Signora Rosàlia (Per ademar Lizot)

quinta-feira, 26 de maio de 2022

Par scaricar al àudio clica qua.

Par ascoltar el àudio clica soto:






Signora Rosàlia


La gavea un belìssimo nome; Rosària, però la maioransa dele persone non i savea mia e i ghe ciamea solche de vècia curandera e vècia cartomante, parché questi izera i so afari. Traverso sià de erbe e remèdie a base de vin, sàlvia e rosmarin, la serchea de curar le malatie dela gente. Mei genitori i la volea tanto ben e, se anca tanti ani fà, ancora ricordo dela so gradévole figura, de cavei ben petenadi e pienamente bianchi e de òcii mèso storti, pienamente negri negri e con una serta teneressa sconta. La gavea una àura de dignità in mescolansa con semplissità e serenità. A so casa a solo la vivea, solche un gatin tuto negro la acompagnea. Ciare persone la visitea, parché i gavea paùra che el mal del òcii la ghe fea e, a soto vose, de strega i la ciamea, ma al contrário, mal nissun la perpetrea, in realetà simplisimente, a Ela ghe piasea de leder le man e interpretare sogni. Quando la zera pi giòvane la ga fato el laoro de partera e l`é póvere madre la socorea, La contea che una volta, sensa fòrbese e sensa cortel, ghe ga tocà de taiar co`i denti, el cordon del òmbigolo del pena nato e, dopo de quelo sucedesto, sempre che la ndea in giro la menea insieme na fòrbesina.

Per caminare la se iutava con un baston e, quando la ndea al comérsio tanti i se fermea par ciacolar, ma anca gavea de che`i che giravano el col de altra banda e tanti tosatei spauridi a evitarla i zera abituadi. Ma in soma la maioransa dele persone la volea ben, e tante fameie al nasser un bambin, i la ciamea par predire el futuro. Alora la tegnea el pena nato ntei bràssi, sguardea i so òcii e sentensieva:

‘-Daventarà na bela ragassa e se sposerà con fiol de stansiero!’

‘-Daventarà un belo tosato, el ga da esser soldadin, o un brau avocato!’

Cossì che zera la signora Rosària, una dona de forte parlar, parché la pensea quelo che la dissea. De gióvana ntele note de luna piena, par i campi la caminea e, de vecieta solche nte la solitudine dela matina, la zera felice. Par iutar i altri e, anca par coionar i agrori dela vita, la ga sognà de viver par cento ani, parché se anca la gavea i òcii mèso storti, non la gavea mia paùra dela morte.



Senhora Rosária


Ela tinha um belo nome; Rosária; Mas a maioria das pessoas a chamavam só de velha cartomante ou de velha curandeira, já que este era seu trabalho. Através de chás de ervas e remédios a base de vinho, losna e alecrim, procurava curar as pessoas. Meus pais a queriam muito bem e, embora tenha passado tanto tempo, ainda lembro de sua simpática figura, de cabelos bem penteados e plenamente brancos e olhos meio vesgos e plenamente negros, com uma certa ternura escondida. Tinha uma aura de dignidade, misturada com simplicidade e serenidade. Em sua casa vivia sozinha, só um gato todo negro, sua companhia. Poucas pessoas a visitavam, pois temiam seu mau-olhado e a baixa voz, de bruxa a chamavam, mas ao contrário mal nenhum fazia, a Ela simplesmente gostava de ler as mãos e interpretar o futuro. Quando mais jovem exerceu o trabalho de parteira e muitas mães pobres socorreu. Contava que uma vez teve que cortar o cordão umbilical do recém-nascido com os dentes, pois se achava sem nenhuma faca ou tesoura.

Para caminhar se ajudava com a bengala e quando ia ao comércio, muitos paravam para lhe falar, mas também tinha daqueles que viram o pescoço para o lado, também as crianças medrosas estavam acostumadas a evitá-la. Mas em soma, todos a queriam bem, até quando nascia um bebê a chamavam para prever o futuro da criança. Então ela segurava o recém-nascido nos braços e sentenciava:

-Vai ser uma bela moça e se casará com um estancieiro!

-Vai ser um belo rapaz, será soldado ou um bom advogado!

Assim era a senhora Rosária, que falava forte e pensava o que dizia. Que quando jovem, nas noites de lua cheia caminhava pelos campos e, quando velha, somente nas solidões das manhãs era feliz. Para ajudar os outros e, também para desprezar as dificuldades da vida, viveu por cem anos, pois embora seus ossos tortos, não tinha medo da morte.


Par: Ademar Lizot.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.

Topo