GIÙLIA, CARA GIÙLIA - Par Ademar Lizot.

sábado, 10 de fevereiro de 2024

Clica qua par scaricar el àudio
Par ascoltar la stòria, clica soto:

        

                   







GIÙLIA, CARA GIÙLIA 


Stesso come go scoltà dela mia mama, ghe raconto la stòria dela Giùlia, una toseta dela fameia Perini che, là par i ani 40, la zera da star nte un paeselo su par le coline dela Sera Gaussa. Paulina, la so mama, al partorir el quinto bambin, la ze morta e, al funeral, se anca i zera tuti stufi, nissuni i li ga visti pianzer, fursi parché le làgrime dei so òcii le zera belche seche. De quel giorno in vanti, la Giùlia, la pi grandeta, con 10 ani de età, la ghe ga tocà sostituir la so mare ntei afari dela casa e, cossì, no la ga mia pi studià, parché i so brassi i zera pi importanti a casa che so testa ntela scola. A quel tempo, Giùlia no la cognossea gnanca el valor dei soldi, ma la savea dir quanto costea un chilo de sùchero, meso de sal e una s-cianta de cafè. La savea anca la giusta mesura par la mescolansa dela farina de formento, late e ovi par far la pasta del pan che, se anca ntela so casa solche al sabo e domènega i lo magnea, zera ela che lo fea. Anca la polenta la ghe tochea far e due al di. Una ala matina, par tuti, e una ala sera par el suo pupà, che el restea fora de casa tuto el di, a laorar. De matina bonora, al partir, el se portea adrio el merendin; cìnque, sei fete de polenta e formaio, acompagnà de na botìlia de vin. Al scurir, quando el ritornea, el zera sempre straco e, ai so fioleti, òrfani de mama, poche volte el li caressava, ma, se anca el ghe dea scarso afeto, i so fioleti i savea quanto che zera duri i cali dele man del so pupà. Quando la Giùlia la ghe tochea ndar masenar formento al molin, i so fradeleti i pianzea; alora el pi grandeto el tegnea in brasso el pi ceo, con 10 mesi de vita che, insieme dei atri tre fradeleti, el zera sempre tacà ala Giùlia, che romai i la ciamava de mama. La fontana de àqua la zera ntel vale e, par ndar torla, Giùlia, coi pié scolsi, la caminea zo par la colina e, dopo, al rampegar su par la riva, cola sécia piena, i sudori i ghe corea zo par la fàcia. La zera solche una toseta, ma la savea cossa che zera el mal de schena. Ntela luce del fondo dei so òcii, la mantegnea la imàgine dela so pòvera mama, butada zo ntel leto, òcii stropadi, viso sfondà e sensa color, col ùltimo fià de vose, a suplicar: “Giùlia, cara Giùlia, te racomando de tender i to fradeleti, i to fradeleti!”

“Giulia, cara Giulia, Te racomando de tender i to fradeleti, i to fradeleti!




GIULIA, QUERIDA GIULIA (tradução)


Assim como ouvi de minha mãe, lhes conto a história de Giulia, uma menina da família Pierini que, lá pelos anos 40, residia numa pequena localidade, nas colinas da Serra Gaúcha. Paulina, sua mãe, ao dar à luz ao quinto filho, faleceu e, no funeral, embora Giulia estivesse triste, ninguém a viu chorar, talvez porque as lágrimas de seus olhos já haviam secado. Daquele dia em diante, Giulia, a mais grande, com 10 anos de idade, teve de substituir a mãe nos afazeres da casa e, assim, não pode mais estudar, pois seus braços agora eram mais importantes em casa, que sua cabeça na escola. Naquele tempo, Giulia não conhecia nem o valor do dinheiro, mas ao menos sabia dizer quanto custava um quilo de açúcar, meio quilo de sal e uma medida de café. Também sabia a justa quantia de farinha de trigo, ovos e leite, para misturar na massa do sagrado pão, que, embora em sua casa só aos sábados e domingos o comiam, era ela que o fazia. Também a polenta era ela que cozinhava, e duas ao dia, uma de manhã para todos e uma ao anoitecer para seu pai, que trabalhava o dia inteiro longe de casa. De manhã cedo, quando partia, levava a marmita com 5 fatias de polenta, 5 de queijo e meia garrafa de vinho. Ao escurecer, quando cansado retornava a seus filhos, órfãos de mãe, pouco os acariciava, mas embora lhes desse pouco afeto, eles sabiam o quando eram duros os calos das mãos de seu pai. Quanto Giulia se ausentava para buscar farinha, no moinho, seus irmãozinhos choravam, então o mais grandinho abraçava o mais pequeninho, de 10 meses de idade que, junto aos outros 3, estavam sempre abraçados à Giulia, a quem já chamavam de mãe. A fonte de água potável ficava no vale e, para buscá-la, Giulia descia a colina com os pés descalços e, ao subir com o balde cheio, o suor pela face lhe escorria. Era só uma menina, mas já sabia o que é dor nas costas. Na luz de suas retinas, conservava a imagem da pobre mãe, deitada na cama, olhos fechados, rosto sugado e sem cor, com um último fio de voz, a suplicar: “Giulia, querida Giulia, cuide de teus irmãozinhos, teus irmãozinhos!”



Testo: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian Penkal e Juvenal dal Castel.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo