El Coraio de
Giusepe Castellini
Transcorea el ano trenta cinque
del sècolo passà quando Giusepe
Castellini, un contadin de sàngue Veneto
ntele vene, el ga vendesto la so
tera par dopo comprar una casa de comércio,
tìpica bodega de quei tempi e localizata nte`un picolo paesel, perso nel interior dela campagna dela Provìnsia de
San Piero. Ntela prima stimana quel zera
paron dela bodega el ga savesto, che
vizin de quel paesel abitea un omo che
gavea la fama de violento. Í contea che
ntela revolussion de vinte e trè el
gavea copà de pi de vinte nimighi. I ghe ciamea de” Vitório dele Arme”, parvia quel portea sempre ntel sinturon, fora
un cortel col mànego d`argento, anca un revolver trenta oto. Con òcii
de disperati, i abitante del paesel ghe dizea
che nte quel tempo che el scanamento
l`era desgrassiadamente una atitùdine comun dei gaussi co i so presioneri de guera,
quel omo gaveva conquistà anca la cativa
fama de esser degolador e quando el
vigneva al paeselo, zera un vero sucedimento in che el pànico se stabilia fra la povolassion, i stea tuti chiete
rento dele case, con porte e finestre serade, e dopo quando andea a la
bodega, el bevea vin e caciassa sensa pagar.
Quela dimostrassion de pànico stimolea el orgòlio de quel rabioso. Castellini
scoltea quela stòria, però sensa dechiarar
la so opinion sora la audàssia de
quel raivoso e anca dela paura che la so ferossità inspirea.
Dopo de trè mesi quel zera paron
dela bodega, nte una domènega al dopo el meso di, i ga sentisto el trotar d`un caval e dopo el osamento d`un
tosatel;.. Atenti tutiquanti che Vitório dele
Arme ga rivà! Come de àbito tute le porte e finestre se ga
sera. Nte quel momento Castellini el zera drio far le conte dela stimana e no`l
ga considerà che quel bacan meritea la so preocupassion, cossì el ga sta fermo dadrio del balcon, co le porte e
finestre verte. De la un pochetin el ga visto davanti dela porta un omo de
fassoleto rosso nel col e vardar de chi ga restà sorpreso de che quela casa, in
meso de quel spavento che la so presensa provochea, la pareciea insensìbile a so arivo.
Alora el ga intra e dopo de due
passi el se ga postà co i brassi incrossadi sora el peto, e el ga visto, de
qual altra banda del balcon un omo co la
fisionomia de serenità, drio far conte.
Castellini che l`éra na persona pròpio
corteze, el ga alsa su i òcii e domanda!
“- Cosa vuto?
- Mi son Vitório dele Arme, el ga rispondesto, intanto che descrosea i brassi par mostrarghe ntel sinturon el
cortel co`l mànego d` argento de na banda
e el revolver de quelaltra.
“- Alora Vitório dele Arme cosa
vuto? Ga domanda nantra volta Castellini.
“-Voglio caciassa- el ga rispondesto con arogansa.”
“-Caciassa solamente dopo dela
paga.”
“ Te go dito che voglio bever
caciassa” – El ga torna a dir, dopo d`un pugno ntel balcon.
“ E mi te go dito che bisogna
pagar prima”
Alora Vitório dele Arme el ga lansà un vardar de ferossità, però el vardar
de Castellini el ga andato de incontro al suo, come se fusse tempesta contra
tempesta e i òcii de Castellini i gavea un sguardo iresistìbile che vigneva
dela so forsa moral e nte quel momento
che i se ga vardadi viso a viso, quel
altro el ga sentisto na strània
dominassion che ga fato sbassar i òcii e
nte quel momento Castellini zera el suo paron.
“-Và bene!- El ga dito- dopo de
meter na sbranca de soldi par sora del
balcon.
“ Toca a me servir a le persone che me fa la paga”-
ga parla con tranquilità Castellini. Dopo el ga servisto un bicier de caciassa,
quel
rabioso ga bevesto nun colpo.
“Nantro bicier”- el ga dito. E
nantra volta el ga servisto.
Entanto che i soldi zera sufissiente par pagar la bevida, Castellini no`l ga fato gnanca una osservassion,
però quando el ga bevesto de stesso valor quel gavea pagà, el se ga ferma de servir.
“Nantro bicier!”- ga dito con
insistensa.
“Nantro?...Sensa soldi, no ghe nè
mea caciassa.”
El valente gavea pensa el suo intento e co i trè o quatro bicieri de caciassa, el ga ricupera
el coraio perso parvia del vardar
coraioso de Castellini.
“Caciassa!- el ga dito, co la man
par sora del revolver. –Caciassa o te copo!...”
Castellini gavea indovinà che el mistier vigneva fora cossì e el se gavea parecià. L`éra
un omo co de pi de un metro e otanta de
altessa e paron d`una forsa prodigiosa, insieme de na sveltessa amiràbile.
Nte`un sciantin el ga apoia la man drita par sora del balcon e el ga saltà par
quelaltra banda e cascà zo con so peso
par sora quelaltro, dopo co la man sanca el ga tegnesto el polso drito del nemigo,
prima quel gavese tempo de sacar el suo revolver. Vitório dele Arme nò`l ga
podesto resister a quel incontro violento e
el ga casca par tera e Castellini par sora co`l denòcio sicuro ntel peto lo ga imobilizà. Dopo co la man
sanca el ghe ga tirà el sinturon co le arme e co l`impugnadora del revolver el
ghe ga batesto in testa. Par finirla el ga dato na peada che lo ga
trato ntela valeta dela via. De sta maniera
el coraio d`un contadin, ga fato
fermar la valentia d`un rabioso, parvia che la única forsa real d`un omo ze la
so forsa moral, che lo fa paron d´un vardar coraioso
e iremovìbile.
Ademar Lizot.
A Coragem de Giusepe Castellini
Transcorria o ano 35 do século passado,
quando Giusepe Castellin um
colono descendente de italianos, vendeu sua terra para depois comprar uma casa de comércio,
típica naqueles tempos e localizada no interior da campanha, RS. Depois de um
tempo, quando a clientela estava aumentando ele soube que vizinho àquele
povoado abitava um homem com a fama de violento e que na revolução de 1923,
havia matado em combate mais de 20 inimigos. O chamavam de Vitório das Armas,
pois sempre portava no cinturão, além da faca prateada, um revolver 38. Com
olhar de pavor contavam que quando a degola era desgraçadamente uma atitude
comum dos gaúchos com alguns prisioneiros de guerra, ele havia conquistado
também a fama de degolador e quando ele vinha ao povoado era um acontecimento
em que o pânico se manifestava entre a população, com todos quietos dentro das
casas, com portas e janelas fechadas e aquela demonstração de pânico estimulava
o orgulho daquele raivoso. Castellini escutava aquela história, porém sem
declarar sua opinião sobre a audácia daquele raivoso e o pavor que sua
ferocidade provocava.
Depois de 3 meses, num domingo depois do meio dia, ouviu-se o trotar dum
cavalo e em seguida os gritos dum menino...-Vitório das Armas chegou! Então
como de costume todas as portas e janelas fecharam-se. Naquele momento
Castellini estava fazendo as contas da semana e não achou que aquela
manifestação merecia a sua preocupação e ficou tranquilo atrás do balcão.
Castellini que era uma pessoa simpática, ergueu os olhos e disse...
O que queres?
Eu sou Vitório das Armas! O outro respondeu, enquanto descruzava os braços para melhor
mostrar a guaiaca com a faca prateada de
um lado e o revolver de outro.
Então Vitório das Armas, o que queres? Pediu com serenidade Castellini!
Quero cachaça! Respondeu com arrogância!
Cachaça somente depois de pagar!
Te disse que quero cachaça, ele tornou a dizer, depois de um soco
violento no balcão.
E eu te disse que somente depois de pagar!
Então Vitório das Armas lançou um olhar de feroz, ´porem o olhar de
Castellini foi de encontro o seu, como se fosse raio contra raio, e os olhos de
Castellini tinham uma força irresistível que vinha de sua força moral. No momento
que se olharam face a face o seu oponente sentiu uma estranha dominação, que o
fez abaixar o olhar.
Pois que seja, disse enquanto botava em cima do balcão o dinheiro.
Cabe a mim servir a quem me paga! Falou Castellini e depois serviu a
cachaça, que foi bebida de supetão.
Mais! E outra vez foi servido!
Enquanto o dinheiro era suficiente para pagar a bebida Castellini não
fez nenhuma observação, porem quando foi servido de igual valor ao pago, não
foi mais servido.
Mais cachaça! Disse com insistência!
Mais? Só depois do dinheiro!
Então Vitório das Armas que tinha pensado seu intento e com a cachaça recuperou a coragem perdida devido o olhar
corajoso de Castellini.
Mais cachaça! Falou, com a mão apoiada por sobre o cabo do revolver.
Cachaça senão te mato!
Castellini tinha imaginado aquela situação e
preparou-se. Ele era um homem com mais de 1.80 de altura e possuidor de força
prodigiosa, junto de uma destreza admirável, assim num instante ele apoiou a mão direita por sobre o
balcão e saltou para o outro lado, caindo com seu peso por cima do oponente, em
seguida com a mão esquerda segurou seu pulso direito, antes que ele tivesse
tempo de sacar seu revolver. Vitório das Armas não pode resistir a esse
encontro violento e caiu por terra com Castellini por cima, que firmou o joelho
no peito e o imobilizou. Depois com a mão esquerda subtraiu as armas da cinta e
com a coronha do revolver lhe bateu na
cabeça.
Desta
maneira a coragem dum colono venceu a valentia dum raivoso, pois a real força
de um homem é a sua força moral, que o faz
possuidor de um olhar corajoso e
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Gostou?Comente aqui e se possível inscreva-se.