Santuàrio Madona del Caravaggio - Ademar Lizot

quinta-feira, 26 de setembro de 2019

Ascolta la stòria spunciando soto: 


                                                                                       El Santuàrio dela Madona del Caravaggio

     L`éra el giorno 23 de genaio del 1879, ntela colonia de Nova Milano, quando el prete Joanin Menegotto ga comandà una Santa Messa ntela casa del contadin Toni Franceschet. Trè ani fea quei imigranti Milanesi  i  gavea riva a quel paesel, che di d`ancoi ze la cità de Faropìlia (RS) e con sveltessa i gavea alsa su l`é prime casete par refugiarse del fredo e dela piova, dopo come i zera persone de na granda credensa in Dio e abituadi a una vita de cristianità, i ga sentisto la necessità dela so orientassion spiritual.  Cossì nte quel giorno, una domènega,  dopo dela selebrassion, Franceschet, co`l aiuto de  so visin Pasqual Pasa i ga buo la idea de alsar sù un  altar, mèio dir  una pìcola cieseta co dodese metri quadradi, parvia che in Itália,  no`i   gavea mai visto un prete far la selebrassion dela santa messa sensa una ciesa, la casa del Signor.   Alora dopo de due o trè selebrassion  nte quela cieseta, la notìssia se ga spalià e presto ga vignesto  auito  de altri visini, con soldi e laoro,  cossì  i ga transforma la cieseta  nte`una  ciesa fata con toule de pin  che podea contegner cento persone.
    Sant`Antoni  zera el santo che i  volea par paron dela comunità, però Sant`Antoni el zera paron dela visina comunità de Vila Isabel, di d`ancoi cità de Bento, alora  i ga pensa ntela Madona de Loreto, tutavia nò i gavea mea gnancauna imàgine de quela Santa. De sta maniera el contadin signore Natal Faoro el ga oferta un pìcolo quadro che  porteva la imàgine dela Madona de Caravaggio, che  el se  gavea  portada d `Itália. La comunità ga aceta quela  imàgine e la ga postàda ntel altar  dela ciesa. Cossì ga scominsia la devossion a la Madona de Caravaggio e anca el primo ano dela pelegrinassion, co`l  fondamento dùna comunità eclesiàtica.
    Ntel ano de 1885,  la comunità ga construì nte quel posto una nova ciesa  granda de sassi e matoni,  insieme ga vignesto la  stàtua dela Madona, che el scultor talian Pietro Stangherlin gavea fato,  fondamentà nte  quela imagine portada d`Itália.   Dopo el campanil  l`é stà  tirà  su ntel ano novesento,  ntela  banda dela ciesa.   Cossì la comunità, insieme del paesel i ga passà a esser ciamadi de Nostra Madona de Caravaggio e al giorno 26 de maio del  21, la se ga svilupa de paròchia par santuàrio diocesano.
    Nel ano de 45, ga scominsia la construssion del santuário atual e dopo de disdoto ani, (1963) el zera pronto, maestoso con so  stilo romano e  capacità par de pi de due mila persone.
 Ademar Lizot
             

Português
                     O Santuário de Nossa senhora do caravaggio
 Era o dia 23 de janeiro de 1879 na colônia de Nova Milanoquando o padre João Menegotto rezou a primeira missa na casa do imigrante Antonio Francescheti. Faziam 3 anos que os imigrantes Milaneses haviam chegado ao lugar e já haviam construído suas casas para abrigarem-se do frio e chuva. Depois como eram pessoas de uma grande fé em Deus e acostumados  a uma vida religiosa , sentiram a necessidade de sua orientação espiritual. Assim naquele dia, um domingo, depois da celebração da missa, Franceschet com a ajuda de seu vizinho Pasqual Pasa tiveram a ideia de construir um capitel, melhor dizer uma pequena igreja, com 12 metros quadrados, pois na Itália eles jamais viram a celebração da missa fora de uma igreja. Então depois de duas ou três missas celebradas naquela igrejinha, quando a noticia se espalhou começaram a chegar ajuda de outros vizinhos através de dinheiro e trabalho, o que possibilitou transformar a igrejinha numa maior em que cabiam em torno de  100 pessoas.
 Santo Antônio era o santo preferido para ser o padroeiro, porem este santo já era padroeiro da capela da colônia de Vila Isabel, atual cidade de Bento Gonçalves, então pensaram em Nossa Senhora de Loreto, porém não havia nenhuma imagem desta santa, foi neste momento que o imigrante Natal Faoro, ofertou um pequeno quadro com a imagem de Nossa Senhora do Caravaggio, que a sua família havia trazido da Itália. A comunidade aceitou  e aquele quadro foi colocado no altar da igreja, começando assim a devoção a Nossa Senhora do Caravaggio e o primeiro ano da romaria e também a base daquela comunidade eclesiástica.
  Em 1885 a comunidade construiu no mesmo lugar uma nova igreja, de tijolos e pedra e junto chegou a estátua de Nossa Senhora. Feita pelo escultor italiano Pietro Stangherlin e baseada naquela imagem trazida da Itália. Depois a torre do campanário foi edificada em 1900. Assim a comunidade passou a ser chamada de Nossa Senhora do Caravaggio e no dia 26 de maio de 1921 foi elevada de paroquia para santuário. Em 1945 começou a construção do santuário atual e depois de 18 anos em 1963 foi inaugurado no estilo romano,  majestoso com capacidade para mais de duas mil pessoas.


Senti Rosina - Letra, tradução e vídeo

terça-feira, 24 de setembro de 2019

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui 
Para baixar essa música, clique aqui

 Letra e tradução abaixo do vídeo!


Senti Rosina


Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar
Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar

La ti vuol dare un giovane contadino
Un giovane contadino, oi, mamma mia no, no
Perché tutto il giorno mi fa tirar la zappa
Ché quel mestier mi stracca, oi, mamma mia, no, no

Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar
Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar

La ti vuol dare un giovane scarparelo
Un giovane scarparelo, oi, mamma mia no, no
Perché tutto il giorno mi fa tirar lo spago
Ché quel mestier non fago, oi, mamma mia, no. no

Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar
Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar

La ti vuol dare un giovane caffettiere
Un giovane caffettiere, oi, mamma mia si, si
Perché tutto il giorno mi fa café col latte
Ché quel mestier mi piace, oi, mamma mia, si, si

Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar
Senti Rosina la mamma la ti chiama
La mamma la ti chiama e la ti vuol parlar

Ouça Rosinha (tradução)

Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar
Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar

Ela quer te dar um jovem camponês
Um jovem colono mãe não, não não
Porque terei que capinar todos os dias
Isso me cansa mãe, não, não, não

Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar
Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar

Ela quer te dar um jovem sapateiro
Um jovem sapateiro mãe não, não, não
Porque todos os dias me fará puxar barbante
Esse serviço não faço mãe, não, não, não

Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar
Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar

Ela quer te dar um jovem cafeteiro
Um jovem cafeteiro mãe sim, sim
Porque todos os dias me fará café com leite
Que isso sim eu gosto mãe sim, sim

Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar
Ouça Rosinha a mãe que te chama
a mãe que te chama e quer falar

Postagem e tradução Jaciano Eccher

Vídeo: Irmãos Casagrande


El nono quando copea porsei - Fábio Dalló

sexta-feira, 20 de setembro de 2019

El nono quando copea porsei

Ritorno tanti ani indrio , quando mi zera ceo ancora, del me nono
quando copea porsei e mi savea che saria un giorno de far festa.

Quatro e mesa dela matina piu o meno, buio ancora, si sentiva el
nono Gioanin che caminava fuora ntela strada che portea intro
una càmera e gavea una tola granda, vècia come lu.

Dopo caminar su tante boasse, passea davanti la caponera e
ntel porcile ( chiqueiro ) zera li el porsel, sgionfo che non
caminea pi e un po vicino a casa, una pignata granda piena
d`àqua che boiea.

Quando el sol scominsea a far ciaro, si sentia un strondo forte,
zera el nono che spacheva la testa del pòvero animale e dopo
fea un buso al meso cuore e lo catea tuto quel sàngue con
una scudela.

Lu ciamea la nona, “ vècia, vècia “ porta l`àqua calda, fate
furba e cosi scominsea quel laoro; dopo del curor pulito , taiarlo
e far tute le robe bone par magnar.

Meno de una ora, el porsel zera picado in su, già con le budele
tuto fuora e mi che aspetea la vesciga ( bechiga ), calda ancora e
con la boca sufiava fin che la sgionfea e con un spago
strucava forte. Cosi, mi, me fradel e me cusin scominsàvino a
giugar.

Gambe, testa, schena, pansa, già era tuto su la tole, parché le
ore de far musete/cudighin, salame, figadel, scòrfici, sisole,
sacol, panseta, mursilia, bagna; ma non dimenticare le budele,
parché al fin del laoro se fea anca el saon. Pronto, cosi riva la
note.

Picado su el sufito, pi de diese stanghe de salame che tuti giorno el
nono contea par vede si mancava qualcun. Che vóia de catar
fuora una gamba, mà che paura del nono, parché non ze come
adesso che si magna tuto quel che se vol, nò nò, quela olta se
magnea sol una o due fete quando zera mezdi o note, prima di
dormire.

Ma cosi zera la vita dei coloni, lori savea quanti laori se fea per
un fiorin.

E mi ? E mi con el pensiero de quela olta, tanti ani fà, ricordo
quando el nono Gioanin, copea porsei.


Fabio dalló

SELEÇÃO DE MÚSICAS ITALIANAS DO BRASIL - Uma hora de pura música! E de graça...

quarta-feira, 18 de setembro de 2019

Para comemorar os primeiros 1000 inscritos no CANAL BRASIL TALIAN nós preparamos pra você uma seleção de músicas italianas cantadas por cantores do Brasil.
Queremos agradecer a todos os inscritos em nosso canal bem como pedir a colaboração pra que divulguem nosso canal. No primeiro vídeo eu explico como se inscrever para aqueles que não sabem. Basta um clique pra você, pra nós é muito importante visto que a gente faz esse trabalho desgastoso de horas para montar um vídeo desses por exemplo de graça.
No segundo vídeo a seleção propriamente dita. Quando chegar a 1000 visualizações faremos a parte 2 e assim sucessivamente.

Como se inscrever:



Seleção de músicas, uma hora de pura música italiana

El paion de scartosse - Vìdio intervista con Marino e Diva Perosa

terça-feira, 10 de setembro de 2019

Qualcun de voaltri se ricorda dei paioni fati de scartosse? Quei pien de puldi?
Ntel vìdio de incoi Marino e Diva Perosa i ghe raconta stòrie come queste.
El Paion el gavea due busi par ogni di meterghe le due man rento e smissiar fora le paie. Ricordo anca che me mama ghe racontava.
Mi magari go cognessesto el paion de erba (capim) ma nò quel de paia nò.
Marino anca ghe raconta de Flores da Cunha, la Cità del Gal. El ghe racontà la orìgine del nome.
Anca gacemo parlà dela cavalete e de pedòcii. Non stamia smentegar de scriverse ntel nostro canale:
 

El Coràio de Giusepe Castellini - Ademar Lizot

sábado, 7 de setembro de 2019

Ascoltemo la stòria: 


                               

 El Coraio de Giusepe Castellini

   Questa stòria, l`é fondamentà ntei relati del zio Raimundo Lisot
,   e  sicuro a tutiquanti che con so òcii el ga testemonia.
   Transcorea el ano trenta cinque del sècolo passà  quando Giusepe Castellini,  un contadin de sàngue Veneto ntele vene,   el ga vendesto la so tera  par dopo comprar una casa de comércio, tìpica bodega de quei tempi e localizata nte`un picolo paesel, perso  nel interior dela campagna dela Provìnsia de San Piero.  Ntela prima stimana quel zera paron dela bodega el ga savesto,  che vizin de quel paesel abitea  un omo che gavea la  fama de violento. Í contea che ntela revolussion de vinte e trè  el gavea  copà de pi de vinte nimighi.  I ghe ciamea de” Vitório dele Arme”,  parvia quel portea sempre ntel sinturon, fora un cortel col mànego d`argento, anca un revolver trenta oto.  Con  òcii de disperati,  i abitante del paesel ghe dizea che  nte quel tempo che el scanamento l`era desgrassiadamente una atitùdine comun dei gaussi co i so presioneri de guera,  quel omo gaveva conquistà anca la cativa fama de esser degolador e quando el  vigneva al paeselo, zera un vero sucedimento in che  el pànico se stabilia fra la povolassion,  i stea tuti  chiete  rento dele case, con porte e finestre serade, e dopo quando andea a la bodega, el bevea vin e caciassa sensa pagar.  Quela dimostrassion de pànico stimolea el orgòlio de quel rabioso. Castellini scoltea quela stòria, però sensa dechiarar  la so opinion sora la audàssia  de quel raivoso e anca dela paura che la so ferossità inspirea.     
   Dopo de trè mesi quel zera paron dela bodega, nte una domènega al dopo el meso di, i ga sentisto  el trotar d`un caval e dopo el osamento d`un tosatel;.. Atenti tutiquanti che Vitório dele  Arme  ga rivà!  Come de àbito tute le porte e finestre se ga sera. Nte quel momento Castellini el zera drio far le conte dela stimana e no`l ga considerà che quel bacan meritea la so preocupassion, cossì el ga sta  fermo dadrio del balcon, co le porte e finestre verte. De la un pochetin el ga visto davanti dela porta un omo de fassoleto rosso nel col e vardar de chi ga restà sorpreso de che quela casa, in meso de quel spavento che la so presensa provochea, la pareciea insensìbile a  so arivo.  Alora el  ga intra e dopo de due passi el se ga postà co i brassi incrossadi sora el peto, e el ga visto, de qual altra banda del balcon  un omo co la fisionomia de serenità, drio far conte.
 Castellini che l`éra na persona pròpio corteze, el ga alsa su i òcii e domanda!
“- Cosa vuto?
  - Mi son Vitório dele Arme, el ga rispondesto, intanto che descrosea  i brassi par mostrarghe ntel sinturon el cortel co`l  mànego d` argento de na banda e el revolver de quelaltra.
“- Alora Vitório dele Arme cosa vuto? Ga domanda nantra volta Castellini.
“-Voglio   caciassa- el ga rispondesto con arogansa.”
“-Caciassa solamente dopo dela paga.”
“ Te go dito che voglio bever caciassa” – El ga torna a dir, dopo d`un pugno ntel balcon.
“ E mi te go dito che bisogna pagar prima”
  Alora Vitório dele Arme el ga lansà un vardar de ferossità, però el vardar de Castellini el ga andato de incontro al suo, come se fusse tempesta contra tempesta e i òcii de Castellini i gavea un sguardo iresistìbile che vigneva dela so forsa moral e  nte quel momento che i se ga vardadi viso a viso,  quel altro el  ga sentisto na strània dominassion che ga fato sbassar  i òcii e nte quel momento Castellini zera el suo paron.
“-Và bene!- El ga dito- dopo de meter na sbranca de  soldi par sora del balcon.
“ Toca  a me servir a le persone che me fa la paga”- ga parla con tranquilità Castellini. Dopo el ga servisto un bicier de caciassa,  quel   rabioso ga bevesto nun colpo.
“Nantro bicier”- el ga dito. E nantra volta el ga servisto.
  Entanto che i soldi zera sufissiente par pagar la bevida,  Castellini no`l ga fato gnanca una osservassion, però quando el  ga bevesto  de stesso valor quel gavea  pagà, el se ga ferma de servir.
“Nantro bicier!”- ga dito con insistensa.
“Nantro?...Sensa soldi, no ghe nè mea caciassa.”
  El valente gavea pensa el suo intento e co i  trè o quatro bicieri de caciassa, el ga ricupera el coraio  perso parvia del vardar coraioso de Castellini.
“Caciassa!- el ga dito, co la man par sora del revolver. –Caciassa o te copo!...”
  Castellini gavea indovinà che el  mistier vigneva fora cossì e el se gavea parecià.   L`éra un omo  co de pi de un metro e otanta de altessa e paron d`una forsa prodigiosa, insieme de na sveltessa amiràbile. Nte`un sciantin el ga apoia la man drita par sora del balcon e el ga saltà par quelaltra banda e  cascà zo con so peso par sora quelaltro, dopo co la man sanca el ga tegnesto el polso drito del nemigo, prima quel gavese tempo de sacar el suo revolver. Vitório dele Arme nò`l ga podesto resister a quel incontro violento e  el ga casca par tera e Castellini  par sora co`l denòcio sicuro  ntel peto lo ga imobilizà. Dopo co la man sanca el ghe ga tirà el sinturon co le arme e co l`impugnadora del revolver el ghe ga batesto in testa.    Par finirla el ga dato na peada che lo ga trato  ntela valeta dela via.  De sta maniera  el coraio d`un contadin,  ga fato fermar la valentia d`un rabioso, parvia che la única forsa real d`un omo ze la so forsa moral, che lo fa paron d´un  vardar  coraioso  e iremovìbile.   
Ademar Lizot.

  A Coragem de Giusepe Castellini

Transcorria o ano 35 do século passado,  quando  Giusepe Castellin um colono descendente de italianos, vendeu sua terra  para depois comprar uma casa de comércio, típica naqueles tempos e localizada no interior da campanha, RS. Depois de um tempo, quando a clientela estava aumentando ele soube que vizinho àquele povoado abitava um homem com a fama de violento e que na revolução de 1923, havia matado em combate mais de 20 inimigos. O chamavam de Vitório das Armas, pois sempre portava no cinturão, além da faca prateada, um revolver 38. Com olhar de pavor contavam que quando a degola era desgraçadamente uma atitude comum dos gaúchos com alguns prisioneiros de guerra, ele havia conquistado também a fama de degolador e quando ele vinha ao povoado era um acontecimento em que o pânico se manifestava entre a população, com todos quietos dentro das casas, com portas e janelas fechadas e aquela demonstração de pânico estimulava o orgulho daquele raivoso. Castellini escutava aquela história, porém sem declarar sua opinião sobre a audácia daquele raivoso e o pavor que sua ferocidade provocava.
   Depois de 3 meses, num domingo depois do meio dia, ouviu-se o trotar dum cavalo e em seguida os gritos dum menino...-Vitório das Armas chegou! Então como de costume todas as portas e janelas fecharam-se. Naquele momento Castellini estava fazendo as contas da semana e não achou que aquela manifestação merecia a sua preocupação e ficou tranquilo atrás do balcão.   
  Castellini que era uma pessoa simpática, ergueu os olhos e disse...
  O que queres?
  Eu sou Vitório das Armas! O outro respondeu,  enquanto descruzava os braços para melhor mostrar a guaiaca com a  faca prateada de um lado e o revolver de outro.
  Então Vitório das Armas, o que queres? Pediu com serenidade Castellini!
  Quero cachaça! Respondeu com arrogância!
  Cachaça somente depois de pagar!
  Te disse que quero cachaça, ele tornou a dizer, depois de um soco violento no balcão.
  E eu te disse que somente depois de pagar!
  Então Vitório das Armas lançou um olhar de feroz, ´porem o olhar de Castellini foi de encontro o seu, como se fosse raio contra raio, e os olhos de Castellini tinham uma força irresistível que vinha de sua força moral.   No momento que se olharam face a face o seu oponente sentiu uma estranha dominação, que o fez abaixar o olhar.
  Pois que seja, disse enquanto botava em cima do balcão o dinheiro.
  Cabe a mim servir a quem me paga! Falou Castellini e depois serviu a cachaça, que foi bebida de supetão.
  Mais! E outra vez foi servido!
  Enquanto o dinheiro era suficiente para pagar a bebida Castellini não fez nenhuma observação, porem quando foi servido de igual valor ao pago, não foi mais servido.
  Mais cachaça! Disse com insistência!
  Mais? Só depois do dinheiro!
  Então Vitório das Armas que tinha pensado seu intento e com a cachaça  recuperou a coragem perdida devido o olhar corajoso de Castellini.
  Mais cachaça! Falou, com a mão apoiada por sobre o cabo do revolver. Cachaça senão te mato!
 Castellini tinha imaginado aquela situação e preparou-se. Ele era um homem com mais de 1.80 de altura e possuidor de força prodigiosa, junto de uma destreza admirável, assim num  instante ele apoiou a mão direita por sobre o balcão e saltou para o outro lado, caindo com seu peso por cima do oponente, em seguida com a mão esquerda segurou seu pulso direito, antes que ele tivesse tempo de sacar seu revolver. Vitório das Armas não pode resistir a esse encontro violento e caiu por terra com Castellini por cima, que firmou o joelho no peito e o imobilizou. Depois com a mão esquerda subtraiu as armas da cinta e com a coronha do revolver lhe  bateu na cabeça.
 Desta maneira a coragem dum colono venceu a valentia dum raivoso, pois a real força de um homem é a sua força moral, que o  faz possuidor de um olhar corajoso e 

Amici dela pìcola Montagna d'oro - Fábio Dalló

quinta-feira, 5 de setembro de 2019

Non me toca star davanti el fogon con la méscola in man, smisiando la farina per sentire el profumo de la polenta, o come che dise incoi , " brustolin " . Basta serar i òcii e ricordare de quei momenti e parerà una verità. Sono cose dela vita che non se smentega mai.
Quando pi vécii ciamea, " tosatèi, ndon magnar ???" èrino come rati in drio el formai. Tuti in torno savea che giera li tante cose per magnar, però el taier grando e tondo, pien di ani e pien di sfrese che i gati fea con le sgrife, quelo era sempre lí. Se vardava la picola " montagna d`oro" un pó calda, pena fata el tombo e che aveva um
ciaro rico come el sole nel`alba.
Che fame e che buona, e pensà che un olta questo santo magnar era
soi per poareti e ogi magna anca i siore, furse la paga caro. Tanti ani fà,
la magnava anche i soldati romani,,, ( ma non`era fata con la biava ).
Dopo che la polenta la vegnesta fuora per el mondo, in tempo di
guera quando tanti pasea fame, el pane non gavea pì e dopo dela
guera, el pane lo magnava soltanto quei che stea malai. Poareta nona
che sempre volea " una panada". E quando restava solo polenta con
polenta, i pi vécii vardando i cèi, taiavano due fete e disea cosi: " ciapa
una per mano; nela mano a la sanca la polenta e nela man drita
un formai. I cèi magnea fingendo esser polenta e formai alora. Si, ntel
tempo de la caristia se fea qualcosa per pienir la pansa e quando sensa
magnar, cantavano.
E con la polenta tuti i di, ne diventiamo grandi, sgionfi, forti,
nissuni pi restai malai per far tanti laori in questa benedeta Mèrica.
Giusto che dopo la caristia la magnava con tante cose insieme, formai,
salame, fasoi......
Matina va bene con late, mes'di me nono magnava con la minestra, al
fin dela sera con lardo e furse un pó di tòcio. Qualche olta mi cato a
pensar dei vécii, quanti sofrir par dopo tirar fuora la panòcia, sgranar,
portar una misura del biava ntel molin, pagar el molinàio e portar a casa
la farina.
Amici dela picola montagha d ́oro, che pòrtano alegria e coràio,
che i ghe da magnar ai poareti e ai siore, che beve e càntano, che ndon
vanti con la nostra stòria, che nele vene cuore el sàngue dei imigranti,
mi voi dir una cosa : Se mi sà , che qualcuno parla mal di te ! .......

FÁBIO DALLÓ.

Radici e patate - Jacir Grando e Nilson Ziglioli

segunda-feira, 2 de setembro de 2019


Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui.
Para baixar essa música, clique aqui.



Talian - Jacir Grando e Nilson Ziglioli

Nassesto in tea cità
Son cria in te la rossa
Radise de mangioca
Tuti di mi go magna
E anca a là sera
Un poco de late
Radici e patate
Cossita i me ga sleva

                E son vignesto grando
                deventa un bel toso
                e le tose par moroso
                tute e me volea
                e quando ndava al balo
                mi gera viaco
                deventeva scuasi mato
                de tanto che me struchea

E fin che um bel di
Go cata uma morosa
Che la zera na fiola
De um brao colono
Adesso tute sere
Me buto in tel leto
E ela pimpianeto
Là me fà ciapar in tel sono

E cossita le stata
Tuta là me vita
Co là sanca e co là drita
Go sempre laora
E ncoi mi som pica
In te un toco de violon
E mi canto le canssion
Che mi proprio go inventa

E quei che me domanda
De ndoe son vignesto
Mi ghe respondo presto
Ndove che mi sto
Vegni qua in Erechim
E cateme fora
Che mi ve conto ncora
Tute storie che mi so.

Tradução para português
Almeirão e batatas

Nascido na cidade
Fui criado na roça
Raiz de mandioca
Todos os dias eu comi
E também a noite
Um pouco de leite
Almeirão e batatas
Assim eu cresci

                E fui crescendo
                Me transformei em um lindo moço
                E as moças para namorado
                Todas me queriam
                e quando ia nos bailes
                Eu era ligeiro
                Ficava quase louco
                de tanto que me abraçavam

Até que um dia
Encontrei uma namorada
Que era a filha
De um grande colono
Agora todas as noites
Me deito na cama
E ela devagarinho
Me faz pegar no sono

E assim foi
Toda minha vida
Coma esquerda e com a direita
Sempre trabalhei
Hoje estou pendurado
Em um pedaço de violão
E eu canto as canções
Que eu mesmo fiz

E aqueles que me perguntam
De onde vim
respondo logo
Onde eu estou morando
Venham aqui em Erechim
Me visitar
Que eu vos conto ainda
Todas histórias que sei.









Topo