La stòria del Bepon - Ademar Lizot

quarta-feira, 28 de abril de 2021

Ascolta la stòria strucando soto:

 

 

                      


                          La Stòria del Bepon

         Compare impresteme paia e un tochetin de fun, che intanto che parecio un paieron, te conto l`stòria del Bepon.

    Giuseppe zera el so nome, ma i ghe ciamea de Bepon, parchè el zera grando e, san come un pal de guasuvira. Quei che par la prima volta lo cognossea, i se spaurea par la bruta figura quel fea; co de pi de metro e otanta de altessa e, altro tanto de larghessa, storto de`n òcio e, mostàcii longhi, sempre impastàdi de sebin, pròpio giusti par scolar i moschin del vin. El gavea el costume de giusto ntel punto del meso di, capitar ntela casa dei visin e, la so pansona podea contegner tantìssima polenta, formaio e scodeghin. Ma tutiquanti lo volea ben parchè el zera un giovenot de ìndole bonassa e, paron de una forsa prodigiosa, come quela del bò brasino e, ancora de bambino el so piaser de cristian zera  ntela Santa Mesa far el mistier de Sacristan. Quando el zera drio laorar, el tintinar dele feramente lo assava tanto contente e, quando el zera a laorar in colònia, i brasiliani quei passea par la stradeta in serca de bodega e caciassa, intra de lori i se disea: ’-Oigalete!  Mas que gringo trabalhador.’

     La vècia Michelina che l`éra la so nona, anca Ela una figurassa, che fumea sìgaro paiero e bevea caciassa e, solche lori due i gavea na vita bonassa.  Però se ga fini questa tranquilità quando el se ga impassionà e, perso la tramontana, parvia de una tosa de nome Mariana. “-Smorosar con me fiola gnanca pensar, parchè te se mèso fiaco dei sarvei e soratuto scarso de schei.” Dopo de questa risposta piena de brontolamento el povero Bepon ga intra in constante patimento e, quando fea de pi de`n ano quel zera tristo e malincolico, co la vita indrio cul, ga vignesto la notìsia che ntel sabo de quela stimana  andea maridarse la so Mariana. Alora ntel giorno del matrimònio, el ga restà pensativo e, un sciantin vanti sera, dopo de darghe un baso rispetoso a so nona, el ga dito che`l andea tor legna e, dopo de una sboconada de una pura caciassa el ga ciapà paià, fun e una sogheta e, co`l capelon in testa el ga anda fin al bosco e, de soto dela pianta pi saliente, un angico imponente, el se ga fermà e, come se fusse l`ùltima volta quel fea quel mistier, el ga parecià e impissà el sìgaro e, intanto quel molea par ària na fumana, el ga rampegà sù par l`pianta e, el ga ligà l`sogheta nte`n galio ben riforsà e, vanti de finir de fumar el se ga passà ntel col la sogheta e, co`i òcii ben verti, nte`n colpo el ga saltà  zo.

    Ntela domènega de matina un tosatel lo ga incontrà, de soto dela pianta impicà. El zera co`i òcii spalancadi a rabalton, ntela testa ancora el capelon e, ntel viso la spression de chi se ga copà parvia de una passion, confermando che nò se pol mia viver sensa amor.

   E adesso ntela so tomba ga scrito; -Qua riposa el Giuseppe, che ga perso la tramontana parvia dela bela Mariana.

Ademar Lisot.

(Trad.)                               A História do Bepão

Compadre, me empresta paia e fumo, que te conto a história do Bepão!

Giuseppe era seu nome, mas o chamavam de Bepão, pois era grandão e são como um tronco de guajuvira. Quem o via pela primeira vez até se assustava com sua figura, com mais de metro e oitenta de altura e outro tanto de profundidade, cara de brabo, meio torto de um olho e, bigodes empastados de graxa. Ele tinha o costume de no ponto do meio dia visitar os vizinhos e, em sua barriga cabia três litros de vinho e muita polenta e radicii. Mas todos o queriam bem, pois era um jovem de  boa índole e possuidor de uma força prodigiosa, quase como a do boi brasino e, ainda de menino o seu prazer de cristão era na Santa missa fazer o serviço de sacristão. Quando estava trabalhando, o tinido do aço das ferramentas o deixavam contente e, aqueles que o viam diziam: ‘ Oigalè! Mas que gringo trabalhador.’

   Não tinha irmãos nem pais, só a velha Michelina sua avó, ela também uma figurassa que fumava palheiro e bebia cachaça e, só eles dois viviam felizes. Porém esta tranquilidade terminou quando ele se apaixonou por uma moça de nome Mariana. “-Namorar com minha filha nem pensar, pois tu és fraco de dinheiro e ideias.” Depois desta resposta o pobre Giuseppe entrou em constante tristeza e, quando fazia mais de ano que estava depressivo, então veio a notícia que naquela semana iria casar-se a sua Mariana. No sábado do matrimónio ele permaneceu pensativo e um pouco antes do anoitecer, beijou a testa da vovó e disse que ia buscar lenha e, depois de beber um trago de uma pura cachaça, botou o chapelão na testa e pegou paia, fumo e uma soga. Quando chegou no mato parou abaixo de uma arvore saliente, um angico imponente, então picou o fumo e preparou o paiero e, enquanto fumava trepou na arvore e no galho mais reforçado atou a soga. Fumou mais um pouco e, antes de terminar o cigarro passou o nó da corda no pescoço e, com os olhos bem abertos, de supetão saltou para o infinito.

   No domingo de manhã um menino o encontrou pendurado no galho do angico. Estava com os olhos esbugalhados, na testa o chapelão, na boca preso nos destes o toco do palheiro e, no rosto a expressão de quem havia se matado de paixão.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo