Due imigranti - Casal de Imigrantes - Italiano, talian e português

sexta-feira, 15 de março de 2024


Talian

Due Imigranti

A la prima vista, ne trovemo davanti a una imàgine che ne par de esser ingiassada ntel tempo. Chi le ze queste persone? Cosa i ze drio far in quel momento? Le risposte le resta ntel profondo mistero, ma ze pròprio queste mancanse de informassion, che ne fa rifleter.
Vardando oltre dele figure prinsipali, se pol veder la semplicità che impienisse la scena. Le robe modeste dei sposi, la caseta sémplice al fondo, tuto trasmete una mancansa de lusso, una semplicità che sembra sempre pi distante ntel nostra era de essessi.

Incoi semo somersi con tanta tecnologia, conforto e conveniensa. Però, anca de fronte a questo mare de comodità, dale volte ne trovemo consumati da una risserca insassiabil de gaver sempre de pì. Ne par che mai gavemo in abastansa, e la ànsia de acumular beni materiai tante volte se desmenteghemo de ringrassiar quel che romai gavemo.

Ze interessante contrastar questa realtà con la època caturada ntel ritrato. In un passato non cossì distante, la vita la zera guidada par i valori diversi. Le persone le patia dificoltà e tribulassion con una resiliensa che incoi la ze quase desmentegada. No i gavea tanto, ma i trovea contentessa ntele cose sémplici e i mantegneva viva la fiama dela speransa par un futuro meio, anca se non fusse per lori stessi, ma per le generassion future.

Gavemo bisogno de ricordar con ringrassiamenti i nostri antenati, che con i so laori e sacrifìssii i ga verto la strada al conforto e ala conveniensa che godemo incoi. Lori i ga afrontà sfide che non semo gnanca boni de imaginar, alsando el mondo per le generassion future con el so sudore e la so determinassion.

Mentre vardemo questo ritrato del passato, semo invitadi non sol a rifleter sule vite de quei che ne i ze stati i protagonisti, ma anca a vardar dentro de noantri stessi. Quali lession possiamo imparar de questa semplicità del passato? Come possiamo coltivar un ringrassiamento pi profondo per el presente e per la eredità che ne ze stata lassada?

El ritrato ne sfida a imaginar de pi che le parole le possa esprimer. Invito a te, caro letor, a condivider le to riflession e pensieri su questa foto. Cosa te vien in mente? Quali stòrie te si bon vede far eco su le dècade, zontando el passà al presente? Le risposte i pol esser tante varie quanto la stessa vita, ma ze ntel scambio de idèe che trovemo un teren rico par el svilupo e la comprension fra noantri.

Português

Dois Imigrantes


À primeira vista, nos deparamos com uma imagem que parece congelada no tempo. Quem são essas pessoas? O que estariam fazendo naquele momento? As respostas permanecem envoltas em mistério, mas é justamente essa aura de enigma que nos convida a refletir.

Olhando além das figuras principais, percebemos a simplicidade que permeia a cena. As vestimentas modestas do casal, a humilde habitação ao fundo, tudo transmite uma ausência de luxo, uma simplicidade que parece cada vez mais distante em nossa era de excessos.

Hoje, somos inundados por uma profusão de tecnologia, conforto e conveniência. No entanto, mesmo diante desse mar de facilidades, muitas vezes nos vemos consumidos por uma insaciável busca por mais. Nunca parece ser o suficiente, e a ânsia por acumular bens materiais muitas vezes obscurece a gratidão pelo que já temos.

É interessante contrastar essa realidade com a época capturada na foto. Em um passado não tão distante, a vida era regida por valores diferentes. As pessoas enfrentavam dificuldades e adversidades com uma resiliência que hoje em dia parece quase esquecida. Eles não tinham muito, mas encontravam contentamento nas coisas simples, e mantinham viva a chama da esperança por um futuro melhor, mesmo que não fosse para si mesmos, mas para as gerações vindouras.

Devemos lembrar com gratidão os nossos antepassados, cujo trabalho árduo e sacrifícios abriram caminho para o conforto e conveniência que desfrutamos hoje. Eles enfrentaram desafios que mal podemos imaginar, moldando o mundo para as gerações futuras com seu suor e determinação.

Enquanto contemplamos essa fotografia do passado, somos convidados não apenas a refletir sobre as vidas daqueles que a protagonizam, mas também a olhar para dentro de nós mesmos. Que lições podemos aprender com essa simplicidade do passado? Como podemos cultivar uma gratidão mais profunda pelo presente e pelo legado que nos foi deixado?

A imagem nos desafia a imaginar mais do que as palavras podem expressar. Convido você, caro leitor, a compartilhar suas próprias reflexões e pensamentos sobre essa foto. O que ela evoca em você? Que histórias você vê ecoando através das décadas, conectando o passado ao presente? As respostas podem ser tão variadas quanto a própria vida, mas é na troca de ideias que encontramos um rico terreno para o crescimento e a compreensão mútua.


Italiano

Due Immigrati

A prima vista, ci troviamo di fronte a un'immagine che sembra congelata nel tempo. Chi sono queste persone? Cosa potrebbero essere state facendo in quel momento? Le risposte rimangono avvolte nel mistero, ma è proprio questa aura di enigma che ci invita a riflettere.

Guardando oltre le figure principali, ci accorgiamo della semplicità che permea la scena. Gli abiti modesti della coppia, l'umile abitazione sullo sfondo, tutto trasmette una mancanza di lusso, una semplicità che sembra sempre più distante nella nostra era di eccessi.

Oggi siamo sommersi da una profusione di tecnologia, comfort e convenienza. Tuttavia, anche di fronte a questo mare di comodità, spesso ci troviamo consumati da una ricerca insaziabile di più. Sempre sembra non essere abbastanza, e l'ansia di accumulare beni materiali spesso offusca la gratitudine per ciò che già abbiamo.

È interessante contrastare questa realtà con l'epoca catturata nella foto. In un passato non così lontano, la vita era guidata da valori diversi. Le persone affrontavano difficoltà e avversità con una resilienza che oggi sembra quasi dimenticata. Non avevano molto, ma trovavano contentezza nelle cose semplici e mantenevano viva la fiamma della speranza per un futuro migliore, anche se non fosse per sé stessi, ma per le generazioni future.

Dobbiamo ricordare con gratitudine i nostri antenati, il cui duro lavoro e sacrifici hanno aperto la strada al comfort e alla convenienza che godiamo oggi. Hanno affrontato sfide che a malapena possiamo immaginare, plasmando il mondo per le generazioni future con il loro sudore e la loro determinazione.

Mentre contempliamo questa fotografia del passato, siamo invitati non solo a riflettere sulle vite di coloro che ne sono protagonisti, ma anche a guardare dentro di noi stessi. Quali lezioni possiamo imparare da questa semplicità del passato? Come possiamo coltivare una gratitudine più profonda per il presente e per l'eredità che ci è stata lasciata?

L'immagine ci sfida a immaginare più di quanto le parole possano esprimere. Invito te, caro lettore, a condividere le tue riflessioni e pensieri su questa foto. Cosa evoca in te? Quali storie vedi echeggiare attraverso i decenni, collegando il passato al presente? Le risposte possono essere tanto varie quanto la vita stessa, ma è nello scambio di idee che troviamo un terreno ricco per la crescita e la comprensione reciproca.



Postagem e recuperação de imagem: Jaciano Eccher
Publicassion e restaurassion del ritrato: Jaciano Eccher

Imagem original enviada por Nídia, na foto aparecem o casal Celeste  colombo  e Pierina Uggioni  colombo

Ritrato original
Ritrato original

Ritrato restaurà





Vìsita al véneto - Ademar Lizot

segunda-feira, 11 de março de 2024

 Clica qua par scaricar el àudio.

Par ascoltar la stòria, clica soto:



Autor: Ademar Lizot

Revision: Juvenal Dal Castel e Loremi Loregian-Penkal


Vìsita al véneto 

            Zera el ano de  2018, zera giusto setembre, quando par la prima volta go girà par el nordeste dela Itàlia, par cognosser le sete Provìnsie dela region del  Véneto. Sete sorele tra el mar e le mantagne, sete cusine, amice compagne.

            Venèsia, la milenar Serenìssima; Rovigo, de simpàtica acogliensa; Verona,del eterno amor de Romeu e Giuleta; Pàdova, del Santo che tuto perdona; Vicenza e Treviso, par rampegar su al Monte Grappa, ndove, ntela grande guera del 1918, ga combatesto la nostra gente e, Belluno,  fra boschi e magia, ndove i ze nassesti i mei antenati. De Belluno, se vede a òcii nudi, la strissa asul del mar Adriático e de Venessa se sguarda tuta la belessa dele Dolomite, come se le fusse rivar su, pi in su, ndove le toca el ciel. Con le so forme vertiginose e el so stragrando incanto, le te fà ringrassiar al Sior Dio de verte dato òcii par vardarle.

            Al far el giro par le sete Provìnsie Vénete, fra le robe che me ga maraveià tanto, quatro, ai me òcii, le me ga saltà.

            La prima la ze stata la belessa dela natura che, ancora, se la tova intocàbile, ìntegra, con flora e fauna de insòlita richessa.

            La seconda, el afeto  dei Véneti al suo paeselo de nàssita, che, come se i fusse ancora tacadi par el bunigol, i ze ligadi ala so tera, ale so tradission, che gnanca el progresso el ze stà bon de taiar e, in questo punto, i se someia ai gaussi del Rio Grande do Sul, anca lori paroni de na cultura tanto diversa dei altri stadi del Brasil.

            La tersa, la ze che, ntel pòpolo Véneto, no go catà gnanca un segnal, gnanca na marca, ne ntela aparensa, ne ntel modo de esser, che someiasse i altri abitanti del sentro e del sul dela Itália.

            La quarta e ùltima de ste robe, ze stà che go capì che, par la maioransa del pòpolo Véneto, la Itàlia la ze solche una vècia maregna, che, mesa zo dei sarvei, la ghe dise in fàcia che no i ze mia i so genuini fioi.

            Al di de ancoi, se qualchedun el me domanda sora la vècia elegansa de Milano, la sofisticassion de Torino, la grandiosità de Roma, la tradission de Firenze e el splendor de Venèssia, rispondo che gnanca una la pol egualarse  ala vibrassion dela spetacolar region del Véneto, che la se slonga dei altipiani dele Dolomite de Cimonega, fin ala riva del Rio Piave, sicuramente un dei posti bei, che el sol el ilumina ntel suo giro eterno.


    VISITA AO VÊNETO

            Transcorria o ano de 2018, era justo setembro quando, pela primeira vez, visitei o nordeste italiano, para conhecer as 7 Províncias da região do Vêneto, sete irmãs, entre o mar e as montanhas, sete primas, vizinhas e amigas.

            Veneza, a milenar sereníssima; Rovigo, de simpática hospitalidade; Verona, do eterno amor de Romeu e Julieta; dua, do santo que tudo perdoa; Vicenza e Treviso, para escalar o monte Grappa, onde, na grande guerra de 1918, combateu nossa gente e, Belluno, entre bosques e magia, onde nasceram meus antepassados. De Belluno se vê, a olhos nus, do mar Adriático a sua faixa azul e, de Veneza se vislumbra toda a beleza das Dolomitas, como se estivessem chegando ao alto, bem alto, onde tocam o céu. Com suas vertiginosas formas e seu grande encanto, elas te fazem agradecer a Deus por haver te dado olhos para admirá-las.

            Ao viajar pelas Províncias do Vêneto, quatro coisas chamaram muito a minha atenção.

            A primeira foi a beleza da natureza, que ainda se encontra intacta, com flora e fauna de insólita riqueza.

            A segunda foi o empenho da povo Vêneto ao local onde nasceram, que, como um cordão umbilical, os liga a sua terra, a suas tradições, que nem o progresso foi capaz de romper e, neste ponto, assemelham-se aos gaúchos do Rio Grande do Sul, esses também possuidores de uma cultura bastante diversa dos outros estados do Brasil.

            A terceira foi que os povo Vêneto não apresenta nenhum sinal, nenhum indício, nem em aparência e nem no modo de ser, dos outros habitantes do centro e do sul da Itália.

            A quarta e última dessas coisas foi que entendi que, para o povo Vêneto, a Itália é uma velha madrasta, que, meio fora de seu juízo, lhes diz na cara que eles não são seus filhos legítimos.

            Hoje em dia, se alguém me pergunta sobre a velha elegância de Milão, a sofisticação de Turin, a grandiosidade de Roma, a tradição de Florença e o esplendor de Veneza; respondo que nada se iguala à vibração da região do Vêneto, que se alonga dos altos das Dolomitas de Cimonega, até a beira do Rio Piave, certamente um dos lugares mais belos, que o sol ilumina em seu eterno girar.

 

 

Incontro Nazionale Alpini - 2024

terça-feira, 5 de março de 2024

Italiano



Dal 1° al 6 marzo, si sta svolgendo a Santa Catarina l'Incontro degli Alpini. L'incontro è organizzato dalla ANA (Associazione Nazionale Alpini), sezione qui in Brasile, rappresentata dal presidente Franco Gentili e dal vicepresidente Fábio Dalló.

Un team di membri degli Alpini, come gli Amici della Polenta, Bellunesi nel Mondo, Círculo Bergamasco de Rio Maina, Grupo Roba da Ciodi, Grupo Peregrinos da Montanha, autorità locali e simpatizzanti, ha accolto la delegazione dall'Italia, composta dal Presidente degli Alpini, Sebastiano Favero, dal vicepresidente, Gian Mario Gervasoni, dai consiglieri nazionali, Alessandro Trovant e Aldo Duiella e anche dal direttore del Giornale Alpino Massimo Cortesi.

L'obiettivo dell'incontro è rafforzare i legami della ANA, sezione Brasile, con l'Associazione Nazionale degli Alpini con sede in Italia, così come mostrare agli italiani un po' della nostra vita quotidiana e della nostra cultura qui in Brasile.

Durante l'occasione sono state effettuate varie visite a monumenti e luoghi importanti nei comuni di Criciúma, Siderópolis, Nova Veneza, Treviso, Florianópolis, Cocal do Sul e Urussanga.

Saranno pubblicati diversi video nelle prossime settimane sul Canale Brasil Talian su YouTube e sulla Pagina degli Alpini su Facebook.


Português



Dos dias 1º a 6 de março, está acontecendo em Santa Catarina o Encontro dos Alpinos. O Encontro está sendo realizado pela ANA (Associazione Nazionale Alpini), seção aqui do Brasil, representada pelo presidente Franco Gentili e Vice-presidente Fábio Dalló.

Uma equipe de integrantes dos Alpinos, bem como Amici della Polenta, Bellunesi nel Mondo, Círculo Bergamasco de Rio Maina, Grupo Roba da Ciodi, Grupo Peregrinos da Montanha, autoridades locais e simpatizantes, receberam a comitiva da Itália, composta pelo Presidente dos Alpinos, Sebastiano Favero, o Vice-presidente, Gian Mario Gervasoni, os conselheiros nacionais, Alessandro Trovant e Aldo Duiella e ainda o diretor do Jornal Alpino Massimo Cortesi.

O objetivo do encontro é fortalecer os laços da ANA, seção Brasil, com a Associação Nacional dos Alpinos com sede na Itália, bem como mostrar aos italianos um pouco do nosso dia a dia e nossa cultura aqui no Brasil.

Na ocasião, foram feitas várias visitas a monumentos e locais importantes nos municípios de Criciúma, Siderópolis, Nova Veneza, Treviso, Florianópolis, Cocal do Sul e Urussanga.

Vários vídeos serão publicados ao longo das próximas semanas no Canal Brasil Talian no YouTube e na Página dos Alpinos no Facebook.


Guarda alcune immagini del Incontro Degli Alpini. Confira algumas Imagens do Encontro dos Alpinos.



































































Topo