El ritrato de un giovenot

domingo, 6 de janeiro de 2019

Ascoltemo el pròprio Lizot:



Tante volte i mei ricordi i ze sconti nel profondo d`un ritrato, compagno quel che sti ani, el vècio Zeferino, soranome “ Mesagamba”, parche el gaveva la gamba sanca pi curta che la drita, dopo d`un sgagnon de una bissa giaralaca e così el ga daventa el ritratista dela colònia, soratuto quando no`l beveva vin o caciassa, alora penso mi quel fea un capolaoro, compagno el ritrato quel fa fato de mio pupà nte un giorno del mese de setembre, ano 35 del sècolo passà, una domènega co í campi pieni de fiori e mio pupà pien de contantessa, e che vestito de festa el zera parecia par andar trovar la morosa. Nte questo ritrato se pol veder el so caprìssio, ntea testa el capel de feltro, co la ala scavessada in su, taca ntel barbicasso de corame, nel col, fassoleto rosso, che insieme dela bombàcia de brin de color sènare, zera la identità dela so provegnensa, ntei pie, stivai de color negro, tacade a spore de sinque dei e nel sinturon fora un cortel che taiea ben, porteva un revolver co`l mànego de argento strapien de bale, vero costume ntei quei tempi de rispeto e onor. El gávea 22 ani de eta e suo vardar zera una mescolansa de teneressa co un ciaro tempesta, anca el gaveva forsa nei bràssi parvia de so laoro, che zera el bruto afar de ribaltar boschi co la manera e dopo arar í campi co`i boini e posso dir sensa paura de sbàlio che se anca el so sàngue zera de Talian-Veneto, el so cuor zera de “Gausso” dela Provìnsia de San Piero. In questa stampa so pol veder la confirmassion del caprìssio quel gávea co so caval, bèstia de fedùcia e rivador, comprà pena doma del “maragato” Dorival, dei campi de Soledade, paeselo dei domadori.


Adesso squasi sempre che remiro questo ritrato fato nte una doménega primaveril quel vent ga porta via par sempre, sero i òcii e ritorno al 35 del sècolo passà, e co la imaginassion de m`anima me par da veder quel giovenot, dopo de fato el ritrato, saludar a tutiquanti come sel fusse un vero fidalgo e co l`abilità de chi cognosse el ofìssio el ga montà nel caval e partisto nte un troto svelto par non rivar tardi nel paeselo de so ragaza carina, la par sora í monti, andove scominsia el paradiso.


Ademar Lizot.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo