Tosato cantando ensieme co'l nono - Vìdio

quarta-feira, 28 de abril de 2021

 

Questo vìdio chi ne ga mandà ze stato el maestro Vinícius Benvegnú. Ntel vìdio dela sanca par la drita ze lu(Vinícius Benvegnú), el nono Inelson Grison, el toso studente de mùsica Vitor Grison, dopo la so nona Rosa Variani Grison e el violonista e mastro Tito.

El vìdio ze stato fato par de drio dela casa dela fameia in Serafina Correa-RS. Me ga piasesto tanto saver che ancora ga gente con la preocupassion de ensegnar talian ai cei.

Me ga piasesto anca quela tola piena de cose bone, vin, pan, panòcie e altre cose bone.

Varda el vìdio:
 

La stòria del Bepon - Ademar Lizot

Ascolta la stòria strucando soto:

 

 

                      


                          La Stòria del Bepon

         Compare impresteme paia e un tochetin de fun, che intanto che parecio un paieron, te conto l`stòria del Bepon.

    Giuseppe zera el so nome, ma i ghe ciamea de Bepon, parchè el zera grando e, san come un pal de guasuvira. Quei che par la prima volta lo cognossea, i se spaurea par la bruta figura quel fea; co de pi de metro e otanta de altessa e, altro tanto de larghessa, storto de`n òcio e, mostàcii longhi, sempre impastàdi de sebin, pròpio giusti par scolar i moschin del vin. El gavea el costume de giusto ntel punto del meso di, capitar ntela casa dei visin e, la so pansona podea contegner tantìssima polenta, formaio e scodeghin. Ma tutiquanti lo volea ben parchè el zera un giovenot de ìndole bonassa e, paron de una forsa prodigiosa, come quela del bò brasino e, ancora de bambino el so piaser de cristian zera  ntela Santa Mesa far el mistier de Sacristan. Quando el zera drio laorar, el tintinar dele feramente lo assava tanto contente e, quando el zera a laorar in colònia, i brasiliani quei passea par la stradeta in serca de bodega e caciassa, intra de lori i se disea: ’-Oigalete!  Mas que gringo trabalhador.’

     La vècia Michelina che l`éra la so nona, anca Ela una figurassa, che fumea sìgaro paiero e bevea caciassa e, solche lori due i gavea na vita bonassa.  Però se ga fini questa tranquilità quando el se ga impassionà e, perso la tramontana, parvia de una tosa de nome Mariana. “-Smorosar con me fiola gnanca pensar, parchè te se mèso fiaco dei sarvei e soratuto scarso de schei.” Dopo de questa risposta piena de brontolamento el povero Bepon ga intra in constante patimento e, quando fea de pi de`n ano quel zera tristo e malincolico, co la vita indrio cul, ga vignesto la notìsia che ntel sabo de quela stimana  andea maridarse la so Mariana. Alora ntel giorno del matrimònio, el ga restà pensativo e, un sciantin vanti sera, dopo de darghe un baso rispetoso a so nona, el ga dito che`l andea tor legna e, dopo de una sboconada de una pura caciassa el ga ciapà paià, fun e una sogheta e, co`l capelon in testa el ga anda fin al bosco e, de soto dela pianta pi saliente, un angico imponente, el se ga fermà e, come se fusse l`ùltima volta quel fea quel mistier, el ga parecià e impissà el sìgaro e, intanto quel molea par ària na fumana, el ga rampegà sù par l`pianta e, el ga ligà l`sogheta nte`n galio ben riforsà e, vanti de finir de fumar el se ga passà ntel col la sogheta e, co`i òcii ben verti, nte`n colpo el ga saltà  zo.

    Ntela domènega de matina un tosatel lo ga incontrà, de soto dela pianta impicà. El zera co`i òcii spalancadi a rabalton, ntela testa ancora el capelon e, ntel viso la spression de chi se ga copà parvia de una passion, confermando che nò se pol mia viver sensa amor.

   E adesso ntela so tomba ga scrito; -Qua riposa el Giuseppe, che ga perso la tramontana parvia dela bela Mariana.

Ademar Lisot.

(Trad.)                               A História do Bepão

Compadre, me empresta paia e fumo, que te conto a história do Bepão!

Giuseppe era seu nome, mas o chamavam de Bepão, pois era grandão e são como um tronco de guajuvira. Quem o via pela primeira vez até se assustava com sua figura, com mais de metro e oitenta de altura e outro tanto de profundidade, cara de brabo, meio torto de um olho e, bigodes empastados de graxa. Ele tinha o costume de no ponto do meio dia visitar os vizinhos e, em sua barriga cabia três litros de vinho e muita polenta e radicii. Mas todos o queriam bem, pois era um jovem de  boa índole e possuidor de uma força prodigiosa, quase como a do boi brasino e, ainda de menino o seu prazer de cristão era na Santa missa fazer o serviço de sacristão. Quando estava trabalhando, o tinido do aço das ferramentas o deixavam contente e, aqueles que o viam diziam: ‘ Oigalè! Mas que gringo trabalhador.’

   Não tinha irmãos nem pais, só a velha Michelina sua avó, ela também uma figurassa que fumava palheiro e bebia cachaça e, só eles dois viviam felizes. Porém esta tranquilidade terminou quando ele se apaixonou por uma moça de nome Mariana. “-Namorar com minha filha nem pensar, pois tu és fraco de dinheiro e ideias.” Depois desta resposta o pobre Giuseppe entrou em constante tristeza e, quando fazia mais de ano que estava depressivo, então veio a notícia que naquela semana iria casar-se a sua Mariana. No sábado do matrimónio ele permaneceu pensativo e um pouco antes do anoitecer, beijou a testa da vovó e disse que ia buscar lenha e, depois de beber um trago de uma pura cachaça, botou o chapelão na testa e pegou paia, fumo e uma soga. Quando chegou no mato parou abaixo de uma arvore saliente, um angico imponente, então picou o fumo e preparou o paiero e, enquanto fumava trepou na arvore e no galho mais reforçado atou a soga. Fumou mais um pouco e, antes de terminar o cigarro passou o nó da corda no pescoço e, com os olhos bem abertos, de supetão saltou para o infinito.

   No domingo de manhã um menino o encontrou pendurado no galho do angico. Estava com os olhos esbugalhados, na testa o chapelão, na boca preso nos destes o toco do palheiro e, no rosto a expressão de quem havia se matado de paixão.

Ricordi de Soledade - Ademar Lizot

terça-feira, 20 de abril de 2021

 Ascolta la stòria spulciando soto: 


 

                                                                Ricordi de Soledade

           


            Questo l`é un relato de quando nò gavea mia gnancaun pecato!

     Gavea poca età quando a la cità de Soledade gavemo ndato de star. Dei ani sessanta zera el prinsìpio e, par nostra fameia un novo scominsio.  Nte quel tempo Soledade zera una cità  vibrante, in che la vestimenta a moda gaussa l`éra predominante.  L`é done de vestì longhi, porteva un fioreto ntei cavei e, i omeni de stivai, bombàcie e, fassoleto nel col,  la seda bianca dei ‘ximanghi’ e, de color de sangue dei ‘maragati’ e, in onor a quel pano i se copea se pressiso.  La cità gavea fama de violenta, ma ancora cossì, el pupà ga volesto andar la de star e, el se ga stabilio come paron de una sorascaria. La carne de piegorin el comprea del vècio Firmin,  de bovino vignea del stansiero Riograndino e, quela de porcel, dela granza del Natanel. El camerier zera el Tonin del Bepon e, la parona dela cosina, la signora Gioachina, na donassa che pesea de pi de novanta e, par cosinar gavea na man Santa.  Cossì in poco tempo gavemo conquistà na fedele clientela e, sinsieri amicii  gavemo catà.  Un zera el Assis un libanes pròpio cortes.  Gavea anca el Demaman,  un bon cristian, ma squasi sempre co`l bicier de vin in man.  Un tipo saliente l`éra el vècio Vicente, rivolussionàrio nel 23, mèso orbo de`n òcio, sensa e una rècia e un tochetin del naso, ma ancora valente. Ricordo del Aparicio Santana, che de cativo gavea la fama, svelto par manesar el cortel, ma fiaco de sarvel.  Gausso aotentico l`éra el negro   Dorival, maragato domador de cavai, cristian de fondamento, el zera la pròpia imàgine dela Provìnsia de San Piero. 

 De quel tempo indesmetegàbile un momento presiosso l`é sta quando par l`é onde dela ràdio Guaiba se scoltea un ciamamento del goernador Brisola, un vero clarin de guera convocando i gaussi par difender la Legalità, alora el mio  pupà, che no`l zera mia de quei  spaurà, el ga ligà nel co`l un fassoleto de seda bianca, ornà co`l distintivo  del Rio Grande e, de volontàrio el se ga presentà.

     E cossì  finisso questo relato de quando nò gavea mia gnancaun pecato e, se anca la poca età, solche co le gambe rento de una bombàcia me  sentiva a volontà e, adesso dopo de tanti ani, de Soledade, fora la saudade el ùnico  presiosso ben che me resta l`é un fassoleto de seda bianca,  relìchia de mio pupà.

Ademar Lizot.

                                                  Lembranças de Soledade

      Este é o relato de quando eu não tinha nenhum pecado!


   Tinha menos de cinco anos de idade quando, à cidade de Soledade fomos residir. Era o principiar dos anos sessenta e, para nossa família um novo recomeço. A cidade era vibrante com a tradição predominante. A maioria dos habitantes trajavam à moda gaúcha; as mulheres de vestidos longos e uma flor no cabelo e, os homens de botas, bombacha e lenço ao pescoço, a seda branca dos chimangos e, a cor de sangue dos maragatos e, por aquele pano morriam se preciso. Toda aquela região tinha fama de violenta, mas nosso pai, assim mesmo decidiu por lá residir e comprou no ponto central uma churrascaria. A carne de ovelha comprava do velho Firmino, a de bovino vinha do estancieiro Riograndino  e, da granja Natanel a de suíno. O garçom era o Antoninho do Bepão e, a cozinheira a senhora Joaquina, que mais de noventa kilos pesava e mais de cem pratos preparava  Assim em pouco tempo conquistamos uma   fiel clientela e, sinceros  amigos, como o compadre Cobalchini, sempre elegante de terno e gravata. Muito cortes era o Assis, um jovem Libanês e, apaixonado por nossa irmã, porém seu amor não era correspondido.  Ainda lembro do velho Demaman, um bom cristão, mas sempre com o copo de cachaça em mão. Um tipo saliente era o velho Vicente, revolucionário em 23, sem uma orelha e do nariz um pedaço, meio cego de um olho, mas ainda valente.  Fama de brabo tinha o Aparício Santana, meio fraco das ideias, mas ligeiro no manejo do facão. O gaúcho mais autêntico era o negro Dorival, maragato domador de cavalos. Era um tipo de fundamento verdadeiro representante do Rio Grande antigo.

    De todo aquele tempo, o momento mais inesquecível foi quando pelas ondas da rádio Guaiba se fazia sentir o chamamento do Governador Brisola, convocando os gaúchos em defesa da Legalidade, então meu pai, que não era dos mais assustados, atou no pescoço um lenço de seda branca com o escudo do Rio Grande e, com suas “ferramentas” se apresentou voluntário.

    Assim finalizo este relato de quando tinha tão pouca idade e, só com as pernas dentro de uma bombacha me sentia à vontade e, agora depois de tantos anos, de Soledade além da saudade o único precioso bem que resta é um lenço de seda branca, relíquia de meu pai.

El Vècio Contadin - Ademar Lizot

sábado, 10 de abril de 2021

Ascolte la stòria spunciando soto:

 

 

                   


                        El Vècio Contadin

    Sentà nte`n bancheta fata a facon un vècio contadin beve el simaron. L`é un s-ciantin vanti sera e, ntela man sanca el ga la cuia e ntela drita la l`sialera. la barba grisa ghe impresta una imàgine de profeta e, insieme el ga un cagnet che contento ghe fà na festa. Par l`é  so man storte e piene de calossità, se pol veder el  tanto quel ga laorà.  Ntele rughe del viso, la vita trè parole  ga scrito;  onestità,  umiltà e  dignità.

    Adesso el ze meso fiaco par i fredi de lùio e, sensìbile al vent gelà del agosto e, la so principal paura ze la ombria del futuro e de nò saver pi far gnente in un mondo che sà tuto e, fora la malinconia, ghe resta solche la consolassion del caldo dela cuia ntela palma dela man, insieme dei ricordi del passà e dela saudade che de so vita se ga imparonà.

    El so clarin de guera l`é el ronco del simaron, quando  el pensa ntela tera che`l ga assà alontan e, intanto quel beve quela aqua con gusto agrodolso de pitanga, i pensieri ghe cascà dosso come una canga e, cossì meso sbassà, el se domanda se el tempo ga passà o, l`é sta Lu che ga passà, parchè el mondo si ga cambià, la colonia l`é squasi sità, el ciareto in làmpada fiorente ga daventà e, la aqua pura dela fontana con venen i ga contaminà e, parvia dela modernità i fioi e nipotini se ga dispersà, tutiquanti in serca de studiar, parchè l`é mèio esser dotori che andar sapar.

   El so vero amico l`é el vècio simaron, che atento scolta i so desgusti e, afetuoso che oferta el so sàngue verdoso, co`l profumo del zasmin, dela sàlvia e del rosmarin e, se ancora cossì, una furtiva làgrima vol moiàrghe el viso, alora in quel momento presisso el se ricompoe, parchè pianzer nò l`é mia un lusso de`n contadin gausso e, gnanca una atitudìne dessente de chi gà taià a colpi de manera el angico imponente.

   E quando el sol l`é sconto alontan e, l`sialera tuta voda in man, alora el se parecià un sìgaro paiero, parchè nte quel s-ciantin,  molar par ària na fumana l`é  el ùltimo piaser che resta a un vècio contadin. 

 

Ademar Lizot.

In mezzo al mare - Letra e vídeo

quinta-feira, 1 de abril de 2021

 Para ver ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui.
Para baixar o áudio dessa música clique aqui.


Valdir Anzolin

Obs: Essa música tem nome "In Mezzo al mare" mas como o Valdir Anzolin fez ajustes para o talian traduzi no vídeo para "In meso al mare".

Talian

In meso al mare ghe un bastimento che sensa vento no'l pol marciar

In meso al mare ghe un scolio è un grande sbrolio per marinar

In meso al mare ghe una scarpeta è la barcheta del marinar

In meso al mare siel sol e stele son le sorele del marinar.


E viva el mar, e viva el mar e viva l' amor.


In meso al mare splende la luna è la fortune del marinar

In meso al mare ghe la boràcia che bela fàcia fa i marinar

In meso al mare ghe la tempesta ma non se resta in marinar

In meso al mare ghe una colona è la Madona del marinar.


E viva el mar, e viva el mar e viva l' amor.


In meso al mare ghe un pra di erba sensa la serva non si pol star

In meso al mare ghe un bel sasso serve ragasso del marinar

In meso al mare ghe una garafa sensa caciassa non si pol star

polenta dura formai de Olanda è la vivanda del marinar.


E viva el mar, e viva el mar e viva l' amor.


Português


Em meio ao mar tem um navio que sem vento não pode navegar

Em meio ao mar tem os recifes (rochedos) verdadeiras armadilhas para os marinheiros

Em meio ao mar tem uma sapatilha é o barquinho do marinheiro

Em meio ao mar céu, sol e estrelas são as irmãs dos marinheiros


E viva o mar, e viva o mar e viva o amor


Em meio ao mar a lua se esplende, é a sorte do marinheiro

Em meio ao mar tem uma garrafa(deágua) che bela espressão facial fazem os marinheiros (ficam felizes)

Em meio ao mar tem temporal mas não se pode continuar navegando

Em meio ao mar tem uma coluna, é a Santa dos marinheiros.


E viva o mar, e viva o mar e viva o amor.


Em meio ao mar tem uma pastagem sem a empregada não se pode ficar

Em meio ao mar tem uma linda pedra é o rapaz ajudante do marinheiro

Em meio ao mar tem uma garrafa, sem cachaça não se pode ficar

polenta dura queijo da Holanda é a comida dos marinheiros.


E viva o mar, e viva o mar e viva o amor






Topo