Mese de Setembre - Ademar Lizot

sábado, 31 de agosto de 2019

Ascolta el Lizot spunciando soto: 


                                                                                    Mese de Setembre

Quando scomìnsia el mese de setembre  ntela solitùdine de m`anima,  scolto el osamento d`un clarin de guera e dopo me par da veder  la  cavaleria “Farrapa” del Gen. Bento Gonçalves, insieme dei  Lansieri Negri,  del coronel Teixeira Nunes, i gladiadori dela Repùblica Riograndense,  in màrcia a piè, co la medèsima grandiosità dei legionari d`Roma, sempre avanti dela trupa, spaventando í soldati del Impèrio. Alora in rispeto a l`stòria de nostra gente cavo el capel dela testa e ricordo anca del bravìssimo  Giuseppe Garibaldi, che insieme dei bravi “Farrapi”, el ga imparà a ignorar el perìcolo e el ga combatesto par la rason benedeta del pòpolo e dopo ntela so vita el ga infrontà na mùcia de batàlie, però nò`l ga mai visto guerieri più bravi e gnanca lansieri più brilianti de che i bravi fioi dela Provìnsia de San Piero del Fiume Grando del Sud.     
            Òstregha che grassioso  el mese de setembre, pien de fiori e de ricordi che fà vegner  un sgrisolon nel cuor parvia che  gavemo el gusto de ricordar la braura de nostra gente, de Luigi Rossetti, de Caniggia, del conde Tito Livio Zanbeccari, taliani che i ga perso la vita in combatimento nte`un testimònio de sàngue e onor a la Pátria “Farroupilha’. Ricordar soratuto dela bravissìma Anita, infrontando s-ciopetade ostile co`l picinin Menotti ntei brassi.        Ricordar de Garibaldi comandando le  nave d`guera dela Repùblica e  infrontando la armada del Impèrio e dopo navegando in diression dela cità de Laguna al incontro de so caríssima Anita.    
            De sta maniera, quando scominsia el mese de setembre go el gusto de ricordar  che la Provìnsia de San Piero del Fiume Grando del Sud,  ani vanti la zera un paese libero e di d`ancoi nostra bandiera de tre colori,   ga ntel sentro una listra rossa de sàngue,  par tutiquanti rispetarla.
Ademar Lizot.
                         
Mês de Setembro
  Quando começa o mês de setembro, na solidão de m`alma, escuto um clarim de guerra e depois parece que vejo a cavalaria “Farrapa” do General Bento Gonçalves junto dos Lanceiros Negros do coronel Teixeira Nunes, os gladiadores da República Rio Grandense,  marchando com a mesma grandiosidade dos legionários Romanos e sempre à frente da tropa, metendo pavor nos soldados imperiais. Então em respeito à história de nossa gente, saco meu chapéu da testa e lembro também do bravíssimo Giuseppe Garibaldi, que junto dos bravos “Farroupilhas” aprendeu a desprezar o perigo,  e a lutar pela razão sagrada dos povos e depois no transcorrer de sua vida enfrentou muitas batalhas, porem jamais encontrou guerreiros mais valentes, nem lanceiros mais brilhantes que os bravos filhos da Província de Sam Pedro do Rio Grande do Sul.
  A la pucha!.. Que formoso é o mês de setembro, com suas flores e lembranças que apertam o coração quando lembramos a bravura de nossa gente, de Luigi Rossetti, de Caniggia, do Conde Tito Livio Zanbecarri e tantos outros Italianos que perderam a vida em combate, num testemunho de sangue e honra à Pátria Farroupilha. Lembramos da corajosa Anita enfrentando os balaços inimigos com seu filhinho nos braços. Lembramos de Garibaldi comandando os barcos de guerra da República em combate com a esquadra imperial e depois singrando os mares em direção de Laguna ao encontro de sua amada Anita.
 Assim é o mês de setembro, tempo de recordar que a Província de San Pedro do Rio Grande do Sul, já foi um Pais livre e independente e que ainda nos dias de hoje a nossa bandeira tricolor tem no centro uma lista vermelha de sangue, lembrando que ela deve ser respeitada.



Bruscar le Vigne

quinta-feira, 29 de agosto de 2019

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui
Para baixar essa música clique aqui.


Bruscar le Vigne - Grupo Nostra Gente (Talian)

La brina e i fredi i ze sòcii i amici dei nostri vignai
El vento el fa nina nana, la brina la slusa su i cai
Ma eco che vien primavera, amorosa la par una mama
Par sveliar la so creatura la ghe mete una stimana.

Rit: Su tosi, su tosi, che el sol, romai el scomìnsia scaldar
Ghe vol che bruschemo le vigne, sinò le se mete a butar, sinò le se mete  a butar.

Vardé che le mèio cai curti, così el vignal el tra fora
Con forsa la ua par soto, le fòie vien mòrbie par sora
le vigne bruscae e ligae, le piante come un bambin
ma la par febràio le bala in bote piene de vin

Rit: Su tosi, su tosi, che el sol, romai el scomìnsia scaldar
Ghe vol che bruschemo le vigne, sinò le se mete a butar, sinò le se mete a butar.

Compagn a le vigne noantri, non femo vin bon sensa poda
Gesù el ga dito sti ani e lu non ze fora de moda.

Rit: Su tosi, su tosi, che el sol, romai el scomìnsia scaldar
Ghe vol che bruschemo le vigne, sinò le se mete a butar, sinò le se mete a butar.


Tradução
Podar as vinhas

A geada e o frio são sócios amigos dos nossos vinhais
O vento faz ninar e a geada brilha sobre os galhos
Mas eis que chega a primavera amorosa parece uma mãe
Para acordar seu filho precisa uma semana

Ref: Vamos rapazes, vamos rapazes que o sol está começando esquentar
Precisamos podar as uvas senão elas começam brotar, senão começam brotar

Olha que é melhor gomos curtos assim o parreiral brota
Com força a uva por baixo e as folhas vem viçosas por cima
As uvas podadas e amarradas, as plantas são como uma criança
mas la por fevereiro dançam em pipas cheias de vinho

Ref: Vamos rapazes, vamos rapazes que o sol está começando esquentar
Precisamos podar as uvas senão elas começam brotar, senão começam brota

Igual as parreiras nós não fizemos vinho bom sem poda
Jesus disse uma vez e ele não está fora de moda.

Ref: Vamos rapazes, vamos rapazes que o sol está começando esquentar
Precisamos podar as uvas senão elas começam brotar, senão começam brota

Tradução e postagem: Jaciano Eccher

El Roano e El Baio - Ademar Lizot

domingo, 25 de agosto de 2019

Spùncia soto par ascoltar la stòria:
 
                                         El Roano e el Baio
         Stiani  nt`un paeselo che se ga mai sentisto parlar, gavea  un contadin che zera paron d`una  bela giunta de boini, compradi quando i gaveva meno d`un ano d`eta,  un de color roano, co`l  pel meso ciaro insieme de màcie scure e  quelaltro de color  baio  co na mùcia de màcie ciare,  i ghe ciamea de “Roano e Baio”,   una bela giunta   quei dopereva con frequensa par tirar la careta e anca par arar la tera.  Í zera tanto pacifichi e pieni de dolcessa che quando se mostrea una panòcia  de milio o qualche toco de suca, i vigneva contenti  co`i denti a mostra e i lavri grandi pieni de bava, pronti par magnar e dopo far el laoro quei   zera tanto abituà in quel afar che quando qualchedun se pareciea   su  dela careta, i due boini,  sensa nissun ciamarli,  i andea in diression al  tiron (cabeçalho) e i stea la fermi fin che i ghe metea la stringa dela canga par i corni.    Cossì ga passà i ani e quele bèstie  ga acompagnà  la infansa dei tosatei, ntei afari dela colonia e anca par tirar la careta, par menarli ala messa ntela domènega, e nte quei momenti i  stea la, par depi d`ora, fermi  co la canga por sora del col, penso mi che gnanca àqua nò i ghe dea mea e co`l passar dei ani, quando i ga perso la forsa quei gaveva, i ze stà sustituì par nantra giunta de boini pi novi e par conseguensa i ze stati meso sbandonadi  ntel fondo del potrero, ndove se assa le bestiame par passar l`inverno al resguardo del fredo.    Alora  nte un giorno al final del outuno,  i ga incontrà el “Baio”   morto,  tuto sgionfo parvia d`un sganon d`una bissa giaralaca e el “Roano”,  insieme, molando par ària un mugito tristo,  drio sguardar quelaltro in tera, come sel fusse drio ciamarlo a pascolar insieme ntei campi o furssi par andar tirar la careta e quela lamentassion  l`éra come se fussi un testimònio che  la morte de  so amico la ze stada par lu  na cativa .   I ga proa pararlo via, però el fea trè o quatro passi e dopo ritornea  e cossì el ga resta par de pi d`giorno, sempre  pascolando darente, andea via par bever àqua e dopo ritornea,  slonghea el col par quel morto e molea un mugito malincolico, che comovea a tutiquanti.
           Dopo de quel sucedesto el vècio Roano, el zera sempre a pascolar in torno dela casa parvia   che ghe piasea star insieme dei tosatei come sel fusse un cagneto scherzando e fursi  desmentegarse de suo compagnero morto.   Cossì el outuno ga passà  e ntel inverno quela povera bèstia se ga inmagri  e l`é deventà tanto fiacoto che  pol esser che nò suportea pi  nantro inverno.  Alora el paron ga deciso de darghe de pi milio  par  ingordarlo un pochetin e dopo coparlo par nò  perder el coro  roano co màcie scure e anca qualche toco de carne, seben che la carne la pol èsser massa dura e bisogna cosinarla arquante ore par che la vegna mola.
            De sta maniera ga passà nantro inverno, dopo la primavera e ntel scominsio del veron el Roano gavea cambià el pel e anca ingrassia un pochetin.  Alora ntel mese de dicembre, un sabo al s-ciarir  del di,  ga riva ben monta nte suo caval, el  gausso che gaveva el ofìssio de carneador, el ga vignesto de capel co la ala scavensada in sù e  co`l  cortel che taia ben par far compir el destin de quela povera bèstia, el paron lo gavea ciamà,  sensa dir gnente a nissuni.                                                                                                                                                                                                  Hò roano, Hò roano”, c`un toco de suca in man, í ga ciamà el pòvero, che ga vignesto contento co`i lavri grandi pieni de bava e Intanto quel magnea quel toco de suca i ghe  ga liga  co na soga a`n  pal, darente dela careta che tante volte el ga tirà.  Alora ntel momento quel carneador passea  el cortel ntela sàira  i tosatei  i  se ga  disperà  e  suplicà a suo pupà de nò  far mea el pecà de copar na bèstia quei volea pròpio ben, quel zera tanto pacìfico e  stimà come sel fusse dela fameia.  El paron ghe ga dito quel destin dele bèstie  zera el cortel.   Dopo de queste parole de chi trata le bèstie con  crudeltà,  el ga fato un segno al carneador che d`un colpo el ga impiantà el cortel fin el mànego ntel cuor del Roano,  che ferì de morte, co`l sàngue drio corer par el peto, meso oscilante, ancora  el ga dato trè o quatro  passi e se ga incostà de na banda del tiron dela careta,  dopo el ga metesto i corni ntel posto dela canga e el ga resta la par un s-ciantin fermo, come se fusse drio spetar  quanchedun che ghe metea  la stríga dela canga ntei  corni par  tirar par la ùltima volta la careta, dopo se ga indenocià e casca par tera ntel  l`ùltimo sospiro .
      Alora nte quel s-ciantin  i ga sentisto un mugito tristo de quelaltre  bèstie nel potrero e  intanto che un cagneto lecheva  el sangue par tera, un bambin ga scominsia a pianzer, con lagrime che ghe vigneva del profondo de so ànima, parvia che con so òcii de inossente, el ga visto che de soto del pel del “Roano”   gavea una ànima e fursi pi lìmpida e pura che la ànima dei omeni, che tanti gnanca ànima nòi ga.

Ademar Lizot.

Fighera Alta-Ademar Lizot

domingo, 18 de agosto de 2019

Spùncia soto e ascolta la stòria de Ademar Lizot: 

                                                                                                     


 Fighera Alta
     El mio paeselo de nassità,  pochi i ga sentisto parlar. L`é localisà  ntela Provìnsia de San Piero del Fiume Grando del Sud e nte quel tempo che go nassesto,  ani cinquanta del sècolo passà,  el gaveva la denominassion de “Fighera Alta”, parvia d`una piantona de figheri, penso mi che la gaveva de pi de otanta ani de eta e  che ani vanti la gaveva servisto de protession e rifùgio ai  “ bùlgheri Kaigangs”,  i primi e legìtimi  paroni de quela tera,  localisata  tra meso el vali del fiume “Taquari” co`i campi andove el  vent minuano sùfia  e  in quei vali e campi verdegiante, quei zera pròpio bei de veder,  el “gringo” Talian e el Gausso “ pel duro”,  i se ga incontrà e i ga buo na longa convivensa in  completa fradelansa,  el talian  co`l formaio, polenta, salame e el benedeto vin e el gausso co`l sorasco de carne grassa insieme del sacro simaron, nte`una mescolansa de rasse e costumi intaiade nel cuor e ànima.   Quei pi vècii i contea quel primo cristian che ga abità  el paeselo dopo dei bùlgheri, el ga vignesto nel ano novesento e el zera un talian dela colonia  Isabel, di de ancoi cità de Bento Gonçalves, Lino Fighera zera el so nome e penso mi che i ghe ciamea cossì in omàgio a la pianta de figheri.   Ntel ano de 1922, i pionieri i ga alsa sù darente dela piantona,  la prima cieseta fata de tole de pin, ntela longhesa de cinque metri e querta de scandole.  Cossì nte quel ano la  comunità ga deventa distrito dela cità de Encantado, dopo ntel ano de 1942  nte quel posto i ga alsa sù na bela  ciesa,  fata de saci e matoni  in omàgio a San Joani Batista.  Alora  ntei ani  quaranta ga scominsia a vegner na mùcia de fameie taliane,  soratuto provegnente dele cità de Cassias, Garibaldi, Encantado e Veranópolis, i gaveva el  soranome Ferri, Fornari, Paludo, Gabiatti, Pitol,  Lisot e altri tanti che vigneva in serca de tere nove par alsar su la so vita, pieni de volontà de sviluparse co laoro e credensa in Dio, compagno de mio pupà Toni Lisot, quando ntel final dei ani quaranta  el ga alsa su na bela casa ntela via prinsipal e se ga stabilio con  comèrsio e stassion rodoviària.  Dopo ntel giorno sédese de febraio del cinquanta nove i ga fato la emansipassion política e anca cambià el nome del novo munissìpio par cità de Arvorezinha.   Però in mio cuor l`é par sempre la mia “Fighera Alta”, che pochi ga sentisto parlar e tera de erba bona par far simaron e paeselo andove sempre gaveva un cristian par verder la portà e dopo  ofrir ospedalità insieme d`un bel toco de sorasco e un bicier de vin  par copar la fame d`un forastier e soratuto  parvia de èsser el paeselo andove  le mie pestade se ga perso par sora la tera e gramadi o fursi par sora dei coridori  e scalin  dela casa bianca, sèmplice e sensa lusso che go nassesto e che la ze ancora la, drio far na sfidà al tempo, de soto dela ombria d`una maestosa fighera postata tra meso i boschi  e campi,  quei zera pròpio bei de veder.  
Ademar Lizot.  



                              A Figueira Alta
A cidade onde nasci poucos ouviram falar, está localizada na Província de São Pedro do rio Grande do Sul e no tempo em que nasci a localidade era chamada de “Figueira Alta” em homenagem a uma figueira majestosa, com mais de 80 anos de idade e que tempos remotos serviu de abrigo e refúgio para os índios Kaigangs, os verdadeiros  donos daquelas terras, que estão localizadas entre os montes e vales com a campanha onde sopra o vento minuano como se fosse o gemido da almas de tantos bravos. É o lugar onde o “gringo” Italiano e o gaúcho “pelo duro” tiveram uma longa convivência em completa fraternidade, um com a polenta, queijo, salame e o bendito vinho e o outro com o churrasco de carne gorda e o sagrado chimarrão. Os mais velhos contavam que o primeiro habitante do lugar, depois dos índios Kaigangs, veio de colônia Isabel, hoje cidade de Bento Gonçalves. Lino Figueira era seu nome, provavelmente o chamavam assim em homenagem aquela figueira. No ano de 1922 os pioneiros construíram a primeira igrejinha, feita de tabuas de pinho, no comprimento de 5 metros e coberta de tabuinhas, assim naquele ano a comunidade foi elevada a distrito da cidade de Encantado RS, depois em 1942 no lugar da igrejinha foi construída a nova igreja de pedras e tijolos, em homenagem a São João Batista.  Então nos anos 40 começaram a chegar várias famílias  de origem italiana, provenientes das cidades de Caxias do Sul, Bento Gonçalves, Garibaldi, Veranópolis, de sobrenome Ferri, Fornari, Paludo, Gabiatti, Pittol, Lisot e outros mais, que vinha a procura de terras novas para refazer suas vidas com trabalho e fé em Deus, assim como meu pai Antonio Lizot, que no final dos anos 40 construiu uma bela casa na via principal e se estabeleceu com comercio e estação rodoviária.  Depois no dia 16 de fevereiro de 1959 veio a emancipação política  e o nome do distrito foi trocado para cidade de Arvorezinha. Porem em meu coração é para sempre a minha Figueira Alta, que poucos ouviram falar,  tera de erva buena para o chimarrão e lugar onde sempre tinha alguém para abrir a porta e oferecer um resto de churrasco para um andante e também lugar onde minha pegadas se perderam por sobre a terra e gramados ou talvez por sobre os corredores da casa simples e sem luxo em que nasci, e que está ainda lá, desafiando o tempo, sob a sombra da majestosa figueira entre os bosques e campos verdejantes.


La forza dela Vita - Teatro Talian

quinta-feira, 15 de agosto de 2019

El Teatro che te vedi qua in questo vìdio ze presentato par el grupo LADRI DI CUORI de Cascavel-PR. I ga belche presentá in arquanti posti, fin Itàlia e Stati Uniti.
E noantri del Sito Brasil Talian lo gavemo parecià par voaialtri con n'a qualità bona de se veder.
Volaria invitar a tuti par scriver ntel CANAL BRASIL TALIAN, spunciando qua.

La stòria raconta un pochetin dela vita dei nostri antenati taliani da quando partiti dela Itàlia e anca dopo qua ntel Brasil. Fato con alegria, stòria e tanta dansa. Vardé cari...
 

TONI MERDA - Ciàcola

quinta-feira, 8 de agosto de 2019

Bongiorno o bona sera a tuti i amici. Semo drio rivar a 1000 scriti ntel nostro canal (Brasil Talian).
Semo tuti drio far un laoro tuti ensieme par rivar suito a mila scriti. Se non te sei scrito ancora, spùncia qua e faghe la scrission.
Se te si belche scrito su'l canal BRASIL TALIAN alora condivide questa publicassion co'i amici.
Questo vìdio ze el ùltimo vìdio del canale fin questo momento.
Ma anca su i ùltimi vìdii gavemo un clipe musicale con la canson CARO PUPÀ e anca un filme tuto in TALIAN.

El Scurir ntel Inverno - Ademar Lizot

sábado, 3 de agosto de 2019

Spùncia soto par ascoltar el Lizot:



                                                     
                  El Scurir ntel Inverno
Ntel inverno, quando la note con so òcii negri, scominsia a riposar piena de aflission e menando insieme  un  silénsio che penetrà ntela me ànima co la someiansa d`un verso mastegà de malinconia, l`é un momento che  me vien in testa tanti ricordi,  adesso persi ntei sgorloni dela memória e el  mistério de quel silénsio porta anca un strucon a mio  cuor de contadin  che rento del peto bate par la simplissità, che bate compagno el mormólio del vent che  sufia ntele me rècie come se fusse el gémito lamentoso  d`una  ànima o el sussurro benedeto de una preghiera che me fa  ricordar de tanti bisognosi, porigrami che gnanca un canton  suo par dormir no`i ga o fursi anca scarsi de robe par scaldarse del fredo inclemente. Tutavia posso dir sensa paura de sbàlio che di d`ancoi el  fredo più doloroso l`é quel intaia rento dela ànima dei omeni, el fredo del orgòlio, dela arogansa, dele parole de rudessa, el fredo  dei òcii rabiosi, sempre pronti par agredir.          
                                                                                                                                                          Òstrega che me piase l`é note  frede de inverno, co`l ciel colmà de stele, la luna cu`n stragrando splendor e co`l vent che sufia ingiassando le rècie, l`é un fredo che me fa ricordar de sti ani, quando  zera picinin, ancora taca su l`é bombàcie de mio pupà e che  andea a l` scola caminando e spachea la brina, bela come se fusse neve co`i piè scalsi, un tempo  indesmentigàbile che la ntel interior  le persone i parea fin fradei, parvia che se  vivea  in completa  fradelansa, tempo de na benedeta inossènsia in che l`é done dopereva l`é cotòle sempre de soto dei denòcii e soratuto l`é gaveva na maniera semplisse e bela de farse remirar, l`éra un  tempo in che gnanca tuto el oro dele cave  dela tera zera sufissiente par comprar la onorabilità d`un criantian.                                                                                                                                                              Adesso tanti giorni, quando la note con so ombria piena de malinconia, sustitui la luce del sol, l`é un momento che  ringrassio al Signor par nantro giorno e  dopo ntel conforto dela mia casa,   sentà in torno del fogon,  co`una botìlia de vin,  ciapo el cavastròpole par verderla e cossì liberar l`anima dela ua e ntea prima sbocononada de quela bevida benedeta me vien na`arieta  de felicità  e el testimònio che la mèio richessa l`é volerse ben e la gentilesa fa la persona più bela, nò interessa so aparensa  e soratuto la felicità l`é fata de de cose semplisse, de momenti sublime compagno bever un bicier de vin  acompagnà dela femena dela mia vita,  che go conquistà cu`n stragrando caprìssio e co`l passar dei ani  go imparà che un grando amor rinasse tuti giorni cu`n bàcio  e una parola de dolcessa, compagno dei fiori che i rinasse ntela primavera.
Ademar Lizot.

 As Noites de Inverno
     
No inverno, quando a noite com seus olhos negros adormece plena de melancolia, junto vem um silencio que penetra em minha alma como se fosse um verso mastigado de saudades. É um momento de  lembranças, agora perdidas nos solavancos da memória e o mistério deste silencio provoca um aperto em meu coração de colono, que dentro do peito bate pela simplicidade, que embora as emoções já vividas, ainda bete igual o murmúrio do vento que acaricia minhas orelhas como se fosse o gemido lamentoso de uma alma ou o sussurro bendito de uma oração que me faz lembrar de tantos necessitados que nem um teto tem para dormir, além de poucos agasalhos para amenizar o frio inclemente. Todavia, posso dizer sem medo de errar, que o frio mais doloroso é aquele incrustrado na alma dos homens, o frio do orgulho, da arrogância, das palavras rudes  e dos olhos raivosos, sempre prontos para agredir.
    A la puxa, até que gosto dos dias frios do inverno, com o vento assoprando e gelando minhas orelhas, que me faz recordar de quando era menino, ainda segurando nas bombachas de meu pai, naquele tempo em que a caminho da escola, com os pés descalços quebrava a geada branca igual neve, um tempo inesquecível em que as pessoas se consideram como irmãos e se vivia em completa fraternidade, tempo de uma bendita inocência, em que as mulheres usavam os vestidos sempre longos, abaixo dos joelhos e tinham uma maneira simples e bela de fazer-se admirar, tempo em que nem todo o ouro das minas da terra era suficiente para comprar a honra de um homem.
   Sempre que a noite com sua sombra melancólica substitui a luz do sol é um momento que agradeço ao Pai Celestial por mais um dia e depois no conforto de minha casa, sentado ao redor do fogão, com uma garrafa de vinho, saco sua rolha para liberar a alma da uva e no primeiro gole daquela bebida bendita me vem o sentimento de que a melhor riqueza desta vida é querer-se bem, pois a felicidade é feita de coisas simples, de momentos sublimes, como degustar  um vinho acompanhado da mulher de minha vida, que conquistei com muito capricho e com o passar dos anos entendi que um grande amor renasce todos os dias com um beijo e uma palavra de  doçura, assim como as flores que renascem na primavera.

Topo