La Voce di Maria - Música religiosa linda

quarta-feira, 27 de maio de 2020

Para ter acesso a letra e tradução de outras músicas, clique aqui
Para baixar essa música clique aqui

Confira o vídeo





 Italiano Português

La Voce di Maria, A voz de Maria dentro l’anima mia, Dentro de minh'alma come um balsamo scende Como um balsamo desce sulle ferite e le porta via. Sobre as feridas e as leva embora La Voce di Maria, A voz de Maria dolce melodia, Doce melodia
che ci porta il ciore que nos leva o coração Sempre di più sempre mais nel Cuore di Gesù. No coração de Jesus Le mani di Maria, As mãos de Maria sopra l’anima mia Sobre minha alma santa Benedizione, Santa benção la Sua Protezione per la vita mia. A sua proteção para minha vida La Voce de Maria, A voz de Maria le mani dei Maria, As mãos de Maria il Suo sorriso dolce O seu doce sorriso che ci fa cantare: Que nos faz cantar sei la Mamma mia. És minha mãe (Strumenti) Gli occhi di Maria, Os olhos de Maria dentro l’anima mia, Dentro de minha alma scavano dritto nel cuore, Cavam direto no coração sciogliendo il gelo e se lo porta via. Derretendo o gelo e o levam embora L’Amore di Maria, O amor de Maria dolce poesia, che sussurra Doce poesia que sussurra al cuore sempre di più No coração sempre mais il Nome di Gesù. O nome de Jesus Lo sguardo di Maria, O olhar de Maria dentro l’anima mia, Dentro de minha alma la Sua Tenerezza, A sua ternura splendida Bellezza, Esplendida beleza immensità, armonia. Imensidão, harmonia La Voce di Maria, A voz de Maria lo sguardo di Maria, O olhar de Maria il Suo sorriso dolce O seu sorriso doce che mi fa cantare: Que me faz cantar sei la Mamma mia. És minha mãe




Em poucos dias duas perdas para o Talian

segunda-feira, 25 de maio de 2020

Noticiamos a poucos dias aqui no Site Brasil Talian a morte de Darcy Luzzato como você pode conferir a notícia clicando aqui e agora com tristeza noticiamos que em poucos dias o Grupo Ricordi dela Itália de Constantina-RS, grupo esse que fervorosamente mantém viva a chama da nossa cultura com o famoso Jantar Italiano denominado Filò e Pansa Piena, programa de rádio e muito mais perdeu dois integrantes.
No dia 16 de fevereiro faleceu Ademar José Berlezi  aos 69 anos de idade, segundo Gizele Lazzaretti integrante do grupo Ademar era muito participativo e sempre estava envolvido integrado também em outros grupos sociais como o grupo da 3 idade e participava da Liderança da Cresol e do Hospital AHCROS.
Agora nesse dia 24-05-2020 as 9 horas faleceu o sócio Antônio Bonfanti ele era bastante conhecido pela forte presença no meio rural, ele também fazia parte do grupo cultural Ricordi Della Itália e era um incentivador do turismo rural regional. Na Linha Bonfanti, onde residia, era um dos anfitriões, com a esposa Ivete, quando ocorriam recepções aos mais diversos grupos de visitantes na propriedade da família, onde ainda existe um casarão antigo e um moinho, onde está instalado um espaço comercial da família – produtora de suínos e grãos.

Antônio tinha 63 anos e estava internado no hospital de Constantina. Ele deixa esposa Ivete e os filhos Andrei e Maurício.






Gioachin e so Relìchia - Ademar Lizot

domingo, 24 de maio de 2020

Ascoltemo la bel a stòria del Ademar Lizot: 


   
                                             Gioachin e so Relìchia
  De giovenot go cognossesto el vècio Gioachin,  setanta passà ani el gavea de eta e el vivea  lu sol nte un  ràncio tacà a la strada.  De suo, el gavea solche un caval baio roano, vècio pròpio squase sensa servintia, un cagnet pien de puldi e un cortel d`argento, relìchia che`el gavea eredità de suo pupà. L`éra un tipo  sensa malìssia e del rispeto, de quei che i và via sensa budande, ma nò sensa el cortel nte la sintura. Par guadagnar qualche schei el fea pìcoli laori, come spacar legna, taiar grama o sapar qualche teren e sempre insieme con so cagnet. A le volte  quando qualche trapel gnorante lo stighea, i fea  a lontan, parché i gavea paura dela so relìchia d`argento.  Nte  la bodega el bevea  vin o  caciassa e,  dopo che'l bagnea la gola, se gavea qualchedun con passiensa par scoltar, alora  el contea la stòria  del tempo che`el zera domador de cavai, ntei campi de Soledade e anca quando el gavea lotà ntela Rivolussion del 30,  soldà soto el comando del capo Getúlio Vargas e in quel momento  pien de pròsia e gesti,  scavenssea in su la ala del capel,  slisea i mostàcii e contea  che nte un 24 del otobre, lu insieme dei altri rivolussionàrii i ga ligà i  cavai ntel obelisco, nte la cità del Rio de Janeiro e quando se domandea dela so fameia, alora stea pensativo, ciapea el cortel dela sintura e un toco de fun dela scarsela e scominsiea a pareciar un sìgaro, dopo se alsea su e andea via.  Cossì transcorea so veciàia e posso dir che  tutiquanti lo volea ben e de sta maniera ga passà i ani,  fin che nte un giorno, un  sabo de matina  ga capità ntela bodega, solche el cagnet del  Gioachin, el se ga postà ntel scalin  dela porta grugnindo come sel fusse drio pianzer, i ga proà pararlo via, però el grugniva pi forte, alora un tosatel  ga  risolvesto córerghe adrio e quando el ga rivà rento del ràncio el  ga incontrà el vècio butà zo  par sora dei pelegri, el ga proa desmissiarlo, però  no`l tirea pi el fià, alora svelto el ga ritornà par avisar el sucedesto.
    Con so bambàcie taconade, stivai sbusadi, fassoleto bianco nel col e de na banda la so relìchia d`argento, cossì l`é stà sepoli nte un semitero meso sbandonà par sora de na colina con  poche persone presente, gnanca un parente, solche  el prete che`l zera una ànima giusta, el ga vignesto dir una preghiera.   Nissun ga pianzesto,  làgrime solche  del cagnet che grugniva tristo.
   Dopo de tanti ani pol èsser che ntel di dei morti una ànima caritosa mena un massolin de gìlii bianchi, a la tomba del vècio Gioachin, un omo de coraio che`l ga diventà incrèdolo del tut, parvia che`l se ga incorto che i imbroini i se cava fora sempre mèio e i porigrami no i ga nissun par lori e che ntela so veciàia ghe ga vansà solche el cortel d`argento, relìchia del suo pupà, un caval baio roano meso sensa sirventia, un  cagnet pien de puldi e  el strèpido del vent sufiando  traverso le sfese del ràncio.
Ademar Lizot.


                           Joaquin e sua Reliquia
  Ainda menino conheci o velho Joaquin, setenta e la vai chumbo a sua idade, era um solitário que vivia num rancho na beira de um corredor, de seu tinha somente um petiço baio ruano, já velho e quase sem serventia, um cachorro de perna curta e cheio de pulgas e uma faca prateada, relíquia que herdou de seu pai. Era reservado e sem malicia, aquele tipo que anda sem cueca, mas não sem a faca na cintura e estava sempre acompanhado de seu cachorro.  Para ganhar alguns trocados fazia pequenos serviços, como rachar lenha, cortar grama, carpir algum terreno e depois com os trocos no bolso ia contente à bodega para beber vinho ou cachaça e depois de molhar a goela com 2 ou 3 goles, então se tinha alguém paciencioso para ouvi-lo, então contava sempre uma mesma história gravada em sua memória, de quando foi domador de cavalos nos campos de Soledade e da vez que foi soldado na revolução de 30, sob o comando de Getúlio Vargas, então cheio de prosa e gestos, alevantava a aba do chapéu e alisava o bigode para dizer que no dia 24 de outubro, junto com os outros gaúchos revolucionários ele atou seu cavalo no obelisco na cidade do Rio de Janeiro. Quando se pedia de sua família, ai ficava em silencio, sentava quieto num canto, sacava a faca da cintura e começava a alisar uma paia pro cigarro. Assim transcorria sua velhice, naquela cidadezinha onde praticamente todos lhe queriam bem, embora as vezes sempre tinha algum ignorante, desprovido de respeito que o provocavam, mas sempre de longe, pois covardes que eram, tinha medo da coragem do velho e sua faca, mais cortadora que aspa de boi brasino.
Foi num sábado cedinho, antes das oito, que apareceu na bodega o cachorrinho do velho Joaquim, chegou fazendo um latido lamentoso e sentou-se nos degraus da escada em frente a porta, tentaram enxota-lo mas ele saia e voltava grunhindo triste, então um menino o acompanhou e quando chegou encontrou o velho deitado sobre os pelegos, tentou acorda-lo, porem viu que não respirava mais, então voltou correndo para avisar a todos.
  Foi sepultado com sua bombacha remendada, botas furadas na sola e lenço branco no pescoço e naquele cemitério abandonado na campanha poucos se fizeram presentes, o padre que era uma alma justa rezou encomendando a alma, ninguém  chorou, somente o cãozinho  verteu lágrimas com seu grunhido triste.
Agora depois de tantos anos, talvez no dia de finados alguma alma caridosa leve flores na sepultura do velho Joaquim, um homem que virou descrente de tudo, pois entendeu que os velhacos sempre se dão bem, enquanto aos pobres por eles ninguém tem e na sua velhice só lhe sobrou a faca prateada relíquia de seu pai, o petiço velho sem serventia, o cachorrinho pulguento e o estrépito do vento assobiando através das frestas do rancho.

Parliamo talian o parliamo veneto ? Par Fábio Dall'ò

sábado, 23 de maio de 2020

El TALIAN .....

Parlemo talian o parlemo veneto ? Ma Dio Santo, siamo dal veneto
alora parché questa roba ? Ben, vui dirghe una cosa, par quei che ga
nassesto prima dei ani 1970, 60.... ga sentisto el nono, la nona, furse el pare o
mare, parlando talian.... Quei primi imigrante che son ndati fora dea
italia a catarse tanti posti ntel mondo, quei dal veneto son portati la
léngua madre; El veneto.....Come tanti altri dialeti che gavemo nela
stesa Italia e anca lori son partiti con un`altro modo di parlar, tuti
imigranti veneti o nò, ntel posto che lori i ze ga fermà, questa mescolansa
del parlar, dea cultura, dei tempi lontano dea madre Italia, tuto questo
ze stato el motivo par questo Talian. E parlo de pi, vialtri savé ben, che
ze vegnesti tanti altri persone di tanti altri posti dea Europa, non
solamente dea Italia nostra....
Talian ze pi che una léngoa veneta, ze pròprio el Veneto Brasilian !!
Património culturale e che fá parte dea stòria del nostro paese e toca a
noantri mantégnerlo e spaliar, radiar in tuto el Brasil e anca per el mondo.

Fábio Dall`ò 

Parlando con Carmela Manfrin - Programa Brasil Talian

quinta-feira, 21 de maio de 2020

Ascoltemo la intervista con Carmela Manfrin: 

Programa Brasil talian

Carìssimi ascoltatori dela Ràdio Amici del Talian. Chi ascolta el Programa Brasil Talian (in direta zobia 19:30) ga visto che sempre che possìbile femo intervista con una o altra persona.

Prima de tuto volio dir che go fato qua soto una stampa dove se impara come fermar la ràdio par ascoltar la stòria. E par ascoltar la stòria bisogna spunciar nel "player" stesso quel'altra stampa che go fato.
Lo stesso se pol far par ascoltare tute le storiete che Ademar Lizot el ghe raconta par noantri qua ntel Sito Brasil Talian.

La intervista de incoi parlemo con Carmela Manfrin, una ciacolada bona parlando dei filò, del laoro in campagna de sti ani e altre robe
Ve invito a tuti anca par acoltar e furse apuntar na intervista con noantri, el Programa Brasil Talian va in onda sempre zóbia 19:30 nel'ora de Brasilia.

Come fermar la ràdio:


Come ascoltar


Memória do Livro 25 anos do Centro Cultural Italiano de Ivo Piovesan) sua criação e, muitos anos de história.....

Em Maio de 1987 era prefeito de Ijuí o Senhor Vanderley Burmann e secretario da fazenda o Senhor Sadi Satrapazon...

Nesta época, já pulsava em nosso meio, a ideia de se criar em Ijuí, a exemplo de outras instituições uma entidade para dar o passo inicial e organizar as várias etnias formadoras deste povo.

A primeira reunião com o objetivo de criar o Centro Cultural Italiano, foi realizada na Prefeitura em um dia do mês de maio com mau tempo... chuvoso.... e, com a presença de sete participantes. O número em si, tem um significado não muito apreciado mas, estes sete, mudaram a tal tese e, foram sempre leais e verdadeiros....

Em um segundo encontro, em 14 de maio de 87, também tendo como local a prefeitura municipal contou com 20 participantes e, neste conclave houve por parte de dirigentes a manifestação de que se deveria fazer algo para integrar a Primeira Fenadi e 3ª ExpoIjuí... Buscou-se mais participações no sentido de fortalecer o movimento étnico italiano entre nós, dando os primeiros passos com dinamismo, alegria, tranquilidade e sobretudo com determinação.

Nesta segunda reunião foi formada uma comissão com o objetivo de visitar famílias convidando-as para participar de uma nova reunião, em 19 de maio...

Valdemiro Protti, Décio Barriquello, Miguel Poffo, Clóvis Cervi, Juarez Bombardieri, José Menegon, Doris Pizzuti, Nicanor Carvalho, Sady strapazon, Hélio Montagner, Honorato Pasquali e José Gelatti...

De pronto, a comissão determinou que em 25 de maio, haveria uma grande assembleia na ACI....

Ainda no dia 19 , como não poderia faltar no encontro, houve espontaneamente, cantorias em italiano de canções populares ...

Adelar Baggio e José Crippa apresentaram algumas ideias, dentre estas, a da construção da casa típica no Parque “Assis Brasil” (Assim denominado, na época). O próprio Crippa, ficou encarregado de preparar um esboço da casa a ser construída de pedras com salão, cozinha, sótão e cobertura de madeira (tabuinhas).....

José Menegon e Dari Burtet foram indicados para recolher donativos e dinheiro para a realização dos planos ora em planejamento...

Como se vê o mês de maio é para nós da Etnia um mês significativo do ponto de vista da criação de nosso Centro. Hoje, maio de 2020, 33 anos se passaram... e estamos convivendo com uma nova realidade ou normalidade, frente ao surgimento, em todo mundo, de um vírus causador de pandemia em um conceito pela organização Mundial da saúde...

Ler, apreciar e divulgar as histórias que fizeram parte da caminhada de nossa casa, certamente é um elixir, para amenizar nossas angustias, aflições e, nos remeter a um passado, que não passou, mas continua presente, com os mesmos princípios daquela convocação: - Fortalecido, seguro, determinado e alegre....

Para aqueles abnegados e determinados precursores bem como os que deram continuidade a esta história, dedicamos nossa homenagem:




Matéria enviada por Altamir Antonini
Informações do CENTRO CULTURAL REGIONAL ITALIANO DE IJUÍ. Presidente atual Sr. Marcos Antônio Bonfada .

Auguri de Felicità - Per Ademar Lizot

terça-feira, 19 de maio de 2020

Ascolta la dolse voce de Ademar Lizot:
 
                                                      Auguri de felicità
  
  La  Signora Isolde ga riva ai sessanta ani de eta!
  Auguri de salute, pace e felicità!
  Cara mia come che el tempo passà svelto, mia vera? Me par de èsser ieri che el SignorDio ga benedi a noatri due e semo ndati de star nte una casetina che gavemo alsa su nte un paesel sbandonà in che se gavea de visin solche un casal de “Quero Quero”, te ricordi ncora?  E la nte quela casetina ùmile presto ga rivà le nostre bambine, prima la Carla, bela e piena de vivassità, dopo la Joana, picinina de proporssion e granda de personalità e par ùltimo la Gigia, co so teneressa, so dolcessa la ga porta ncora pi alegria nte la nostra vita e sempre insieme dela nona pareciando quei pani deliciossi e se gavea na stragranda felicità quando se andea trovar el nono Bertilio e la nona Helena, che època indesmentegàbile de nostra vita.
   Ma dopo el tempo ga viaia nte le ale del vent e ga rivà quel giorno che ga maltratà nostra ànima, quando la nona Giagia  ga partì de questo mondo e la ga assà un grando dolor in nostro cuor e cossí ga passà tanti sogni e adesso  nò semo pi gióvani, mi soratuto go na aparensa de vècio co le me rughe nel viso, però ti  se anca i to cavei bianchi, par me  tu sei ncora quela gióvena  bela che cognossesto nte la mia gioventu.  E cossì portemo nostra vita avanti,  sempre co la benedission del SignorDio che  nte la so bontà sensa fin el ga manda par noi i  nipotini, el  Vinicius co`l suo soriso incantà e la Heloisa, la nostra Massolin di Fiori e gràssia anca par i nostri zèneri, tutiquanti pernone de nostra stimà.
   Cara mia tanti ani fà  che el nostro amor rinasse a ogni giorni co un bàssio e una parola de dolcessa e per questo amor ringràssio al cielo e a te par tante gràssie:
Gràssie par tuto quelo che me dai,
Par la comprension e el  ben che me voi
Gràssie par la teneressa che io trovo in te
E nò stà mai desmentegarte, che io te voglio tanto ben.
Tanto ben.
Ademar lizot.

Morre Darcy Loss Luzzatto - Professor de Talian e criador de dicionários da língua

segunda-feira, 18 de maio de 2020

Darcy Loss Luzzatto foi uma das figuras mais conhecidas e importantes no mundo TALIAN. Ele foi professor da língua, aliás um dos primeiros e mais bem conceituados na área. Além disso Luzzato foi idealizador e criador de alguns dicionários de Talian para Português e vice-versa.
Escritor também de vários livros na língua Talian Darcy morava com a esposa em Pinto Bandeira-RS ele faleceu na madrugada dessa segunda feira (18-05-2020).
Ele já vinha sofrendo com várias doenças relacionadas a idade já a algum tempo. Seu corpo será (esta sendo) velado na Capela Mortuária de Pinto Bandeira-RS posteriormente as 17:30 horas seu corpo será cremado no crematório de Caxias do Sul conforme desejo dele manifestado no livro Lampi de Memòria.
As cinzas ainda conforme seu desejo serão jogadas no Rio Buratti e serão levadas pelas águas até o leito do Rio Guaiba e assim seu corpo descancará em Porto Alegre, cidade a qual ele viveu muitos anos e foi feliz.
Informações repassadas pelo presidente da ASSODITA Juvenal dal Castel, amigo da família.


Italiano

Darcy Loss Luzzatto è stata una delle figure più conosciute e importanti nel mondo TALIAN(Lingua di immigrazione italiana dal Brasile). Era un insegnante di quest di alcuni dizionari di Talian a Portoghese e viceversa.

Anche autore di numerosi libri nella lingua in cui Talian Darcy visse con sua moglie a Pinto Bandeira-RS, morì all'alba di lunedì (18-05-2020).

Soffriva da tempo di varie malattie legate all'età. Il suo corpo sarà (essendo) velato nella Cappella mortuaria di Pinto Bandeira-RS più tardi alle 17:30, il suo corpo sarà cremato nel crematorio di Caxias do Sul secondo il suo desiderio espresso nel libro Lampi de Memòria.

Le ceneri ancora secondo il suo desiderio saranno gettate nel fiume Buratti e saranno trasportate dalle acque fino al letto del fiume Guaiba e così il suo corpo riposerà a Porto Alegre, una città in cui ha vissuto per molti anni ed era felice.

Informazioni fornite dal presidente di ASSODITA Juvenal dal Castel, un amico di famiglia.

Parlando con Antonio Gasparin - Programa Brasil Talian

sábado, 16 de maio de 2020

Ascoltemo la intervista con Antonio Gasparin: 




Carìssimi ascoltatori dela Ràdio Amici del Talian. Chi ascolta el Programa Brasil Talian (in direta zobia 19:30) ga visto che ntei ùltimi giorni go cambià la maniera de farlo. Non lo so dir fin quando che son bon de far de sta maniera ma son sicuro che cossì el programa vien fora tanto bel.
Pensando in questo adesso vui sempre che possìbile far una publicassion come questa portando la intervista par chi vol ascoltar dopo.

Prima de tuto volio dir che go fato qua soto una stampa dove se impara come fermar la ràdio par ascoltar la stòria. E par ascoltar la stòria bisogna spunciar nel "player" stesso quel'altra stampa che go fato.
Lo stesso se pol far par ascoltare tute le storiete che Ademar Lizot el ghe raconta par noantri qua ntel Sito Brasil Talian.

La intervista de incoi parlemo con Antonio Gasparin, una ciacolada bona parlando del fredo e altre robe.
Ve invito a tuti anca par acoltar e furse apuntar na intervista con noantri, el Programa Brasil Talian va in onda sempre zóbia 19:30 nel'ora de Brasilia.

Come fermar la ràdio:


Come ascoltar


Aldo Daniele Locatelli - El pintor de ciese - Ademar Lizot

quinta-feira, 14 de maio de 2020

Ascolta la stòria: 


                                                                

Aldo Daniele Locatelli 

    La ciesa San Pelegrino de Cassias, l`é una dele pi imponente ciese del Rio Grande del Sud, e le so imàgine interne  l`é ze sicuramente l`é pi bele e importante pinture de arte sacra del sud del Brasil,  co`l mural dela Santa sena, stàndoghe de na banda la imàgine del sorgimento del Sacro Cuor de Gesù e dela Santa Margherita Maria Aleloque, e dela sanca el sorgimento dela Madona del Caravaggio, ntel fianco ga la Via Sacra e ntel sofito  la pintura del giudìssio final, inspirà ntela pintura del gènio MichelAngelo Buonarotti.     El artista de questo capo laoro l`é stà el magnìfico maestro Aldo Danielle Locatelli.  Ntel ano 51 el ga scominsia el laoro ntela ciesa San Pelegrino, a invito del prete Eugênio Giordani, e el ga dimora nove ani par completar quel capo laoro, che l`é stà el pi significativo dela so vita de maestro dela pintura, e cossì Locatelli le considerà el pi importante pintor dela arte sacra del sud del Brasil. El ga nassesto ntel ano 15 del sècolo passà  ntela Villa d`Almé-Bergamo, Itália e de giovenot el se ga laureà ntela arte dela pintura, par la Acadèmia de Carrara de bele arti e nel ano 35 el ga ricevesto aiuto par studiar ntela scola de bele arti in Roma, così el se ga torna un vero artista.
    Ntela Seconda guera mondial el ga servisto al esèrsito d`Itália in Roma e nte quela època el ga scominsia definir la so arte, alsada sù dele rovine d`un paese in guera e sacrificà parvia dela brutalità  de quela soferansa, cossì el se ga  dedica a la pintura de  arte- sacra e come un grando pintor e restaurador, l`é stà recognossuto, alora el ga fato el restauro dele pinture dela Catedral de Genôva e dopo el ga esecutà na mùcia de laori nel Vaticano, Milano e Nàpoli, andove el ga ricevesto el tìtolo de “Il Mago dei Colori”.
    Nel mese de novembre del ano 48 el ga rivà al Brasil par tender el invito de Dom Antônio Zattera, vesco dela cità de Pelotas, RS, par far le pinture sacre  dela Catedral de San Francesco de Paolo de quela cità e intanto quel laorea in quela comunità, l`é stà conquista par la sempatia del popolo gausso e el ga ricevesto na mùcia de encomende de pinture e anca el invito par insegnar pintura e desenho ntela scola de Beli-Arti, alora el se ga natualisà brasilian e ga fato vegner d`Itália la so sposa, signora  Mercedes Biancheri. In 54 el ga anda de star in Porto Alegro, par insegnar nel instituto de bele-arti e nte quela cità el ga alsa su nantra mùcia de pinture, soratuto quele del Palaso Piratini. Cossì zera el pi importante pintor de arte sacra del sud del Brasil, el grando Aldo Danielle Locatelli.
Ademar Lizot.
(Tradução)


             Aldo Locatelli
A igreja São Pelegrino de Caxias do Sul, é uma das mais imponentes igrejas do Rio Grande do Sul e, suas imagens sacras são as mais belas e importantes pinturas de arte-sacra do sul do Brasil. Destaca-se o mural da Santa Ceia, juntamente com a ascensão do Sagrado Coração de Jesus e da Santa Marguerita. A esquerda da nave central está a imagem da ascensão de Nossa Senhora do Caravaggio, nas laterais a Via Sacra e no teto a pintura do Juízo Final, inspirada na Capela Sistina do vaticano.
O autor destas magistrais pinturas foi o magnífico artista Aldo Danielle Locatelli. Em 1951 iniciou seus trabalhos a convite do padre Eugênio Giodarni e levou 9 anos para concluir aquela verdadeira obra prima, a mais significativa de sua vida de mestre da pintura, por isso ele é considerado o mais importante pintor de arte sacra do sul do Brasil.
Aldo Locatelli nasceu el 1915, na Villa d`Almé-Bergamo, Itália e ainda jovem se laureou na arte da pintura pela  Academia de Belas Artes de Carrara e em 1935 recebeu uma bolsa de estudos na escola de belas artes de Roma, assim tornou-se um verdadeiro artista.
Na segunda guerra mundial ele serviu no exército Italiano em Roma e naquela época começou a definir sua arte no drama de um país em guerra e sacrificado pela brutalidade dos combates,  e naqueles sofrimentos, dedicou-se à pintura de arte sacra e assim foi reconhecido e venceu a concorrência para fazer o restauro das pinturas da catedral de Genôva. Depois executou trabalhos no Vaticano, Milão e Nápoles.
No mês de novembro de 1948 chegou ao Brasil, a convite de Dom Antonio Zattera, bispo da cidade de Pelotas RS, para fazer as pinturas da catedral São Francisco de Paula e naquele período, enquanto trabalhava, foi conquistado pela simpatia do povo gaúcho e recebeu várias encomendas e também o convite para lecionar na escola de belas artes, então naturalizou-se brasileiro e em seguida trouxe sua esposa Sra. Mercedes Biancheri para viver no Brasil.

Você realmente conhece nosso site? Assista o vídeo e aprenda extrair o máximo que ele pode te oferecer

quarta-feira, 13 de maio de 2020

Resolvi fazer esse vídeo mais explicativo porque percebo que a maioria de nossos visitantes não sabem aproveitar ao máximo ele.
Saiba que o SITE BRASIL TALIAN oferece muito mais que simplesmente lindas histórias em talian, mas também música para baixar gratuitamente, notícias, orações, provérbios, dicionário grátis e até uma missa traduzida e cantos em talian para missa, O que você não encontrar e gostaria de ver entre em contato pelo "modulo de contato que fica na coluna da direita do site ou entre em contato conosco pelo cel/whats (54) 9 9606-8941.

 Assista o vídeo até o fim por favor, e se faltar alguma coisa faço um segundo vídeo. Por exemplo, você sabia que abaixo dessa e qualquer postagem é possível comentar na postagem? 

Una stòria de sti ani - Ademar Lizot

sexta-feira, 8 de maio de 2020

Ascoltemo questa bela stòria:


                                        
 Sti Ani Indrio

   Nono, vu che save contar stòrie come nissun  altro, conteme una de sti ani indrio.
  -  De Sti ani?  Si go arquanti ricordi de sti ani, parvia che comular bei ricordi, pol èsser la mèio cosa che se pol far ntela vita, alora  posso dir che sti ani,  abasso del querto de scàndole dele case, abitea gente co una semplicità amiràbile,  i se ciamea... Bepy,  Vitòrio, Toni, Amadeo, Biaggio, Joanin,  Balduino e le tose se ciamea... Gema, Dosolina, Francesca, Gasperina, Ortenila, Pierina, Domenica,  Agostina, nomi paroni de bela sonorità,  che gavea gusto de pronunciar e sèmplice  compagno dele case, alsade su  de taule de pin co una aparensa  ùmile, pèro nte la so  umiltà se podea veder la maestà de un vero palasseto, co la cantina piena de bote de vin, el poss co la aqua bona, pròpio fresca,  co`l vignal del nono de na banda e el giardin dela nona de quelaltra e in torno, sempre in giro un bacan de galine, porchi, cagni e gati e, la tranquilità de quele bestiolete portea serenità a l`anima dele persone e de sta manera la vita la zera pi calma rento de quele case che a le volte se piandea, ma pi de tuto se ridea, parchè  se vivea in completa fradelansa e con speransa nel cuor.
   -Sti ani,  quando Bepy, o  Vitòrio o furse el  Toni, el Biaggio o el Joanin i completea quindese ani de eta, el nono ghe disea:...”Adesso te pol bever vin rosso che el te fà vegner sàngue ntele vene e, quando i fea disdoto ani, alora el pupà ghe disea:..Bisogna che te sèpie che un omo el mondo nò lo mena via quando el ga fede in Dio e una dona amàbile e sinsiera, e quando la  Dosolina o la Francesca, o furse la Gasperina, la Domenica e l`Agostina, completea quindese ani, la nona ghe disea...”-Bisogna che te sèpie che i omeni i ze postadi andove se finisse la tera e le done andove scominsia el cielo”, e  ai disdoto ani  la mama ghe disea...”Adesso te pol maridar, te se cosir le robe,       far candele de sebo, tassade de marmelade      e  delissiosi pan e gròstoli ornati col sulchero briliante.
“-Nono, ma che bei ricordi, de quel tempo in che le case   gavea la maestà de un palasseto e le persone la gradessa dela generossità!  Ma caro nonino, adesso me piaseria de saver  come che zera sti ani nte la  domènega.”
  - Sti ani  nte la domènega se  andea contenti a la santa mesa, quando se scoltea sonar le campane dela ciesa,   se fea svèlti, par netarse e meterse su le  mèio robe  , i tosi  co la fatiota e el fassoleto nte la scarsèla e le tose co`l vèo nte la testa,  e co`l ombrelin in man  e rento dela ciesa ,  sentea  i òmini de na banda e le done de nantra, alora el prete disea la mesa in latin, “Agnus Dei”, e nel pùlpito el fea la prèdica, longa che parea che la no se finia mai pi,  i tosi i se stordea el col par sguardar  in torno, par veder se sta benedeta mesa la se finia, par andar fora ciacolar qualche parola co le tose e cossì rangiarse la morosa e i òmeni maridadi anca lori no i vedea l`ora de finir de pregar par andar fora bever un bicier de vin e giugar le carte, el trissete o la brìscola e le done gavea prèssia par tornar casa par far el disnar,  solche le veciote le volea tiràrsela sempre pi longa, parea che le volesse ndar ntel paradiso prima de morir.  
 
   - Nono e  le done come che le zera sti ani?
  -Sti ani le done le zera parone d`una benedeta inossènsia e le gaveva  na manera sèmplice de farse remirar,  se gavea pi gusto de darghe fiori, de parlarghe con rispeto   e quando se catea una pròpio del nostro gusto, una che iluminea nostra ànima  come se la fusse el s-ciaro dela stela d`alba, alora se restea talmente remirà co la so belessa, so profumo e la se desìderea  ardentemente, però par scominsiar a morosar solche dopo del permesso dei so genitori.
 -Caro nipotin, cossì che zera sti,  in quel tempo in che un omo sensa dona, el zera compagno d`un pess fora del rieto, un  tempo che ga viaia nte le ale del vent, però la m`anima la ze par sempre guardian dela quela stòria e de quele  vècii case, che con so parede  ancora suporta i vècii ritrati dela nona con so òcii de teneressa e del nono co so mostàcii che i zera una marca de rispeto.  Ma adesso basta de stòrie, assemo par contar nantra volta, parchè de tanto parlar me fa mal la gola e bisogno darghe na moiadeta,   na sboconada de vin, và ben cossita?
-Brau, brau, nonino e mila gràssie par racontar  bele stòrie de sti ani quando la vita zera pi sèmplice e sensa lusso.
Ademar Lizot.
  

Polenta de milho verde - Polenta fata co'l granturco verde

quarta-feira, 6 de maio de 2020

Questo ze el primo vìdio de riceta che lo femo e se voialtri ghe piasé alora possiamo far ancora.
Gheu magnà belche la polenta de mìlio (granturco) verde?
Ze tanto fàcile de far.
* Prima bisogna che te sgrane el mìlio fresco pena ciavà dei visini
* Dopo de sgranà el mìlio che te ga ciapà ntel visin ze bon bàterlo ntel liquidificatore con un poco de àqua.
* Adesso ciapa questa mescolansa e mete ntela pignata zontando ancora un poco de àqua, pol esser freda, al contròrio dela polenta normale.
* Adesso si fà come una polenta normale, mete el sal, anca te pol zontar farina de milio e smissiando de tanto in tanto par non pestar nel fondo.
La polenta de mìlio verde ze pi zala che la polenta normale e diventa 95% pi bona. Prova far e dopo scrive qua cosa ghetu catà.

Varda el vìdio: 

Topo