compagna ntela indùstria de incoi. La se someieva a una tirapasta de far el pan. Quando me sorela pi vècia, Luciana, la gavea pochi ani e che ancora non savea caminar, el me Nono, contento cola prima nipotina, el ga fato un girelo, che someieva un cavalin, par ela imparar i primi passi.
Cossì zera el me Nono Jordano Ecker, un contadin, scarparo, infermiero del esèrcito brasilian e anca marangon.
Marceneiros de antigamente
Antigamente existiam profissões que hoje não existem mais. Sapateiros, limpadores de chaminés, acendedores de lampiões e também os marceneiros.
Fui visitar meu grande amigo Elmo Belorini, que atualmente ainda faz trabalhos de marceneiro. Não faz mais trabalhos como era feito anos atrás, com ferramentas manuais, antes da eletricidade, mas observando-o lembrei-me do meu avô Jordano Ecker.
Meu avô tinha no porão da casa uma grossa mesa de madeira que era o lugar de fazer consertos dos objetos que se quebravam. Também para fazer cabos de enxadas, foices, machados e outras ferramentas. Era muito comum ir até o porão e vê-lo trabalhando com a plaina para plainar uma ripa para fazer algo. Hoje, somos acostumados a comprar tudo pronto, mas, antigamente, se nossos antepassados precisassem de uma carroça, era preciso fazê-la, bem como a canga para os bois. No porão da casa de meu avô era possível fazer tantas coisas, porque ele tinha um capricho especial com suas ferramentas, que eram tantas, não só para trabalhar com tábuas e outras madeiras, mas também com ferro. Ele chegou a confeccionar até mesmo o molde de arrumar sapatos, daqueles que os sapateiros usavam para fazer calçados. Os tamancos também era ele que fazia, tanto para ele, como para minha avó.
Uma invenção dele, que consigo lembrar até hoje, foi a maquininha para extrair as sementes do algodão. Nunca vi nada igual, nem na indústria. Ela se parecia com um cilindro de fazer pão. Quando minha irmã mais velha, Luciana, tinha poucos anos e ainda não sabia caminhar, o meu avô, feliz com a primeira netinha, fez um andador que parecia um cavalinho, para ela aprender os primeiros passinhos.
Assim era meu avô Jordano Ecker, um agricultor, sapateiro, enfermeiro do exército brasileiro e também marceneiro.
Vìdio parlando sora i marangoni.
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.