Cosa fai? Son una putana pupà!!!

quinta-feira, 31 de agosto de 2017

La fiola va viver ntela cità grande e là, la resta per diese ani. Quando ritorna nela casa dei genitori piena de feri per tuti busi del corpo, cavei dipintadi de tante colori ma magari con un "camioneton" del ano e pien de soldi el pupà domanda cosa che ela la fa la ntela capitale. Per spavento del vècio la ghe dise che zera una putana. Alora el pupà ghe dise che li non zera mia posto de putane perché zera posto de faméia de ciesa.
La fiola pianse per la so mama e domanda a ela che ciapesse sento mila conti per giutar con i dèbiti. La ghe dise che el "camioneton" zera regalo per el pupà ma come lu el non voleva fiola putana che el se russesse el cul.
El pupà che zera drio ascoltar mama e fiola ciacolar fa i òcii grandi ma non dise niente.
Quando la fiola va rento nel'auto per ndar via el pupà domanda.
- Cosa te ga dito che tu laora nela capitale fiol?
- Son una putana pupà!
- Ah bon, mi gavea ascolta che te gavevi dito che gavea entrà per el mondo dela polìtica!!


Varda el vìdio e fa la inscrission òstrega!
 

A imigração italiana em Urussanga -SC:A trajetória da família De Bona Sartor

segunda-feira, 28 de agosto de 2017

Fotografia com vista parcial da Praça Anita Garibaldi e Igreja Matriz Nossa Senhora da Conceição. Urussanga, primeira metade do século XX.
Este artigo propõe uma contextualização histórica da imigração italiana para Urussanga, SC, través da análise da trajetória da família de Bona Sartor, oriunda da província de Belluno, Itália. O período analisado corresponde ao século XIX, com a crise socioeconômica e a grande emigração italiana, e à primeira metade do século XX, com o estabelecimento e os costumes da família de Matteo e Domenica de Bona Sartor em Urussanga. Para recompor essa trajetória, foram utilizadas diversas fontes, como registros de nascimento, matrimônio e óbito, históricos familiares, árvores genealógicas, fotografias, entrevistas e dados antropológicos. Redescobrir a história de vida dos antepassados pode ser uma estratégia para compreendermos nossa própria evolução enquanto sujeitos sociais. Os estudos genealógicos e sobre os costumes do passado revelam adaptações e inovações nas dinâmicas familiares, podendo nos legar inspiração para buscarmos melhores condições de vida.


Para acessar o artigo na íntegra, clique aqui.


Por Gil Karlos Ferri - Bacharel e licenciado em História pela Universidade Federal de Santa Catarina – UFSC, campus Florianópolis, SC. Mestrando em História na Universidade Federal da Fronteira Sul – UFFS, campus Chapecó, SC. E-mail: gilferri@hotmail.com

X-Polenta, adesso ze realtà

Nela tera dei dissendenti de taliani la mèio cosa ze mantegner la cultura e sora tuto far cose che i nostri taliani ghe piase. Pensando in questo la "Filippi's Lanches" de Caxias do Sul ga inventà el X-Polenta. Chi ga proà ga dito che ze tanto gustoso, e mi vardando la stampa che gavemo qua a la sanca credo che ze tanto gustoso pròprio del bon.
Alora gente se te ze de Caxias o forsi va far una passegiata nela region pi taliana del Brasile va fin questo posto e proa una modernisassion del magnar talian che fà àqua in boca sol de veder

Jacir Grando e Idenor Pigatto - Due taliani a ciacolar

Quando due taliani se tròvano per ciacolar in talian ze fin bel de veder. Jacir Grando intervista el amico Idenor Pedro Pigatto e lu ghe raconta un poco dela stòria dea faméia, de come i ze vignesti fin dove lori ze da star adesso.
Ricordar del passato, dela tribulassion dei nostri antenati, del scomìnsio dela nostra colonisassion ze una maniera de svilupar e mantegner el talian, più ancora quando el ricordo el ze fato fra bele parole taliane e un bel "chimarrão gaúcho".

Ma ze mèio che te vede adesso el vìdio!


La Mondina - Música e explicação

sábado, 26 de agosto de 2017

Para saber tudo sobre o que eram e o que faziam as "Mondines", clique aqui.

Para ver letra e tradução de outras músicas clique aqui.
Para baixar essa música clique aqui.






 

       Italiano
Amore mio non piangere se me ne vado via
Io lascio la risaglia, retorno a casa mia
Amore mio non piangere se me ne vao lontano
Ti scrivirò uma lettera per dire che t’amo.

Vedo la giu tra li alberi la bianca mia caseta
Vedo la giu su luscio la mamma che mi aspeta
Vedo ancha el mio pare col manarin in man
Vedo la nona gobba, col forno pien di pan.

Mamma papa non piangere non sono più mondina
Son retornada casa a far la signorina
Mamma papa non piangere si sono consumata
È stata la risaglia che mi ai ruvinata

                                                
Tradução para português

Meu amor, não chore se eu for embora
Deixo o arrozal, retorno a minha casa
Meu amor, não chore se eu vou para longe
Te escreverei uma carta para dizer que te amo.

Vejo la embaixo entre as arvores minha casinha branca
Vejo la embaixo entre as luzes minha mãe que me espera
Vejo também meu pai, com o machadinho nas mãos
Vejo a nona corcunda, com o forno cheio de pão.

Mãe papai não chorem, não sou mais mondina(*)
Voltei para casa, para ser uma senhorita
Mamãe, papai não chorem se estou "consumida"

Foi o arrozal que terminou comigo.

(*) Mondine eram chamadas as mulheres que trabalhavam no duro trabalho dos arrozais.
Para saber tudo sobre o que eram e o que faziam as "Mondines", clique aqui.
Conheça mais uma música das "Mondinas" no dialeto lombardo, clicando aqui.

Tradução e postagem: Jaciano Eccher
Imagens do filme Riso Amaro, clique aqui para conhecer.












I compari - Os compadres - Mùsica

sexta-feira, 25 de agosto de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui.
Para baixar essa música, clique aqui.

Talian

Rit: I compari tute volte che i se cata
Tira, tira lunga, fin la mesa note
La comare pora can la resta mata
I se conta sol busie, fin balote.

Te se compare che da ancora dao i tireti
Come nei tempi de disdoto la darente
Ma tazi manco che te si come un cagneto
Che fa bordel, che sbàia tanto e non fa gnente.

Ma cio compare gheto visto che le tose
Con le me vede non le tira via i òcii
Sensa vergogna ndando in serca de morose
Con la me méscola te coparò i pedòcii.

Te se la dona no a ghe pol col me morbin
Parquela resta col musone sempre storto
Ma se te pense esser come un passarin
Par mi me par che el passarin le belche morto.

Te la me casa chi comanda le el paron
Perché la ùltima parola la ze mia
Ma si la ùltima parola la ze tua
Ma solo quando tu te dise. Cossì sìa!

Tradução para português


Ref: Os compadres todas as vezes que se encontram
Conversam muito, até a meia noite
A comadre coitada fica louca
Eles só contam vantagens e mentiras.

Você sabe compadre que ainda dou minhas escapadinhas
Como no tempo dos dezoito mais ou menos
Mas cale a boca que você é como um cachorrinho
Que faz barulho, late muito mas não faz nada.

Mas você viu compadre que as garotas
Quando me vêem não tiram os olhos de mim
Sem vergonha indo atrás de namorada
Com a pá da polenta vou matar os teus piolhos.

Você sabe que minha mulher não pode com minha insaciedade
E por isso está sempre emburrada.
Mas se você pensa que está como um passarinho
Saiba que para mim o passarinho morreu.


Na minha casa quem manda é o patrão
Porque a última palavra é a minha
Eu sei que a última palavra é sua
Mas somente quando você diz. Assim seja.

Tradução e postagem: Jaciano Eccher/Site Brasil Talian



La mora: Come giugar? De dove la vien? Cosa vol dir?

quinta-feira, 24 de agosto de 2017

Quando i taliani ze vignesti al brasile i zera poareti i feva tudo dela maniera piu fàcile e a bon mercà. Come tuti i dise che i taliani i ze “sparagnoni” fin nel giugo ze stato cossì.
El giugo che parlemo qua ze “la mora” che se pol far due tradussion par el portoghese. “morra” o sinò quela che me piase dir, che la mora vol dir “a morena”.
Ma parlando del giugo, ga tante tipi de mora, come:

Mora sonada: Mora cantada.
Mora ciamada: Mora falada.
Mora morina: Cada jogador escolhe um número e grita sempre o mesmo até ele aparecer.
Mora punto parola: é uma mora lenta, com batidas na mesa intercalando com os “lances”.
Mora muta: Mora muda com a definição prévia de quem fica com os números pares ou ímpar.

La idea ze induvinar la soma dei dedi dela man dei dui giugadori come te pol veder nel vidio soto:
Prima fa la inscrission nel nostro canale per favore.

Bon giorno Itália - Per Ademar LIzot

quarta-feira, 23 de agosto de 2017

L`Itàlia l`é el paese dea inspirassion e de le più bele cansion de amore. Penso mi
che una dele più bele cansione d`Itàlia e del mondo ga el tìtolo “ L`Italiano” (spùncia qua per conosser), l`é un capolaoro ,
con una melodia belìssima che fa vegner nel cuor una manifestassion dei sentimenti par meso
dea so mùsica e anca dea scrita bela, con parole de amabilità, speransa e coràio, compagno ze
l`ànima dei Taliani. L`é sempre un piasere scoltar questa cansion, parvia che la fa vegner n`aria
de contantessa ntel cuor.
“ Lasciatemi cantare con la chitara in mano
lasciatemi cantare sono Italiano.”

Così scomìnsia questa bela cansion e in chenel momento che son drio scoltarla, me par
de èssere co na chitara in man e se gavese l`arte dea cantoria, me piaseria far un osamento de
questa cansion e dir... “bon giorno Itàlia che non se spaventa.” Con questo verso ricordo
Giuseppe Garibaldi, che  l'zera bravo intrà dei bravi e che con so combatenti ga fato la guera
par la unificassion dela Itàlia. Vien in mente le so nave di guera, el “Piratini” e “Seival”, in viàio
par el mar, infrontando la armada del Impèrio Brasilian, stesso de David e Golias e dopo in
diression a la cità de Laguna al incontro de so carìssima Anita. Questa Itàlia ze anca dea nostra
gente, parvia che la dessendensa dei Taliani-Véneti, ga una stòria con de più de mila ani. La
“Itàlia che non se spaventa”, l`é soratudo quela dei nostri noni e bisnoni, che i ze vignesti ntea
Mèrica infrontar la natura e le bèstie de ferossità e con so laoro e coràio í ga alsà su paese e
cità, sempre con simplissità e umiltà, però co l`ànima piena de coràio, parché rento del cuor í
gavea credensa in Dio e speransa.
“ Bon giorno Itàlia, bon giorno Maria co i òcii pieni de malinconia”, bisogna dir che í
òcii de Maria par mi, í ga la someiansa dei òci de Sofia Loren, de Claudia Cardinale e de Gina
Lollobrigida, le più bele done del sinema. "Bon giorno Itàlia con spagheti al dente, co la polenta,
la fortáia e vin". “Bon giorno Itália con le cansione con amore”, parché l`Itàlia l`é el paese dea
passion, co la stòria de amore più bela de tuti tempi, la passion de Romeu e Julieta, ntea cità
de Verona, un capo laoro sempiterno, scrito par William Shekespeare.
“Lasciatemi cantare con la chitara in mano”
Pensandoghe sora, una cansion così bela, bisogna scoltarla co l` ànima in silénsio, co í
òcii seradi e con el cuor in man, scoltarla e degustarla come se la fuse un vin bonìssimo de
bévere pimpianeto, insieme de una dechiarassion de amore a la fémena dea nostra vita, par
dirghe con suavità che questa ze la nostra cansion, parché un grando amore scomìnsia tuti
giorni con un bàcio e una parola de dolcessa e anca el ga la so cansion predileta, che se scolta
abraciati, quando el sol l`é a tramonto.

Ademar R. Lizot.

Salsa Obrera (Tempo de vacche magre) - música

terça-feira, 22 de agosto de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui
Para baixar essa música, clique aqui.

Italiano

In questi tempi di vacche magre ho la fortuna di lavorare
In una fabbrica che è una famiglia e il mio padrone è come un padre per me
In tanti cercano un lavoro sicuro ma che fortuna io l'ho trovato
Dopo una vita di precariato lavoro nero sono arrivato

Ma il mio padrone non è contento dice che sono troppo lento
Che se non cambierò qualcosa così non và.
E' vero merito una punizione sono svogliato signor padrone
Non vado mai oltre il mio orario non faccio neanche uno straordinario
Allora merito una punizione mi sono iscritto al sindacato
E mi interesso dei miei diritti e qualche volta ho pure scioperato.
E' colpa mia se la produzione non ha raggiunto obbiettivi elevati
I grossi risultati che ci eravamo prefigurati.

Mi scusi tanto signor padrone che nella testa c'ho troppi grilli
Non son capace di stare sotto per quattro soldi che lei mi dà
Non son capace di essere schiavo dei vostri tempi di produzione
Non so cos'è la sottomissione la mia è una specie in via d'estinzione
Son dispiaciuto di non piacerle di essere fuori dalle sue grazie
Conosco cose molto più importanti come ad esempio la dignità.

Certo volevo un lavoro vero ma non avevo certo messo in conto
Di aver paura di parlare di aver terrore se devo pisciare
Cosi le dico arrivederci di lei son meglio di sicuro i porci
Io preferisco vender cara la pelle ma continuare a guardare le stelle
Arrivederci signor padrone se meglio crede imprenditore
Io preferisco rischiare il futuro che regalarti anche il mio culo .

Português

Nestes tempos de vacas magras, tenho a sorte de trabalhar
Em uma fábrica que é uma família  e meu patrão é como um pai para mim
Muitos procuram um emprego seguro, mas, felizmente, eu encontrei
Depois de uma vida de trabalho precário, trabalho negro eu cheguei.

Mas meu chefe não está feliz, diz que sou muito lento
Que se eu não mudar algo não vai.
Realmente mereço uma punição, sou apático senhor patrão
Eu nunca faço mais que meu tempo, não fiz sequer uma hora extra
Então mereço uma punição, me inscrevi ao sindicato
E estou interessado em meus direitos, e às vezes fiz greve.
É minha culpa se a produção não atingiu metas altas
Os ótimos resultados que nós planejávamos.

Peço desculpas ao meu senhor se na minha cabeça  tem muitos grilos
Eu não sou capaz de ficar por quatro dinheiros que me dás
Não sou capaz de ser um escravo do seu tempo de produção
Não sei o que a submissão a minha está em extinção
Me desculpe, por não atender a suas graças
Conheço coisas muito mais importantes, como a dignidade.

Certamente eu queria um trabalho de verdade, mas certamente não levei em conta
O medo de falar e o terror até de mijar
Então eu digo adeus ao senhor, eu sou melhor do que os porcos
Eu prefiro vender caro meu coro, mas continuo a olhar as estrelas
Adeus senhor patrão o senhor achará um melhor empresário
Eu prefiro arriscar meu futuro que lhe dar  até minha bunda.

Letra e tradução de músicas como essa é aqui no Site Brasil Talian

400.000 visualizações

              Talian

Ciao a tuti i nostri taliani, italianai, brasiliani e tuti che vàrdono el sito Brasil Talian. Gràssie a tuti valtri incoi gavemo rivà a quatrossento (400) mila visualisassion ntel sito. Vólio anca ringrassiar a i taliani come Ademar Lizot, Ernani Fazolo, Fradei Signorini, Gil Ferri, Jacir Grando, Claudenir Pedruzzi,. Odete Ana Delazari e altri che adesso manda testi per publicare qua e cossì agiùngere sempre de più gente qua.
Me par che ze stato gieri che go scrito qua che gaveino rivà a quaranta (40) mila visualisassion, ma spùncia qua per veder quando che ze stato.

Português

Boa tarde a todos os nossos taliani(que falam talian), italianos, brasileiros e todos que olham o Site Brasil Talian. Graças a todos vocês hoje chegamos a 400 mil visualizações no site. Quero agradecer também a tantas pessoas como Ademar Lizot, Ernani Fazolo, Fradei Signorini, Gil Ferri, Jacir Grando, Claudenir Pedruzzi,. Odete Ana Delazari e tantos outras pessoas que agora começaram a enviar textos para publicar aqui e assim acrescentar sempre mais gente ao site.
Parece que foi ontem que escrevi aqui para dizer que tínhamos chegado a 40 mil visualizações, mas clique aqui para saber quando foi.

Brespa nela giacheta

segunda-feira, 21 de agosto de 2017

Mi quando zera ceo e ndeva nela scola piaseva de far strepolie. Go proa far tante dei scherzi con i amici che volaria un libro par racontar tuto, ma incoi vui racontare una stòria che ga sucesso in un di tanto fredo.
Noantri zèrano nel intervalo dele lession e i miei coleghi èrano scuasi tuti drio jiugar bola(pala), mi come non piasea giugar ero ensieme con altri due amici sentà zo nela scala dea ciesa drio ciapar sol perché come go dito zera un giorno tanto fredo.
In questo fra tempo un amico de nome Rogério Rodrigues se ga scaldà de tanto giugar e ga cavà via la giacheta per tornar a zugar. Mi e i altri due gavemo vardà in su e ghemo visto brespe su par una tola dela finestra. Pianpianin go verto la giacheta e dopo svelto come una rana go metesto rento tute quele brespe, dopo go metesto nel stesso posto dove el gavea lassà minuti prima.
Tornemo a sedersi e dopo che ga finiu el intervalo el Rogerio mete su la giacheta e se taca salti e salti osando cossì.
- Formigoni! Maledeti Formigoni!
E nantri che savea che la giacheta zera piena de brespe ridea come mati

Per: Jaciano Eccher

El Governo e i Coloni - O governo e os colonos

quinta-feira, 17 de agosto de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui
Para baixar e ouvir essa música, clique aqui.


Talian

Quando el governo, el fa le campagne
A tuti prometi che  no i passa fame
Ma dopo i ga guadagna
se desmentaga tuto quel che ga parlà
I pori coloni non la mete in testa
Che tuti che i parlà e niente che presta.

Rit: Tuti i coloni ghe vol cossì far
De ndar tuti intese de non piu laorar
E dopo el governo se el vole magnar
Che va anca luri a provar piconar.

Quante promesse, quante buzie
E na verità la par che sìa
Noantri scoltemo con tanta atenssion
Se non se femo furbi, i la pianta del bon
E mi lo digo perché mi sò
Se fenisse el mato ma i macachi nò.

Rit: Tuti i coloni ghe vol cossì far
De ndar tuti in tese de non piu laorar
E dopo el governo se el vole magnar
Che va anca luri a provar piconar.

Quante promesse, quante buzie
E na verità la par che sìa
Noantri scoltemo con tanta atenssion
Se non se femo furbi, i la pianta del bon
E mi lo digo perché mi sò
Se fenisse el mato ma i macachi nò.

Rit: Tuti i coloni ghe vol cossì far
De ndar tuti intese de non piu laorar
E dopo el governo se el vole magnar
Che va anca luri a provar piconar.
Se i pori coloni laorar come un mul
El goerno le pianta ntel buso del naso.

Tradução para português


Quando o governo faz suas campanhas
Promete a todos que ninguém vai passar fome
Ma depois que ganham
Esquecem tudo o que falaram
E os pobres dos colonos não colocam na cabeça
Que tudo o que eles falam não tem nada que presta.

Rit: Todos os colonos deveriam fazer assim
Entrar de acordo de não mais trabalhar
E então se o governo quiser comer
Que vão eles também experimentar capinar. (mas no sentido de usar a picareta mesmo)

Quantas promessas, quantas mentiras
E na verdade até parece ser
Nós ouvimos com tanta atenção
Se a gente não se espertar eles fazem mesmo
E eu digo porque sei
Eles terminam o mato mas não os macacos.

Rit: Todos os colonos deveriam fazer assim
Entrar de acordo de não mais trabalhar
E então se o governo quiser comer
Que vão eles também experimentar capinar.

Quantas promessas, quantas mentiras
E na verdade até parece ser
Nós ouvimos com tanta atenção
Se a gente não se espertar eles fazem mesmo
E eu digo porque sei
Eles terminam o mato mas não os macacos.

Rit: Todos os colonos deveriam fazer assim
Entrar de acordo de não mais trabalhar
E então se o governo quiser comer
Que vão eles também experimentar capinar.
Se os pobres colonos trabalhar como jumentos
O governo finca dentro do "nariz" .(obviamente o compositor gostaria de rimar mul (jumento) com cul (ânus).




Stòria e preghiera a san Roco

quarta-feira, 16 de agosto de 2017

Giorno 16 de agosto ze giorno de San Roco, un santo nato in Francia che ga studià medicina però ancora zóvano ga lassà i stùdii per aiutar i amalati contaminati per la peste. El và in Roma nela Itàlia e rimane la per 3 ani. Lu pròprio de tanto aiutar questa gente el ga ciapà la peste anca lu porogramo.
Al ritornar de viàio in Piacenza nel nord italiano lu con una ferita tanto grande el se gà nascosto in meso al bosco per non transmìtere a altre persone. Ma in scondion el ze stato salvo per un can che el rubava cose che vansea del magnar soto la tola (el taolo). El signor Palastrelli che zera el paron de questo can el ga stragnià la maniera che el can feva tuti i giorni e un di ga ndato drio sto can e scopri alora che el ndea portar da magnar al porogramo del San Roco.
Sto Sior el ga biu compassion e alora giuta a guarire e salvare el San Roco.
Per quela che se dise anca che San Roco ze paron e el protege i can e altri bèstie.


Preghiera a San Roco

San Roco, tu che ga guarìu tanti amalati si anca che ti stesso ze stato contaminato con la peste, Daghe a noantri passiensa nela soferensa e dolor. San Roco protege non solche a me ma anca a miei fradei e sorele, lìbera anca tuti noantri dele amalatie infessiose.
Intanto sarò in condission de dedicare a i miei fradei ve digo che li aiuterò nele so tribulassion e cossì diventare meno forte le so soferense. San Roco, benedisse i mèdici, faghe forte i infermieri e tuti quei che lavórano nei ospedali e difende a tuti dele malatie e perìculi. Cossì sia

Più Bella Cosa - Coisa mais linda

terça-feira, 15 de agosto de 2017

Para ver letra e tradução de outras músicas, clique aqui.
Para baixar essa música, clique aqui

Italiano

Com'è cominciata io non saprei
la storia infinita con te
che sei diventata la mia lei
di tutta una vita per me.

Ci vuole passione con te
e un briciolo di pazzia
ci vuole pensiero perciò
lavoro di fantasia.

Ricordi la volta che ti cantai.
fu subito un brivido sì
ti dico una cosa se non la sai
per me vale ancora così.

Ci vuole passione con te
non deve mancare mai
ci vuole mestiere perché
lavoro di cuore lo sai.
Acredite se quiser mas essa linda moça não passa de um desenho muito bem feito

Cantare d'amore non basta mai
ne servirà di più
per dirtelo ancora per dirti che
più bella cosa non c'è.
più bella cosa di te
unica come sei
immensa quando vuoi
grazie di esistere...

Com'è che non passa con gli anni miei
la voglia infinita di te
cos'è quel mistero che ancora sei
che porto qui dentro di me.

Saranno i momenti che ho
quegli attimi che mi dai
saranno parole però
lavoro di voce lo sai.

Cantare d'amore non basta mai...

Tradução para português

Como começou eu não sei
a história infinita com você
que tornou-se você a minha
de toda uma vida para mim.

É preciso paixão com você
e uma pitada de loucura
é preciso pensamento para isso
obra de ficção.

Lembre-se quando você cantou.
imediatamente foi uma emoção sim
Vou lhe dizer uma coisa, se você não sabe
para mim ainda é assim.

É preciso paixão com você
Não pode faltar nunca
leve a sério porque
trabalho de coração você sabe.

Cantar o amor não é mais suficiente
não ira servir mais
Para te dizer ainda, para te dizer que
coisa mais linda não existe.
mais linda que você
ùnica como você é
grande quando quer
obrigado por existir...

Como é que não passa com meus anos
o desejo interminável de você
Qual é o mistério que ainda és
Que carrego ainda aqui dentro de mim.

Serão os momentos que tenho
aqueles curtos momentos que me das
serão palavras porém
trabalho de voz você sabe,

Cantar o amor não é mais suficiente...

Letra e tradução: Jaciano Eccher/Site Brasil Talian

El silènsio dela matina per Ademar Lizot

segunda-feira, 14 de agosto de 2017

Doménega de matina go leva sú bonora, a le sìnque, quando el gal scominsia ozar, me piase questo momento parché el mondo l`é ancora in silènsio e me ànima riposa in questo silènsio. Dopo dea orassion, ntea cosina, go infiamà el fogo par scaldar l`aqua del simaron. Lo go parecià con caprìssio e dopo go scominsià a ciuciar el simaron e cosi, perso co í miei pensieri, ntel silènsio de quela santìssima e bela matina de sùbito me gà vignesto un sentimento in ànima, che in quel momento no zera mia discompagnà ntea solitùdine dea cosina, me parea che gavea insieme altre ànime. Alora in quel s-ciantin go será í òcii e me ga vignesto in testa la vision, la imàgine de miei genitori, mio pupà Toni e mama Luiza, me parea che í zera insieme a me. L`é pròpio robe de perder í sentimenti, in pensiero go dito:..- “Santantoni, come l`é possìbile?” Parché quele due ànime le ze in paradiso insieme ai santi! Ghe sicuro che ntea me testa, í zera insieme a me! Sempre co í oci saradi, me parea de veder el pupà sentà nte so carega predileta, in torno del fogon, con so capel de pàia de formento e la mama, insieme, sempre bela con so fassoleto in testa, drio taiar la polenta par brustolarla nte la siapa del fogon.

Alora ntel silènsio profondo dea matina, co í òcii saradi e l`ànima piena de sentimenti, go ritornà ntel tempo, ani vanti quando zera ancora picoleto, tute le matine andea ntea cosina insieme co ´l pupà e mama, me sentea ntea cassa dea legna, dadrio del fogon e stea là fermo, parché me piasea tanto scoltarli, me piasea el so parlar, le parole lìmpide e giuste, parole de amabilità, umiltà e coraio, parole de due ànime gemele che í se volea tanto ben e che í parlea sempre in talian, nostra léngua materna, el idioma co la piú bela sonorità del mondo. Ín quei momenti de afeto e fraternità, L`èra bel veder l`amabilità, la dolcessa, la suavità e el rispeto, del pupà co so sposa, el suo esémpio l`é par sempre ntea mia scàtola dei ricordi.

Doménega de matina a le sete in punto, le campane dea cesa gà scominsià a sonar. Alora go verto í òcii per vardare in torno a me e ntea solitùdine dea cosina, go visto che zera discompagnà. Ntea carega in torno del fogon nó gavea nissuni sentà e anca la polenta zera ancora su par la tola sensa taiar. El pupà e mama co´l sonar dea campana dea cesa í ze ritornati al paradiso insieme ai santi, parché adesso lá ze el so posto. Questi ze í mistieri dea vita e noantri no gavemo la abilità de intender. Alora in quel s-ciantin me ga vignesto in cuor e ànima n`aria de felicità, parché in quela doménega de matina in pensiero, gò ciucia el simaron insieme de mio pupà Toni e mama Luiza. Ntel secondo sonar dea campana, go andato in cesa ringrassiar al Signor e la Madona par la gràssia e de èssere fiol de quele due ànime gemele e par la fortuna de ereditare el so esémpio de vita, de amabilità, laoro e umiltà.

Ademar R. Lizot.

Gróstoli ornati co`l sùchero briliante - Per Ademar Lizot

Le cose piú bele dea vita, ze quele de simplissità e aotentissità, gràssie a Dio son vignesto de na faméia sémplisse compagno de na feta de polenta e formàio con la fragansa dea ua e del vin. Mia scàtola dei ricordi l`é piena e go nostalgia ntel cuor. Quando ricordo el passà me vien na làcrima ntei òci. Go mai smentegà í momenti che go vivesto, insieme del pupà e mama, ancora quando zera picoleto. Ricordi de felissità e simplissità, che adesso, dopo tanti ani, í me fa vegner un dolor ntel cuor, parvia che mai piú i ritornara. Questi ricordi i ze el testimónio che le cose de simplissità, ze le piú bele dea nostra vita.

Un ricordo che go mai smentegà zera quando mia mama Luiza pareciea el pan e í grostoli. La ga impara questo laoro quando la gavea diese ani de eta e dopo par tuta vita, la zera na maestra in questo mistier, che la fea con so man e so siensa. Ricordo la so imàgine de fassoleto in testa e so man de santa, drio smissiar la farina de formento, belìssima e bianca stesso neve. Farina santìssima, quela de far la òstia dea selebrassion dea santa messa. Dopo la menea la pasta ntea fornàia a legna e nte un s-ciantin vignea fora un pan bonìssimo, zera un piasere magnarlo ancora caldo. Nostro pupà in quei momenti disea: “ El pan, la polenta e el vin í ze mistieri benedeti dal Signor.”

Ricordo che in nostra casa zera sempre un giorno de festa quando la mama parecea í grostoli ornati co`l sùchero briliante, alora vignea altre persone in nostra casa, e zera una fadiga spetar el momento de magnar quela diletansa. Gràssie a Dio mia sorela Leonilda ga eredita questo mistier de pareciar el pan e grostoli e anca la ze compagno, tale e quale ntea someiansa a nostra mama. Penso mi quel Signor con so bontà sensa fin, me ga regalà due madre. Adesso una la ze in paradiso insieme ai Santi e rento de me ànima, però solamente in sogno la vedo e quel'altra qua insieme a me. Questa l`é na contentessa, parvia che par noantri taliani la persona piú predileta dea nostra vita ze la mama.

Bisogna dir che la casa de mia sorela, l`é na casa de bondansa, co í canarini soto la finestra, sempre piena de fioi e nipotini e co`l pan e grostoli ornati co`l sùchero briliante che me piase degustarli parché í ze bonìssime stesso quei che la mama parecea ani vanti. Quando vau trovarla me piase dirghe bon giorno sorela e bon giorno a tuti quanti, però soratuto me piase vederla smissiar la farina. In quei momenti che la ga su el fassoleto in testa, me vien na emossion ntel cuor, parvia che davanti í me òci, ritorna la imàgine carìssima dea nostra mama Luiza, sempre bela, con so man de santa drio smissiar la farina santìssima e bela stesso neve.

Ademar R. Lizot.

Messagio per tuti i pupà

sábado, 12 de agosto de 2017

Signor, tu che sei pupà de tuti noantri, domando che benedisse quelo uomo che avete inviato per essere el mio pupà qua nela tera, traverso lu son stato bon vedere tante volte el tuo viso de pupà, tuo amore e compassion.
Domando a te signore, multìplica tuoi giorni in meso a noantri afinché mi sia bon de sentire la so benedeta presensa nei momenti felice e difìcile dela vita.
Signor anda ensieme con mio pupà, in tuti i sorisi e tute le làcrime, nei momenti del lavoro, dela alegrìa e preghiera, fra el giorno e la note, nel sono sereno fa che lu proe del to amore divino.

Mio bon signor, domando che la to benedission se fa presente nela vita del mio pupà incoi e sempre.
Benedisse signor, el pupà amico e compagno, el pupà sempre presente, che ofre el seno e alsa la mano, ma anca el pupà lontano, metendo sempre tuto el so amore nel suo cuore. Benedisse anca signor el pupà che incoi riceve el strucon dei suoi fioi e el pupà che piange l'ausénsia del fiol che ga ndato de incontro a te. daghe a questo el consolo dela bona nostalgia, stenda signor tua man d'amore sora tuti i pupà, concede a lori i doni dela calma, comprenssion, serenità, teneressa, giustìssia, e fede nela vita e tanto amore, che tuti i pupà del mondo sàpiano essere veramente pupà.

Auguri e felicità a tuti i pupà del mondo e letori del Sito Brasil Talian

O Imigrante - Por Ernani Fazolo

sexta-feira, 11 de agosto de 2017

Imagem do filme O Quatrilho
Da l'Itàlia l'è partio
Sensa faméia, sensa amici,
Gaveva speransa, tantìssima voia e anca paura,
Co el ze arivà,
Fissionà con le lùce de'a nova tera,
ì òcii sluseva da vederla
E la Itàlia nostàlgica a lontan,
Par una s-cianta smentegada

La to fede se gà muta in coràio e mantimento,
Vedesto el sàngue e 'l dolor, la felicità e l'amor,
La tera a drio l'assada,
Par ti, tanto amada
Nte'ì ricordi a ze stata,
E la tera ricevesta,
Ché sarala?
Una utopia sveliata

Imigrante, eròico e fondador,
Te ghè fato de sta tera el tuo encanto,
Slevà la bandiera d'un novo mondo
Con la bravura d'un vencitor,
El to fìol ancoi ringràssia,
De tuto quel che te ghè assà,
La cultura mantegnesta,
Se sgrandisse tuti giorni,
Con orgólio dei Taliani
Ì to bravi dessendenti


Ernani L. Fazolo

"Guidea"? Ma de dove vien questa parola se gnanca i véneti la dopèrano?

quarta-feira, 9 de agosto de 2017

Mi dopero a ogni sìnque(5), o sèi(6) parole, la parola "guidea". Ma de dove la ze vignesta se nel italiano i dopera "secondo me" o "penso io"? I véneti gnanca li dopera. Sti giorni in drio parlando con i amici véneti go doperà questa parola e nissun sapeva cosa era. Alora go scominsià pensar sora sta parola tanto doperada e "guidea" che go la risposta. "guidea" che la parola "guidea" vien de "gò idea" (tenho idéia). Almeno ze la spiegassion che me go dato a me stesso. E valtri? Doperé na parola difarente? Qualchedun ga una spiegassion mèio? Scrive qua soto nel campo dei comenti per favore.

El gato griso/O gato grisalho

Storieta/Estorinha

Talian e português.

                                                      
Talian

Adesso ve conto na stòria, fursi no volì créderme, ma la ze na verità santìssima, la ga sucedesto in Garibaldi tel 1925. Mi zera na tosatela de sinque o sèi ani.
Li rente la casa del pupà, a Garibaldi, i zera de star due zovenoti, de nome Vitòrio e Maria, che come vedì, i zera visini tra de luri e con noantri, ma luri i stea un par banda de la strada, ben davanti un de l’altro.

El tempo el passea sensa gnente de novo, ma, là par le tante, la Maria la ga scominsià vardar Vitòrio con i òcii del core.
Sto tosato el ghe piasea, ma no lo savea cosa far par darghe da intender i so sentimenti.
Sucede que Vitòrio el gavea un bel gaton griso che’l ghe volea tanto ben.
Sto gato l’era sempre drio le so gambe, ma lu el ghe dava poco da magnar, par lu, i gati i dovea viver de sordi o de oseleti che i se li ciapesse ntel paiol del mìlio o via par le scapoere.
Lora, quando la fame la ghe batea, el gato el traversea la strada e el ndea in volta sgnaolando. Un dì, l’era lì che el sgnaolava pròpio davanti la casa de la Maria, ela la ghe ga dato do tre tocheti de formàio vècio che li ga parai do con gusto.
De lì in vanti, sempre che el gato el vegnea sgnaolar davanti la so casa, la ghe dea da magnar. Na volta un tocheto de formàio, anca se el fusse un poco bissà, nantra volta un osseto de galina, na fetina de salame meso ranso, in soma, in quel tempo no ghe zera le rasson de incoi. E el gato, sicuro, el se ga costumà.

Dopo el disnar o la sena, quando a casa de Vitòrio no’l impienia la pansa soto la tola con le scorse de formàio, i budei del salame o co le frégole che caschea do de la tola, el ndava drito a casa de la Maria, e ela, romai, lo vardea squasi come se’l fusse el Vitòrio.
La ghe dava sempre meio boconi de formàio e lo caressava.
Un giorno de piova, el gato el dormiva come un tatin in brasso de la Maria, e in quel momento ghe salta na bela idea, me digo, mai pensada da nissuni. La se dise: “se el gato l’è rivà rente mi, pol esser che lu el me mene rente al so paron”.
Sensa tanti pensieri, la ciapa na fitina bianca de bombasina, la scrive sora un verseto d’amore, e la liga ntel col del gato. Dopo la ga molà fora ntela piova, e lu el core casa sua. E così la ga seguità far, sempre che’l griso, come ela lo ciamea, el rivava sgnaolando.

La gavea un bel fasseto pronto de fitine. E lora, ntanto che’l magnea el tocheto de formàio, o el lechea un piatin de late, la ghe lighea nantra fitina, dele volte rossa, ma sempre con qualche paroleta d’amore. Ma el tempo el passea, e no se vedea gnente de difarente de la banda de là de la strada. Romai la se gavea squasi disisperà.
La se disea, go paura che go perso el tempo, el formàio, el late e un bel toco de bombasina.Ma la stòria de la banda de là, la zera difarente. Vitòrio el vedea sto gato griso rivar casa co ste fitine ligae al col e scrite con bele giure d’amore, ma no’l savea ne chi le lighea, nè chi le scrivea e manco ancora de ndove el gato el vegnea.
Un bel giorno de tanto caldo, pena dopo disnà, Vitòrio el se senta al ómbria de un piàteno, e, giusto per acaso, el vede el so gato griso vegner fora de la casa de la Maria co na fitina al col. Lora el ga capio tuto.

El mistero el se gavea finio. Sicuro, no podea esser altro che la Maria. Come, el ga pensà, no me go nicorto prima, son pròpio orbo patoco. El ciapa el gato, el dì drio, el fa na fita co na fóia del quaderno vècio de scola e el ghe manda la risposta.
De lì in vanti el gato el ndava tuti i dì invanti e indrio portando sia giure d’amore, sia proposte de ore e posti par catarse de scondion e smorosarse.
Passà un bel tempo, Vitòrio e la Maria, fursi stufi de sconder el so amore, i ga decidesto a meterlo in tola, ognuno a la so fameia. E Così i ga fato. Tuti i ze stai d’acordo. Par dir la verità, lori li ga bravai d’aver fato le robe a scondion. De questo giorno avanti fea gusto véderli tute le doméneghe ndar a brasseto a messa.
In pochi mesi e ga impirà in tel deo le leanse e i ga marcà el matrimónio, par un ano dopo. Del gato griso i se ga desmentegà.
La Maria no la ghe dava pi i bei boconi de formàio e i piatini de late.
Lora el griso, poareto, ghe ga tocà ritornar a esser un gato come tuti i altri gati e, el ga dispario, lì in torno non se vedea pi. Rivà el giorno del matrimònio,
Vitòrio e Maria, lu co na bela fatiota de casemira, ela tuta de bianco, e par far novità, i se ga partio de casa in procission insieme ai ginitori, fradei, sàntoli e invitai fin la cesa, che la zera darente.
La serimónia l’è stà na maraveia, ghe gera i cantori, quei de ose forte, cantando l’Ave Maria, el frate el ga fato na corta, ma bela predicheta e, a ora de le domande se un acetava l’altro, gnanca da creder, na bela sorpresa, giusto ntela ora de la Maria dir el so “si”, el gato griso el se ga messo tra i due sposi e el ga molà un forte gnaaoo...
El sacristian al veder sto gato lì, el core svelto e lo para fora de la cesa.
Nissuni i savea de la stòria, ma Vitòrio e la Maria la savea ben.
Finie le serimónie, tuti ze ritornai a casa de Vitòrio, che la zera pi granda, par la gran festa. Bisogna dirlo, soltanto pròpio par ripèterlo parché no ocoraria, tuti i ga magnà e bevesto a volontà, ma nela ora dei sposi taiar el bolo de le nose, indovinela, lì davanti sgorlando la coa e vardando i sposi, el gato griso el spetea el so toco.

Fonte: Giudith Binotto
Redação: Silvino Santin e Jaciano Eccher


                                                              Português
Agora vos conto uma estória, talvez não queiram acreditar-me, mas é a santíssima verdade, ocorreu em Garibaldi em 1925. Eu era uma menina de cinco ou seis anos. Perto da casa de papai, em Garibaldi, moravam dois jovens de nome Vitório e Maria, que como vêem, eram vizinhos nossos, mas eles moravam um cada lado da estrada, bem em frente um do outro.
O tempo passava sem nada de novo, mas lá pelas tantas, a Maria começou a olhar para Vitório com os olhos do coração. Este rapaz lhe agradava, mas não sabia como dar a entender os seus sentimentos. Sucede que Vitório tinha um belo gatão grisalho que queria muito bem. Este gato estava sempre atrás de suas pernas, mas ele lhe dava pouca comida, para ele os gatos deveriam viver de ratos ou de passarinhos que poderia pega-los no paiol do milho ou pelas capoeiras. Então, quando a fome lhe batia, o gato atravessava a estrada e ia passear miando. Um dia, estava miando bem em frente a casa de Maria, ela lhe deu dois ou três pedaços de queijo velho que ele comeu com gosto. Da li em diante, sempre que o gato vinha miar em frente a sua casa, ela dava de comer. As vezes um pedacinho de queijo, mesmo que estivesse estragado, outras vezes um ossinho de galinha, uma fatia de salame meio ranço, em fim, naquele tempo não existiam as rações de hoje. E o gato, certamente acostumou-se. Depois do almoço ou da janta, quando na casa de Vitório não enchia a barriga embaixo da mesa com as casacas de queijo, as tripas de salame ou os farelos que caiam da mesa, ia direto a casa de Maria, e ela, já o via como se fosse o Vitório. Ela dava sempre melhores bocados de queijo e o acariciava.

Um dia de chuva, o gato dormia como um bebê nos braços de Maria, e naquele momento lhe vem uma bela idéia, acho nunca pensada por ninguém. Ela diz: “Se o gato chegou perto de mim, pode ser que ele me leve para junto de seu dono”.

Sem muito pensar, pega uma fitinha branca de algodão, escreve em cima um versinho de amor, e amarra no pescoço do gato. Depois o largou fora na chuva e ele corre para sua casa. E assim começou a fazer seguidamente, sempre que o grisalho, como ela o chamava, chegava miando. Ela tinha pronto um bonito macinho de fitinhas. E então enquanto ele comia um pedacinho de queijo, ou lambia um pratinho de leite, ele amarrava outra fitinha, as vezes vermelha, mas sempre com alguma palavrinha de amor. Mas o tempo passava, e não se via nada de diferente do outro lado da estrada. Já quase desesperada, ela se dizia, tenho medo que perdi o tempo, o queijo, e um belo pedaço de algodão.

Mas a estória do lado de lá era diferente. Vitório via este gato chegar em casa com estas fitinhas amarradas ao pescoço e escritas com belas juras de amor, mas não sabia nem quem as amarrava, nem quem as escrevia, e menos ainda de onde o gato vinha.

Um belo dia de muito calor, logo depois do almoço, Vitório senta-se a sobra de um plátano, e justo por acaso, vê o seu gato grisalho sair para fora da casa de Maria com a fitinha no pescoço. Então entendeu tudo. O mistério terminava. Certamente não podia ser outra que a Maria. Como, pensou, não percebi antes, sou mesmo cego completo. Pega o gato, no dia seguinte, faz uma fita com uma folha de caderno velho de escola e lhe manda a resposta. Dali em diante o gato ia para frente e para trás levando seja juras de amor, ou seja, propostas de horas e local para encontrarem-se as escondidas e namorar.

Passado um bom tempo, Vitório e a Maria, talvez cansados de esconder o seu amor, decidiram esclarecer o assunto, cada um com sua família. Assim fizeram. Todos de acordo. Para dizer a verdade, os parabenizaram por haverem feito tudo escondido. Deste dia em diante dava gosto de ve-los todas os domingos indo abraçados a missa.

Em poucos meses, colocaram as alianças nos dedos e marcaram o casamento para um ano depois. Do gato Grisalho se esqueceram. A Maria não lhe dava mais os belos pedaços de queijo e os pratinhos de leite. Então o Grisalho, pobrezinho, voltou a ser um simples gato como os outros gatos e, desapareceu, ali próximo ninguém o viu mais.

No dia do casamento, Vitório e a Maria, le com um terno de casimira, ela toda de branco, e para fazerem diferente, partiram de casa em procissão junto com os pais, irmãos, padrinhos e convidados até a igreja, que ficava próximo.

A cerimônia foi uma maravilha, tinha cantores, daqueles de voz forte, cantando a Ave Maria, o frade fez uma curta, mas bela pregação e na hora das perguntas, se um aceitava o outro, nem é de acreditar, uma bela surpresa, justamente na hora da Maria responder o seu “sim”, o gato grisalho se colocou entre os dois noivos e soltou um forte nhaaoo... O sacristão ao ver o gato ali, corre rápido e o póe para fora da igreja. Ninguém sabia da história, mas Vitório e a Maria sabiam bem.

Terminada a cerimônia, todos foram para a casa de Vitório, que era maior, para a grande festa. Precisa dizer, só para repetir porque não precisaria, todos comeram e beberam a vontade, mas na hora dos noivos cortarem o bolo de casamento, adivinhem, ali na frente, mexendo o rabo e olhando os noivos, o gato grisalho esperava o seu pedaço.


A micro-história do imigrante Giuseppe Luigi Ferri e a sua interação com o meio ambiente italiano e brasileiro (1881 – 1969)

terça-feira, 8 de agosto de 2017

Foto: Giuseppe Luigi Ferri

Por: Gil Karlos Ferri Graduado em História pela Universidade Federal de Santa Catarina (UFSC) Mestrando em História na Universidade Federal da Fronteira Sul (UFFS) gilferri@hotmail.com 

 Este artigo propõe uma análise da trajetória de vida do imigrante Giuseppe Luigi Ferri (1881 – 1969) e a sua interação com o meio ambiente nas localidades de Bérgamo (Itália), Treviso e Celso Ramos (Brasil). A metodologia deste trabalho utiliza uma interface entre a escala de observação da vida do imigrante (Micro-História) e a análise contextualizante dos locais explorados por este colono (História Ambiental). Diversas fontes foram mobilizadas neste trabalho, dentre as quais se destacam os registros religiosos e civis, fotografias, mapas, entrevistas, relatórios e legislações, bem como uma pertinente revisão bibliográfica dos temas analisados. Objetiva-se que a partir de uma história de vida, importantes aspectos socioambientais da colonização italiana sejam problematizados, considerando a natureza em sua vital importância neste processo histórico. Afinal, o conhecimento das trajetórias histórico-ambientais de sujeitos e territórios possibilita reflexões e conscientizações preservacionistas. Para ver o artigo completo, clique aqui.

El giugo dei sasseti - Jogo de pedrinhas

Talian, la nostra léngoa...

Mi go imparà con la me mama questo giugo, me piase tanto e fin i giorni de incoi lo ricordo. Adesso gò bisogno de ensegnar al mio fiol questo giugo sémplice de sti ani in drio che gà fato tante tosati e tosate felice.
L'è un giugo fàcile de imparar, bisogna un per de sassi, due persone o anca de pi, e un saco de abilità e velocità.
Per giugar tu alsa el primo sasso, giuga in su e intanto el casca toca ciapar el segondo sasseto, dopo se giuga in su i due sassi ntanto se ciapa el terso e cossì a vanti...
Se tu conosse questo giugo o se forsi conosse de una maniera difarente scrive qua soto nel campo dei comentarii.

Filè a Parmegiana - Riceta dela nona

segunda-feira, 7 de agosto de 2017

Gavemo bisogno de:


1/2 Cìcara de òio
10 fileti de polastri consadi al gusto
300 g de formàio mussarela a fete
3 Cìcare de tòcio de pomodori
100 g de formàio parmegiano gratà

Come far:

In una cèpola grande, mete su un poco de òio, mescolando ben. Dopo se pol meter su i fileti e dopo la mussarela e el parmegian. Corta con la carta alumìnica e mene al forno mèdio per pio o meno 25 minuti, per rostir. Servire ancora caldo e ensieme con altre cose al gusto.

Vin, el sàngue de taliani - Per Ademar Lizzot

sábado, 5 de agosto de 2017

Piovea pimpianeto geri sera, però insieme a quela bela pioveta ga vignesto anca n`aria freda che mai. Quando fa note e piova con fredo compagno geri sera, el méio luogo dea casa ze la cosina, in torno del fogon a legna. Me piase sguardar la legna brusar e su del fogon el pignaton de brodo drio boier con un gal vècio rento, parvia che così el ga de compir so destin, nó l`é mea verità?

La vita ze bela anca quando piove e fa fredo e geri sera go ringràssia al Signor par so bontà, par la piova, el fredo e anca el conforto dea me casa in cosina e in torno del fogon. Dopo go bevesto un bicier de vin tinto-negro e in quel s-ciantin, dopo de una sboconada go ricorda de mio nono Umberto, che zera un cristian con na granda cognossensa del mistier del vin e afeisson co`l vignal, la ua, el vin. El fea so vin con so man e so siensia, questo zera el so vero oficio. Bevea solamente vin tinto-negro, mai vin bianco. Quando se domandea, el disea quel doperamento del vin bianco ze par snetare i pié a doménega de matina vanti andar in cesa. Dopo con vose forte, el capel alsa su in testa, parlea quel vin l`é el própio sangue dei taliani parchè el mena coraio ntel cuor e felissità in ànima. El testimònio de questa afirmassion l`e scrita ntei libri de stória, la grandiosità del zèrsito romano antigo che zera el piú forte del mondo, parvia che í soldati e gladiatori, vanti scominsiar la batàlia í bevea vin, mai aqua. Così í gávea piú sangue e coraio ntel cuor. Anca el bravíssimo Giuseppe Garibaldi e la so trupa dei camisa-rossa, sempre i bevea vin vanti infrontar l`é s-ciopetade ostile, però el vin l`é soratuto amore e fraternità, parvia che anca Gesù nostro Signor ga fato la transformassion de aqua in vin. El nono con sapiensa el discorea che Noé, quel dea barca del dilùvio, l`é stato la prima persona a far la fermentassion dea ua e dopo el vin. Vin boníssimo e santíssimo e parvia de questo vin el Signor lo ga benedeto e dopo manda zo í àngeleti iutar a Noé e so fioi a far la barca che ga salva so fameia e le bestiolote dal dilùvio. El nono sempre parlea quel vignal l`é el ritrato del caprìssio e pròsperita de una fàmeia. In so vita el ga alsa sú bei e maestosi vignai, el ùltimo el ga pianta quando gávea otanta ani de eta e el ga bevesto vin fin ai novanta e sete ani de eta.

Piovea pimpianeto geri sera con n`aria freda che mai, la piova vignea zo con suavità sú par l`scandole del querto dea casa. Ntea cosina dea me casa zera tuto a posto, con la comodità del fogon a legna, el brodo, la zupa de agnolini e soratuto la compagnia dea me femena. Par sora dea tola una botìlia de vin tinto-negro, parvia che son compagno de mio nono, go eredità í so maniera, così nó me piase el vin bianco. Ntea seconda sboconada de quel vin boníssimo, co`l porfumo dea ua, go sentisto in mio cuor el medesmo coraio dei gladiatori de Roma e dei combatenti de Garibaldi e anca la emossion de amore e fraternità. Così go bévesto quel vin con gusto in onorabilità a mio nono Umberto, per i so insegnamenti, so esèmpio de vita e a Noé, che gràssie a lu gavemo el vin la méio bévita del mondo e anca noantri insieme de le bestiolete semo salvati dal dilúvio.


Ademar R. Lizot

Voglio avere una migliàia de amici...

Voglio soltanto vardar i campi.
Voglio soltanto cantare mia cansone
Però non voglio cantare da solo
Voglio un coro de oseleti.

Voglio portar la mia cansone amica
A qualche amico che gaver bisogno
Voglio avere una migliàia de amici
E ancora piu forte ndemo cantare

Voglio soltanto un vento forte
Portare la mia barcheta sempre piu al norte
E nela strada quelo che trovar
Voglio divìdere quando rivar la.

Voglio crédere nela pace del futuro
Voglio fare un giardin sensa muro
Voglio i miei fioi drio correr lìberi
Cantando alto sensa paura.

Voglio l'amore nela mia vita
Sentire la forsa de una man amica
El mio fradel con soriso verto
Se lu piàngere voglio star darente.

Inspirato nela cansone di Roberto Carlos "Eu quero ter um milhão de amigos".


Cuor de colono per Ademar Lizot

terça-feira, 1 de agosto de 2017


Ntele note frede de inverno, me vien un silénsio pien de ricordi rento d`ànima parvia quel passà mai ricognosse el so posto ze sempre insieme a noantri. Ricordi de felissità e malinconia,che fa vegner na làcrima ntei òci. Mi son un cristian de sentimento che rento del peto ga un cuor de colono, che sbate par la simplissità e la verità, sbate forte parché se rocognosse colono, un cuor che ga impara a èssere atento a le cose de simplissità a stimar le cose picolete de umiltà e veder in queste cose la testimoniasa dea sapiensa e grandiossità de Dio.

Dei me genitori go impara le cose de simplissità e verità, parvia quel Signor me ga ringrassià de èssere fiol de coloni, mio pupà e mama zera gente de le man piene de calossità e sporche de tera, però de ànima lìmpida che mai. Sempre ricordo che quando zera picoleto ancora taca su le bombace de mio pupà, un giorno el me insegnà che par far un fogo forte, bisogna scominsiarlo con tocheti picoleti de legna che alora el vien forte e imponente. Pensandoghe sora l`é pròprio cossita anca la vita, par alsarla sù bela, bisogna scominsiarla piampianeto, con credensa en Dio el paron del mondo e anca con laoro, onestità, sensa imbroiar ai altri, con riguardo a le cose picolete, par dopo rivar a le cose de grandiosità. Prima í campi de bagnar, dopo el graneto da crèssere.

Ntele note de inverno quando el silénsio se fa presente, me vien in mente che un cuor de colono, pien de amabilità e simplissità , in questo mondo del sècolo 21, ga perso el so luogo, anca quele persone che ga alsà su la vita con laoro, onestità e religiosità, di de ncoi l`é drio finirse, parvia che el mondo ga cambià, la modernità comandà la vita de le persone. In questo sècolo la umanità se fa avanti ntea siensa, però la va indrio ntea fraternità. Di de ncoi, el paron e parona dea vita dea maioransa dele persone ze el i soldi e la rogansa. Anca í costumi i ga cambià, le done piene de pròsia e í omeni pieni de ràbia, in so maioransa con òci de cativi, òci sensa felissità, tuti mati drio í soldi. Anca í tosatei povereti i ze drio perder la so infansa. Quando vedo um bambin che parvia dea modernità dei costumi, dea perversità de ncoi, el mondo lo mena via, me vien na làcrima ntei òci e un dolor ntel cuor e in quel s-ciantin me vien na paura che anca a mi el mondo mena via co la so modernità, so prèssia, so rogansa, però presto ritorna la serenità in mio cuor parché mio mondo ze del tempo dea simplissità e aotentissità e go mai smentega l`é parole de mio pupà quando el disea; “ un omo, el mondo no lo mena via, quando el ga credensa in Dio e coràio ntel cuor.” In questi momenti ricordo dea mia infansa de simplissità e aotentissità, infansa benedeta dal Signor, scarsa de modernità, tutavia co le cose piú bele del mondo, la natura, el gramado, erba e piante, le note bele de luna piena, la compagnia dele bestiolete, la contatessa che zera darghe de magnar. Così ga transcoresto la mia infansa, co le storiete del nono e nona, piene de dolcessa, e afession, con í insegnamenti del pupà e mama, pieni de parole giuste. Infansa che se gavea un rispeto profondo co le persone, soratuto con í piú veci, se cavea el capel in rispeto e zera un onor cumplimentarli e domandar un consìlio.

Così un omo de sentimento, che rento del peto sbate un cuor de amabilità, el ga de compir so destin e gnanca se questo mondo ribaltà a gambe in sú vien zo, nó cambiarà mai piú el so cuor de colono.

Ademar R. Lizot



La Associação Bellunesi nel Mondo partìcipa dela antefesta del vin


Nel sabo, giorno 29 de lùio., la "Associação Bellunesi nel Mondo", faméia di Urussanga,
ga ndato nel antefesta del Vin, nela piassa Anita Garibaldi, de Urussanga.

Nel evento i ga bevesto "spritz", una bevanda tìpica italiana
ma nel posto del prosecco, ze stato doperà per la prima volta el spumante fato con la ua Goethe,
tìpica dela region de Urussanga - La ùnica che ga indicassion geogràfica in Santa Catarina.

Nela stampa vedemo la gióvane diretoria dela associassion Bellunesi nel Mondo (famiglia di Urussanga):
Gil Karlos Ferri, Fernando Luigi Fontanella, Artur Zanatta e Guilherme Meneghel.

Spùncia qua per conosser un progeto di questa Associassion

Créditos da foto: Mariana de Lorensi.
Publicassion: Gil Karlos Ferri,
Topo