EL OIO SANTO DELA NONA - ADEMAR LIZOT

sexta-feira, 25 de abril de 2025

Clica qua par scaricar el àudio.
Par ascoltar  la stòria, clica soto:





EL OIO SANTO DELA NONA


Autor: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel




Questo rilato el ze in ricordo ala mia cara nona Carolina Lanfredi Lisot.

L`è stà giusto nte un giorno de abril de 1958 che el pàroco dela ciesa del Munissìpio de Dr. Ricardo, una bela sità dela Serra Gaúcha, el ze vegnesto ala colònia de Linha Bonita par darghe el oio santo ala nostra cara nona.

El pàraco el zera un prete dei tempi ndati, che, se anca no el pissea mia sentà, el vestiva sempre le còtole, par dir meio, la tónega, piena de botoni. In testa el portea el capel col capùcio tondo e, par ndar in giro, el gaveva la so mula, mansa come una piégora. Nte quel giorno, quando el ze rivà davanti dela casa dei noni, ndove ghera el capitel in omàgio a Santa Luzia, quela dei òcii cavadi via, el ga desmontà zo. Ma nò sensa fadiga, parché la tónega negra che, de tanto smaria, la tirea al verdo e la ghe ga strapaià i movimenti dele gambe. Alora, la mula, indifarente a lu e ala bianchessa infiamada del sol, la ga scominsià a russar el muso ntei sassi, in serca de morsegar qualche gambarola de pasto.

Suito dopo, el ze ndà in serca dela dona malada che, povereta, fea mesi che la zera mal ciapada. La gaveva squasi 80 ani, età che, nte quei tempi ndati, ciare done le gaveva la gràssia de rivar fin là. Le moria squasi sempre prima dei òmini, parché, fora i pesanti laori, anca ghe tochea ver na strica de fioi. Ela, par 14 volte, par 9 mesi, la ga portà un bambin in pansa.

Ntela stansa dela nona, se anca la pòvera mobìlia, ghera un bel lavabo, cola so portassaoneta de porselana francesa, e el leto, anca quel rùstego, el gaveva par sora dela testiera le imàgine de Santantoni e de Santa Luzia, i so santi de devossion.

Quando el prete el la ga vista, meso indormensada ntei linsioi neti e bianchi come la neve, par una s-ciantina de tempo, el ze restà a remirar le so massele rosse e el so viso seren. Par un s-ciantin, fursi, el ga pensà che quel viso, iluminà dai soave ràgii del sol del autuno, el se meritea de esser scolpi in marmo bianco.

A pian, la ga verto i so òcii verdolini e, quando la ga visto el prete cola tónega negra, la alba bianca e la piseta dorada, tuta carga coi sìmboli litùrgichi, alora la se ga nincorta cossa che el zera vegnesto far, parché, se anca saltea ai òcii che la zera mal ciapada, al punto del color gialdo dela so pel esser cossì trasparente che, se la bevesse un cicheto de vin rosso, el gavaria de farse veder a corer zo par la so gola, ancora cossì, la zera parona del suo giudìssio. Dopo, intanto che el prete, col santo libro in man, el se pareciea par darghe i oii santi, ela, come se la volesse alsarse su del leto, la ga domandà ala so fiola el so vestì gialdo con liste biache, pròpio quel che a ogni doménega la ndea ala Santa Messa.



A EXTREAMA UNÇÃO DA VOVÓ


Este relato é em lembrança à minha querida avó, Carolina Lanfredi Lisot.

Foi em um dia de abril de 1958 que o pároco da igreja do Município de Dr. Ricardo, uma bela cidade da Serra Gaúcha, chegou na colônia de Linha Bonita para ministrar a extrema unção à nossa saudosa vovó.

O pároco era um verdadeiro padre do tempo antigo que, embora não urinava sentado, sempre vestia a longa batina, cheia de botões. Na cabeça usava o chapéu de cúpula redonda e, para deslocar-se pelas comunidades, tinha uma mula, mansa como uma ovelha. Naquele longínquo dia, ao chegar em frete à casa de nossos avós, onde ainda tem o capitel em honra à Santa Lúcia, lá, desmontou. Mas não sem alguma dificuldade, pois a longa batina negra, que de tanto desbotada parecia verde e lhe dificultava o movimento das pernas. Então a mula, indiferente a ele e à brancura inflamada do outonal sol, começou a esfregar o focinho nas pedras, em busca de alguma gramínea.

Em seguida, foi ao encontro de nossa nona, che há meses se encontrava enferma. Quase 80 anos tinha, idade que, naqueles tempos, poucas mulheres tinham a fortuna de chegar e morriam quase sempre antes dos homens, pois, além dos pesados trabalhos, tinham que dar à luz a uma penca de filhos. Nossa avó, por 14 vezes, por 9 meses, carregou um bebê no ventre.

No quarto de nossa avó, embora a pobre mobília, havia um belo lavabo, com saboneteira de porcelana francesa e, sua cama, embora rústica, tinha acima da cabeceira, penduradas na parede, as imagens de Santo Antônio e de Santa Lúcia, seus santos de devoção.

Quando o padre a viu nos lençóis limpos e brancos como neve, ficou em silêncio a admirá-la. Talvez naquele momento pensou que aquele rosto, iluminado pelos suaves raios do outonal sol, merecia ser esculpido em mármore branco.

Lentamente, ela abriu seus verdes olhos e, ao ver o sacerdote, com sua batina, de alba branca, toda bordada de símbolos litúrgicos, por cima, então entendeu o sentido de sua visita, pois, embora era visível a sua fraqueza, devido à palidez de sua pele ser tão transparente que, se ela tomasse um gole de vinho tinto, se poderia vê-lo descer pela sua garganta, ainda assim, era dona de seu juízo e, enquanto o padre, com o santo livro em mão, se preparava para dar-lhe a extrema unção. Ela, como se quisesse levantar-se da cama, pediu a uma de suas filhas seu vestido amarelo com listas brancas, justo aquele que, todo domingo vestia para ir à Santa Missa.

GIULIA, CARA GIULIA - Par Ademar Lizot.

quinta-feira, 17 de abril de 2025

Clica qua par scaricar el àudio
Par ascoltar la stòria, clica soto:

        

                   



Testo: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian Penkal e Juvenal dal Castel.


GIULIA, CARA GIULIA  


Questa storieta, tanti ani fà che, sentà ntela cassa dela legna, dadrio del fogolaro, la go scoltada. La ze un comovente rilato sora una toseta, che la se ciamea Giulia, una bela toseta, che la podea esser stata la mia nona, o fursi la tua. Giulia la zera la primogénita, fiola de una fameia de pòveri contadini, che, su par le coline dela Serra Gaúcha, i laorea dela matina ala sera. Però, ga sucedesto a questa fameia, che una s-ciantina vanti che Giulia la compisse i 12 ani de età, Pierina, la so mama, al guadagnar el so quinto bambin, la ga buo el parto tanto difìssile, che la ze morta, poareta, dassando el pena nassesto òrfano de mama. Dopo del funeral, se anca i zera tuti tristi, nissuni pi i li ga visti pianzer, parché le làgrime dei so òcii le zera belche sute. Alora, el suo pupà el ghe ga dito ala Giulia: - Giulia, cara Giulia, ti te sì la pi grandeta. Cossì, de ancoi avanti, te toca a ti sostituir la tua mama ntei afari dela casa. Alora, par la Giulia, la se ga finia la so infànsia e no la ga mai pi podesto studiar, parché le so manine le zera pi importante a casa, che la so testa in scola. Nte quel tempo, Giulia no la cognossea gnanca el valor dei soldi, ma nte una s-ciantina de tempo, la savea dir quanto costea un chilo de sùchero, meso de sal e una s-cianta de café. Anca la savea la ideal temperatura del late, dela ciùcia del so fradeleto pi ceo e la giusta misura de farina, late e ovi, che la gavea de bisogno par far la pasta del benedio pan, che, se anca ntela so casa solche ai sabi e doméneghe i lo magnea, zera ela che la lo fea. Anca la polenta la zera ela che la la fea e due al di. Una ala matina, par tuti, e una ala sera, par el suo pupà, che el restea fora de casa tuto el di a laorar. De matina bonora, al partir el se portea adrio el merendin: cìnque, sei fete de polenta e formaio, acompagnà de mesa botìlia de vin. Al scurir, quando el ritornea, el zera sempre straco. Cossì, ai so òrfani de mama, poche volte el li caressea, ma, se anca el zera scarso de afeto, i so fioleti i savea el tanto che i zera duri i cali dele sue man. Quando la Giulia la ghe tochea portar el mìlio o el formento al molin, i so fradeleti i pianzea. Alora, el pi grandeto el tegnea ntei so brassi el pi ceo, con 10 mesi de vita, che, insieme dei altri tre fradeleti, el zera sempre tacà ala Giulia, che, romai, i la ciamava de mama. La fontana del`àqua la zera ntel vale e, par ndar torla, Giulia, coi pié descolsi, la caminea zo par la colina e, dopo, al rampegar su par la riva, col baldon pien, i sudori i ghe corea zo par la fàcia. La zera solche una toseta, ma la savea cossa che zera el mal de schena. Nte quei momenti, ntela luce del fondo dei so òcii, la mantegnea la imàgine dela so agonisante mama, butada zo ntel leto, òcii stropadi, viso sfondà e sensa color, col ùltimo fià de vose a suplicarghe: - Giulia, cara Giulia, te racomando de tender i to fradeleti, i to fradeleti!

GIULIA, QUERIDA GIULIA (tradução)


Esta história, há muitos anos que, sentado na caixa da lenha, atrás do fogão, a escutei. É um comovente relato sobre uma menina, que se chamava Giulia, uma bela menina, que poderia ter sido minha avó ou, talvez, a sua. Giulia era a primogênita de uma família de pobres colonos, que, nas montanhas da Serra Gaúcha, trabalhavam de sol a sol. Porém, aconteceu a essa família que, um pouco antes de Giulia completar 12 anos de idade, Pierina, sua mãe, ao dar à luz ao quinto filho, devido ao parto difícil, faleceu, deixando o recém-nascido, órfão de mãe. Depois do funeral, embora estivessem todos tristes, ninguém mais os viu chorar, pois as lágrimas de seus olhos já haviam secado. Foi quando o pai de Giulia lhe disse: - Giulia, querida Giulia, tu és a primogênita. Assim, toca a ti de substituir tua saudosa mãe nos afazeres da casa. Então, a infância de Giulia findou-se e também não pode mais estudar, pois suas mãozinhas eram mais importantes em casa que sua cabeça na escola. Naquele tempo, Giulia não conhecia nem o valor do dinheiro, mas, em pouco tempo, sabia dizer quanto custava um quilo de açúcar, meio de sal e uma medida de café. Também sabia a temperatura ideal do leite, da mamadeira do nenê e a justa quantia de farinha, ovos e leite para fazer a massa do sagrado pão, que, embora em sua casa só aos sábados e domingos o comiam, era ela quem o fazia. Também a polenta, cozinhava e, duas ao dia, uma de manhã para todos e uma ao anoitecer para seu pai, que trabalhava o dia inteiro longe de casa. De manhã cedo, quando partia, levava a marmita com 5 fatias de polenta, 5 de queijo e meia garrafa de vinho. Ao escurecer, quando cansado retornava a seus filhos, órfãos de mãe, pouco os acariciava, mas embora lhes desse pouco afeto, eles sabiam o quanto eram duros os calos de suas mãos. Quando Giulia ia levar milho ou trigo ao moinho, seus irmãozinhos choravam, então o mais grandinho abraçava o mais pequeno (10 meses de idade) que, junto aos outros 3, estavam sempre abraçados à Giulia, a quem já chamavam de mãe. A fonte de água potável ficava no vale e, para buscá-la, Giulia, com os pés descalços, descia a colina e, ao subir com o balde cheio, o suor pela face lhe escorria. Era só uma menina, mas já sabia o que é dor nas costas. Naqueles momentos, na luz de suas retinas surgia a imagem da sua agonizante mãe, deitada na cama, olhos fechados, rosto sugado e sem cor, com um último fio de voz a suplicar: - Giulia, querida Giulia, cuide de teus irmãozinhos, de teus irmãozinhos!

Delvo, Delvin - Roberto Arroque

segunda-feira, 14 de abril de 2025

Clica qua, par scaricar la mùsica

Sugerimento de publicassion:
Heitor Castoldi.



Testo dela canson Delvo, Delvin


Sul alto, quasi-quasi in cielo
Làssio chel sol me scalde ‘l viso
Me sento de rivar in paradiso
Ritorno a la mia dolce gioventù

Se vede come el mondo è belo
Se crede nela glòria del Signor
(Due volte:)
I abismi noi me fà paùra
Me porta in le sue man Giesù

Ritornello:

Delvo, Delvin / el và co’l sestelin
El primo de la vendima / perfuma la matina
Delvo, Delvin
Ma belo, gnancor tastada!
E ‘la fin de la so strada
(Due volte:)
Ghe gnaca più un graspin...


Le forse, pimpianin, lassiando
La vècia man che martelava
Feniva la sua ùltima giornada
Sentiva, l’era ‘l ùltimo laór

Sul mondo non se pesta in fiori
Ma ‘l core pianzerà, sempre, al partir
(Due volte:)
Ancora, in boca, un bel soriso
Nel peto, sol un gran dolor!


Curiosidades!

A canção Delvo, Delvin. trata de
ambos os modos com que o protagonista da canção
era conhecido na cidade de Serafina Corrêa, ele se chamava Delvino Nardi.
O segundo apelido, Delvin, também fazia um trocadilho
que significa "do vinho". Ele não era beberrão, mas não se importava que o chamassem assim.
A música foi composta em 1992, para figurar em um festival que acontecia em Serafina Corrêa-RS.


Una Létera - Ademar Lizot

segunda-feira, 7 de abril de 2025

Clica qua par scaricar el àudio.
Par ascoltar la stòria, clica soto:




UNA LÉTERA


Autor: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel
Publicassion: Jaciano Eccher



“Signorina Letícia, con tanto afeto, te scrivo questa leterina. Scusa la rusteghità dela mia caligrafia, parché i mei dei pieni de cali de tanto laorar, na bela letra no i ze mia boni de far. Ma, ancora cossì, te scrivo, par dirte che mi, sempre che al caminar, passo davanti dela to finestra e te vedo dadrio del velo a vardarme, el mio polso, el polsa svelto e el mio sàngue el core ingelà ntele vene.

Gentil signorina, bisogna che te sàpie che mi, ala prima volta che te go visto, me go incorto che te vui tanto ben. Ntela primavera, coi so bei fiori, el odor che me par de sentir par ària ze el dolce profumo dela to delicata pel e, ntel inverno, coi so giorni fredi, cole so note maledete, no son mia bon de dormir, parché ntela luce del fondo dei mei òcii, ze stampada la imàgine del tuo viso soave, dei to lavri rossi, de tuta la to formosura che, par mi, la ze dele pi bele sculture che la natura la ga formà e incolorio.

Cara Letícia, se son degno dela to sincera simpatia, tanto me piaseria, ala doménega de matina, dopo dela Santa Messa, de brasseto, acompagnarte a casa tua, ndove go la speransa de esser benvegnù, parché la signora tua mama la cognosse la mia fameia, e el signor tuo pupà el sà che, se anca scarso de schei, son un tosato laorador, paron de un caval trotador e de una giunta de boi de bon valor.

Cara mia, par tuto el amor che consagro a ti, se te sì pròpio de acordo, cola rispetosa proposta che te go fato, no ocore mia mandarme una létera, basta sol, doménega, al trascorso dela Santa Messa, farme un segno coi to delicati dei, o sinò dame una strucadela, coi to bei òcii color del mar, che sarò el tosato pi felice del mondo intiero e, dopo de una s-ciantina de tempo, quando fra noantri vegnarà stabilirse una ressìproca fedùcia, alora, con tanto rispeto, parché a mi me piase el rispeto, sercarò de catar fora le meio parole par domandarghe ai to genitori el permesso par deventar el to moroso, col compromesso de noivar e maridarme con ti.

Signorina Letícia, che dolse che el ze el tuo nome, che dolse la sarà la mia vita insieme a ti. Ti te sarè la regina del mio regno. Ala sera, al butarse zo, el nostro leto, anca lu el gavarà de sorider. Ala matina, storno de felicità, me desmissiarò e, dopo de un amoroso baso, sotovose, ntela to delicata récia, te disarò:

- Amor mio, l`è ora de desmissiarse anca ti, i ràgii del sol i ze drio spontar, par sora del nostro profumoso giardin, iluminando i garòfoli rossi, le tulipe, che le càmbia del asul scuro al asul celeste, e le rose cola so splendorosa bianchessa.

Fiorindo Mesacasa, che el te vol tanto ben, el firma questa leterina.”





UMA CARTA


“Senhorita Letícia, com afeto te escrevo esta cartinha. Perdão pela minha rústica caligrafia, pois meus calejados dedos, de uma bela letra não são capazes. Mas, assim mesmo te escrevo para dizer-te que sempre que passo em frente a tua janela e te vejo, atrás da cortina, a olhar-me, meu pulso, pulsa, e meu sangue corre gelado nas veias.

Gentil senhorita, preciso que saibas che eu, desde a primeira vez que te vi, senti que te quero tanto bem. Na primavera, embora suas belas flores, o odor que sinto no ar é o doce perfume de tua delicada pele e, no inverno, com seus dias gelados e suas deprimentes noites, não consigo mais dormir, pois na luz de minhas retinas, tenho gravada a imagem de teu suave rosto, teus lábios vermelhos, toda tua formosura que, para mim, é das mais belas esculturas que a natureza esculpiu.

Querida Letícia, se sou digno de tua sincera simpatia, muito gostaria de, na manhã de domingo, depois da Santa Missa, acompanhar-te a tua casa, onde tenho a esperança de ser bem recebido, pois a senhora sua mãe conhece minha família e o senhor seu pai sabe que eu, embora desprovido de dinheiro, sou dono de um cavalo trotador e de uma junta de bois de bom valor.

Minha querida, por todo o amor que te dedico, se estás de acordo com a respeitosa proposta que te fiz, não é necessário mandar-me uma cartinha, basta só domingo, no transcorrer da missa, fazer com teus delicados dedos um sinal, ou senão com teus olhos, cor do mar, dar uma piscadinha, que serei o rapaz mais feliz do planeta inteiro, pois, em pouco tempo, quando surgir entre nós uma mútua confiança, então, com muito respeito, porque gosto de respeito, acharei as melhores palavras para pedir, a teus pais, permissão para namorar contigo, com o compromisso de noivar e casar.

Senhorita Letícia, que doce é teu nome, que doce será a minha vida junto a ti. Tu serás a rainha de meu reino. À noite, ao deitarmos, a nossa cama também vai sorrir. De manhã, tonto de felicidade acordarei e, depois de um amoroso beijo, sussurrando em tua orelhinha, te direi:

- Meu amor, é hora de acordar, pois os raios solares já despontam em nosso perfumado jardim, iluminando os cravos vermelhos, as tulipas, que trocam do azul escuro ao celeste, e as rosas com sua esplendorosa brancura.

Fiorindo Mesacasa, que muito te estima, assina esta cartinha.”

LA VESTIVA BIANCO - Ademar Lizot

quinta-feira, 27 de março de 2025

Clica qua, par scaricar el àudio.
Par ascoltar la stòria, clica soto:

.



LA VESTIVA BIANCO


Autor: Ademar Lizot
Revision: Loremi Loregian-Penkal e Juvenal Dal Castel



La stòria che ve conto, adesso, la go scoltada tanti ani fà, ma no la go mai desmentegada.

I contea che, là par i ani 40, ntela colònia de Linha Bonita, un bel paesel su par i monti dela Serra Gaúcha, ghera un colono de nome Vicente, che no el credea mia in gnente: ne ntel sopranatural, ne in ànime de altro mondo. Ma, come trameso el ciel e la tera, se trova indessifràbili mistèrii che non se pol mia spiegar, vardé sol cossa che ghe ga tocà.

L`è stà quando, nte una serta ocasion, par ndar comprar vedeloni de meno de ano, el ga viaià con destin a una propietà rural con slevamento de bestiame, localisada ntela region dei campi de Soledade. De matina bonora, a caval, el ga partio e, come el smontea sol par bever àqua o far una pissada, pena dopo mesdì, col caval tuto bagnà de sudori, el ze rivà al passo del rieto, a depì de 70 chilòmetri distante dela so casa. Là, intanto che el caval el pascolea e el bevea àqua, ala ombria de una piantona, el ga magnà pan, formaio e salame, che el portea ntela so sporta, fata de tessuto.

Dopo de una mesa oreta, el ga montà e cavalgà par una stradeta su ala riva del rieto, ma no el gaveva percoresto gnanca una sentenaia de metri, quando el caval, come se el gavesse visto na roba del altro mondo, el ga relinsià forte e el se ga impacà. Vicente, che no el zera mia dei pi spaurosi, par calmarlo, el ga smontà e, intanto che par le rèdene lo tirea avanti, el ga visto, soto una piantona a racolier more silvestre, una belìssima tosa, che vestiva bianco. Sorpreso, el ga ligà le rèdene del caval nte una soca de una piantela e, con rispeto, el la ga saludada e domandà se la savea ndove che zera la fasenda de un tal de Emiliano.

Sta tosa, con una soave vose, la ghe risponde che, se el la portea ntela garupa, la ghe mostrea ndove zera la fasenda. Alora lu, dopo de montar ntel caval, el ghe ga fato un afirmativo segnal e, ela, come se la gavesse la sveltessa del vento, la ghe ga saltà su in garupa del caval, tegnéndosse in lu. El caval, che el zera ancora meso spauroso, milagrosamente el se ga movesto e, cossì, intanto che i ga cavalgà, la ghe ga sufià ntela récia, che Bibiana zera el suo nome e far dolsi, cole more silvestre, la so specialità.

Vicente, pien de pròsia, el se ga fin spissigà par sentir se no el zera mia drio insoniarse. Ma, par mantégnerse par pi tempo insieme de quela misterosa tosa, el tegnea el caval par el freno. Però, quel màgico momento, quela elegante galanteria, la se ga finia quando se ga fato veder un cavalier che, nte un galopo, a tuta carera, el ghe vegnea de incontro. Alora, la tosa, de colpo, la ze desmontada zo e la ghe ga suplicà che el se tiresse via de là, parché quel che el vegnea el zera el suo marì, un tipo geloso e violento.

Con un colpo de spore ntel caval, el se la ga tolta via. El se ga fermà sol ntela fasenda ndove el ga domandà se i cognossea una tal de Bibiana. El paron el ghe ga rispondesto, che la ùnica che el gaveva cognossesto, zera quela che la fea dolsi cole more silvestre. Però, el so marì, tanti ani fea che el la gaveva copada e che quela brutalità el la ga perpetrà, solche parché el la gaveva vista ntela garupa de un caval, tegnéndosse a un strànio.

Ntel altro giorno, dopo de comprar i vedei, al ritornar, quando el ga rivà nte quel punto che, al giorno vanti, el gaveva trovà la tosa, el ga sentio un sgrisolon ntel filon dela schena, parché, soto dela pianta de more, el ga visto una tomba con una vècia crose de legno, ndove zera scrito: “Bibiana Clementina dei Àngeli.”

Ancora pensàndoghe sora in quela strània coinsidensa, una s-ciantina vanti sera, el ze rivà casa, ma vanti che el saltesse zo del caval, la so sposa la ghe dise:

- Pena prima, una bela tosa, che la vestiva bianco, la te ga assà un pacheto pien de dolseti de more silvestre.

Alora, el ga capio che, trameso el ciel e la tera, se trova indessifràbili mistèrii che non se pol mia spiegar!



VESTIDA DE BRANCO


A história que conto, agora, me chegou há muito tempo.

Contavam que, lá pelos anos 40, na colônia de Linha Bonita, bela localidade na Serra Gaúcha, residia um colono chamado Vicente, que de tudo era descrente. Nem sobrenatural, nem alma penada o assustava. Mas, como entre o céu e a terra existem indecifráveis mistérios que não podemos explicar, vejam só o que lhe sucedeu.

Foi quando, numa certa ocasião, para comprar terneiros de menos de ano, viajou a uma estância localizada nos campos de Soledade. A cavalo, de madrugada, partiu e como só apeava pra urinar e beber água, ao meio-dia, com o cavalo lavado de suor, chegou no passo do riacho, a mais de 70 Km distante de sua casa. Por ali, enquanto o cavalo pastava e bebia água, a sombra de uma arvore, comeu pão, queijo e salame, que trazia na mala de garupa.

Depois de uma meia horinha, retomou a troteada por uma picada que seguia o rio, mas não havia percorrido nem cem metros, quando o cavalo relinchou e empacou. Vicente, que não era dos mais assustados, desmontou e, enquanto o puxava pelas rédeas, avistou em baixo de uma árvore, colhendo amoras silvestres, uma bela moça, toda vestida de branco. Então, surpreso, depois de atar as rédeas no troco de uma árvore, com respeito a cumprimentou e pediu-lhe se sabia onde ficava a estância de um tal de Emiliano.

A moça, com uma angélica voz, responde que, se a levasse na garupa, lhe mostraria o caminho e, ele, contente, após montar, lhe fez positivo sinal, ao que ela, como se tivesse a leveza do vento, saltou na garupa, segurando-se nele. O cavalo, ainda assustado, milagrosamente desempacou e, assim, enquanto engarupados cavalgavam, junto da orelha, ela falou-lhe que se chamava Bibiana e que fazer doces com amoras silvestres era sua especialidade.

Vicente até se beliscou, para sentir se não estava sonhado e, para ficar por mais tempo junto da bela moça, segurava o cavalo no freio. Mas todo seu galanteio terminou, quando se fez ver um cavalheiro, que em disparada vinha de encontro a eles. Então, a moça de supetão desmontou e, assustada, pediu-lhe que fugisse dali, pois o que vinha era seu marido, homem ciumento e violento.

Então, esporeou o cavalo e, numa disparada só, parou ao chegar na estância, onde pediu se alguém conhecia uma moça chamada Bibiana, a que o velho estancieiro lhe repondeu que a única que conheceu fazia doces com amoras silvestres, mas que, há muitos anos o marido, homem ciumento e violento, a degolou, e este horroroso crime cometeu só por tê-la visto engarupada com um estranho.

No outro dia, depois da compra dos terneiros, ao retornar, quando chegou ao local onde no dia anterior havia encontrado a moça, sentiu um arrepio na espinha, pois embaixo da árvore de amoras viu uma sepultura, onde, numa velha cruz de madeira estava escrito: “Bibiana Clementina dos Anjos.”

Com aquela incrível coincidência a lhe pulsar na testa, ao anoitecer chegou em casa e, ao desmontar, a esposa lhe disse:

- Há pouco uma bela e desconhecida moça, toda vestida de branco, te deixou um pote com doces de amoras silvestres.

Então, finalmente Vicente aceitou que entre o céu e a terra existem indecifráveis mistérios que não podemos explicar!







NONO BERTÍLIO - Ademar Lizot

sábado, 22 de março de 2025

 Clica qua, par scaricar el àudio.

Par ascoltar la stòria, clica soto:


                                                       NONO BERTÍLIO SOSTER

    Autor: Ademar Lizot

   Revision: Professori Juvenal Dal Castel e Loremi Loregian-Penkal

     La prima volta che lo go visità, el nono  Bertílio  el zera davanti dela so casa, sèrio e pensieroso, nte una vècia carega sentà zo.

   Quando el me ga visto, con tanta simpatia, el me ga dito: 

   -Tìrete qua, visin a mi, fame el piaser, séntete!

  Alora, con tanta considerassion lo go saludà e  de che, fameia che zero, el me ga domandà.

  Dopo,  intanto che se ciucea el simaron, lu, sensa gnanca una paura de qualche fantasma che abitea i so pensieri,  con frase curte, squase sempre finide nte un soriso, come se el volesse assar un altro comentàrio par ària, el me ga raconta stòrie del passà, che le gaveva scoltade ancora da picinin.

   Anca el me ga dito che i meio ani dela so vita el li ga passadi ntela colònia, insieme dela natura e dele bestiolete.  Cola stela boara a mostrarse ntel orisonte, el saltea su del leto e qualùnque laoro, par pi bruto que fusse, par lu el zera na festa. Pien de pròsia, el ga dito che, de gióvano el ga buo la gràssia de veder piante  cola ramada stragranda, che le fea fin spavento par la so altessa e grandessa, cola bora squasi del diàmetro de un caval. Piante maestose, che le fea parte dela granda catedral dela natura, bela e selvàdega.

  Vanti de finir la àqua  del simaron, go capio che el zera un omo dei tempi ndati. De quei che i ga sempre ofrì una sinsiera simpatia ala natura, ale bestiolete e ale persone.  Un fil dei so mostàcii, par lori, el  val depì che un documento firmà. Par la diression del vento, i sà dir come che deventa el tempo. Dei cavai, i sà la età par i denti e dei porchi, par la so grassessa, el peso.

   Quel giorno, par tuto quelo che el me ga racontà,  par  le so parole, par el suo ton de vose, par la so comovente bontà e semplicità, par la dedicassion che el mostrea ala fameia,  zera ciaro e cristalino che, al transcorso dela so vita, el gaveva scoliesto la pace ntela so casa, la onestità ntela so condota, el rispeto cola so fameia e, la teneressa cola so sposa, bastea el soriso de ela, par farlo felice e tuto questo lo fea guadagnar el rispeto e la admirassion de tuti.

   Al di de ancoi, nte questo mondo, che el ze sempre a fornir na granda quantità  de rabiosi e solche una limità de boni, òmimi compagni al nono Bertílio Soster  i fà tanta mancansa e  i so esèmpii de vita no i pol mia esser desmentegadi.

  

 (tradução)

                                          NONO  BERTÍLIO SOSTER

             

     A primeira vez que visitei o seu Bertílio, ele estava em frente a sua casa, sério e pensativo, numa velha cadeira sentado.

   Assim que me viu, com fidalguia me disse:

  Se achegue, faz o favor sente-se!

 Então, com muito respeito o cumprimentei e,  de que família era, ele me perguntou.

  Depois, enquanto tomávamos chimarrão,  sem medo de algum fantasma que abitasse seus pensamentos,  com frases curtas, arrematadas num sorriso, como se deixasse um novo comentário no ar, contou-me histórias do passado que, ainda de menino havia escutado.  Afirmou que, os melhores anos de sua vida, os passou na colônia, junto a natureza e os animais. Que ao cantar do galo alevantava e qualquer serviço, por mais bruto que fosse,  era uma festa. Disse que,  quando jovem, teve o privilégio de conhecer  frondosas arvores, que assombravam pela imponência e espessura, quase do diâmetro de um cavalo. Árvores majestosas que faziam parte da grande catedral da natureza, bela e selvagem.

   Antes de terminar a água da chaleira, entendi que  ele era um homem do tempo antigo, daqueles que, ao longo da vida, sempre ofereceram uma sincera simpatia, à natureza, às pessoas e aos animais. Para eles, um fio de bigode valia mais que documento firmado. Pela direção do vento, sabiam dizer como seria o tempo; dos cavalos pelos dentes sabiam a idade e dos porcos, pela gordura o peso.

  Aquele dia, por tudo que me contou, por suas palavras, pelo seu tom de voz, pela sua comovente bondade e simplicidade, pela dedicação que mostrava a sua família, era claro e cristalino que  era um homem que, ao longo da vida havia escolhido a paz na sua casa, a honestidade na  conduta, o respeito á família e a ternura com sua esposa, bastava o sorriso dela para fazê-lo feliz e, tuto isso o fazia capturar o respeito e a admiração de todos.

  Nos dias de hoje, neste novo mundo  por isso que,   nos dias de hoje,  neste novo mundo que está sempre a fornecer grande quantidade de maus e um número limitado de bons, homens como o nono  Bertílio Soster  nos fazem muita falta e,  seus exemplos de vida não devem ser esquecidos.

Festa da Família Eccher reúne pessoas de mais de 30 cidades em São Lourenço do Oeste-SC

segunda-feira, 17 de março de 2025



Português


No último dia 16 de março, a cidade de São Lourenço do Oeste-SC foi palco de uma celebração especial: a festa da Família Eccher/Echer/Ecker. Com a presença de cerca de 420 pessoas, vindas de 32 cidades diferentes, o evento foi um verdadeiro sucesso e um momento de confraternização entre familiares e amigos.

O planejamento da festa começou em agosto do ano passado, demonstrando o empenho e a dedicação da família em proporcionar um evento memorável. A programação foi diversificada e cheia de atividades que agradaram a todos os presentes.

A celebração teve início com café colonial, credenciamento dos participantes e, antes do almoço, o Frei Ivo Lazzarotto celebrou uma missa aos presentes, ele que também é membro da família. Em seguida, foi servido um almoço farto e, à tarde, a animação ficou por conta da matiné dançante com o grupo OS 4 LATINOS, que fez todos se alegrarem e dançarem.

Além disso, o evento contou com apresentações de dança do Gruppo Folkloristico San Gaetano, que encantou o público com suas performances vibrantes e cheias de cultura. Para completar a festa, foram realizados sorteios de muitos prêmios, garantindo que a alegria e a emoção estivessem presentes até o final do evento.

A festa da Família Eccher/Echer/Ecker não foi apenas uma celebração, mas uma oportunidade de fortalecer laços, conhecer mais da própria história, encontrar ou reencontrar parentes e criar memórias inesquecíveis. Com certeza, todos os presentes saíram com o coração aquecido e ansiosos pela próxima edição.

Ficou acertado durante a festa que a próxima edição, que acontecerá em 2027, acontecerá na comunidade San Gaetano, também em São Lourenço do Oeste.




Italiano


Lo scorso 16 marzo, la città di São Lourenço do Oeste-SC è stata il palcoscenico di una celebrazione speciale: la festa della Famiglia Eccher/Echer/Ecker. Con la presenza di circa 420 persone provenienti da 32 città diverse, l'evento è stato un vero successo e un momento di convivialità tra familiari e amici.

La pianificazione della festa è iniziata ad agosto dello scorso anno, dimostrando l'impegno e la dedizione della famiglia nel voler offrire un evento indimenticabile. Il programma è stato vario e ricco di attività che hanno soddisfatto tutti i presenti.

La celebrazione è iniziata con un caffè coloniale, la registrazione dei partecipanti e, prima del pranzo, il padre Ivo Lazzarotto ha celebrato una messa per i presenti, lui che è anche un membro della famiglia. Successivamente, è stato servito un pranzo abbondante e, nel pomeriggio, l'animazione è stata curata dalla matinée danzante con il gruppo Os 4 Latinos, che ha fatto divertire e ballare tutti.

Inoltre, l'evento ha visto esibizioni di danza del Gruppo Folkloristico San Gaetano, che ha incantato il pubblico con le sue performance vibranti e ricche di cultura. Per concludere la festa, sono stati organizzati sorteggi di molti premi, garantendo che la gioia e l'emozione fossero presenti fino alla fine dell'evento.

La festa della Famiglia Eccher/Echer/Ecker non è stata solo una celebrazione, ma un'opportunità per rafforzare i legami, conoscere meglio la propria storia, incontrare o ritrovare parenti e creare ricordi indimenticabili. Sicuramente, tutti i presenti sono andati via con il cuore caldo e ansiosi per la prossima edizione.

Durante la festa è stato deciso che la prossima edizione, che si terrà nel 2027, avrà luogo nella comunità di San Gaetano, anche a São Lourenço do Oeste.


Fotos e postagem: Jaciano Eccher






























































































































Topo