NONO BERTÍLIO - Ademar Lizot

sábado, 22 de março de 2025

 Clica qua, par scaricar el àudio.

Par ascoltar la stòria, clica soto:


                                                       NONO BERTÍLIO SOSTER

    Autor: Ademar Lizot

   Revision: Professori Juvenal Dal Castel e Loremi Loregian-Penkal

     La prima volta che lo go visità, el nono  Bertílio  el zera davanti dela so casa, sèrio e pensieroso, nte una vècia carega sentà zo.

   Quando el me ga visto, con tanta simpatia, el me ga dito: 

   -Tìrete qua, visin a mi, fame el piaser, séntete!

  Alora, con tanta considerassion lo go saludà e  de che, fameia che zero, el me ga domandà.

  Dopo,  intanto che se ciucea el simaron, lu, sensa gnanca una paura de qualche fantasma che abitea i so pensieri,  con frase curte, squase sempre finide nte un soriso, come se el volesse assar un altro comentàrio par ària, el me ga raconta stòrie del passà, che le gaveva scoltade ancora da picinin.

   Anca el me ga dito che i meio ani dela so vita el li ga passadi ntela colònia, insieme dela natura e dele bestiolete.  Cola stela boara a mostrarse ntel orisonte, el saltea su del leto e qualùnque laoro, par pi bruto que fusse, par lu el zera na festa. Pien de pròsia, el ga dito che, de gióvano el ga buo la gràssia de veder piante  cola ramada stragranda, che le fea fin spavento par la so altessa e grandessa, cola bora squasi del diàmetro de un caval. Piante maestose, che le fea parte dela granda catedral dela natura, bela e selvàdega.

  Vanti de finir la àqua  del simaron, go capio che el zera un omo dei tempi ndati. De quei che i ga sempre ofrì una sinsiera simpatia ala natura, ale bestiolete e ale persone.  Un fil dei so mostàcii, par lori, el  val depì che un documento firmà. Par la diression del vento, i sà dir come che deventa el tempo. Dei cavai, i sà la età par i denti e dei porchi, par la so grassessa, el peso.

   Quel giorno, par tuto quelo che el me ga racontà,  par  le so parole, par el suo ton de vose, par la so comovente bontà e semplicità, par la dedicassion che el mostrea ala fameia,  zera ciaro e cristalino che, al transcorso dela so vita, el gaveva scoliesto la pace ntela so casa, la onestità ntela so condota, el rispeto cola so fameia e, la teneressa cola so sposa, bastea el soriso de ela, par farlo felice e tuto questo lo fea guadagnar el rispeto e la admirassion de tuti.

   Al di de ancoi, nte questo mondo, che el ze sempre a fornir na granda quantità  de rabiosi e solche una limità de boni, òmimi compagni al nono Bertílio Soster  i fà tanta mancansa e  i so esèmpii de vita no i pol mia esser desmentegadi.

  

 (tradução)

                                          NONO  BERTÍLIO SOSTER

             

     A primeira vez que visitei o seu Bertílio, ele estava em frente a sua casa, sério e pensativo, numa velha cadeira sentado.

   Assim que me viu, com fidalguia me disse:

  Se achegue, faz o favor sente-se!

 Então, com muito respeito o cumprimentei e,  de que família era, ele me perguntou.

  Depois, enquanto tomávamos chimarrão,  sem medo de algum fantasma que abitasse seus pensamentos,  com frases curtas, arrematadas num sorriso, como se deixasse um novo comentário no ar, contou-me histórias do passado que, ainda de menino havia escutado.  Afirmou que, os melhores anos de sua vida, os passou na colônia, junto a natureza e os animais. Que ao cantar do galo alevantava e qualquer serviço, por mais bruto que fosse,  era uma festa. Disse que,  quando jovem, teve o privilégio de conhecer  frondosas arvores, que assombravam pela imponência e espessura, quase do diâmetro de um cavalo. Árvores majestosas que faziam parte da grande catedral da natureza, bela e selvagem.

   Antes de terminar a água da chaleira, entendi que  ele era um homem do tempo antigo, daqueles que, ao longo da vida, sempre ofereceram uma sincera simpatia, à natureza, às pessoas e aos animais. Para eles, um fio de bigode valia mais que documento firmado. Pela direção do vento, sabiam dizer como seria o tempo; dos cavalos pelos dentes sabiam a idade e dos porcos, pela gordura o peso.

  Aquele dia, por tudo que me contou, por suas palavras, pelo seu tom de voz, pela sua comovente bondade e simplicidade, pela dedicação que mostrava a sua família, era claro e cristalino que  era um homem que, ao longo da vida havia escolhido a paz na sua casa, a honestidade na  conduta, o respeito á família e a ternura com sua esposa, bastava o sorriso dela para fazê-lo feliz e, tuto isso o fazia capturar o respeito e a admiração de todos.

  Nos dias de hoje, neste novo mundo  por isso que,   nos dias de hoje,  neste novo mundo que está sempre a fornecer grande quantidade de maus e um número limitado de bons, homens como o nono  Bertílio Soster  nos fazem muita falta e,  seus exemplos de vida não devem ser esquecidos.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo