Par scaricar el àudio de sta stòria struca qua!
Par ascoltar la stòria ntel vose del scritor, struca ntel "player" soto:
Par scaricar el àudio de sta stòria struca qua!
Par ascoltar la stòria ntel vose del scritor, struca ntel "player" soto:
Para baixar esse áudio clique aqui.
Para ouvir essa história narrada pelo próprio escritor clique no player abaixo:
Quatro ani fà, che sessanta de età go completa e, visin a la ombria dela veciaia son rivà! L`éra el giorno vinte de otobre e ntela comemorassion de compleano, ntel s-ciantin che sufiea le candele del bolo, mia nipotina con so vose dolce de bambina, la me ga dito:..’-Nono, ancoi che scominsia vostra veciaia?’ Quela domanda me ga sorprendesto e, solche dopo de sguardar ntel profondo de so òcii, bei come due grani de ua negra, go rispondesto. Ghe go dito che sì, come se paùra dela ombria dela veciaia nò gavesse pi, imaginando che la pol esser soave e afetuosa. Alora, contenta La me ga abràssia e, de caro noneto la me ga ciamà e, quando l`fameia e amicii catea i auguri de pace, salute e felicità, alora pien de contantessa e co l`anima indenociàda go ringrassià al Signor-Dio che con so bontà sensa fin me ga regala amicii sinseri e me destinà na bela fameia e una doneta amàbile e coraiosa, che nò ga mia assà el mondo menarme via e, se ancora cossì, porto qualche sicatrisse rento d`anima, l`é un prèmio de una lota, che se persa o guadagnada, nò ga più gnancauna importância. Ntel transcorso dela festa, intanto che ricevea i complimenti, ntel silensio de m`anima go pensa sora la mia vita. Go ricorda del paesel che go nassesto, de quando par gente me go cognossesto e, dela gràssia de esser fiol del Toni e dela Gigia, due ànime gemele che i se volea tanto ben. Go ricorda dei mei disdoto ani de età, quando pien de sogni e felissità el mio primo amor go trovà, una biondina con òcii de colombina. Go ricorda dele stòrie del passà e, dele legende che go imparà. Anca me ga vignesto in testa par un secondo i amicii, persi par l`strade del mondo, quei paroni de mile cose, mà sempre malincòliche e quei sensa gnancaun fiorin, mà sempre contenti, confermando che la mèio richessa l`é volerse ben.
Dopo del compleano, al s-curir de quel di, una piovesina triste come
l`lagrime dela Madonina se fea sentir e, ntela solitudine dela mia casa, par el
viero moià dela finestrina, go sguardà el mio viso; enruga, sensa el verdor dela
gioventù e, me go sentisto pròpio pi vècio e pi tristo e, go capi che de quel
giorno in vante, me tochea tender de pi
la ànima che l`rughe del viso e, cossì pensativo me go domandà, cosa che de Mi ristara,
quando el mio sàngue congelar ntele vene?
Pol
esser che ristara solche i mei sogni oriundi de sentimenti fraterni, insieme del
amor e dedicassion che a la fameia go destiná e, l`storiete che de ànima e cuor go scrito,
relati de`n discendete de contadin, pieni de aotentissità, come na feta de
polenta e formaio con un bicier de vin.
Ademar Lizot.
Depois de Ademar Lizot nosso principal escritor do site BRASIL TALIAN, e outros nomes que se pode consultar nas janelas logo abaixo do cabeçalho do site em "Scritori/Escritores", hoje temos a felicidade de receber Elaine Maria Maccali Girotto. Ela vai escrever textos em BERGAMASCO, assim a gente valoriza ainda mais nosso site com grandes variedades de conteúdos. Quer ser também um escritor parceiro do site? Entre em contato pelo whtas (54) 9 9606-8941.
Agora vamos conhecer um pouco da biografia da escritora e logo em seguida conhecer seu primeiro texto.
Para baixar o áudio dessa postagem clique aqui
Para ouvir a narração na voz do próprio escritor, clique no player abaixo:
Questo rilato del nostro Brasil talian ga sucedesto quando i mei noni, Giùlio e
Odila Arosio go cognossesto.
L`éra el prìnsipio dei ani sessanta, gavea
cinque ani de età e, el viaio al paesel de Caibi, in te le tere nove de Santa
Catarina el se ga fato longo parchè in quel tempo strade sfaltade e ponte par
sora del fiume Uruguai nò existia mia. Al disbarcàr del ònibus la mama me ga
postà in testa una barretina, parchè vignea zo una piovesina, dopo la ga ciapà
l`valise in man e, semo ndati in serca dela casa dei noni e, intanto che se
caminea par una stradeta, de quele verte par bèstie e gente, gavemo incontrà un contadin che caminea tuto
moià, co`l seston sù par l`spale e co`l capel sbassà fin i òcii par difenderse
dela piova e, quando el ga rivà pi darente, l`mama ga ricognossesto che`l zera el suo pupà,
alora la ga molà l`valise par tera e lo
ga abrassià e, co la vose carga de emossion la ghe ga dito ”-Caro pupà questo bambin l`é vostro nipotin!” Aloro el nono par un s-ciantin el ga restà sorpreso e, dopo de molar tera el seston, co
na vose mèso rauca, mèso grave el ga dito:..”-Òstrega che belo tosatel, el ga
pròpio i cavei e òcii negri dela nostra gente!” Dopo de saludarlo, insieme gavemo seghi par una
stradeta che nò go mai desmentegà parchè
fora de esser postata tra mèso el bosco
e el prà, la ga fato parte de un precioso momento dela mia infansa. Al rivar
a so casa, se fea veder la fumana del fogon drita al cielo e, el vignal ben
piantato e belo.
-Santantoni, varda chi che vien! Ga dito
l`nona e, co una incantadora simpatia in
tuti i so gesti e parole, la me ga abrassià e, con tanta dolcessa e soavità la ga parla, che
invergognà i òcii go sbassà. Nte quel tempo la gavea sessanta passà ani de età
e, la zera ancora bela, de cavei grissi onduladi e ben petenati, testa alta sognadora, òcii ciari e prudenti e
la pel co na ofuscante bianchessa, che
insieme de un soave rossor ghe imbelessea
el viso. La gavea pròpio una belìssima genètica che l`tose dela fameia ga eredità.
Dopo de passadi tanti ani, con gran dolore
sinto strucarme el cuor par nò gaver mia la arte del desegno par eternissar in
te una pintura quelo che core ntel profondo dela mia memòria, l`imàgine dela
nona Odila, bela e imponente come che zera el suo carater e, la stampa del nono
Giùlio, de capelon in testa, mostàchi negri e mam pesade de contadin, caminando
soto piova co`l seston de fen sú par l`spale, par quela stradeta profumada de
carchessa e rosmarin.
Ademar Lizot.
Somente aos cinco anos de idade conheci
meus avós Júlio e Odila Arosio.
Era o princípio dos anos sessenta e a viagem até a localidade de Caibi,
nas terras novas de Santa Catarina, se fez longa pois naqueles tempos não havia
estradas asfaltadas e nem ponte sobre o rio Uruguai. Lembro que ao saltarmos do
ônibus chovia e a mãe botou uma touca em minha cabeça, depois pegou a mala e
fomos a procura da casa dos avós. Caminhávamos por uma estradinha aberta por
bicho e gente, quando encontramos um velho colono que caminhava todo molhado,
com um cesto nas costas e o chapéu abaixado até os olhos para proteger-se um
pouco da chuva. Ao chegarmos mais perto a mamãe reconheceu que era seu pai. No
mesmo instante largou a mala por terra e o abraçou. Depois com as lágrimas
misturas a agua da chuva ela disse:...Querido pai, este menino é seu neto!
Ele me olhou detidamente e,
depois com uma voz meio rouca, meio grave, falou:..”-Mas que belo menino, ele
tem os olhos e cabelos negros de nossa gente!
Depois, seguimos juntos por um
caminho entre o mato e o campo e, aquela estradinha jamais esqueci, pois faz parte de um precioso momento de minha
infância. Ao chegarmos a sua casa, se podia ver a fumaça do fogão em direção ao
céu e o vinhal, belo e bem plantado.
-Sant`Antoni, varda chi che vien!
Disse a nona em seu idioma materno quando nos viu e, depois com uma encantadora
simpatia em todos os seus gestos e palavras, me abraçou e falou com tanta
suavidade, que impressionado abaixei os olhos envergonhado. Naquele tempo Ela
tinha mais de sessenta anos de idade, mas ainda era bela, de cabelos brancos,
ondulados e bem penteados, a pele ofuscante de brancura e um suave rubor lhe
embelezava a face. A testa alta e os olhos claros e prudentes, uma bela
genética que as mulheres de nossa família herdaram.
Depois de tantos anos passados, sinto um aperto no coração por não ter a
arte do desenho, para eternizar em uma pintura aquilo que corre no fundo de
minha memória, a imagem da vovó Odila, bela e imponente como era o seu caráter
e, a estampa do avô Júlio, de chapelão
em testa, bigode negro e mãos pesadas de colono, com um cesto de feno nas costas, caminhando
por aquela estradinha perfumada de carqueja e alecrim.