La Stòria del Bepon
Compare impresteme
paia e un tochetin de fun, che intanto che parecio un paieron, te conto
l`stòria del Bepon.
Giuseppe zera el so
nome, ma i ghe ciamea de Bepon, parchè el zera grando e, san come un pal de
guasuvira. Quei che par la prima volta lo cognossea, i se spaurea par la bruta
figura quel fea; co de pi de metro e otanta de altessa e, altro tanto de
larghessa, storto de`n òcio e, mostàcii longhi, sempre impastàdi de sebin,
pròpio giusti par scolar i moschin del vin. El gavea el costume de giusto ntel
punto del meso di, capitar ntela casa dei visin e, la so pansona podea
contegner tantìssima polenta, formaio e scodeghin. Ma tutiquanti lo volea ben
parchè el zera un giovenot de ìndole bonassa e, paron de una forsa prodigiosa,
come quela del bò brasino e, ancora de bambino el so piaser de cristian
zera ntela Santa Mesa far el mistier de
Sacristan. Quando el zera drio laorar, el tintinar dele feramente lo assava
tanto contente e, quando el zera a laorar in colònia, i brasiliani quei passea
par la stradeta in serca de bodega e caciassa, intra de lori i se disea: ’-Oigalete! Mas que gringo trabalhador.’
La vècia Michelina
che l`éra la so nona, anca Ela una figurassa, che fumea sìgaro paiero e bevea
caciassa e, solche lori due i gavea na vita bonassa. Però se ga fini questa tranquilità quando el
se ga impassionà e, perso la tramontana, parvia de una tosa de nome Mariana. “-Smorosar
con me fiola gnanca pensar, parchè te se mèso fiaco dei sarvei e soratuto scarso
de schei.” Dopo de questa risposta piena de brontolamento el povero Bepon ga
intra in constante patimento e, quando fea de pi de`n ano quel zera tristo e
malincolico, co la vita indrio cul, ga vignesto la notìsia che ntel sabo de
quela stimana andea maridarse la so
Mariana. Alora ntel giorno del matrimònio, el ga restà pensativo e, un sciantin
vanti sera, dopo de darghe un baso rispetoso a so nona, el ga dito che`l andea
tor legna e, dopo de una sboconada de una pura caciassa el ga ciapà paià, fun e
una sogheta e, co`l capelon in testa el ga anda fin al bosco e, de soto dela pianta
pi saliente, un angico imponente, el se ga fermà e, come se fusse l`ùltima
volta quel fea quel mistier, el ga parecià e impissà el sìgaro e, intanto quel
molea par ària na fumana, el ga rampegà sù par l`pianta e, el ga ligà l`sogheta
nte`n galio ben riforsà e, vanti de finir de fumar el se ga passà ntel col la
sogheta e, co`i òcii ben verti, nte`n colpo el ga saltà zo.
Ntela domènega de matina
un tosatel lo ga incontrà, de soto dela pianta impicà. El zera co`i òcii
spalancadi a rabalton, ntela testa ancora el capelon e, ntel viso la spression
de chi se ga copà parvia de una passion, confermando che nò se pol mia viver
sensa amor.
E adesso ntela so
tomba ga scrito; -Qua riposa el Giuseppe, che ga perso la tramontana parvia
dela bela Mariana.
Ademar Lisot.
(Trad.) A História do Bepão
Compadre, me empresta paia e fumo, que te conto a história do Bepão!
Giuseppe era seu nome, mas o chamavam de Bepão, pois era
grandão e são como um tronco de guajuvira. Quem o via pela primeira vez até se
assustava com sua figura, com mais de metro e oitenta de altura e outro tanto
de profundidade, cara de brabo, meio torto de um olho e, bigodes empastados de
graxa. Ele tinha o costume de no ponto do meio dia visitar os vizinhos e, em sua
barriga cabia três litros de vinho e muita polenta e radicii. Mas todos o
queriam bem, pois era um jovem de boa
índole e possuidor de uma força prodigiosa, quase como a do boi brasino e,
ainda de menino o seu prazer de cristão era na Santa missa fazer o serviço de
sacristão. Quando estava trabalhando, o tinido do aço das ferramentas o
deixavam contente e, aqueles que o viam diziam: ‘ Oigalè! Mas que gringo
trabalhador.’
Não tinha irmãos nem
pais, só a velha Michelina sua avó, ela também uma figurassa que fumava
palheiro e bebia cachaça e, só eles dois viviam felizes. Porém esta
tranquilidade terminou quando ele se apaixonou por uma moça de nome Mariana.
“-Namorar com minha filha nem pensar, pois tu és fraco de dinheiro e ideias.”
Depois desta resposta o pobre Giuseppe entrou em constante tristeza e, quando
fazia mais de ano que estava depressivo, então veio a notícia que naquela
semana iria casar-se a sua Mariana. No sábado do matrimónio ele permaneceu
pensativo e um pouco antes do anoitecer, beijou a testa da vovó e disse que ia
buscar lenha e, depois de beber um trago de uma pura cachaça, botou o chapelão
na testa e pegou paia, fumo e uma soga. Quando chegou no mato parou abaixo de
uma arvore saliente, um angico imponente, então picou o fumo e preparou o
paiero e, enquanto fumava trepou na arvore e no galho mais reforçado atou a
soga. Fumou mais um pouco e, antes de terminar o cigarro passou o nó da corda
no pescoço e, com os olhos bem abertos, de supetão saltou para o infinito.
No domingo de manhã
um menino o encontrou pendurado no galho do angico. Estava com os olhos
esbugalhados, na testa o chapelão, na boca preso nos destes o toco do palheiro
e, no rosto a expressão de quem havia se matado de paixão.
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.